WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
ตั้งแต่ฉันจำความได้

00:00:03.000 --> 00:00:05.000
ฉันก็รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างฉัน

00:00:05.000 --> 00:00:07.000
กับสรรพสัตว์และท้องทะเล

00:00:07.000 --> 00:00:09.000
และในช่วงอายุตอนนี้

00:00:09.000 --> 00:00:11.000
แรงบันดาลใจของดิฉันมาจาก

00:00:11.000 --> 00:00:13.000
ปลาโลมาฟลิปเปอร์

00:00:13.000 --> 00:00:16.000
และตอนที่ฉันได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสัตว์ใกล้สูญพันธ์

00:00:16.000 --> 00:00:19.000
ฉันรู้สึกโศกเศร้าจับใจที่ได้รู้

00:00:19.000 --> 00:00:23.000
ว่าทุกๆวัน มีสัตว์ที่สูญหายไปจากพื้นโลกตลอดกาล

00:00:23.000 --> 00:00:25.000
และฉันอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือ

00:00:25.000 --> 00:00:27.000
แต่ฉันก็สงสัยมาตลอด

00:00:27.000 --> 00:00:30.000
ว่าคนคนหนึ่งจะสามารถทำอะไรให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้?

00:00:30.000 --> 00:00:32.000
เป็นเวลา 30 ปีแล้ว

00:00:32.000 --> 00:00:35.000
แต่ซักวันฉันจะได้คำตอบของคำถามนั้น

NOTE Paragraph

00:00:36.000 --> 00:00:39.000
ตอนที่ภาพที่น่าหดหู่ใจของนกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมัน

00:00:39.000 --> 00:00:42.000
เริ่มโผล่ขึ้นมาให้เห็นจากอ่าวเม็กซิโกปีที่แล้ว

00:00:42.000 --> 00:00:44.000
ในช่วงเหตุการณ์น้ำมันบีพีรั่วอันโหดร้าย

00:00:44.000 --> 00:00:46.000
นักชีววิทยาชาวเยอรมัน ชื่อว่า ซิลเวีย เกาส์

00:00:46.000 --> 00:00:48.000
ถูกอ้างอิงว่า

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
"เราน่าจะช่วยปลิดชีวิตนกที่โดนน้ำมันเคลือบทุกตัว

00:00:51.000 --> 00:00:53.000
เพราะการศึกษาแสดงให้เห็น

00:00:53.000 --> 00:00:55.000
ว่าพวกมันน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็น

00:00:55.000 --> 00:00:57.000
รอดชีวิตหลังจากถูกปล่อย"

00:00:57.000 --> 00:01:00.000
ฉันไม่เห็นด้วยอย่างสิ้นเชิง

00:01:00.000 --> 00:01:03.000
และนอกจากนั้น ฉันเชื่อว่านกที่ถูกน้ำมันเคลือบทุกตัว

00:01:03.000 --> 00:01:05.000
สมควรได้รับโอกาสครั้งที่สองในการมีชีวิต

00:01:05.000 --> 00:01:07.000
และฉันอยากจะบอกพวกคุณ

00:01:07.000 --> 00:01:09.000
ว่าทำไมฉันถึงมีความรู้สึกกับเรื่องนี้อย่างมาก

NOTE Paragraph

00:01:09.000 --> 00:01:11.000
ในวันที่ 23 มิถุนายน ค.ศ. 2000

00:01:11.000 --> 00:01:13.000
เรือลำหนึ่งชื่อว่า เทรเชอร์

00:01:13.000 --> 00:01:15.000
จมลงนอกชายฝั่งเคปทาวน์ แอฟริกาใต้

00:01:15.000 --> 00:01:17.000
ปล่อยน้ำมันรั่วออกมา 1,300 ตัน

00:01:17.000 --> 00:01:19.000
ซึ่งเป็นมลพิษต่อที่อยู่อาศััย

00:01:19.000 --> 00:01:22.000
ของประชากรเพนกวินแอฟริกัน

00:01:22.000 --> 00:01:25.000
กว่าครึ่งหนึ่งของทั้งโลก

00:01:25.000 --> 00:01:28.000
เรือจมลงระหว่างเกาะร๊อบเบน (Robben) ทางใต้

00:01:28.000 --> 00:01:30.000
และเกาะแดสเซน (Dassen) ทางเหนือ

00:01:30.000 --> 00:01:33.000
และเกาะทั้งสองนี้คือสถานที่ผสมพันธุ์หลักของเพนกวิน

00:01:33.000 --> 00:01:36.000
และเมื่อหกปีกับอีกสามวันพอดีก่อนหน้านั้น

00:01:36.000 --> 00:01:39.000
ในวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1994

