1
00:00:11,500 --> 00:00:14,315
ကျွန်တော့အမေကို လုံးလုံး မသိခဲ့ရပါဘူး။

2
00:00:14,777 --> 00:00:19,997
အကြောင်းက ကျွန်တော့ကို မွေးပြီး
ခုနှစ်ရက်အကြာမှာပဲ ဆုံးသွားခဲ့လိုပါ။

3
00:00:19,997 --> 00:00:25,469
ကျွန်တော်ဟာ စစ်ကိုင်းတိုင်းက မြောင်ဆိုတဲ့
မြို့ငယ်လေးမှာ မွေးဖွားခဲ့ပါတယ်၊

4
00:00:25,469 --> 00:00:29,169
ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ကြီး ပြီးခါနီးလေးပေါ့။

5
00:00:29,639 --> 00:00:32,648
အဖေ့ဘက်က အဖိုးက "နေအုပ်"ဆိုပြီး


6
00:00:33,618 --> 00:00:37,468
ထူးခြားတဲ့ မြန်မာအမည်ကို ပေးခဲ့တယ်၊

7
00:00:38,118 --> 00:00:40,999
အဓိပ္ပါယ်က "နေကို အုပ်စိုးသူ"ပါ။

8
00:00:40,999 --> 00:00:46,329
အကြောင်းက ကျွန်တော်မွေးခဲ့တာက
နေဝန်းနီ အမှတ်တံဆိပ်ပါတဲ့ အလံတွေနဲ့

9
00:00:46,909 --> 00:00:49,544
ဖက်ဆစ်ဂျပန်တွေ မြန်မာပြည်မှာ

10
00:00:49,544 --> 00:00:51,974
စစ်ရှုံးနေတဲ့ အချိန်ဖြစ်လို့ပါ။

11
00:00:51,974 --> 00:00:55,799
နောက်ပြီး ကျွန်တော်ဟာ
စနေသားလည်းဖြစ်တာကြောင့်ပါ။

12
00:00:55,999 --> 00:00:59,720
စစ်ပြီးတော့ မိသားစုဟာ 
ရန်ကုန်ကို ပြန်ပြောင်းလာခဲ့ပြီး

13
00:00:59,720 --> 00:01:01,205
ကျောင်းပညာကို St. Paul ခေါ်

14
00:01:01,205 --> 00:01:05,220
ခရစ်ယာန် သာသနာပြု ကျောင်းမှာ စတင်ခဲ့တယ်။

15
00:01:05,400 --> 00:01:08,500
မူလတန်းကျောင်း ပထမနှစ်ကနေပြီး

16
00:01:08,507 --> 00:01:12,627
နိုင်ငံ့ဂုဏ်ဆောင် ကဗျာဆရာကြီး 
မင်းသုဝဏ်ရေးတဲ့

17
00:01:12,627 --> 00:01:16,957
ကလေးတေး ကဗျာတွေ လေ့လာခဲ့ရတယ်။

18
00:01:18,509 --> 00:01:21,078
သူဟာ ကမ္ဘာ့အကြီးကျယ်ဆုံး ကဗျာဆရာ ၁၀၀ ထဲမှာ

19
00:01:21,638 --> 00:01:26,798
စာရင်းသွင်းခံရတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော
မြန်မာကဗျာဆရာပါ။

20
00:01:27,881 --> 00:01:31,791
ကလေးတေးကဗျာ ၁၃ ပုဒ်ရေးခဲ့ပြီး

21
00:01:32,768 --> 00:01:36,858
အခုလိုပဲ အဲဒီတုန်းကပါ လူကြိုက်များခဲ့ပါတယ်။

22
00:01:37,323 --> 00:01:42,673
မြန်မာကျောင်းသား ကလေးအားလုံး
ဒါတွေကို အလွတ်ဆိုနိုင်ပါတယ်။

23
00:01:43,146 --> 00:01:45,300
ဟောဒီမှာ ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးတစ်ပုဒ်ပါ။

24
00:01:47,080 --> 00:01:48,781
"သပြေသီးကောက်

25
00:01:49,261 --> 00:01:54,031
ဝါဆိုဝါခေါင် ရေတွေကြီးလို့
သပြေသီးမှည့် ကောက်စို့ကွယ်။

26
00:01:54,031 --> 00:01:58,741
ခရာဆူးချုံ ဟိုအထဲက
မျှော့နက်မည်းကြီး တွယ်တတ်တယ်။

27
00:01:58,741 --> 00:02:03,446
မျှော့နက်ဆိုတာ ချိုနဲ့လားကွဲ့
မြွေနဂါးတောင် ကြောက်ဘူးကွယ်။

28
00:02:03,446 --> 00:02:07,788
တို့လည်းကြောက်ပေါင် အတူသွားစို့
အုန်းလက်နွားလေးထားခဲ့မယ်။

29
00:02:07,788 --> 00:02:10,201
သွားကွယ်၊ သွားကွယ်။."

30
00:02:10,351 --> 00:02:16,567
ပါမောက္ခ G.H. Luce က "Rose Apple 
Gatherers"လို့ အင်္ဂလိပ်လို ပြန်ဆိုခဲ့တယ်-

31
00:02:16,977 --> 00:02:21,707
"July, August, rain and flood,
let's go pick the ripe rose-apple.

32
00:02:21,707 --> 00:02:27,360
Hi, take care in thorns and mud.
That's where big, black leeches grapple.

33
00:02:27,360 --> 00:02:33,010
Leeches? Pah! The hornless things.
I'll fight snakes or serpent-kings.

