Wat doe je op dit podium
voor al deze mensen?
(Gelach)
Ren!
(Gelach)
Ren nu weg.
Dat is de stem van mijn angst.
Zelfs als er helemaal niets mis is,
krijg ik soms
dit overweldigende gevoel van onheil,
alsof er gevaar om de hoek schuilt.
Een paar jaar geleden
kreeg ik te horen dat ik
een gegeneraliseerde angststoornis had
en een depressie --
twee aandoeningen die vaak samengaan.
Er is een tijd geweest dat
ik niemand dit verteld zou hebben,
vooral niet voor een groot publiek.
Als een zwarte vrouw
heb ik uitzonderlijke weerbaarheid
moeten ontwikkelen om te slagen.
En zoals veel mensen in mijn gemeenschap
geloofde ik in de misvatting dat
depressie een teken van zwakte was,
een karakterfout.
Maar ik was niet zwak,
ik was ambitieus.
Ik had een master's in Media Studies
en een rits van belangrijke banen
in de film- en televisie-industrie.
Ik had zelfs twee Emmy Awards
gewonnen voor mijn harde werken.
Natuurlijk, ik was kapot,
had geen zin in dingen
die ik vroeger leuk vond,
at nauwelijks,
worstelde met slapeloosheid
en voelde me geïsoleerd en leeg.
Maar depressief?
Nee, niet ik.
Pas na weken kon ik het toegeven,
maar de dokter had gelijk:
ik was depressief.
Toch vertelde ik niemand
over mijn diagnose.
Ik schaamde me te veel.
Ik dacht dat ik niet
depressief mocht zijn.
Ik had een bevoorrecht leven
met een liefhebbende familie
en een succesvolle carrière.
En toen ik dacht aan
de onbeschrijfelijke gruwelen
die mijn voorouders in dit land
hadden meegemaakt
zodat ik een beter leven kon hebben,
schaamde ik me nog meer.
Ik stond op hun schouders.
Hoe kon ik hen teleurstellen?
Ik zou mijn hoofd hoog houden,
een glimlach op mijn gezicht toveren
en het nooit iemand vertellen.
Op 4 juli 2013
stortte mijn wereld in.
Op die dag kreeg ik
een telefoontje van mijn moeder,
die me vertelde dat mijn 22-jarige
neef Paul zelfmoord had gepleegd
na jaren van strijd met
depressie en angst.
Ik kan geen woorden vinden voor
de verwoesting die ik voelde.
Paul en ik waren close,
maar ik had geen idee van zijn pijn.
Geen van ons beiden had ooit met de ander
gepraat over onze worstelingen.
Schaamte en stigma deden ons zwijgen.
Mijn manier om met tegenspoed om te gaan
is om het aan te pakken,
dus bestudeerde ik vervolgens twee jaar
depressie en angst
en wat ik vond was schrikbarend.
De Wereldgezondheidsorganisatie meldt
dat depressie de hoofdoorzaak is
van ziekte en invaliditeit
in de wereld.
De precieze oorzaak van depressie
is niet duidelijk,
onderzoek toont aan dat de meeste
psychische stoornissen ontstaan,
ten minste deels,
door een chemische disbalans
in de hersenen,
en/of een onderliggende
genetische aanleg.
Je kunt het dus niet van je afschudden.
Zwarte Amerikanen
hebben door stressoren zoals racisme
en socio-economische verschillen
twintig procent meer kans op
een psychische stoornis,
maar zij zoeken
geestelijke gezondheidszorg
maar half zo vaak als witte Amerikanen.
Een reden is het stigma,
met 63% zwarte Amerikanen die
een depressie voor zwakte aanzien.
Jammer genoeg is zelfmoord
onder zwarte kinderen
verdubbeld in de afgelopen 20 jaar.
Hier is het goede nieuws:
zeventig procent van de mensen
die aan depressie lijdt, zal verbeteren
met therapie, behandeling en medicatie.
Gewapend met deze informatie,
nam ik een besluit:
ik zou niet langer zwijgen.
Met de zegen van mijn familie
zou ik ons verhaal delen
met de hoop een nationaal gesprek
op gang te brengen.
Een vriendin, Kelly Pierre-Louis, zei:
"Sterk zijn doodt ons."
Ze heeft gelijk.
We moeten ophouden met
die eeuwenoude verhalen
over de sterke zwarte vrouw
en de supermannelijke zwarte man,
die, ongeacht hoe vaak
ze neergeslagen worden,
het van zich afschudden en doorgaan.
Gevoelens hebben is geen teken van zwakte.
Gevoelens hebben is menselijk.
En als we onze menselijkheid ontkennen,
geeft ons dat een leeg gevoel vanbinnen
en zoeken we naar manieren om
de leegte te vullen.
Mijn drug was goed presteren.
Nu deel ik mijn verhaal openlijk
en vraag ik anderen dat ook te doen.
Ik geloof dat dat nodig is
om mensen te helpen die in stilte lijden
zodat ze weten dat ze niet alleen zijn
en weten dat met hulp,
ze kunnen helen.
Ik worstel nog steeds,
vooral met angst,
maar ik kan ermee omgaan
door dagelijkse meditatie,
yoga en een enigszins gezond dieet.
(Gelach)
Als ik het gevoel heb dat
het slechter gaat,
maak ik een afspraak met mijn therapeut,
een energieke zwarte vrouw,
Dawn Armstrong genaamd,
met een geweldig gevoel voor humor
en een vertrouwdheid die ik fijn vind.
Ik zal altijd spijt hebben
dat ik er niet kon zijn voor mijn neef.
Maar het is mijn oprechte hoop
dat ik anderen kan inspireren
met de les die ik geleerd heb.
Het leven is mooi.
Soms is het rommelig
en altijd onvoorspelbaar.
Maar het komt altijd goed
als je je hulptroepen hebt
om je erdoorheen te helpen.
Ik hoop dat als jouw last te zwaar wordt,
je ook om hulp zult vragen.
Dank jullie wel.
(Applaus)