00:01:39.000 --> 00:01:42.000
เรือลำหนึ่งชื่อ อพอลโล ซี (Apollo Sea) จมลงใกล้ๆเกาะแดสเซน

00:01:42.000 --> 00:01:44.000
เคลือบเพนวิน 10,000 ตัวด้วยน้ำมัน --

00:01:44.000 --> 00:01:47.000
ครึ่งหนึ่งเสียชีวิต

00:01:47.000 --> 00:01:49.000
เมื่อเทรเชอร์จมลงในปี 2000

00:01:49.000 --> 00:01:52.000
มันเป็นจุดสูงสุดของฤดูกาลผสมพันธุ์ที่ดีที่สุด

00:01:52.000 --> 00:01:55.000
ที่นักวิทยาศาสตร์ได้เคยบันทึกสำหรับเพนกวินแอฟริกัน --

00:01:55.000 --> 00:01:58.000
ซึ่งในตอนนั้นถูกขึ้นทะเบียนเป็นสายพันธุ์ใกล้สูญพันธุ์

00:01:58.000 --> 00:02:01.000
และในไม่ช้า เพนกวินเกือบ 20,000 ตัว

00:02:01.000 --> 00:02:04.000
ก็ถูกเคลือบไปด้วยน้ำมันที่เป็นพิษนี้

00:02:04.000 --> 00:02:07.000
และศูนย์ช่วยเหลือนกทะเลท้องถิ่น ชื่อว่า SANCCOB

00:02:07.000 --> 00:02:10.000
ก็เริ่มปฏิบัติการช่วยเหลือครั้งใหญ่นี้ทันที --

00:02:10.000 --> 00:02:12.000
และสิ่งนี้ก็ได้กลายเป็น

00:02:12.000 --> 00:02:15.000
การช่วยเหลือสัตว์ครั้งใหญ่ที่สุดที่เคยมีมา

NOTE Paragraph

00:02:15.000 --> 00:02:17.000
ในตอนนั้น ฉันกำลังทำงานอยู่ในเมือง

00:02:17.000 --> 00:02:20.000
ฉันเคยเป็นนักดูแลเพนกวินที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ นิว อิงค์แลนด์

00:02:20.000 --> 00:02:24.000
และเมื่อ 11 ปีที่แล้วเมื่อวานนี้พอดี

00:02:24.000 --> 00:02:26.000
โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในสำนักงานเพนกวิน

00:02:26.000 --> 00:02:29.000
และเพราะโทรศัพท์ครั้งนั้น ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

00:02:29.000 --> 00:02:32.000
มันคือ เอสเตล แวน เดอ เมียร์ โทรมาจาก SANCCOB

00:02:32.000 --> 00:02:34.000
พูดว่า "ได้โปรดมาช่วยฉันด้วย

00:02:34.000 --> 00:02:36.000
เรามีเพนกวินเคลือบน้ำมันหลายพันตัว

00:02:36.000 --> 00:02:38.000
และมีอาสาสมัครหลายพันคนที่ยินดีช่วย

00:02:38.000 --> 00:02:42.000
แต่พวกเขาไม่มีประสบการณ์เลย

00:02:42.000 --> 00:02:45.000
และเราต้องการผู้เชี่ยวชาญด้านเพนกวินมาฝึกหัดและดูแลพวกเขา"

00:02:45.000 --> 00:02:47.000
ดังนั้น สองวันต่อมา

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
ฉันก็อยู่บนเครื่องบิน

00:02:49.000 --> 00:02:52.000
พร้อมกับทีมผู้เชี่ยวชาญด้านเพนกวิน

NOTE Paragraph

00:02:52.000 --> 00:02:54.000
และภาพเหตุการณ์ภายในตึกนี้

00:02:54.000 --> 00:02:57.000
ก็ช่างสะเทือนใจ และเกินจริงเหลือเกิน

00:02:57.000 --> 00:03:00.000
ที่จริงแล้ว หลายๆคนเปรียบเทียบมันกับพื้นที่สงคราม

00:03:00.000 --> 00:03:03.000
และเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เด็กผู้หญิง 10 ขวบคนหนึ่งถามฉันว่า

00:03:03.000 --> 00:03:05.000
"คุณรู้สึกอย่างไร

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
เมื่อคุณเดินเข้าไปในตึกนั้นครั้งแรก

00:03:07.000 --> 00:03:11.000
และได้เห็นเพนกวินากมายเคลือบไปด้วยน้ำมัน?"

