Sahnede, tüm bu insanların önünde

ne yapıyorsun?

(Kahkaha)

Kaç!

(Kahkaha)

Kaç hemen.

Bu, endişemin bana ikazıydı.

Yanlış hiçbir şey olmasa da,

Bazen tehlike yanı başımda
dolaşıyormuşcasına,

bu yoğun hissi yaşıyorum.

Birkaç yıl önce,

birbirinden ayrı düşünülmeyen

yaygın anksiyete

ve depresyon teşhisi konuldu.

Pekâlâ, kimseye, özellikle geniş kitleye

bahsetmediğim bir şeyden
bahsetmenin vakti geldi.

Siyahi bir kadın olarak,

başarılı olabilmek için
olağanüstü bir çaba sarf etmeliydim.

Toplumumdaki çoğu insan gibi,

benim de depresyonun
zayıflık, karakter kusuru

olduğuna dair inancım vardı.

Fakat ben zayıf değildim;

üstün başarılıydım.

Medya üzerine yüksek lisansım,

film ve televizyon sektörlerinde
üst düzey iş geçmişim vardı.

Yoğun çabalarım sayesinde
2 Emmy Ödülü bile kazanmıştım.

Tabii bitap bir haldeydim,

eskiden sevdiğim şeylere ilgim azalmış,

iştahım yok denecek seviyedeydi,

uykusuzlukla boğuştum

ve yalnız ve bitkin hissettim.

Ama depresif?

Sanmam, ben değil.

Kabullenmem haftalar aldı,

ama doktor haklıydı;

depresiftim.

Yine de, kimseye teşhisim
hakkında bir şey söylemedim.

Çok utanıyordum.

Depresif olmaya hakkım olduğunu
düşünmüyordum.

Sevgi dolu bir aile

ve başarılı bir kariyerim vardı,
ayrıcalıklıydım.

Daha iyi bir hayat sürmem için,

atalarımın bu topraklarda yaşadığı

tarifsiz korkuları düşündüğümde,

utancım daha da arttı.

Onlara borçluydum.

Onları nasıl yüzüstü bırakırım?

Başımı dik tutmalı,

gülümsemeli

ve asla bir şey dememeliydim.

4 Temmuz 2013'te,

dünya başıma yıkıldı.

Annemden,
22 yaşındaki yeğenim Paul'un,

depresyon ve anksiyeteyle
yıllar boyu süren savaşından sonra

hayatına son verdiği haberini aldım.

Hissettiğim yıkımı tasvir edecek
bir kelime dahi yok.

Paul ile çok yakındık,

ama onun bu kadar
acı çektiğini bilmiyordum.

İkimiz de birbirimize yaşadığımız
mücadelelerden bahsetmemiştik.

Utanç ve damgalanma korkusu
bizi sessizliğe itmişti.

Zorlukla baş etme şeklim
onunla direkt olarak yüzleşmek.

Bu yüzden, iki yılımı depresyon
ve anksiyeteyi araştırarak geçirdim,

bulduğum şeyse akıl almazdı.

Dünya Sağlık Örgütüne göre,

dünya genelinde hastalık
ve sakatlığın başlıca sebebi

depresyon.

Depresyonun asıl sebebi
tam olarak bilinmese de,

araştırmalar çoğu ruhsal bozukluğun,

en azından bir kısmının,

beyindeki kimyasal bir dengesizlikten,

ve/veya genetik yatkınlıktan
dolayı meydana geldiğini gösteriyor.

Yani öylece geçiştiremezsiniz.

Afrikan Amerikanlar içinse,

ırkçılık ve sosyoekonomik eşitsizlikler
gibi strese sebebiyet veren durumlar,

ruhsal bozukluk yaşama riskini
%20 arttırıyor;

buna rağmen beyaz Amerikanlara kıyasla,

sağlık desteğine başvurma oranları
neredeyse %50 daha az.

Bir sebebi, utanç.

Afrikan Amerikanların %63'ü
depresyonu zayıflık sanıyor.

Ne yazık ki,
siyahi çocuklardaki intihar oranı

20 yıl içerisinde ikiye katlandı.

İyi haber şu ki,

bireylerin mücadele ettiği
depresyonun %70'i,

terapi, tedavi
ve ilaç tedavisi ile iyileştirilebilir.

Bu bilgi ışığında,

bir karar verdim:

Artık sessiz kalmayacaktım.

Ailemin de yardımıyla,

ulusal bir iletişim başlatmak umuduyla,

hikâyemizi paylaşacağım.

Arkadaşımız Kelly Pierre-Louis,

"Güçlü olmak bizi öldürüyor," demiş.

Haklı.

Kaç kez yıkım alırsa alsın,
hemencecik toplarlanan ve yoluna bakan

''güçlü siyahi kadın''

ve ''süper- eril siyahi adam''

tasvirlerini aktaran,
o eski ve zamanı geçmiş

kalıplardan kurtulmalıyız.

Hissetmek, zayıflık göstergesi değildir.

Hisler, insan olduğumuzu gösterir.

İnsanlığımızı reddettiğimizde,

içimizde bir boşluk hissi yaratır

ve bizler de o boşluğu doldurmak için, 
kendimizi toparlamanın yollarını ararız.

Benim ilacım üstün başarıydı.

Bu günlerde,
hikâyemi açıkça paylaşıyorum

ve diğerlerinden de
aynı şeyi yapmalarını istiyorum.

Sessizce mücadele edenlerin

yalnız olmadıklarını

ve yardımla iyileşebileceklerini

bilmeleri gerektiğine

inanıyorum.

Hâlâ, anksiyete başta olmak üzere

savaşım sürüyor.

Ama günlük meditasyon,

yoga ve nispeten sağlıklı beslenmeyle
icabına bakabiliyorum.

(Kahkaha)

Bazı şeylerin
döngüye girdiğini hissedersem,

terapistimden randevu alıyorum.

Mükemmel bir mizah anlayışı olan,

rahatlatıcı bulduğum samimiyetiyle,

hayat dolu siyahi kadın Dawn Armstrong.

Yeğenimin yanında olamadığım için

her zaman pişmanlık duyacağım.

En büyük umudum,

çıkardığım derslerle
bir başkasına ilham kaynağı olmak.

Hayat güzel.

Bazen darmaduman

ve her zaman sürprizlerle dolu.

Üstesinden gelmeniz için

desteğiniz olduğunda
her şey yoluna girecek.

Olur da yükünüz ağırlaşırsa,

umarım siz de yardım istersiniz.

Teşekkürler.

(Alkış)