Αυτός είναι ένας αυτόματος πωλητής 
στο Λος Άντζελες.

Είναι σε ένα εμπορικό κέντρο
όπου πουλιούνται αυγά ψαριών.

Είναι αυτόματος πωλητής χαβιαριού.

Αυτό είναι ο Άρτ-ο-ματ,

ένας αυτόματος πωλητής τέχνης

με μικρά τεχνήματα διαφόρων καλλιτεχνών

συνήθως σε μικρά κομμάτια 
ξύλου ή σπιρτόκουτα,

σε περιορισμένη έκδοση.

Αυτός είναι ο 'Ολιβερ Μεντβέντικ.

Δεν είναι αυτόματος πωλητής αλλά
ένας από τους ιδρυτές του Genspace,

ενός δημοτικού βιοεργαστηρίου
στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης

όπου καθένας μπορεί να πάει
και να παρακολουθήσει μαθήματα,

όπως να καλλιεργεί 
φωσφορίζοντα βακτήρια E. coli

ή να μάθει πως να εκχυλίζει DNA 
από φράουλα.

Είδα τον Όλιβερ 
να κάνει εκχύλιση DNA φράουλας πέρσι,

και αυτό με οδήγησε στο ιδιότυπο μονοπάτι

για το οποίο θα σας μιλήσω αμέσως.

Το DNA φράουλας είναι πραγματικά 
συναρπαστικό επειδή είναι τόσο όμορφο.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ το DNA
ως κάτι όμορφο

πριν το δω σε αυτή τη μορφή.

Πολλοί άνθρωποι,
ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο,

δεν ασχολούνται έτσι με την επιστήμη.

Έγινα μέλος της Genspace αμέσως μετά

και ρώτησα τον Όλιβερ
«Αφού το κάνουμε με τις φράουλες,

μπορούμε επίσης να το κάνουμε
και με τους ανθρώπους;»

Και 10 λεπτά αργότερα

το αναδεύαμε μέσα σε φιαλίδια

με ένα πρωτόκολλο εκχύλισης
ανθρώπινου DNA.

Άρχισα να το κάνω μόνος μου,

έτσι μοιάζει στην πραγματικότητα
το δικό μου DNA.

Ήμουν σε κάποιο γεύμα
με φίλους καλλιτέχνες,

τους έλεγα γι' αυτό το σχέδιο

και δεν πίστευαν ότι μπορείς
πραγματικά να δεις το DNA.

Έτσι είπα,
ας πάρουμε κάποια δείγματα τώρα.

Και άρχισα αυτά τα περίεργα πάρτι
στο σπίτι μου βράδια Παρασκευής

όπου έρχονταν άνθρωποι

και κάναμε εκχύλιση DNA

τους βιντεοσκοπούσα κιόλας

επειδή δημιουργούνταν επίσης
αυτό το περίεργο πορτρέτο.

(Γέλια)

Είναι άνθρωποι
που δεν εμπλέκονται συχνά

κατ' ανάγκην με την επιστήμη.

Μπορείτε να το δείτε
από τις αντιδράσεις τους.

Αλλά τους καταγοήτευσε

και ενθουσιαζόμουν να τους βλέπω

να συναρπάζονται από την επιστήμη.

Έτσι άρχισα να το κάνω συχνά.

Παράξενο πράγμα
για βράδια Παρασκευής,

αλλά αυτό άρχισα να κάνω,

άρχισα να μαζεύω

το DNA των φίλων μου σε φιαλίδια

και να τα κατηγοριοποιώ.

Αυτό έμοιαζε κάπως έτσι.

Με έκανε να αρχίσω
να σκέφτομαι διάφορα.

Πρώτον,
έμοιαζε με τον τοίχο μου στο Facebook.

Έτσι με αυτό τον τρόπο
έφτιαξα κάτι σαν γενετικό δίκτυο,

ένα γενετικό κοινωνικό δίκτυο.