00:03:11.000 --> 00:03:13.000
และนี่คือสิ่งที่ได้เกิดขึ้น

00:03:13.000 --> 00:03:15.000
ฉันถูกฉุดกลับไป

00:03:15.000 --> 00:03:17.000
ยังช่วงเวลานั้นทันที

00:03:17.000 --> 00:03:19.000
เพนกวินเป็นนกที่ใช้เสียงมาก

00:03:19.000 --> 00:03:21.000
และหนวกหูมากๆ จริงๆ

00:03:21.000 --> 00:03:24.000
ดังนั้นฉันจึงคาดหวังจะเดินเข้าไปยังตึกนั้น

00:03:24.000 --> 00:03:26.000
และได้พบกับเสียงประสาน

00:03:26.000 --> 00:03:28.000
ของเสียงแผดร้องแบบแตร และ เสียงงึมงัม และ เสียงร้องโอ๊กอ๊าก

00:03:28.000 --> 00:03:30.000
แต่แล้ว

00:03:30.000 --> 00:03:33.000
พอเราก้าวผ่านประตูนี้เข้าไปในตึกนั้น

00:03:33.000 --> 00:03:36.000
มันช่างเงียบจนน่าขนลุก

00:03:37.000 --> 00:03:39.000
ดังนั้น มันชัดเจนมาก

00:03:39.000 --> 00:03:42.000
ว่านี่ คือ เหล่านกที่ชอกช้ำ เจ็บป่วย และ ตึงเครียด

NOTE Paragraph

00:03:42.000 --> 00:03:45.000
อีกอย่างหนึ่งที่น่าตกใจมาก

00:03:45.000 --> 00:03:47.000
คือ จำนวนของอาสาสมัครอันมากมาย

00:03:47.000 --> 00:03:49.000
อาสาสมัครมากถึง 1,000 คนต่อวัน

00:03:49.000 --> 00:03:51.000
มาที่ศูนย์ช่วยเหลือ

00:03:51.000 --> 00:03:54.000
และในที่สุด ตลอดการช่วยเหลือครั้งนี้

00:03:54.000 --> 00:03:57.000
อาสาสมัครมากกว่า 12,500 คน

00:03:57.000 --> 00:03:59.000
จากทั่วโลกเดินทางมาที่เคป ทาวน์

00:03:59.000 --> 00:04:01.000
เพื่อช่วยชีวิตนกเหล่านี้

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
และสิ่งที่น่ามหัศจรรย์

00:04:03.000 --> 00:04:05.000
ก็คือ ไม่มีคนไหนเลยที่จำเป็นจะต้องไปที่นั้น --

00:04:05.000 --> 00:04:07.000
แต่พวกเขาก็ไป

00:04:07.000 --> 00:04:10.000
และสำหรับพวกเราบางคนที่อยู่ที่นั้นในฐานะมืออาชีพ

00:04:10.000 --> 00:04:12.000
การตอบสนองของอาสาสมัครที่มหัศจรรย์

00:04:12.000 --> 00:04:14.000
ต่อวิกฤตการณ์ของสัตว์นี้

00:04:14.000 --> 00:04:17.000
ช่างเป็นสิ่งที่กินใจอย่างลึกซึ้งและสร้างแรงบันดาลใจอย่างน่าเกรงขาม

NOTE Paragraph

00:04:17.000 --> 00:04:19.000
ในวันหลังจากที่เราไปถึง

00:04:19.000 --> 00:04:22.000
พวกเราสองคนจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ถูกมอบหมายให้คุมห้องเบอร์สอง

00:04:22.000 --> 00:04:26.000
และห้องเบอร์สองนั้นมีเพนกวินเคลือบไปด้วยน้ำมันกว่า 4,000 ตัว

