1
00:00:09,112 --> 00:00:13,152
แม้ว่าจะเขียนหนังสือจบ 11 เล่ม 
และชนะรางวัลอันทรงเกียรติหลายรางวัล

2
00:00:13,152 --> 00:00:15,491
มายา แองเจลู ก็ไม่สามารถ
คลายความสงสัยข้องใจ

3
00:00:15,491 --> 00:00:19,685
ว่าจริงๆ แล้ว 
เธอไม่ควรได้รับความสำเร็จนั้น

4
00:00:19,685 --> 00:00:22,592
อัลเบิร์ต ไอน์สไตล์
ก็ประสบกับสิ่งเหล่านี้ไม่ต่างกัน

5
00:00:22,592 --> 00:00:25,966
เขาได้ให้คำจำกัดความตัวเอง
ว่าเป็น "นักหลอกลวงที่ไม่ได้ตั้งใจ"

6
00:00:25,966 --> 00:00:29,535
งานของเขาไม่ควรจะได้รับ
ความสนใจมากขนาดนั้น

7
00:00:29,535 --> 00:00:33,374
ความสำเร็จของ แองเจลู หรือ ไอน์สไตน์
จัดอยู่ในระดับที่หายาก

8
00:00:33,374 --> 00:00:36,404
แต่ความรู้สึกว่าพวกเขาหลอกลวงผู้อื่น
ถือเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไป

9
00:00:36,404 --> 00:00:38,408
ทำไมเราถึงไม่สามารถขจัดความรู้สึก

10
00:00:38,408 --> 00:00:40,594
ที่ว่าพวกเราไม่ควรได้รับ
ความสำเร็จที่เราได้มา

11
00:00:40,594 --> 00:00:45,019
หรือว่าความคิดและทักษะของพวกเรา
ไม่ได้มีคุณค่ามากพอที่คนอื่นๆ จะสนใจ

12
00:00:45,019 --> 00:00:48,401
พอลลีน โรส แคลนส์ เป็นนักจิตวิทยาคนแรก
ที่ทำการศึกษาเรื่อง

13
00:00:48,401 --> 00:00:50,925
ความรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองที่ดูไร้เหตุผล

14
00:00:50,925 --> 00:00:52,294
จากงานของเธอในฐานะนักบำบัด

15
00:00:52,294 --> 00:00:56,646
เธอสังเกตเห็นคนไข้นักศึกษาปริญญาตรี
มีความกังวลคล้ายกัน:

16
00:00:56,646 --> 00:00:58,461
แม้ว่าพวกเขาจะได้เกรดสูง

17
00:00:58,461 --> 00:01:01,778
แต่พวกเขากลับไม่เชื่อว่า 
ควรได้รับเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

18
00:01:01,778 --> 00:01:05,021
บางคนถึงกับเชื่อว่าที่ได้รับเข้าเรียน
เป็นเพราะความผิดพลาดตอนสมัคร

19
00:01:05,021 --> 00:01:07,205
ขณะที่แคลนส์พบว่าความกลัวนี้ไม่มีมูลเหตุ

20
00:01:07,205 --> 00:01:10,766
เธอเองก็จำได้ว่ารู้สึกแบบเดียวกัน
ตอนเรียนบัณฑิตวิทยาลัย

21
00:01:10,766 --> 00:01:14,470
เธอและคนไข้ของเธอต่างก็ประสบ
กับสิ่งที่มีชื่อเรียกต่างๆ มากมาย--

22
00:01:14,470 --> 00:01:16,118
ภาวะอิมโพสเตอร์

23
00:01:16,118 --> 00:01:17,662
ประสบการณ์อิมโพสเตอร์

24
00:01:17,662 --> 00:01:19,865
และอาการอิมโพสเตอร์

25
00:01:19,865 --> 00:01:21,634
แคลนส์และผู้ร่วมงานชื่อ ซูแซนน์ ไอมส์

26
00:01:21,634 --> 00:01:26,616
ได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับอาการอิมโพสเตอร์
ในหมู่นักศึกษาหญิงที่วิทยาลัยและคณะ

27
00:01:26,616 --> 00:01:30,180
การศึกษาของพวกเขาได้ค้นพบความรู้สึกหลอกลวง
ที่แพร่หลายในคนกลุ่มนี้