Και δεύτερον,
είχε έρθει ένας φίλος,

κοίταξε το τραπέζι και είπε

«Γιατί είναι αριθμημένα;

Είναι αυτό το άτομο
σπανιότερο από το άλλο;»

Ούτε που το είχα σκεφτεί αυτό.

Ήταν αριθμημένα 
με την σειρά που εκχύλιζα το DNA.

Με έκανε όμως να σκεφτώ
τα συλλεκτικά παιχνίδια,

και αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή

στον κόσμο των παιχνιδιών
με τις κρυφές συσκευασίες παιχνιδιών

και την δυνατότητά να συλλέγεις
αυτά τα σπάνια παιχνίδια.

Αγοράζεις τα κουτιά
και δεν ξέρεις τι θα είναι μέσα.

Αλλά μετά, όταν τα ανοίγεις

έχεις σπάνιες εκδόσεις παιχνιδιών.

Το θεώρησα ενδιαφέρον.

Σκεφτόμουν αυτό, τον πωλητή χαβιαριού
και τον Άρτ-ο-ματ

και για κάποιο λόγο,
ένα βράδυ σχεδίαζα έναν αυτόματο πωλητή

σκεφτόμουν εικόνες αυτόματων πωλητών,

και το φιαλίδιο του DNA μου ήταν εκεί

και είδα αυτό τον ωραίο συσχετισμό

ανάμεσα στους κλώνους του DNA
και τις σπείρες του αυτόματου πωλητή.

Έτσι φυσικά αποφάσισα
να φτιάξω μια κατασκευή τέχνης

που να λέγεται Αυτόματος Πωλητής DNA.

Εδώ είναι.

(Μουσική)

[«Ο Αυτόματος Πωλητής DNA
είναι μια κατασκευή τέχνης

για την αυξανόμενη πρόσβασή μας
στην βιοτεχνολογία»]

[«Με ένα λογικό κόστος μπορείτε 
να αποκτήσετε

ένα δείγμα ανθρώπινου DNA
από ένα παραδοσιακό αυτόματο πωλητή.»]

[«Κάθε δείγμα είναι συσκευασμένο με
συλλεκτικό πορτρέτο περιορισμένης έκδοσης

του ανθρώπινου δείγματος.»]

[«Ο Αυτόματος Πωλητής DNA
διαχειρίζεται το DNA ως συλλεκτικό υλικό

και φέρνει στην επιφάνεια νομικά θέματα
σχετικά με την ιδιοκτησία του DNA.»]

Γκάμπριελ Μπαρσία-Κολόμπο:
Έτσι ο Αυτόματος Πωλητής DNA

είναι σε μερικές γκαλερί της Νέας Υόρκης

και κάνει πραγματικά καλές πωλήσεις.

Είμαστε στην πρώτη έκδοση 100 κομματιών,

ελπίζοντας συντόμως σε επόμενη έκδοση.

Θα ήθελα περισσότερο να το δω
σε κόμβους του μετρό

σαν τον Grand Central
ή τον Penn Station,

ακριβώς δίπλα στους κανονικούς πωλητές
εκεί πέρα.

Αλλά πραγματικά με αυτό,
όπως και με αλλά σχέδια μου,

θέλω να ρωτήσω το ακροατήριο:

Όταν η βιοτεχνολογία
και τροποποίηση DNA

γίνουν τόσο φθηνές
όπως, ας πούμε, η κοπή με λέιζερ,

η τρισδιάστατη εκτύπωση,
η πώληση χαβιαριού από αυτόματο πωλητή,

θα δίνατε παρ' όλα αυτά 
το δικό σας δείγμα DNA

να μπει σε αυτόματο πωλητή;

Πόσο θα αξίζουν αυτά τα δείγματα;

Θα αγοράζατε το δείγμα κάποιου άλλου;

Τι θα μπορούσατε να κάνετε
με αυτό το δείγμα;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)