00:04:26.000 --> 00:04:28.000
เพื่อให้คุณเข้าใจ เมื่อสามวันก่อนหน้านี้

00:04:28.000 --> 00:04:30.000
เรามีเพนกวิน 60 ตัวภายใต้การดูแล

00:04:30.000 --> 00:04:32.000
ดังนั้น เราจึงตกตะลึงอย่างแน่นอน

00:04:32.000 --> 00:04:35.000
แล้วก็เกรงกลัวนิดๆ -- อย่างน้อยฉันก็กลัวล่ะ

00:04:35.000 --> 00:04:37.000
โดยส่วนตัวแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ

00:04:37.000 --> 00:04:39.000
ว่าฉันมีความสามารถที่จะจัดการ

00:04:39.000 --> 00:04:41.000
ภาระอันมหึมาเช่นนี้ได้หรือเปล่า

00:04:41.000 --> 00:04:43.000
และโดยรวมแล้ว

00:04:43.000 --> 00:04:46.000
เราไม่รู้จริงๆว่าเราจะสามารถทำสำเร็จหรือไม่

00:04:46.000 --> 00:04:48.000
เพราะทุกคนทราบ

00:04:48.000 --> 00:04:50.000
ว่าแค่หกปีก่อนหน้านี้

00:04:50.000 --> 00:04:52.000
เพนกวินจำนวนไม่ถึงครึ่งนี้ถูกเคลือบด้วยน้ำมันและได้รับการช่วยเหลือ

00:04:52.000 --> 00:04:55.000
และแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่รอดชีวิต

00:04:55.000 --> 00:04:57.000
ดังนั้นมันจะเป็นไปได้หรือ

00:04:57.000 --> 00:04:59.000
ที่จะช่วยชีวิตเพนกวินที่ถูกเคลือบน้ำมันมากมายขนาดนี้ได้

00:04:59.000 --> 00:05:01.000
เราแค่ไม่รู้จริงๆ

NOTE Paragraph

00:05:01.000 --> 00:05:03.000
แต่สิ่งที่ให้ความหวังเรา

00:05:03.000 --> 00:05:07.000
คือเหล่าอาสาสมัครที่กล้าหาญและทุ่มเทอย่างไม่น่าเชื่อ --

00:05:07.000 --> 00:05:10.000
ซึ่งสามคนตรงนี้กำลังบังคับป้อนอาหารเพนกวิน

00:05:10.000 --> 00:05:12.000
และคุณอาจจะสังเกตว่าพวกเขาใส่ถุงมือหนามากๆ

00:05:12.000 --> 00:05:15.000
และสิ่งที่คุณควรจะรู้เกี่ยวกับเพนกวินแอฟริกัน

00:05:15.000 --> 00:05:17.000
ก็คือ พวกมันมีจงอยปากที่คมเหมือนใบมีด

00:05:17.000 --> 00:05:19.000
และไม่นาน

00:05:19.000 --> 00:05:21.000
เนื้อตัวของเราจากตัวจรดเท้าก็เต็ม

00:05:21.000 --> 00:05:23.000
ไปด้วยบาดแผลน่ากลัวเหล่านี้

00:05:23.000 --> 00:05:25.000
ที่ถูกกระทำโดยเพนกวินที่หวาดกลัว

NOTE Paragraph

00:05:25.000 --> 00:05:27.000
และวันหลังจากที่เราเดินทางไปถึง

00:05:27.000 --> 00:05:29.000
วิกฤตใหม่ก็เริ่มเกิดขึ้น

00:05:29.000 --> 00:05:33.000
ตอนนี้คราบน้ำมันได้เคลื่อนตัวไปทางเหนือมุ่งหน้าสู่เกาะแดสเซน

00:05:33.000 --> 00:05:35.000
และหน่วยกู้ภัยเริ่มหมดหวัง

00:05:35.000 --> 00:05:37.000
เพราะพวกเขารู้ว่าถ้าคราบน้ำมันไปถึง

00:05:37.000 --> 00:05:40.000
มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะช่วยเหลือนกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันได้อีก

