WEBVTT

00:00:09.112 --> 00:00:13.152
แม้ว่าจะเขียนหนังสือจบ 11 เล่ม 
และชนะรางวัลอันทรงเกียรติหลายรางวัล

00:00:13.152 --> 00:00:15.491
มายา แองเจลู ก็ไม่สามารถ
คลายความสงสัยข้องใจ

00:00:15.491 --> 00:00:19.685
ว่าจริงๆ แล้ว 
เธอไม่ควรได้รับความสำเร็จนั้น

00:00:19.685 --> 00:00:22.592
อัลเบิร์ต ไอน์สไตล์
ก็ประสบกับสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างกัน

00:00:22.592 --> 00:00:25.966
เขาได้ให้คำจำกัดความตัวเอง
ว่าเป็น "นักหลอกลวงที่ไม่ได้ตั้งใจ"

00:00:25.966 --> 00:00:29.535
งานของเขาไม่ควรจะได้รับ
ความสนใจมากขนาดนั้น

NOTE Paragraph

00:00:29.535 --> 00:00:33.374
ความสำเร็จของ แองเจลู หรือ ไอน์สไตน์
จัดอยู่ในระดับที่หายาก

00:00:33.374 --> 00:00:36.404
แต่ความรู้สึกว่าพวกเขาหลอกลวงผู้อื่น
ถือเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไป

00:00:36.404 --> 00:00:38.408
ทำไมเราถึงไม่สามารถขจัดความรู้สึก

00:00:38.408 --> 00:00:40.594
ที่ว่าพวกเราไม่ควรได้รับ
ความสำเร็จที่เราได้มา

00:00:40.594 --> 00:00:45.019
หรือว่าความคิดและทักษะของพวกเรา
ไม่ได้มีคุณค่ามากพอที่คนอื่นๆ จะสนใจ

NOTE Paragraph

00:00:45.019 --> 00:00:48.401
พอลลีน โรส แคลนส์ เป็นนักจิตวิทยาคนแรก
ที่ทำการศึกษาเรื่อง

00:00:48.401 --> 00:00:50.925
ความรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองที่ดูไร้เหตุผล

00:00:50.925 --> 00:00:52.294
จากงานของเธอในฐานะนักบำบัด

00:00:52.294 --> 00:00:56.646
เธอสังเกตเห็นคนไข้นักศึกษาปริญญาตรี
มีความกังวลคล้ายกัน:

00:00:56.646 --> 00:00:58.461
แม้ว่าพวกเขาจะได้เกรดสูง

00:00:58.461 --> 00:01:01.778
แต่พวกเขากลับไม่เชื่อว่า 
ควรได้รับเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

00:01:01.778 --> 00:01:05.021
บางคนถึงกับเชื่อว่าที่ได้รับเข้าเรียน
เป็นเพราะความผิดพลาดตอนสมัคร

00:01:05.021 --> 00:01:07.205
ขณะที่แคลนส์พบว่าความกลัวนี้ไม่มีมูลเหตุ

00:01:07.205 --> 00:01:10.766
เธอเองก็จำได้ว่ารู้สึกแบบเดียวกัน
ตอนเรียนบัณฑิตวิทยาลัย

00:01:10.766 --> 00:01:14.470
เธอและคนไข้ของเธอต่างก็ประสบ
กับสิ่งที่มีชื่อเรียกต่างๆ มากมาย--

00:01:14.470 --> 00:01:16.118
ภาวะอิมโพสเตอร์

00:01:16.118 --> 00:01:17.662
ประสบการณ์อิมโพสเตอร์

00:01:17.662 --> 00:01:19.865
และอาการอิมโพสเตอร์

NOTE Paragraph

00:01:19.865 --> 00:01:21.634
แคลนส์และผู้ร่วมงานชื่อ ซูแซนน์ ไอมส์

00:01:21.634 --> 00:01:26.616
ได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับอาการอิมโพสเตอร์
ในหมู่นักศึกษาหญิงที่วิทยาลัยและคณะ

00:01:26.616 --> 00:01:30.180
การศึกษาของพวกเขาได้ค้นพบความรู้สึกหลอกลวง
ที่แพร่หลายในคนกลุ่มนี้