34
00:02:33,278 --> 00:02:38,578
Who's afraid? Let’s all go now.
I'll just leave my coconut cow.

35
00:02:38,578 --> 00:02:40,338
Come on! Come on!"

36
00:02:41,332 --> 00:02:48,182
ဒီတေးအားလုံးကို ကျွန်တော်တို့ 
အလွတ်ကျက်ပြီး အတန်းတဲမှာ ဆိုခဲ့ရပါတယ်။

37
00:02:49,260 --> 00:02:52,840
တစ်နေ့ ကျွန်တော် ဒုတိယတန်းမှာရှိစဉ်က


38
00:02:52,840 --> 00:02:55,429
ကျွန်တော့ရဲ့ မြန်မာစာဆရာက
ကျွန်တော့ကို မေးလိုက်တာက

39
00:02:55,809 --> 00:03:00,059
"ဒီကလေးတေးကဗျာကို ရေးခဲ့တဲ့
ကဗျာဆရာကို မင်းသိလားကွ။"

40
00:03:00,369 --> 00:03:03,439
ကျွန်တော်က "သိပါတယ်ဗျ၊ မင်းသုဝဏ်ပါ။"

41
00:03:03,439 --> 00:03:07,599
သူက "မဟုတ်ဘူးကွ၊ ငါဆိုလိုတာက
မင်းသူ့ကို လူကိုယ်တိုင် သိလား။"

42
00:03:07,869 --> 00:03:11,169
ကျွန်တော်က "မသိပါဘူး"လို့ ဆိုတော့ သူက

43
00:03:12,522 --> 00:03:16,942
"ဒီကဗျာဆရာက ကောလိပ်တုန်းက 
မင်းအမေရဲ့ ရည်းစားလေ။"

44
00:03:17,402 --> 00:03:20,872
ကျွန်တော်ဟာ လုံးဝ မွှန်ထူသွားခဲ့တယ်။

45
00:03:21,196 --> 00:03:25,496
တစ်တန်းလုံး ငြိမ်ကျသွားတယ်၊ အားလုံးရဲ့ 
မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။

46
00:03:25,496 --> 00:03:27,656
ကျွန်တော် အရမ်းရှက်သွားတာပေါ့။

47
00:03:27,658 --> 00:03:33,298
အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကျွန်တော့ထက် 
ခုနှစ်နှစ်ပိုကြီးတဲ့ အမကို မေးခဲ့တယ်၊

48
00:03:33,608 --> 00:03:36,388
သူက အကုန်လုံး ကျွန်တော့ကို ရှင်းပြခဲ့တယ်။

49
00:03:37,578 --> 00:03:42,528
မိထွေးဟာ တယုတယနဲ့ကျွန်တော့ကို စောင့်ရှောက်
ခဲ့တဲ့ အင်မတန်ကြင်နာတတ်တဲ့အမျိုးသမီးပါ။

50
00:03:42,528 --> 00:03:46,448
ကျွန်တော့ရဲ့မိခင်အရင်းလို့ 
အမြဲတမ်း ထင်ခဲ့တယ်လေ။

51
00:03:46,958 --> 00:03:48,804
ကျွန်တော်လန့်သွားခဲ့တာ ဟုတ်ပါတယ်။

52
00:03:48,804 --> 00:03:54,934
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့ မိခင်အစစ်က ဘယ်သူဆို
တာသိရတော့ အတော်လေး ကျေနပ်မိပါတယ်။

53
00:03:57,112 --> 00:03:59,512
ကျွန်တော် အလယ်တန်းကျောင်းရောက်တော့

54
00:04:00,895 --> 00:04:06,365
ကျွန်တော့အမေနဲ့ မင်းသုဝဏ် နှစ်ဦးစလုံးရဲ့
ကဗျာတွေကို ကျောင်းဖတ်စာအုပ်ထဲမှာ

55
00:04:06,365 --> 00:04:08,265
တစ်ဖန် တွေ့ရှိရပြန်တယ်။

56
00:04:08,477 --> 00:04:12,945
အဲဒီအချိန်မတိုင်ခင်က ဆရာတွေနဲ့ 
ကျောင်းသားအားလုံးဟာ

57
00:04:12,945 --> 00:04:16,415
ဒီကဗျာစာဆိုနှစ်ဦးနဲ့ သူတို့ရဲ့ချစ်သံယောဇဉ်
အကြောင်း သိခဲ့ပြီးသားပါ။

58
00:04:16,536 --> 00:04:19,816
သူတို့ကို သိလိုက်ရတာ အတော်လေး
နေသာလာခဲ့တယ်။

59
00:04:20,411 --> 00:04:23,471
ကျွန်တော်တွေ့ရှိရတာက အမေ့ကဗျာတွေဟာ


60
00:04:24,121 --> 00:04:30,501
ထိခိုက်ဖွယ်၊ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်ကာ တစ်ခါတစ်ရံ
ချစ်ရေးချစ်ရာ၊တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်အားငယ်စရာပါ

61
00:04:30,501 --> 00:04:36,128
မင်းသုဝဏ်ရဲ့ ကဗျာတွေကတော့ အမြဲတမ်း
အင်မတန် ချစ်စရာ၊၊ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာတွေပါ၊

62
00:04:36,128 --> 00:04:38,513
တစ်ခါတစ်လေ ဒဿနဆန်ပါတယ်၊

63
00:04:38,513 --> 00:04:44,403
အကြောင်းက သူဟာ အများစုအနေနဲ့ ကျေးလက်
ဘဝနဲ့ ရိုးရာတွေအကြောင်းသီဖွဲ့လို့ပါ။