00:05:40.000 --> 00:05:42.000
และมันไม่มีทางออกที่ดีเลย

00:05:42.000 --> 00:05:44.000
แต่แล้วในที่สุด

00:05:44.000 --> 00:05:46.000
นักวิจัยคนหนึ่งก็เกิดความคิดบ้าบอนี้ขึ้นมา

00:05:46.000 --> 00:05:49.000
เขาพูดว่า "โอเค ทำไมเราไม่ลองรวบรวม

00:05:49.000 --> 00:05:51.000
นกที่มีความเสี่ยงสูงสุดที่จะถูกเคลือบด้วยน้ำมัน" --

00:05:51.000 --> 00:05:53.000
พวกเขารวบรวมได้ 20,000 --

00:05:53.000 --> 00:05:57.000
"แล้วเราก็จะขนพวกมันขึ้นไปตามชายฝั่ง 500ไมล์

00:05:57.000 --> 00:05:59.000
ไปยัง พอร์ท เอลิซาเบธ ด้วยรถบรรทุกโปร่งแบบนี้

00:05:59.000 --> 00:06:01.000
แล้วปล่อยพวกมันลงสู่น้ำที่สะอาดที่นั้น

00:06:01.000 --> 00:06:04.000
แล้วให้พวกมันว่ายน้ำกลับบ้านเอง"

NOTE Paragraph

00:06:04.000 --> 00:06:08.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:08.000 --> 00:06:10.000
ดังนั้น เพนกวินสามตัว -- ปีเตอร์, พาเมล่า, และ เพอร์ซี่ --

00:06:10.000 --> 00:06:12.000
ถูกติดป้ายติดตามตัวด้วยดาวเทียม

00:06:12.000 --> 00:06:14.000
และนักวิจัยภาวนาและหวัง

00:06:14.000 --> 00:06:16.000
ว่าเมื่อถึงเวลาที่พวกมันกลับถึงบ้าน

00:06:16.000 --> 00:06:18.000
น้ำมันจะได้รับการทำความสะอาดจากเกาะของพวกมันแล้ว

00:06:18.000 --> 00:06:20.000
และโชคดีมาก วันที่พวกมันมาถึง

00:06:20.000 --> 00:06:22.000
เกาะนั้นได้รับการทำความสะอาดแล้ว

00:06:22.000 --> 00:06:25.000
ดังนั้นมันเป็นการพนันที่ยิ่งใหญ่มาก แต่มันก็ให้ผลตอบแทนที่ดี

00:06:25.000 --> 00:06:27.000
ดังนั้นตอนนี้พวกเรารู้แล้ว

00:06:27.000 --> 00:06:29.000
ว่าเราสามารถใช้กลวิธีนี้

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
ในเหตุการณ์น้ำมันรั่วในอนาคต

NOTE Paragraph

00:06:31.000 --> 00:06:34.000
ในการช่วยเหลือสัตว์ป่า เช่นเดียวกับในชีวิต

00:06:34.000 --> 00:06:36.000
เราเรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา

00:06:36.000 --> 00:06:38.000
และเราเรียนรู้จากทั้งความสำเร็จ

00:06:38.000 --> 00:06:40.000
และความพ่ายแพ้ของเรา

00:06:40.000 --> 00:06:42.000
และสิ่งสำคัญที่เราเรียนรู้

00:06:42.000 --> 00:06:45.000
ระหว่างการช่วยเหลือ อพอลโล ซี ในช่วงปี 1994

00:06:45.000 --> 00:06:47.000
ก็คือ เพนกวินส่วนใหญ่เสียชีวิต

00:06:47.000 --> 00:06:49.000
เนื่องมาจากการใช้กล่องและรถบรรทุกขนส่ง

00:06:49.000 --> 00:06:51.000
ที่มีการระบายอากาศ

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
ที่ไม่เหมาะสม --

00:06:53.000 --> 00:06:55.000
เพราะมันไม่ได้ถูกเตรียมพร้อม

00:06:55.000 --> 00:06:57.000
เพื่อจัดการกับเพนกวินที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันมากมายขนาดนี้พร้อมกัน

00:06:57.000 --> 00:07:00.000
ดังนั้น ในช่วงหกปีระหว่างเหตุการณ์น้ำมันรั่วสองครั้งนี้

00:07:00.000 --> 00:07:03.000
พวกเขาสร้างกล่องที่มีระบบระบายอากาศที่ดีเป็นพันๆกล่อง