28
00:01:30,180 --> 00:01:31,645
จากการศึกษาครั้งแรก

29
00:01:31,645 --> 00:01:34,380
ต่อมาก็ได้ขยายการศึกษาไปในทุกๆ เพศ

30
00:01:34,380 --> 00:01:35,134
ทุกชาติพันธ์ุ

31
00:01:35,134 --> 00:01:36,003
ทุกวัย

32
00:01:36,003 --> 00:01:38,370
และในหลายหลายอาชีพ

33
00:01:38,370 --> 00:01:41,419
แม้ว่าจะพบได้อย่างแพร่หลาย
และส่งผลกระทบอย่างไม่สมส่วน

34
00:01:41,419 --> 00:01:44,759
ต่อประสบการณ์ของชนกลุ่มน้อย
หรือกลุ่มคนด้อยโอกาสมากกว่า

35
00:01:44,759 --> 00:01:48,271
หากเรียกว่าเป็นอาการของโรคโรคหนึ่ง
ก็จะยิ่งไปลดความสำคัญว่าใคร ๆ ก็เป็นกัน

36
00:01:48,271 --> 00:01:51,276
มันไม่ใช่โรคหรือความผิดปกติ

37
00:01:51,276 --> 00:01:53,864
และมันไม่ได้จำต้องเกี่ยวพันกับ
โรคซึมเศร้า

38
00:01:53,864 --> 00:01:54,825
ความวิตกกังวล

39
00:01:54,825 --> 00:01:56,536
หรือความภาคภูมิใจในตนเอง

40
00:01:56,536 --> 00:01:58,780
ความรู้สึกว่ากำลังหลอกลวงผู้อื่นนี้
มาจากไหนกัน?

41
00:01:58,780 --> 00:02:01,194
คนที่มีทักษะสูงหรือประสบความสำเร็จ

42
00:02:01,194 --> 00:02:03,189
มีแนวโน้มที่จะคิดว่ามันเป็นแค่ทักษะ

43
00:02:03,189 --> 00:02:06,563
ซึ่งส่งผลต่อความรู้สึกแย่
ที่ว่าพวกเขาไม่ควรได้รับรางวัล

44
00:02:06,563 --> 00:02:08,596
และโอกาสมากกว่าคนอื่นๆ

45
00:02:08,596 --> 00:02:11,186
เหมือนดังที่ แองเจลลู และ ไอน์สไตน์ ประสบ

46
00:02:11,186 --> 00:02:13,508
การประสบความสำเร็จซึ่งไม่มีเกณฑ์วัดตายตัว

47
00:02:13,508 --> 00:02:15,531
ทำให้เกิดความรู้สึกเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

48
00:02:15,531 --> 00:02:20,357
ความรู้สึกของผู้ที่มีภาวะอิมโพสเตอร์ 
ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่ผู้มีทักษะสูงเช่นกัน

49
00:02:20,357 --> 00:02:23,370
ทุกๆ คนต่างอ่อนไหวต่อภาวะที่เรียกว่า 
พฤติกรรมการเมินเฉยร่วมกัน

50
00:02:24,370 --> 00:02:26,896
ที่พวกเราต่างสงสัยตัวเราเองอยู่เงียบๆ

51
00:02:26,896 --> 00:02:29,029
ขณะที่เราก็เชื่อว่ามีแค่เราที่คิดแบบนี้

52
00:02:29,029 --> 00:02:31,244
นั่นก็เพราะไม่มีใครพูดถึงความสงสัยนี้ออกมา

53
00:02:31,244 --> 00:02:34,973
เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจจริงๆ
ว่างานของเพื่อนๆ เรามันยากแค่ไหน

54
00:02:34,973 --> 00:02:37,595
ความลำบากที่พวกเขาประสบกับงานบางอย่าง

55
00:02:37,595 --> 00:02:39,516
หรือพวกเขาสงสัยในตัวเองมากน้อยเพียงใด

56
00:02:39,516 --> 00:02:42,972
มันไม่ง่ายที่จะลบความรู้สึกที่ว่า
พวกเรามีความสามารถด้อยกว่า

57
00:02:42,972 --> 00:02:44,727
คนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเรา

58
00:02:44,727 --> 00:02:46,637
ภาวะอิมโพสเตอร์ที่แรงกล้านี้

59
00:02:46,637 --> 00:02:48,922
อาจเป็นอุปสรรคต่อการ
แบ่งปันความคิดที่ยอดเยี่ยม

60
00:02:48,922 --> 00:02:52,656
หรือการสมัครงาน
และแผนการใดๆ ที่พวกเขาสันทัด

61
00:02:52,656 --> 00:02:54,112
อย่างน้อย จนถึงตอนนี้

62
00:02:54,112 --> 00:02:56,611
วิธีที่แน่นอนที่สุดในการต่อกร
กับภาวะอิมโพสเตอร์

63
00:02:56,611 --> 00:02:58,153
คือการพูดถึงมัน

64
00:02:58,153 --> 00:03:00,226
คนมากมายที่ทนทุกข์กับอาการอิมโพสเตอร์

65
00:03:00,226 --> 00:03:02,557
จะกลัวว่าถ้าหากถูกถามถึงผลการดำเนินงาน

66
00:03:02,557 --> 00:03:04,128
สิ่งที่กลัวก็จะเป็นจริง

67
00:03:04,128 --> 00:03:06,273
และแม้ว่าจะได้รับการตอบรับที่ดี

68
00:03:06,273 --> 00:03:09,317
มันก็ไม่อาจบรรเทาความรู้สึกหลอกลวงได้

69
00:03:09,317 --> 00:03:10,347
แต่ในทางกลับกัน

70
00:03:10,347 --> 00:03:14,425
การได้ยินว่าที่ปรึกษาหรือผู้แนะนำ
เคยประสบกับความรู้สึกจากภาวะอิมโพสเตอร์

71
00:03:14,425 --> 00:03:16,116
อาจช่วยบรรเทาความรู้สึกเหล่านั้น

72
00:03:16,116 --> 00:03:18,193
เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของพวกเขา

73
00:03:18,193 --> 00:03:20,717
การพบเงื่อนไขที่ส่งผลต่อความรู้สึกเหล่านี้

74
00:03:20,717 --> 00:03:22,700
อาจทำให้เกิดความโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อ

75
00:03:22,700 --> 00:03:24,191
เมื่อคุณตระหนักถึงภาวะนี้แล้ว

76
00:03:24,191 --> 00:03:26,616
คุณสามารถต่อกรกับอาการอิมโพสเตอร์ที่คุณมี

77
00:03:26,616 --> 00:03:29,387
ด้วยการรวบรวมและย้อนดูข้อเสนอแนะในเชิงบวก

78
00:03:29,387 --> 00:03:32,380
นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งที่คอยโทษตัวเอง
เมื่อเกิดปัญหาในห้องทดลอง

79
00:03:32,380 --> 00:03:35,557
เริ่มบันทึกสาเหตุทุกครั้ง
ที่มีบางอย่างผิดปกติ

80
00:03:35,557 --> 00:03:38,160
ในท้ายที่สุด เธอก็ตระหนักได้ว่า
ปัญหาส่วนใหญ่

81
00:03:38,160 --> 00:03:39,902
เกิดจากอุปกรณ์ขัดข้อง

82
00:03:39,902 --> 00:03:42,150
และกลับมาเห็นคุณค่าความสามารถของตัวเอง

83
00:03:42,150 --> 00:03:45,201
เราอาจไม่สามารถขจัดความรู้สึกเหล่านี้
ให้หมดไปโดยสิ้นเชิง

84
00:03:45,201 --> 00:03:49,553
แต่เราสามารถพูดคุยถึงเรื่องความท้าทาย
ในเชิงวิชาการหรือทางวิชาชีพอย่างเปิดเผย

85
00:03:49,553 --> 00:03:53,330
ด้วยการตระหนักว่า
ประสบการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นได้ทั่วไป

86
00:03:53,330 --> 00:03:56,808
บางทีพวกเราอาจจะรู้สึกสบายใจมากขึ้น
ที่จะซื่อตรงต่อความรู้สึกของตนเอง

87
00:03:56,808 --> 00:03:58,839
และการสร้างความเชื่อมั่นในความจริงบางอย่าง

88
00:03:58,839 --> 00:04:00,048
คุณมีพรสวรรค์

89
00:04:00,048 --> 00:04:01,408
คุณทำได้

90
00:04:01,408 --> 00:04:02,520
และคูณก็คู่ควร