64
00:04:46,618 --> 00:04:50,603
ကဗျာတွေကို လေ့လာပြီးတဲ့အခါမှသာ

65
00:04:51,173 --> 00:04:54,868
ကျွန်တော့အမေကို မြင်ယောင်လို့ရခဲ့တာပါ။


66
00:04:55,514 --> 00:05:01,904
တကယ်တမ်းက ကျွန်တော့အိမ်မှာ အမေ့ရဲ့
ပန်းချီကားတွေနဲ့ ပုံတူတွေရှိပါတယ်။

67
00:05:02,264 --> 00:05:04,624
ဒါပေမဲ့ ဒါတွေက အတော့ကို အသက်မပါပါဘူး၊

68
00:05:05,774 --> 00:05:09,744
သူမရဲ့ကဗျာတွေက သူမကို ကျွန်တော့
စိတ်ထဲမှာ အသက်သွင်းပေးခဲ့ကြတာပါ။

69
00:05:09,944 --> 00:05:15,808
ကျွန်တော်ငယ်ငယ်တုန်းက
ခင်စောမူရဲ့သားလို့ မိတ်ဆက်ခံရတိုင်း

70
00:05:15,808 --> 00:05:17,781
ဒါ ကျွန်တော့အမေရဲ့ အမည်ပါ၊

71
00:05:17,921 --> 00:05:20,906
ပထမဆုံးကြားခဲ့ရတဲ့ ချီးကျူးသံက

72
00:05:20,906 --> 00:05:24,966
"အိုး၊ မင်းအမေကတော့ တကယ်ကို
လှတယ်ဟေ့"လို့ပါ။

73
00:05:25,933 --> 00:05:28,803
အမေ့ကို လူကိုယ်တိုင် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပေမဲ့

74
00:05:28,803 --> 00:05:32,203
သူမဟာ အတော့ကို လှပမှာပဲလို့ 
သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။

75
00:05:33,628 --> 00:05:39,008
ဒါပေမဲ့ သူမရဲ့အတွေးတွေ၊ စိတ်ခံစားမှုတွေ၊
ခံစားချက်တွေကျတာ့ရော။

76
00:05:40,271 --> 00:05:42,811
သူမရဲ့ကဗျာတွေက ကျွန်တော့ကို ဖွင့်ပြခဲ့တယ်။


77
00:05:43,056 --> 00:05:47,186
ကျွန်တော့အမေဆီမှာ အလှအပ
ထက် ပိုတာရှိတယ်ဆိုတာပါ။

78
00:05:47,606 --> 00:05:53,558
ကျွန်တော်တွေ့ရှိရတာက အမေဟာ ချစ်စရာကောင်း၊
သိမ်မွေ့ပြီး ယုယကြင်နာတတ်တဲ့သူ

79
00:05:53,575 --> 00:05:58,876
အစဉ်ချစ်ခင်သစ္စာရှိတဲ့မိခင်၊ နာခံတတ်တဲ့
သမီး၊ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမ၊

80
00:05:58,876 --> 00:06:03,146
ဒါတွေအပြင် ဝတ္တရားကျေတဲ့ ဇနီးသည်တစ်ဦးပါ။

81
00:06:05,099 --> 00:06:07,929
အံ့သြဖွယ်ကော်းတဲ့ ဒီကဗျာတွေအားလုံးကို

82
00:06:07,946 --> 00:06:12,266
သူမသီဖွဲ့ခဲ့တာကို 
ကျွန်တော် သိပ် ဝမ်းမြောက်မိတယ်။

83
00:06:12,788 --> 00:06:14,428
ဒီကဗျာတွေသာ မရှိခဲ့ကြဘူးဆိုရင်

84
00:06:14,428 --> 00:06:18,708
ကျွန်တော့အမေကို ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ
ရင်းရင်းနှီးနှီး သိခဲ့ရမှာ မဟုတ်ပါဘူ။

85
00:06:20,182 --> 00:06:24,892
ကျွန်တော့ အမေဘက်က အဖိုးအဖွားတွေဟာ
မြန်မာမင်းမျိုးစိုးနွယ်ဝင် မိသားစုတစ်ခုရဲ့

86
00:06:24,932 --> 00:06:30,167
ဓလေ့ထုံးစံတွေနဲ့ အစဉ်အလာတွေကို 
တင်းကျပ်စွာ လိုက်နာရင်း သူတို့ကလေးတွေကို

87
00:06:30,167 --> 00:06:33,322
ဆုံးမသွန်သင်ခဲ့ကြပါတယ်။

88
00:06:33,348 --> 00:06:39,298
ကျွန်တော့အဖိုးက ဗြိတိသျှ ကိုလိုနီအစိုးရ
ဌာနမှာ အဆင့်မြင့် အရာရှိတစ်ဦးပါ။

89
00:06:43,415 --> 00:06:49,785
သူဟာ သားသမီးခုနစ်ယောက်အား
သူ့ရဲ့ အမွေအနှစ်တွေကို ကမ်းပေးခဲ့ပါတယ်။

90
00:06:50,226 --> 00:06:55,236
အံ့ဖွယ်ကောင်းတာက ခုနှစ်ယောက်စလုံး
သားလေးယောက်၊ သမီးသုံးယောက်ဟာ

