بر اساس مدل پزشکی معلولیت، کلمه معلول به معنای « کمتر توانا» است. کمتر قادر به دستیابی به توانایی های خود هستند. کمتر قادر به برقراری روابط معنادارهستند. کمتر قادر به ایفای نقش فعال در دنیای اطراف خود هستند. و اینکه این فقط بدشانسی آنهاست. این دیدگاه منسوخ شده از جهان، مسئولیت غلبه بر موانع ناتوان کننده را بر عهده فرد دارای نقص می گذارد. اما این ایده در حال تغییر است ... مدل اجتماعی مدرن‌تر معلولیت می‌گوید یک فرد «معلولیت ندارد» بلکه معلول است. آنها توسط جامعه ناتوان می شوند. .این نگرش ها و موانع فیزیکی است که توسط جامعه بر آنها تحمیل می شود و آنها را از دستیابی به پتانسیل خود باز می دارد. مدل اجتماعی توسط افراد معلول و متحدان آنها برای کمک به آنها برای اقدام علیه تبعیض و توانمندسازی مردم برای یافتن راه حل، رفع موانع و مبارزه با هم برای برابری و حقوق بشر ایجاد شد. آنها نشان دادند که چگونه افراد با بسیاری از اختلالات با بسیاری از مشکلات مشابه روبرو هستند. این موانع ناتوان کننده عبارتند از: نظرات و نگرش های توام با پیش داوری، دسترسی محدود، و کنار گذاشتن افراد به طور سیستماتیک. مدل اجتماعی به دنبال راه هایی است. که جامعه می تواند برنامه ریزی و سازماندهی شود تا دسترسی، استقلال و فرصت را به گونه ای فراهم کند که افراد توانا باشند تا اینکه ناتوان آنچه از مدل اجتماعی معلولیت می آموزیم این است که معلولیت یک ساختار اجتماعی است که توسط موانع اجتماعی ایجاد می شود، موانعی که می توان آنها را از بین برد. ما می آموزیم که این مسئولیت دولت، فضاهای عمومی، مشاغل و افراد است که تغییرات را ایجاد کنند، دسترسی را افزایش دهند و جامعه ای برابرتر بسازند، جایی که همه فرصت داشته باشند. تا به توانمندی های کامل خود برسند.