Toen ik negen jaar was, dacht ik dat een leraar onderwijsbevoegd is. Een persoon die voor de klas staat en lesgeeft terwijl de leerlingen aandachtig luisteren. Ik heb vijf jaar les gehad op een betaalbare particuliere school en zag veel van mijn vrienden er met tegenzin naartoe gaan. Sommigen van hen zaten niet op te letten tijdens de les en anderen waren dagenlang aan het spijbelen. Ik constateerde dat dit heel wat druk en stress veroorzaakte onder leraren. Hierdoor vroeg ik me af: hoe zwaar is het om in je eentje in een klaslokaal verantwoordelijk te zijn voor het lesgeven aan 40 leerlingen? Het riep vragen op: Waarom zijn leerlingen afhankelijk van één leraar? Wanneer realiseren leerlingen dat er diep van binnen een leraar in hen schuilt? Ik wilde deze kwestie aanpakken. Dus probeerde ik mijn lerares te helpen, op welke manier dan ook. Iedere dag hielp ik haar bij het doornemen van de aanwezigheidslijst en schreef ik de dagelijkse planning op het bord. Tijdens oefentijd probeerde ik een groep leerlingen te helpen die moeite ondervonden met hun werkbladen. Als mijn lerares afwezig was, belde ik haar op om te vragen of ik verder nog kon helpen. Zoals besproken hield ik de klas goed in de gaten, gaf ik mijn klasgenoten een woordenlijst om te leren, een paar wiskundesommen om op te lossen en soms zelfs huiswerk. Na verloop van tijd hielpen meerdere klasgenoten mij hierbij. Langzamerhand namen we in het klaslokaal het heft in eigen handen. Dit bleef enige tijd aanhouden. Maar ik wilde nog meer doen. Veel van mijn vrienden hadden hulp nodig met begrijpend lezen. Mijn vriend Pinky en ik hadden een enorme passie voor lezen, dus besloten we een leesclub op te richten. In onze leesclub zaten leerlingen uit groep 6, groep 7 en groep 8 en velen van hen hadden een lage leesvaardigheid. Na enige tijd gaven we hen boeken waarin meer plaatjes en minder woorden stonden. En zodra ze deze boeken konden lezen, bouwden we de moeilijkheidsgraad rustig op door ze boeken te laten lezen waarin meer woorden stonden. We bespraken de personages, hun karaktereigenschappen, belangrijke gebeurtenissen en de kern van het verhaal. Na een paar sessies werden ze overhoord door de leraar en ze toonden vooruitgang. Het leesniveau van een vriend van ons steeg maar liefst twee niveaus in slechts een maand! Uiteindelijk kregen we mogelijkheden om leeskringen op te zetten met senioren. Na deze ervaringen was ik zo trots op het feit dat ik heel even lerares mocht zijn, ondanks mijn jonge leeftijd en het leerjaar waarin ik zat. Ik heb een vraag voor jullie: Hebben jullie ergens passie voor? Vast wel, want ik heb veel passies. Een aantal van mijn passies zijn koken, breien, tuinieren en schetsen. Deze passies dank ik aan de vele leraren die ik in mijn leven heb gehad. Leraren zoals meneer Farhan, een van de tuinmannen op onze school. Hij leert mij gave dingen over permacultuur. Ik leer nu trouwens een nieuwe manier van tuinieren die 'aquaponics' heet. Of mijn moeder, die me leerde koken en me leerde voor mezelf te zorgen als ze er even niet was. Het is je misschien al opgevallen dat ze allebei niet onderwijsbevoegd zijn. Maar op hun eigen manier waren ze leraren. Denk er maar eens over na. Heb jij zulke leraren in jouw leven? Dat dacht ik al. In mijn gemeenschap verricht men verschillende soorten taken waar ik zoveel van kan leren. Zoals de vuilnisman die afval scheidt, schoonmakers die vuil verwijderen, timmermannen die berekeningen maken, huisvrouwen die eten koken en winkeliers die een zaak runnen. Maar denken we weleens na over de dingen die we van hen kunnen leren? Nee, want vanwege hun leeftijd, geslacht en functie denken we dat ze ons niks kunnen leren. Maar in feite kunnen ze ons veel verschillende dingen leren. Ik geloof dat iedereen een leraar is. Jij bent een leraar, ik ben een leraar. Onze leeftijd, geslacht of functie zouden geen rol moeten spelen. Ik denk dat als we iedereen om ons heen als leraar gaan beschouwen, we ooit, op een dag de perfecte ratio zullen behalen: 1 op 1. Bedankt.