91
00:06:55,236 --> 00:06:57,716
အလွန်တော်တဲ့ ပညာရှင်တွေဖြစ်လာကြတာပါ။

92
00:06:58,329 --> 00:07:00,940
ကျွန်တော့အဖိုး ကွယ်လွန်တော့

93
00:07:00,940 --> 00:07:05,210
အကြီးဆုံးဦးလေးက မိသားစုရဲ့ 
ဦးစီးအဖြစ် သူ့နေရာ ဆက်ခံခဲ့ပါတယ်။

94
00:07:05,210 --> 00:07:09,860
ဦးလေးက အဖိုးထက်တောင် 
ပိုတင်းကျပ်သေးတယ်။


95
00:07:10,880 --> 00:07:16,750
ညီအမသုံးယောက်ဟာ သူတို့ရဲ့ကျောင်းနဲ့ 
ကောလိပ်အားလပ်ရက်အားလုံးကို

96
00:07:16,770 --> 00:07:18,810
သူတာဝန်ကျတဲ့ ဒေသရာမှာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်။

97
00:07:19,558 --> 00:07:24,176
ကျွန်တော့အမေဟာ နွေရာသီ 
အားလပ်ရက်ရှည်တွေအတွင်း

98
00:07:24,176 --> 00:07:26,106
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ခွင့်မရှိရှာဘူး၊

99
00:07:26,106 --> 00:07:28,370
ပြောချင်တာတော့ သူ့ရည်းစားနဲ့ပေါ့။

100
00:07:28,370 --> 00:07:33,800
ဒီတော့ အဲဒီအချိန်က အလွန်လူကြိုက်များတဲ့
"ဂန္ထလောက"လို့ခေါ်တဲ့

101
00:07:34,256 --> 00:07:39,766
စာစောင်ကနေ သူတို့အချင်းချင်း
ကဗျာတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ခဲ့တယ်။

102
00:07:41,797 --> 00:07:47,282
နွေရာသီ အားလပ်ရက်တွေအတွင်း သူတို့
ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေဟာ ဂန္ထဝင်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး

103
00:07:47,282 --> 00:07:53,532
အခုဆို ၎င်းတို့ကို ကျောင်းနဲ့ ကောလိပ်
ပြဌာန်းစာအုပ်တွေမှာ ထည့်ထားပါတယ်။

104
00:07:54,322 --> 00:07:58,712
ဟောဒီမှာတော့ နွေရာသီ လရှည်တွေအတွင်း
ကျွန်တော့အမေ ရေးတဲ့ကဗျာတွေထဲက

105
00:07:58,712 --> 00:08:01,684
ကောက်နှုတ်ချက်တစ်ခုပါ။

106
00:08:01,684 --> 00:08:04,062
"လိပ်ပြာနဲ့ ကြာကုမုဒ်"

107
00:08:04,472 --> 00:08:10,922
မြကန်သာဝယ် သင်းပျံ့ကြွယ်သည်
သွယ်သွယ်ကနုတ် ကြာကုမုဒ်တို့

108
00:08:11,092 --> 00:08:17,102
လဲ့လုတ်လဲ့လီ ဖူးဖွင်ချီသည်
ဒေဝီနတ်မိ တို့နှယ်တကား။

109
00:08:17,102 --> 00:08:23,017
ဖူးလိပ်ပြေစ ရွက်ညိုမြတွင်
ရွရွနားကာ ပန်းလိပ်ပြာသည်

110
00:08:23,177 --> 00:08:28,852
သက်လျာနှမ ကုမုဒါငယ်
စောင့်ရနောင့်ကို ချစ်ကြည်ညိုက"

111
00:08:30,002 --> 00:08:31,792
ဒါက ကောက်နှုတ်ချက်လေးပါပဲ။

112
00:08:32,292 --> 00:08:34,139
ဒီကဗျာထဲမှာ

113
00:08:35,119 --> 00:08:41,826
လိပ်ပြာနဲ့ ကုမုဒြာလို့ခေါ်တဲ့ ကြာပန်း
တစ်မျိုးဟာ ဘယ်တော့မှ မဆုံနိုင်ကြဘူး၊

114
00:08:42,166 --> 00:08:46,931
အကြောင်းက လိပ်ပြာက နေ့အခါမှာသာ
ထွက်ပြီး

115
00:08:46,931 --> 00:08:51,281
ကြာပန်းက လရောင်နဲ့မှ ပွင့်တာကြောင့်ပါ။

116
00:08:51,415 --> 00:08:56,895
ဒီတော့ လိပ်ပြာဟာ တစ်နေ့လုံး
သစ်ရွက်ပေါ်မှာ ရွရွကလေးနားပြီး

117
00:08:56,895 --> 00:09:00,363
ကြာပန်းကို နေဝင်တဲ့အထိ


118
00:09:00,363 --> 00:09:04,953
ပွင့်ဖို့ပဲ တောင်းခံပါတယ်။

119
00:09:05,569 --> 00:09:11,309
ညဘက်ရောက်တော့ ကြာပန်းဟာ
လရောင်အောက်မှာ ပွင့်ပြီး

120
00:09:11,329 --> 00:09:16,559
လိပ်ပြာကို အရုဏ်တက်သည့်တိုင်အောင်
တစ်ဖန် ရှာဖွေနေပါလိမ့်မယ်။

121
00:09:16,559 --> 00:09:20,049
ဒါဟာ ခံစားမှုပိုင်းအရ ကရုဏာ
သက်ဖွယ် ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါ။