00:07:03.000 --> 00:07:06.000
และผลลัพธ์ที่ได้ ระหว่างภารกิจช่วยเหลือเทรเชอร์

00:07:06.000 --> 00:07:09.000
คือ เพนกวินเสียชีวิตแค่ 160 ตัว

00:07:09.000 --> 00:07:11.000
ระหว่างการขนส่ง

00:07:11.000 --> 00:07:13.000
ต่างจากที่เคยเสียชีวิตถึง 5,000 ตัว

00:07:13.000 --> 00:07:15.000
ดังนั้น สิ่งนี้อย่างเดียวก็ถือเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่แล้ว

NOTE Paragraph

00:07:15.000 --> 00:07:17.000
อีกอย่างที่ได้เรียนรู้ระหว่างการช่วยเหลือ อพอลโล

00:07:17.000 --> 00:07:19.000
คือ วิธีฝึกเพนกวิน

00:07:19.000 --> 00:07:22.000
ให้กินอาหารจากมือเปล่า

00:07:22.000 --> 00:07:24.000
โดยใช้กล่องช่วยฝึกนี้

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
และเราก็ใช้เทคนิคนี้อีกครั้ง

00:07:26.000 --> 00:07:28.000
ระหว่างการช่วยเหลือ เทรเชอร์

00:07:28.000 --> 00:07:30.000
แต่สิ่งที่น่าสนใจได้ถูกบันทึก

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
ระหว่างกระบวนการฝึก นั่นคือ

00:07:32.000 --> 00:07:34.000
เพนกวินตัวแรก

00:07:34.000 --> 00:07:36.000
ที่สามารถกินอาหารจากมือเปล่าได้

00:07:36.000 --> 00:07:39.000
คือ ตัวที่มีแถบโลหะที่ปีก

00:07:39.000 --> 00:07:42.000
จากเหตุการณ์น้ำมันรั่ว อพอลโล ซี เมื่อหกปีที่แล้ว

00:07:42.000 --> 00:07:44.000
ดังนั้นเพนกวินได้เรียนรู้

00:07:44.000 --> 00:07:46.000
จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้เช่นกัน

NOTE Paragraph

00:07:46.000 --> 00:07:48.000
เพนกวินทั้งหมดนี้

00:07:48.000 --> 00:07:51.000
ต้องได้รับการทำความสะอาดเอาน้ำมันออกจากตัวอย่างพิถีพิถัน

00:07:51.000 --> 00:07:54.000
เราต้องใช้คนสองคน และเวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
ในการทำความสะอาดเพนกวินหนึ่งตัว

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
และเมื่อคุณทำความสะอาดเพนกวิน

00:07:58.000 --> 00:08:00.000
อย่างแรกคุณต้องพ่นน้ำยาสลายน้ำมันก่อน

00:08:00.000 --> 00:08:02.000
และนี่นำมาสู่เรื่องโปรดของฉัน

00:08:02.000 --> 00:08:04.000
จากการช่วยเหลือ เทรเชอร์

00:08:04.000 --> 00:08:06.000
ประมาณหนึ่งปีก่อนเหตุการณ์น้ำมันรั่วนี้

00:08:06.000 --> 00:08:08.000
นักเรียนอายุ 17 ปีคนหนึ่ง

00:08:08.000 --> 00:08:10.000
ได้คิดค้นน้ำยาสลายคราบน้ำมัน

00:08:10.000 --> 00:08:13.000
และพวกเขาได้ใช้มันที่ SANCCOB ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมาก

00:08:13.000 --> 00:08:16.000
ดังนั้นพวกเขาจึงใช้มันระหว่างภารกิจช่วยเหลือเทรเชอร์

00:08:16.000 --> 00:08:19.000
แต่เมื่อมาได้ครึ่งทาง น้ำยาก็ไม่เพียงพอ

00:08:19.000 --> 00:08:22.000
ด้วยความตื่นตระหนก เอสเตลจาก SANCCOB โทรหานักเรียนคนนั้น

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
แล้วพูดว่า "ขอร้องเถอะ เธอต้องผลิตมันอีก"

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
เขารีบไปยังห้องทดลอง

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
และผลิตให้เพียงพอสำหรับการทำความสะอาดนกที่เหลือทั้งหมด

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
ฉันก็แค่คิดว่ามันเป็นสิ่งทีี่่สุดยอดที่สุด

00:08:31.000 --> 00:08:33.000
ที่วัยรุ่นคนหนึ่ง

00:08:33.000 --> 00:08:35.000
คิดค้นผลิตภัณฑ์

00:08:35.000 --> 00:08:37.000
ที่ช่วยชีวิต

00:08:37.000 --> 00:08:39.000
สัตว์เป็นพันๆตัว

NOTE Paragraph

00:08:39.000 --> 00:08:42.000
แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเพนกวินที่ถูกน้ำมันเคลือบ 20,000 ตัวนั้น?

