David Biello: Victor,
wat heb je zoal gedaan?
Victor Vescovo: Dat is de bodem
van de Atlantische Oceaan
en ik denk dat ik als kind
te veel Jules Verne heb gelezen,
want de laatste vier jaar
leidde ik een team
dat aan 's werelds meest geavanceerde,
diepst duikende duikboot werkte --
en ik heb de bevoegdheid
om haar te besturen.
Dit waren wij vorig jaar december.
De eerste keer: de bodem
van de Atlantische Oceaan.
DB: Niemand heeft dit ooit gezien?
Alleen jij.
VV: Nee.
Nou ja, nu iedereen.
DB: Wie doet dat?
Ik bedoel ...
VV: Ik denk dat men de ontwikkelingen
de laatste 10 à 15 jaar wel heeft gezien.
Er zijn mensen die de middelen hebben
om de ruimte te verkennen,
zoals SpaceX of Blue Origin -- die lui --
en wij gaan de andere kant op.
Het is een geweldig tijdperk
vol particulieren die hun activa inzetten
om technologieën te ontwikkelen
die ons naar plaatsen kunnen brengen
die nog nooit onderzocht zijn.
En de oceanen van de wereld --
het klinkt bijna cliché --
bestrijken 70% van de hele planeet
en daarvan is 95% niet ontdekt.
Wat we proberen te doen
met onze expeditie,
is tonen dat we een duikboot kunnen bouwen
die elke plaats op de bodem
van de planeet kan bereiken,
zodat we de 60% van de planeet
die nog onontdekt is, kunnen ontdekken.
DB: Daar heb je wel
gaaf gereedschap voor nodig, toch?
VV: Klopt.
Het gereedschap is de onderzeeër,
de Limiting Factor,
een hypermodern vaartuig
bijgestaan door het schip
The Pressure Drop.
Het heeft een tweepersoons
90 mm dikke titanium sfeer
die de druk op 1 atmosfeer houdt
en het kan herhaaldelijk duiken
naar het allerdiepste punt van de oceaan.
DB: Dus als het ware de SpaceX
van de oceaanverkenning?
VV: Ja, de SpaceX
van de oceaanverkenning,
maar ik bestuur mijn eigen voertuigen.
(Gelach)
DB: Neem je Elon mee of ...?
VV: Ja, ik kan wel iemand meenemen.
Dus, Elon, als je luistert ...
Ik neem jou een keer mee
als jij mij een keer meeneemt.
(Gelach)
DB: Vertel ons eens
hoe het daar beneden is.
Ik bedoel ...
We hebben het over een plaats
waar de druk zo enorm is --
net alsof je de Eiffeltoren
op je teen zet.
VV: Meer zelfs. Het is ongeveer 1100 bar.
De kwestie is dus
dat we die titanium sfeer hebben
waarmee we herhaaldelijk
naar extreme dieptes kunnen afdalen.
Dat is nog nooit eerder gedaan.
Men dook twee keer in de Challengerdiepte:
een keer in 1960
en een keer in 2012 door James Cameron.
Zij daalden af en stegen weer,
en dat waren onderzoeksboten.
Dit is de eerste commercieel
gecertificeerde duikboot
die duizenden keren op en neer kan
en plaats biedt aan twee personen,
inclusief wetenschapper.
En we zijn trots dat we drie weken geleden
met de diepst duikende Brit ooit doken:
dr. Alan Jamieson
van de Newcastle University,
die met ons in de Javatrog was.
DB: Ik gok dat er maar weinig is
waar jij bang voor bent?
VV: Nou, het is anders als je gaat duiken.
Als je claustrofobisch bent,
wil je niet in een duikboot zijn.
We dalen een flink eind af
en de missies duren acht tot negen uur
in een afgesloten ruimte.
Het is heel anders
dan mijn vorige carrière,
bergbeklimmen,
waarbij je in open ruimtes bent,
de wind zweept en het koud is.
Dit is het tegengestelde.
Het is veel technischer:
het gaat om de precisie
bij het gebruik van instrumenten,
en dat oplossen wat verkeerd kan gaan.
Maar als er in de duikboot
echt iets fout gaat,
ga je dat nooit merken.
(Gelach)
DB: Je bedoelt dus
dat je bang voor lekkages bent.
VV: Ja, lekkages zijn niet goed --
maar het is ook niet heel erg,
want anders zou je het niet merken.
Maar ...
Brand in de capsule
is natuurlijk ook niet best.
Maar in werkelijkheid
is de duikboot heel veilig.
Ik zeg graag dat ik niet veel vertrouw,
maar ik vertrouw titanium,
wiskunde ook,
net als de eindige-elementenmethode --
zo kom je erachter
of dit soort dingen bestand zijn
tegen deze extreme omstandigheden.
DB: En die sfeer is perfect
in elkaar gezet, toch?