122
00:09:20,081 --> 00:09:23,533
ကျွန်တော်ထင်တာက အမေ ဒီကဗျာကိုရေးတုန်းက

123
00:09:23,533 --> 00:09:27,583
သူ့ရည်းစားကို တွေဖို့တမ်းတနေမယ်ဆိုတာ
အသေချာပါပဲ။

124
00:09:28,537 --> 00:09:33,847
ဒီမှာတော့ မင်းသုဝဏ်ရေးတဲ့
ကြည်နူးဖွယ်ကဗျာ နောက်တစ်ပုဒ်ပါ။

125
00:09:34,113 --> 00:09:40,653
"နှင်းဆီပွင့်"လို့ခေါ်တဲ့ စိတ်ထိခိုက်စရာ
ဆိုပေမဲ့ ကြည်နူးဖွယ်ကဗျာပါ၊

126
00:09:41,378 --> 00:09:43,219
"နှင်းဆီပွင့်။ 
လယ်တောက ပြန်

127
00:09:43,219 --> 00:09:46,919
ပန်ချင်တယ် ခရေဖူးဆိုလို့
မောင်ခူးကာပေး။



128
00:09:46,919 --> 00:09:49,919
မနက်တုန်းဆီက
ကြော့ဆုံးကို မောင်မြင်တော့

129
00:09:49,919 --> 00:09:53,909
သူ့ဆံပင် နှင်းဆီပွင့်တွေနှင့်
ဂုဏ်တင့်တယ်လေး။"

130
00:09:53,909 --> 00:09:57,634
ဦးခင်ဇော်ကနေပြီးတော့

131
00:09:57,634 --> 00:10:01,559
"Roses":ဆိုပြီး ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်
အင်္ဂလိပ်လို ပြန်ဆိုခဲ့ပါတယ်။

132
00:10:01,612 --> 00:10:06,952
"Last eve her ladyship fancied
some flowers we saw on the wild-wood way.

133
00:10:06,952 --> 00:10:10,582
I plucked them for her,
those forest flowers.

134
00:10:10,582 --> 00:10:14,593
Alas, today in her hair are roses, roses

135
00:10:14,593 --> 00:10:17,573
very pretty she looks with roses!

136
00:10:17,573 --> 00:10:22,393
ကဗျာဆရာက ဒီကဗျာကို ကျွန်တော့
အမေကို ရည်းစူးခဲ့တာလို ထင်ပါတယ်။

137
00:10:24,265 --> 00:10:29,215
ကျန်တော့အမေ ကောလိပ်
နောက်ဆုံးနှစ်ပြီးတော့

138
00:10:29,493 --> 00:10:32,448
ခါတိုင်းလိုပဲ နွေရာသီအားလပ်ရက်ကို 
သူမရဲ့အကြီးဆုံး အကို၊

139
00:10:32,448 --> 00:10:35,403
ကျွန်တော့ဦးလေးနဲ့ ကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်။

140
00:10:35,939 --> 00:10:38,639
နွေရာသီ အားလပ်ရက်တွေအတွင်းမှာ

141
00:10:38,639 --> 00:10:45,049
ကျွန်တော့အမေနဲ့ အဖေကို အလျင်စလို
လက်ထပ်ပေးဖို့ စီစဉ်ခဲ့တယ်။

142
00:10:45,223 --> 00:10:49,336
အဲဒီအချိန်က ကျွန်တော့ဦးလေးဟာ 
ပြည်မှာ ခရိုင်မင်းကြီးဖြစ်ပြီး

143
00:10:49,336 --> 00:10:53,866
ကျွန်တော့အဖေကတော့ 
လက်ထောက် ခရိုင်မင်းကြီးပါ။

144
00:10:54,366 --> 00:10:58,996
ကျွန်တော့အဖေ ဦးဘတင့်နဲ့ ကျွန်တော့
ဦးလေး ဦးတင်ထွဋ်တို့ နှစ်ဦးစလုံးဟာ

145
00:11:00,874 --> 00:11:06,574
အင်မတန် အထက်တန်းကျတဲ့
ICS လို့ခေါ်တဲ့ Indian Civil Service

146
00:11:06,574 --> 00:11:08,164
အဆင့် ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းတွေပါ။

147
00:11:08,976 --> 00:11:14,581
ဗြိတိသျှတွေဟာ ကောလိပ်မှာ 
ထူးခွန်တဲ့ ပညာရှင်တွေကို ရွေးပြီး

148
00:11:15,041 --> 00:11:18,251
ထပ်ဆောင်း လေ့လာမှုတွေအတွက် 
UK ကို ပို့ပေးခဲ့ကာ

149
00:11:18,541 --> 00:11:24,761
ဗြိတိသျှ ကိုလိုနီ ဌာနရဲ့အစိတ်အပိုင်း
ဖြစ်ဖို့ သီးသန့် လေ့ကျင့်ပေးခဲ့တယ်။

150
00:11:24,761 --> 00:11:29,061
အဲဒီအချိန်တွေတုန်းကတော့ 
သူတို့ဟာ လူ့မလိုင်တွေပေါ့။

151
00:11:29,061 --> 00:11:35,455
ကျွန်တော့အမေဟာ အမြဲတမ်း နာခံတတ်တဲ့ 
ညီမဖြစ်တော့ ဘာမှ ဆန့်ကျင်တာတွေမလုပ်ခဲ့ဘဲ

152
00:11:35,733 --> 00:11:42,553
အကြီးတန်း အစိုးရ အရာရှိကတော်အဖြစ်နဲ့
သူမရဲ့ ကံကြမ္မာပဲလို့ ခံယူခဲ့တယ်။