00:08:42.000 --> 00:08:44.000
และ ซิลเวีย เกาส์ พูดถูกไหม?

00:08:44.000 --> 00:08:46.000
เราควรจะช่วยปลิดชีวิต

00:08:46.000 --> 00:08:48.000
นกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันทั้งหมด

00:08:48.000 --> 00:08:50.000
เพราะพวกมันส่วนใหญ่จะต้องตายอยู่ดี?

00:08:50.000 --> 00:08:53.000
เขาคิดผิดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

00:08:53.000 --> 00:08:55.000
หลังจากเวลากว่าห้าแสนชั่วโมง

00:08:55.000 --> 00:08:58.000
ของแรงงานอาสาสมัครแสนทรหด

00:08:58.000 --> 00:09:00.000
มากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ของเพนกวินที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันเหล่านั้น

00:09:00.000 --> 00:09:03.000
กลับคืนสู่ธรรมชาติไปด้วยดี

00:09:03.000 --> 00:09:05.000
และเราได้ทราบจากการติดตามศึกษา

00:09:05.000 --> 00:09:07.000
ว่าพวกมันมีชีวิตอยู่ยืนยาว

00:09:07.000 --> 00:09:09.000
เท่าๆกับเพนกวินที่ไม่เคยถูกเคลือบด้วยน้ำมัน

00:09:09.000 --> 00:09:12.000
และขยายพันธุ์สำเร็จเท่าๆกันด้วย

NOTE Paragraph

00:09:12.000 --> 00:09:15.000
นอกจากนั้น ลูกเพนกวินประมาณ 3,000 ตัว

00:09:15.000 --> 00:09:17.000
ยังได้รับความช่วยเหลือและถูกเลี้ยงดูโดยมนุษย์

00:09:17.000 --> 00:09:20.000
และเราก็ได้ทราบจากการสังเกตการณ์ระยะยาว

00:09:20.000 --> 00:09:23.000
ว่าลูกนกที่ได้รับการเลี้ยงดูจากมนุษย์

00:09:23.000 --> 00:09:25.000
มีโอกาสรอดชีวิตถึงวัยรุ่นและวัยเจริญพันธุ์

00:09:25.000 --> 00:09:27.000
มากกว่าลูกนกที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงมา

00:09:27.000 --> 00:09:29.000
ดังนั้น ด้วยความรู้นี้

00:09:29.000 --> 00:09:31.000
SANCCOB มีโครงการฟักลูกนก

00:09:31.000 --> 00:09:34.000
และทุกๆปีพวกเขาช่วยเหลือและเลี้ยงดูลูกนกที่ถูกทอดทิ้ง

00:09:34.000 --> 00:09:36.000
และพวกเขามีอัตราความสำเร็จ

00:09:36.000 --> 00:09:39.000
กว่า 80 เปอร์เซ็นต์

00:09:39.000 --> 00:09:41.000
และนี่เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก

00:09:41.000 --> 00:09:43.000
เพราะ เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว

00:09:43.000 --> 00:09:46.000
เพนกวินแอฟริกันถูกประกาศเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธ์

00:09:46.000 --> 00:09:48.000
และพวกมันอาจจสูญพันธุ์ได้

00:09:48.000 --> 00:09:50.000
ภายในไม่ถึง 10 ปีนี้

00:09:50.000 --> 00:09:53.000
ถ้าเราไม่ทำอะไรเพื่อปกป้องมันตอนนี้

NOTE Paragraph

00:09:53.000 --> 00:09:55.000
ดังนั้น สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

00:09:55.000 --> 00:09:58.000
จากประสบการณ์มันลืมไม่ลงและเข้มข้นนี้คืออะไร?