00:01:30.180 --> 00:01:31.645
จากการศึกษาครั้งแรก

00:01:31.645 --> 00:01:34.380
ต่อมาก็ได้ขยายการศึกษาไปในทุกๆ เพศ

00:01:34.380 --> 00:01:35.134
ทุกชาติพันธ์ุ

00:01:35.134 --> 00:01:36.003
ทุกวัย

00:01:36.003 --> 00:01:38.370
และในหลายหลายอาชีพ

00:01:38.370 --> 00:01:41.419
แม้ว่าจะพบได้อย่างแพร่หลาย
และส่งผลกระทบอย่างไม่สมส่วน

00:01:41.419 --> 00:01:44.759
ต่อประสบการณ์ของชนกลุ่มน้อย
หรือกลุ่มคนด้อยโอกาสมากกว่า

00:01:44.759 --> 00:01:48.271
หากเรียกว่าเป็นอาการของโรคโรคหนึ่ง
ก็จะยิ่งไปลดความสำคัญว่าใคร ๆ ก็เป็นกัน

00:01:48.271 --> 00:01:51.276
มันไม่ใช่โรคหรือความผิดปกติ

00:01:51.276 --> 00:01:53.864
และมันไม่ได้จำต้องเกี่ยวพันกับ
โรคซึมเศร้า

00:01:53.864 --> 00:01:54.825
ความวิตกกังวล

00:01:54.825 --> 00:01:56.536
หรือความภาคภูมิใจในตนเอง

NOTE Paragraph

00:01:56.536 --> 00:01:58.780
ความรู้สึกว่ากำลังหลอกลวงผู้อื่นนี้
มาจากไหนกัน?

00:01:58.780 --> 00:02:01.194
คนที่มีทักษะสูงหรือประสบความสำเร็จ

00:02:01.194 --> 00:02:03.189
มีแนวโน้มที่จะคิดว่ามันเป็นแค่ทักษะ

00:02:03.189 --> 00:02:06.563
ซึ่งส่งผลต่อความรู้สึกแย่
ที่ว่าพวกเขาไม่ควรได้รับรางวัล

00:02:06.563 --> 00:02:08.596
และโอกาสมากกว่าคนอื่นๆ

00:02:08.596 --> 00:02:11.186
เหมือนดังที่ แองเจลลู และ ไอน์สไตน์ ประสบ

00:02:11.186 --> 00:02:13.508
การประสบความสำเร็จซึ่งไม่มีเกณฑ์วัดตายตัว

00:02:13.508 --> 00:02:15.531
ทำให้เกิดความรู้สึกเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

00:02:15.531 --> 00:02:20.357
ความรู้สึกของผู้ที่มีภาวะอิมโพสเตอร์ 
ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่ผู้มีทักษะสูงเช่นกัน

00:02:20.357 --> 00:02:23.370
ทุกๆ คนต่างอ่อนไหวต่อภาวะที่เรียกว่า 
พฤติกรรมการเมินเฉยร่วมกัน

00:02:24.370 --> 00:02:26.896
ที่พวกเราต่างสงสัยตัวเราเองอยู่เงียบๆ

00:02:26.896 --> 00:02:29.029
ขณะที่เราก็เชื่อว่ามีแค่เราที่คิดแบบนี้

00:02:29.029 --> 00:02:31.244
นั่นก็เพราะไม่มีใครพูดถึงความสงสัยนี้ออกมา

00:02:31.244 --> 00:02:34.973
เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจจริงๆ
ว่างานของเพื่อนๆ เรามันยากแค่ไหน

00:02:34.973 --> 00:02:37.595
ความลำบากที่พวกเขาประสบกับงานบางอย่าง

00:02:37.595 --> 00:02:39.516
หรือพวกเขาสงสัยในตัวเองมากน้อยเพียงใด

00:02:39.516 --> 00:02:42.972
มันไม่ง่ายที่จะลบความรู้สึกที่ว่า
พวกเรามีความสามารถด้อยกว่า

00:02:42.972 --> 00:02:44.727
คนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเรา

00:02:44.727 --> 00:02:46.637
ภาวะอิมโพสเตอร์ที่แรงกล้านี้

00:02:46.637 --> 00:02:48.922
อาจเป็นอุปสรรคต่อการ
แบ่งปันความคิดที่ยอดเยี่ยม

00:02:48.922 --> 00:02:52.656
หรือการสมัครงาน
และแผนการใดๆ ที่พวกเขาสันทัด

NOTE Paragraph

00:02:52.656 --> 00:02:54.112
อย่างน้อย จนถึงตอนนี้

00:02:54.112 --> 00:02:56.611
วิธีที่แน่นอนที่สุดในการต่อกร
กับภาวะอิมโพสเตอร์

00:02:56.611 --> 00:02:58.153
คือการพูดถึงมัน

00:02:58.153 --> 00:03:00.226
คนมากมายที่ทนทุกข์กับอาการอิมโพสเตอร์

00:03:00.226 --> 00:03:02.557
จะกลัวว่าถ้าหากถูกถามถึงผลการดำเนินงาน

00:03:02.557 --> 00:03:04.128
สิ่งที่กลัวก็จะเป็นจริง

00:03:04.128 --> 00:03:06.273
และแม้ว่าจะได้รับการตอบรับที่ดี

00:03:06.273 --> 00:03:09.317
มันก็ไม่อาจบรรเทาความรู้สึกหลอกลวงได้

00:03:09.317 --> 00:03:10.347
แต่ในทางกลับกัน

00:03:10.347 --> 00:03:14.425
การได้ยินว่าที่ปรึกษาหรือผู้แนะนำ
เคยประสบกับความรู้สึกจากภาวะอิมโพสเตอร์

00:03:14.425 --> 00:03:16.116
อาจช่วยบรรเทาความรู้สึกเหล่านั้น

00:03:16.116 --> 00:03:18.193
เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของพวกเขา

00:03:18.193 --> 00:03:20.717
การพบเงื่อนไขที่ส่งผลต่อความรู้สึกเหล่านี้

00:03:20.717 --> 00:03:22.700
อาจทำให้เกิดความโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อ

00:03:22.700 --> 00:03:24.191
เมื่อคุณตระหนักถึงภาวะนี้แล้ว

00:03:24.191 --> 00:03:26.616
คุณสามารถต่อกรกับอาการอิมโพสเตอร์ที่คุณมี

00:03:26.616 --> 00:03:29.387
ด้วยการรวบรวมและย้อนดูข้อเสนอแนะในเชิงบวก

00:03:29.387 --> 00:03:32.380
นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งที่คอยโทษตัวเอง
เมื่อเกิดปัญหาในห้องทดลอง

00:03:32.380 --> 00:03:35.557
เริ่มบันทึกสาเหตุทุกครั้ง
ที่มีบางอย่างผิดปกติ

00:03:35.557 --> 00:03:38.160
ในท้ายที่สุด เธอก็ตระหนักได้ว่า
ปัญหาส่วนใหญ่

00:03:38.160 --> 00:03:39.902
เกิดจากอุปกรณ์ขัดข้อง

00:03:39.902 --> 00:03:42.150
และกลับมาเห็นคุณค่าความสามารถของตัวเอง

NOTE Paragraph

00:03:42.150 --> 00:03:45.201
เราอาจไม่สามารถขจัดความรู้สึกเหล่านี้
ให้หมดไปโดยสิ้นเชิง

00:03:45.201 --> 00:03:49.553
แต่เราสามารถพูดคุยถึงเรื่องความท้าทาย
ในเชิงวิชาการหรือทางวิชาชีพอย่างเปิดเผย

00:03:49.553 --> 00:03:53.330
ด้วยการตระหนักว่า
ประสบการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นได้ทั่วไป

00:03:53.330 --> 00:03:56.808
บางทีพวกเราอาจจะรู้สึกสบายใจมากขึ้น
ที่จะซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเอง

00:03:56.808 --> 00:03:58.839
และการสร้างความเชื่อมั่นในความจริงบางอย่าง

00:03:58.839 --> 00:04:00.048
คุณมีพรสวรรค์

00:04:00.048 --> 00:04:01.408
คุณทำได้

00:04:01.408 --> 00:04:02.520
และคูณก็คู่ควร