153
00:11:43,887 --> 00:11:46,337
ဒီကာလအတွင်းမှာပဲ

154
00:11:46,467 --> 00:11:52,014
မြန်မာစာပေဟာ မင်းသုဝဏ်ရေးတဲ့
ထာဝရရှင်သန်နေတဲ့

155
00:11:52,014 --> 00:11:56,464
“ဘကြီးအောင်ညာတယ်”
ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ်နဲ့ ကြွယ်ဝခဲ့ပါတယ်။

156
00:11:56,464 --> 00:12:00,145
အဓိပ္ပါယ်ကတော့ "ဦးလေးအောင် 
ကတိမတည်ဘူး"ပေါ့။

157
00:12:00,145 --> 00:12:06,619
ဒါက မိန်းမပျို သစ်သားပန်းပုရုပ်ကို
စွဲလမ်းမိသွားတဲ့

158
00:12:07,339 --> 00:12:12,727
ဆယ်နှစ်အရွယ် ရွာက ကောင်လေးတစ်ယောက်
အကြောင်း ထိခိုက်ဖွယ် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ပါ။

159
00:12:12,847 --> 00:12:19,004
သူက ပန်းပုပညာကိုချစ်တော့ ရွာက ပန်းပုဆရာ
ဦးအောင်ဆီကို မကြာခဏ သွားလည်ပတ်ကာ

160
00:12:19,994 --> 00:12:22,664
ပုံသဏ္ဌာန်မဲ့ သစ်သားတုံးတွေကနေ

161
00:12:23,568 --> 00:12:28,488
လှပတဲ့ ပန်းပုလက်ရာတွေကို ထုလုပ်ပုံ
သွင်းတာကို စောင့်ကြည့်တယ်။

162
00:12:29,013 --> 00:12:33,403
ဒီမိန်းမပျိုရုပ်ထုလေးဟာ 
အလှဆုံးပဲလို့ သူထင်ခဲ့တယ်၊

163
00:12:34,443 --> 00:12:37,193
သူမျက်စိကျသွားခဲ့တာပေါ့။

164
00:12:37,472 --> 00:12:39,081
ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ

165
00:12:39,911 --> 00:12:45,580
မနေနိုင်တော့ပဲ ပန်းပုဆရာကြီးကို 
မဝံ့မရဲနဲ့ မေးလိုက်တာက

166
00:12:45,580 --> 00:12:50,950
"ဒီရုပ်ထုကိုဝယ်ဖို့ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲဗျ။"

167
00:12:50,950 --> 00:12:56,269
ပန်းပုဆရာကြီးက "တစ်ရူပီး"လို့ ပြောလိုက်
တဲ့အခါ ရင်ကွဲမတတ်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်၊

168
00:12:56,459 --> 00:12:59,289
အကြောင်းက ဒီပိုက်ဆံမျိုး
သူတစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဖူးဘူးလေ။

169
00:12:59,289 --> 00:13:04,716
သူက တစ်နေ့ကို မုန့်ဖိုးတစ်နေ့မှ
တစ်ပိုက်စ်ပဲ ရနေခဲ့တာပါ။

170
00:13:04,716 --> 00:13:06,646
ကိုလိုနီခေတ်တုန်းက

171
00:13:06,646 --> 00:13:12,496
ကျွန်တော်တို့ဟာ အိန္ဒိယငွေကြေးဖြစ်တဲ့
ရူပီး၊ အန်နာနဲ့ ပိုက်စ်တွေ သုံးခဲ့ရတယ်။

172
00:13:12,496 --> 00:13:16,816
တစ်ရူပီထဲမှာ ၆၄ ပိုက်စ် ရှိပါတယ်။

173
00:13:17,755 --> 00:13:23,295
ဒါပေမည့်လည်း သူက ပန်းပုဆရာကြီးကို 
သူ့အတွက်ထားပေးဖို့ တောင်းပန်ခဲ့တယ်။

174
00:13:23,295 --> 00:13:28,965
အကြောင်းက ဒီအရုပ်အတွက် 
ငွေစုလို့ပြည့်တဲ့အခါ သူပြန်လာမှာမို့ပါ။

175
00:13:29,495 --> 00:13:35,355
ပန်းပုဆရာကြီးက ဒါကို ဘယ်သူ့ကိုမှ 
မရောင်းဘူးလို့ အလေးအနက်ကတိပေးခဲ့တယ်။

176
00:13:35,899 --> 00:13:40,539
ဒီတော့ ဆင်းရဲ့သားကောင်လေးဟာ 
သူကြိုက်တဲ့မုန့်တွေကို မစားတော့ပဲ

177
00:13:40,539 --> 00:13:45,254
သူ့မုန့်ဖိုးကို ဝါးကျည်ထောက်တစ်ခု
ထဲမှာ စပြီးစုခဲ့တယ်။

178
00:13:46,068 --> 00:13:48,988
ညနေတိုင်း သူအိပ်ရာမဝင်ခင်မှာ

179
00:13:49,096 --> 00:13:53,516
ငွေအကြွေစေ့တွေကို ထုတ်ပြီး
ရေရေတွက်ကြည့်တယ်။

180
00:13:53,816 --> 00:13:55,977
ဒါက အတော့ကို နှေးတဲ့ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုဆိုတော့

181
00:13:55,977 --> 00:14:01,017
လက်တိုလက်တောင်းလေးတွေလုပ်ပြီး
အပိုဝင်ငွေရဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