Dit is echt een uniek vaartuig.
VV: Dat was de truc,
het bouwen van een titanium sfeer
die op maximaal 0,1 procent na
accuraat geproduceerd is.
Titanium is voor velen te lastig
om mee te werken,
maar wij hadden veel geluk.
Ik werkte met een geweldig team
dat een bijna perfecte sfeer kon maken --
wanneer je iets onder druk zet,
is dat de sterkst mogelijk vorm.
Dus als ik in de duikboot ben
en het luik gaat dicht,
dan ben ik er zeker van dat ik afdaal
en ook weer boven kom.
DB: Of het luik wel dicht is,
controleer je zeker extra?
VV: Er zijn twee regels in een duikboot.
Nummer 1: sluit het luik goed.
Nummer 2: ga terug naar regel nummer 1.
(Gelach)
DB: Oké, dus ...
Atlantische Oceaan: check.
Zuidelijke Oceaan: check.
VV: Ik weet waarom nog niemand
in de Zuidelijke Oceaan heeft gedoken.
Het is er ontzettend vijandig.
Het weer is er vreselijk.
Het woord 'botsing' komt in je op.
Maar we deden het
en ik ben blij dat het klaar is.
DB: Ja.
VV: Dank je.
(Applaus)
DB: Alsof je erdoorheen vliegt.
En nu de Indische Oceaan,
zoals Kelly al zei.
VV: Ja, drie weken terug.
We hadden het geluk,
het mysterie daadwerkelijk op te lossen.
Had je me drie weken geleden gevraagd:
'Wat is het diepste punt
van de Indische Oceaan?'
Niemand wist het.
Het was of één ten westen van Australië
of één in de Javatrog.
Met de sonar van ons prachtschip
hebben we beide in kaart gebracht.
We hebben landers laten zakken
voor verificatie.
Het is in het midden van de Javatrog,
wat niemand verwacht had.
Feitelijk, elke keer
als we een duik hadden volbracht,
renden we naar Wikipedia
om het te veranderen,
omdat het compleet fout is.
(Gelach)
DB: Het kost zeker meer tijd
om er te komen
dan dat je er daadwerkelijk bent?
VV: Nee, eigenlijk zijn we er
best een tijdje.
Ik heb een zuurstofvoorraad
voor vier dagen in het vaartuig --
als ik zolang beneden ben,
zal ik het wel niet meer nodig hebben --
maar het kost ongeveer drie uur
om het diepste punt te bereiken,
dan zijn we er normaal
gesproken drie tot vier uur
en dan nog drie uur terug.
Je wil er niet langer dan
tien à elf uur in zitten;
het kan wat krap worden.
DB: Oké, de bodem van de
Indische Oceaan ...
En dit is iets wat op jou na
nog nooit iemand heeft gezien?
VV: Dit zijn beelden
van een van onze robotlanders.
Op de bodem rechts zie je
een 'robust assfish' --
zo heet deze echt.
(Gelach)
Maar links zie je een schepsel
dat nog nooit is gezien.
Het is een kwal die op de bodem leeft,
een 'stalked ascidian' geheten,
en niet één heeft er ooit zo uitgezien.
Het heeft een klein kind
onderaan de stengel
en het dreef gewoon prachtig langs.
Bij iedere duik die we hebben gedaan,
ook al waren we er maar een paar uur,
vonden we drie of vier nieuwe soorten,
omdat deze plaatsen
miljarden jaren lang geïsoleerd waren;
niemand is daar ooit geweest
om ze te filmen
of om monsters te nemen.
En dus is dit buitengewoon voor ons.
(Applaus)
Dus, we hopen ...
Het hoofddoel van onze missie
is om dit instrument te bouwen.
Dit instrument is een deur,
want met dit instrument
kunnen we er mogelijk meer maken
en met wetenschappers
duizenden duiken voltooien,
om de deur naar onderzoek te openen
en dingen te vinden
waarvan we het bestaan niet kenden.
DB: Er zijn dus meer mensen
in de ruimte geweest
dan op de oceaanbodem.
Jij bent een van de drie.
Je gaat dat aantal verhogen;
je gaat het weggeven.
VV: Ja, drie mensen zijn naar de bodem
van de Grote Oceaan gedoken.
De USS Trieste in 1960
met twee personen.
James Cameron in 2012
met zijn Deep Sea Challenger --
dank je, Jim, geweldige boot.
Dit is vernieuwde technologie.
We proberen niet alleen
naar beneden te gaan over twee weken,
maar om dat meerdere keren te doen --
nog nooit vertoond.
Als dat lukt, hebben we
de technologie bewezen
en die deur gaat niet alleen open,
ze blijft open.
(Applaus)
DB: Fantastisch, succes.
VV: Dank je wel
DB: Jij bedankt.
VV: Bedankt allemaal.
(Applaus)