["Οι δύο Βιρτζίνιες" της Σάλλυ Μαν]

Οι γονείς μου δεν μπορούσαν
να συμφωνήσουν πού θα ζήσουμε.

Η μητέρα μου θεωρούσε τον Νότο αφόρητο.

Πήγαν, λοιπόν, στη Νέα Ορλεάνη

μετά τον γάμο τους

κι ήταν δυστυχισμένη.

Ήταν 44 κιλά.

Κοιμόταν στο πάτωμα, όλο άγχος.

Συντηρούταν πίνοντας Coca-Cola.

Έτσι έψαξαν σ' έναν χάρτη

και μοίρασαν την απόσταση
ανάμεσα στη Νέα Ορλεάνη

που ο πατέρας μου θεωρούσε παράδεισο

και τη Βοστόνη.
Και βρήκαν τη Σάρλοτσβιλ

κι ύστερα το Λέξινγκτον.

Και βρήκαν αυτή τη φάρμα.

[Λέξινγκτον, Βιρτζίνια]

Υπάρχουν αρκετά που διακρίνουν
τους καλλιτέχνες απ' τον Νότο

απ' όλους τους υπόλοιπους.

Η αγάπη για το παρελθόν

και η ευαισθησία για τους μύθους.

Κι η προθυμία τους να πειραματιστούν
με τον Ρομαντισμό.

Η εμμονή τους με τον χώρο

και η εμμονή τους με την οικογένεια.

Οι γονείς μου ήταν σημαντικοί,

αλλά η Βιρτζίνια μπορεί να ήταν
το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου.

Είναι μια εκπληκτική γυναίκα.

Ήταν η οικογένειά μου.

Η Βιρτζίνια με μεγάλωσε,

[Βιρτζίνια & Σάλλυ]
δούλευε για τους γονείς μου για 30 χρόνια.

Η Βιρτζίνια Κάρτερ γεννήθηκε
λίγο πιο κάτω

και μεγάλωσε σε μια κοινότητα μαύρων
απελευθερωμένων σκλάβων, το Μπακ Χιλ.

Παντρεύτηκε πολύ νέα
κι έκανε πέντε παιδιά.

Και, παραδόξως, με τα έσοδά της

έστειλε και τα πέντε παιδιά της μακριά,
σε οικοτροφία.

Γιατί, φυσικά, δεν υπήρχαν δημόσια σχολεία
για τα μαύρα παιδιά.

εδώ στη Βιρτζίνια.

Κι ύστερα έστειλε και τα πέντε
στο πανεπιστήμιο.

Είναι μια αξιόλογη γυναίκα,

σου κόβει την ανάσα.

Και συμπονετική και γλυκειά,

και μεγάλη και γενναιόδωρη

και μας αγκάλιαστε έτσι που…

[ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ]

[ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ MAN]

[ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ] Ευχαριστώ, μαμά.

[ΣΑΛΛΥ] Να σε βγάλω φωτογραφία;

[ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ] Όχι, ευχαριστώ.

[ΣΑΛΛΥ] Καλό αυτό, τι είναι;

Κάντο πάλι.

Καλό κορίτσι! [ΓΕΛΙΑ]

["Οι δύο Βιρτζίνιες" (1988-1991)]

Όταν πηγαίναμε στην εκκλησία
με τη Βιρτζίνια, ήταν εκστατικές στιγμές.

Αρχικά έπρεπε να βάλεις τα καλά σου,
κάτι που εμείς δεν κάναμε.

[Κυριακή του Πάσχα, 1956]
Στην οικογένεια δεν ντυνόμασταν επίσημα.

Δεν πηγαίναμε εκκλησία.

Μας φορούσε τα καλά μας και πηγαίναμε.

Η μουσική, τα χειροκροτήματα…

Είναι σαν ένα μεγάλο ρεύμα.

Ένιωθες να στροβιλίζεσαι

σε κύματα αισθημάτων και τραγουδιού

και αισθήσεων.

Όταν σκέφτομαι τις κακουχίες που πέρασε

και τις αδικίες,

είναι απίστευτο πως μπορούσε
να αγαπήσει τρία λευκά παιδιά,

που δεν είχαν ιδέα.