182
00:14:01,050 --> 00:14:05,530
သူ့အိမ်နီးနားချင်းတွေအတွက်
ရေခပ်ပေးတာတို့၊ ထင်းခွေပေးတာတို့ပေါ့။

183
00:14:05,666 --> 00:14:10,006
သူ့စုတာ ပြည့်သွားတဲ့အခါ၊ 
ပြည့်လုနီးနီးမှာပေါ့

184
00:14:10,006 --> 00:14:12,906
ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာတော့ 
သူဝယ်နိုင်တော့မယ်လို့

185
00:14:12,906 --> 00:14:16,696
ပန်းပုဆရာကြီးဆီသွားပြီး 
အကြောင်းကြားခဲ့တယ်။

186
00:14:16,696 --> 00:14:21,101
ဒါပေမဲ့ စိတ်မကောင်းစရာက 
ရုပ်ထုကမရှိတော့ဘူး။

187
00:14:21,531 --> 00:14:26,116
ပန်းပုဆရာကြီးက 
တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ ပြောတာက

188
00:14:26,116 --> 00:14:32,586
အစိုးရ အဆင့်မြင့်အရာရှိကြီးတစ်ဦးက
ခုပဲ ဝယ်သွားပြီတဲ့။

189
00:14:32,966 --> 00:14:36,126
ဆင်းရဲသားကောင်လေးဟာ အသည်းကွဲတော့တာပေါ့။

190
00:14:36,126 --> 00:14:41,602
သူဟာ နေ့ပေါင်းမျာစွာ စားလည်းမစား၊ အိပ်လည်း
မအိပ်၊ ဘယ်သူ့နဲ့မှ စကားလည်း မပြောတော့ဘူး။

191
00:14:41,602 --> 00:14:43,477
ဘာကြောင့်ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ မသိကြဘူးလေ။

192
00:14:43,877 --> 00:14:50,414
မကြာခင်မှာပဲ အပြင်းဖျားခဲ့ပြီး
ကုတင်ထက်မှာ သေလုမျောပါးဖြစ်ခဲ့တယ်။

193
00:14:50,414 --> 00:14:51,830
သူမဆုံးခင်လေးမှာ

194
00:14:51,830 --> 00:14:57,527
ဝါးကျည်ထောက်ထဲက သူစုထားသမျှ
အားလုံးကို ရွာဘုန်းကြီးကျောင်းကို လှူဖို့

195
00:14:57,527 --> 00:14:59,837
သူ့ရဲ့အမေကိုပြောခဲ့တယ်။


196
00:15:00,472 --> 00:15:04,745
သူ့ရဲ့နောက်ဆုံးစကားကတော့ 
'ဘကြီးအောင်ညာတယ်,”

197
00:15:04,745 --> 00:15:09,165
အဓိပ္ပါယ်ကတော့ "ဦးလေးအောင် 
ကတိမတည်ဘူး"ပေါ့။

198
00:15:09,165 --> 00:15:14,214
အင်မတန် စိတ်ထိခိုက်ဖွယ်ဆိုပေမဲ့ 
ဂန္ဓဝင်စာပေကို

199
00:15:14,594 --> 00:15:17,884
ဖန်တီးပေးခဲ့တဲ့
လူသားဆန်တဲ့ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါ။

200
00:15:17,884 --> 00:15:24,904
ဒီဝတ္ထုကိုနှစ်သက်မှုက ၎င်းကို ခံစားမှုတွေ 
သွန်းလောင်းပေးသူတွေထက် အမြဲ ပိုရှည်ခဲ့တယ်။

201
00:15:26,431 --> 00:15:31,781
စာရေးသူ၊ ကျွန်တေ့အမေ၊ 
ကျွန်တော့အေဖနဲ့ ဦးလေးတို့ဟာ

202
00:15:31,781 --> 00:15:35,571
အားလုံးသော သေမျိုးတွေဟာ
ကွယ်လွန်သွားကြပါပြီ။

203
00:15:35,571 --> 00:15:42,023
ကဗျာတွေနဲ့ ဝတ္ထုတွေကတော့ 
ထာဝရ၊ ရှင်သန်နေတုန်းပါ။

204
00:15:42,503 --> 00:15:46,072
ဒီဝတ္ထုဟာ အင်မတန် လူကြိက်များတဲ့
ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး

205
00:15:46,072 --> 00:15:51,982
တစ်နိုင်ငံလုံးမှာရှိတဲ့ ဘုရာပွဲတော်တွမှာ
ဖျော်ဖြေတင်ဆက်တုန်းပါ။

206
00:15:51,982 --> 00:15:59,097
ရွာသားတွေနဲ့ ကလေးငယ်တွေဟာ ဒီဝတ္ထုကို
သိနေတာ ဆယ်စုနှစ်တွေချီနေပါပြီ။

207
00:15:59,097 --> 00:16:03,766
မနှစ်က ရန်ကုန်လို့ထင်တယ်၊
ရန်ကုန်က စာပေပွဲတစ်ခုမှာ

208
00:16:03,786 --> 00:16:07,402
နာမည်ကျာ် ဒါရိုက်တာတစ်ဦးကနေ
ဒါကို တင်ဆက်ခဲ့ရာ

209
00:16:07,402 --> 00:16:12,602
ပွဲတော်ရဲ့ အဓိက တင်ဆက်ပွဲကြီး ဖြစ်လာတယ်။

210
00:16:13,341 --> 00:16:17,540
ကောင်းပါပြီ၊ ဒါကတော့ ကျွန်တော့အမေ၊


211
00:16:17,950 --> 00:16:22,575
ကြာပြီဆိုပေမဲ့ ထာဝရရှင်ကျန်နေတဲ့ 
သူမရဲ့ကဗျာတွေနဲ့