00:09:58.000 --> 00:10:00.000
ส่วนตัวแล้ว ฉันเรียนรู้

00:10:00.000 --> 00:10:03.000
ว่าฉันสามารถรับมือได้มากกว่าที่ฉันเคยคิดฝันว่าจะเป็นไปได้

00:10:03.000 --> 00:10:05.000
และฉันเรียนรู้ว่า คนคนหนึ่ง

00:10:05.000 --> 00:10:07.000
สามารถสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้

00:10:07.000 --> 00:10:09.000
แค่มองดูนักเรียนอายุ 17 ปีคนนั้นสิ

00:10:09.000 --> 00:10:11.000
และเมื่อเรามาร่วมมือกัน

00:10:11.000 --> 00:10:13.000
และทำงานเป็นหนึ่งเดียวกัน

00:10:13.000 --> 00:10:15.000
เราก็สามารถบรรลุุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้

00:10:15.000 --> 00:10:17.000
และอันที่จริง การเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่ง

00:10:17.000 --> 00:10:19.000
ที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวคุณเอง

00:10:19.000 --> 00:10:21.000
เป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่าที่สุด

00:10:21.000 --> 00:10:24.000
ที่คุณจะสามารถมีได้

NOTE Paragraph

00:10:24.000 --> 00:10:26.000
ดังนั้น ฉันอยากจะฝากข้อคิดสุดท้ายไว้ให้คุณ

00:10:26.000 --> 00:10:28.000
เรียกว่าเป็นการท้าทายก็ได้

00:10:28.000 --> 00:10:30.000
เป้าหมายของฉันในฐานะสตรีเพื่อเพนกวิน

00:10:30.000 --> 00:10:32.000
คือการสร้างจิตสำนึกและหาแหล่งทุน

00:10:32.000 --> 00:10:34.000
เพื่อปกป้องเพนกวิน

00:10:34.000 --> 00:10:37.000
แต่ทำไมคุณควรจะใส่ใจเรื่องเพนกวิน?

00:10:37.000 --> 00:10:39.000
คุณควรจะใส่ใจ

00:10:39.000 --> 00:10:41.000
เพราะว่า พวกมันเป็นสายพันธุ์บ่งชี้

00:10:41.000 --> 00:10:43.000
ว่ากันง่ายๆ ถ้าเพนกวินล้มหายตายจากลงเรื่อยๆ

00:10:43.000 --> 00:10:46.000
มันหมายถึงมหาสมุทรของเรากำลังตาย

00:10:46.000 --> 00:10:48.000
และเราจะได้รับผลกระทบในที่สุด

00:10:48.000 --> 00:10:50.000
เพราะ อย่างที่ ซิลเวีย เอิร์ล พูดว่า

00:10:50.000 --> 00:10:53.000
"มหาสมุทร คือ ระบบหล่อเลี้ยงชีวิตของเรา"

00:10:53.000 --> 00:10:55.000
และ ภัยคุกคามหลักๆสองอย่างสำหรับเพนกวินตอนนี้

00:10:55.000 --> 00:10:57.000
คือ การจับสัตว์น้ำมากเกินไป และ ภาวะโลกร้อน

00:10:57.000 --> 00:10:59.000
และนี้คือสองสิ่ง

00:10:59.000 --> 00:11:01.000
ที่เราทุกคน

00:11:01.000 --> 00:11:03.000
มีพลังที่จะทำอะไรสักอย่างกับมันจริงๆ

00:11:03.000 --> 00:11:05.000
ดังนั้น ถ้าเราทุกคนทำในส่วนของเรา

00:11:05.000 --> 00:11:08.000
ไปด้วยกัน เราก็สามารถสร้างความแตกต่างได้

00:11:08.000 --> 00:11:11.000
และเราก็สามารถช่วยเหลือไม่ให้เพนกวินสุญพันธุ์ไป

00:11:11.000 --> 00:11:14.000
มนุษย์เป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ต่อเพนกวินตลอดมา

00:11:14.000 --> 00:11:16.000
แต่ตอนนี้เราเป็นความหวังเดียวของมัน

NOTE Paragraph

00:11:16.000 --> 00:11:18.000
ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:11:18.000 --> 00:11:22.000
(เสียงปรบมือ)