212
00:16:22,575 --> 00:16:26,220
မင်းသုဝဏ်ရဲ့ ကဗျာတွေ၊ 
ဝတ္ထုတွေရဲ့ဇာတ်လမ်းပါ

213
00:16:26,220 --> 00:16:31,330
ဒီအပြောင်မြောက်ဆုံးလက်ရာတွေကို 
ရေးစဉ်က ကဗျာစာဆိုတွေက

214
00:16:31,330 --> 00:16:36,095
ဘယ်သူကို ရည်ညွှန်းခဲ့တယ်ဆိုတာကို 
မြန်မာ စာပေအသိုင်းအဝိုင်းမှာ

215
00:16:36,095 --> 00:16:38,900
ယနေ့ထိတိုင် ငြင်းခုံဆွေးနွေနေဆဲပါ။

216
00:16:38,900 --> 00:16:42,150
အဲဒါဟာ အခုတော့ အရေးမကြီးဘူးထင်ပါတယ်၊

217
00:16:42,150 --> 00:16:45,069
အရေးကြီးတဲ့ အကြောင်းက

218
00:16:45,069 --> 00:16:51,449
ဒီကဗျာတွေဟာ မြန်မာစာပေမှာ တကယ့်ကို 
အပြောင်မြောက်ဆုံး လက်ရာတွေဖြစ်လာတာပါ၊

219
00:16:51,449 --> 00:16:56,520
ကျွန်တော်တို့အားလုံး မရှိတော့တဲ့
နောက်မှာလည်း တည်ရှိနေကြမှာပါ။

220
00:16:58,985 --> 00:17:04,105
လူတွေရဲ့ စာပေကို ချစ်မြတ်နိုးမှုဟာ 
ကမ္ဘာအနှံ့ မှေးမှိန်လာနေပါတယ်။

221
00:17:04,685 --> 00:17:07,442
စာဖတ်သူတွေကို ပိုပိုပြီး 
သုံးခွင့်ရအောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့

222
00:17:07,442 --> 00:17:14,121
အိလက်ထရွန်းနစ် ပစ္စည်းတွေဟာ
လုံးဝ ကူညီမနိုင်ကြဘူး။

223
00:17:14,121 --> 00:17:20,111
အကြောင်းက ဂန္ထဝင်စာပေတွေဖတ်ခြင်းထက် 
ဒီပစ္စည်းတွေက ပိုအသုံးကျတာတွေရှိတယ်လို့

224
00:17:20,126 --> 00:17:23,616
လက်ရှိမျိုးဆက်က ထင်မြင်နေကြလို့ပါ။

225
00:17:24,236 --> 00:17:28,968
ယနေ့ ပညာရေးဟာ အလုပ်ကို 
ဦးစားပေးတာမျိုး ဖြစ်လာတယ်။

226
00:17:28,968 --> 00:17:35,500
ကမ္ဘာကြီးဟာ ရှင်ကျန်ဖို့ အသက်မွေးမှု 
ကျွမ်းကျင်မှုတွေ လိုအပ်တဲ့နေရာဖြစ်လာတယ်။

227
00:17:36,150 --> 00:17:40,047
မှန်ပါတယ်၊ အလုပ်အကိုင်တွေက
သင့်ဝမ်းကို ဖြည့်ပေးကြပါတယ်။

228
00:17:40,047 --> 00:17:43,527
ဒါပေမဲ့ နှလုံသားအတွက်ကျတော့ရော။
စိတ်အတွက်ကျတာ့တော့ရော။

229
00:17:43,537 --> 00:17:49,659
စာပေပါ၊ နှလုံးသားနဲ့ စိတ်ကို ကျွေးမွေးပြီး
သင့်ကို လူသားတစ်ဦးလည်း ဖြစ်လာစေတာက

230
00:17:49,659 --> 00:17:52,139
ကဗျာစာပေပါ။

231
00:17:53,075 --> 00:17:59,145
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်ရဲ့ 
ဆိုရိုးစကားတစ်ခုကို ကိုးကားချင်ပါတယ်။

232
00:17:59,395 --> 00:18:01,803
ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်အား တစ်ခါ မေးမြန်းခဲ့ဖူးတာက

233
00:18:01,803 --> 00:18:08,349
"ချစ်တာနဲ့ ကြိုက်တာကို အရှင်ဘုရား
ဘယ်လို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သလဲ"တဲ့။

234
00:18:08,599 --> 00:18:14,857
ဗုဒ္ဓမိန့်ဆိုတာက "သင်ဟာ ပန်းတစ်ပွင့်ကို
ကြိုက်ရင် အဲဒီပန်းကို သင်ဟာ ခူးယူတယ်၊

235
00:18:15,337 --> 00:18:20,350
ဒါပေမဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်ကို သင်ချစ်တယ်ဆိုရင်
နေ့စဉ် ရေလောင်းပေးလိမ့်မယ်။

236
00:18:20,350 --> 00:18:26,240
သင်ဒါကို နားလည်ပြီဆိုရင်
ဘဝကို နားလည်လိမ့်မယ်"တဲ့။

237
00:18:26,240 --> 00:18:27,775
ကျေးဇူးအမျာကြီးတင်ပါတယ်။

238
00:18:27,775 --> 00:18:30,843
(လက်ခုပ်သံများ)