Od 2009. svijet se kreće oko jedne priče,
oko nadolazeće svjetske prehrambene krize
i šta trebamo učiniti da je izbjegnemo.
Kako ćemo nahraniti
9 milijardi ljudi do 2050?
Svaka konferencija
i dialog oko svjetske krize
počinje ovim pitanjem
i pokušajem odgovora,
kako trebamo proizvoditi 70% vise hrane.
Priča 2050 se počela razvijati,
neposredno nakon
što su svjetske cijene hrane
dosegle vrhunac 2008.
Ljudi su se patili i borili,
vlade i svjetske vođe
su morale pokazati da brinu
i da rade na rješenju.
Stvar je u tome da je 2050.
tako daleko u budućnosti,
da ne mozemo ni suosjećati,
i još važnije,
ako nastavimo raditi ono što radimo,
situacija će biti gora nego je zamišljamo.
Smatram da trebamo postaviti novo pitanje.
Odgovor na pitanje
se mora drugačije formulisati.
Ako možemo preformulisati staru priču
i zamijeniti je brojevima
koji će nam dati kompletnije slike,
brojeve koje svako razumije
i s kojima se može povezati,
možemo skupa spriječiti krizu.
Ja sam prije bila trgovac
i jedna od stvari koje sam naučila je
da svako tržište ima svoju kritičnu tačku,
tačku kada se javljaju promjene
koje utječu na svijet
i stvari zauvijek mijenjaju.
Pomislite na posljednju finansijsku krizu,
ili dot-com krah.
Dakle, toga se plašim.
Mogli bismo imati promjenu
u svjetskoj prehrani i poljoprivredi,
ako porast potraznje prevaziđe
sistem i kapacitete za proizvodnju.
To znači da proizvodnja
ne može pratiti potražnju
uprkos porastu cijena,
osim ako uvedemo strukturalnu promjenu.
Ovaj put
se neće raditi o tržištima i novcu,
nego o ljudima.
Ljudi bi mogli umrijeti od gladi
i vlade bi mogle pasti.
Problem proizvodnje
i zadovoljavanje potražnje
me je počeo zanimati dok sam bila trgovac,
i postao apsolutna opsesija.
Interes je prerastao u opsesiju
kada sam shvatila koliko je sistem loš
i koliko podataka se koristilo za odluke.
Tada sam napustila Wall Street
i počela poduzetničku avanturu
osnivajući Gro Intelligence.
U Gro-u se fokusiramo na podatke
i izvodljiv posao,
da ojačamo donosioce odluka
na svim nivoima.
Ali ovim poslom
smo spoznali da svijet,
ne samo svjetski lideri,
nego biznisi i građani kao svi mi,
nemaju upustvo
kako da izbjegnu buduću svjetsku krizu.
Napravili smo i model,
koristeći petabajte podataka koje imamo
i riješili smo sve do kritične tačke.
Sada, niko ne zna da smo radili na tome
i ovo je prvi put da dijelim naša otkrića.
Otkrili smo da će se
kritična tačka desiti za deceniju.
Otkrili smo da će svijet biti uskraćen
za 214 biliona kalorija
u 2027. godini.
Svijet ne može popuniti tu prazninu.
Sada, primjetit ćete
da je formulacija drugačija od početne
i to je s namjernom, jer do sada
se ovaj problem određivao masom:
u kilogramima, tonama, hektogramima,
koju god jedinicu za masu izaberete.
Zašto o hrani pričamo u težinama?
Jer je jednostavno.
Pogledamo fotografiju
i odredimo težinu broda
jednostavno koristeci digitron.
Možemo vagati kamione, avione i prikolice.
Ali za hranu je bitna
nutritivna vrijednost.
Nije svaka hrana isto sačinjena,
čak i ako isto teži.
To znam iz prve ruke
kada sam se iz Etiopije preselila u SAD.
Po povratku kući,
moj otac, koji se radovao sto me vidi
me pozdravio sa pitanjem zašto sam debela.
Ispostavilo se da me jedenje
iste količine hrane iz Etiopije, u Americi
dovelo do popunjene linije.
Zbog toga trebamo brinuti o kalorijama,
a ne o masi.
Kalorije nas održavaju,
214 biliona kalorija je veliki broj,
i čak ni najposvećeniji od nas
misle o stotinama i bilionima kalorija.
Dakle, da pojednostavimo.
Alternativni način da se misli o ovome
jeste da se misli u količini Big Macova.
214 biliona kalorija.
Jedan zalogaj Big Mac-a ima 563 kalorije.
Znači da svijetu u 2027.
nedostaje 379 milijardi Big Mac-ova.
Više Big Mac-ova
nego je McDonalds ikada proizveo.
No, kako smo došli do ovih brojeva uopće?
Nisu izmišljeni.
Ova mapa prikazuje svijet prije 40 godina.
Vidite neto manjak kalorija svake države.
Sada, jednostavno, uzmite
da su to kalorije iz jedne države
minus kalorije proizvedene u toj državi.
Ovo nije izjava o lošoj ishrani i slično.
Samo govori o godišnjoj
konzumaciji kalorija
oduzevši proizvedenu količinu.
Plave zemlje su izvoznici neto kalorija,
ili samo-održive.
Imaju zalihe za loše dane.
Crvene zemlje su uvoznici neto kalorija.
Što više, to svjetlija crvena,
više se uvozi.
Prije 40 g. je bila nekolicina izvoznika.
Mogu ih na jednoj ruci izbrojati.
Većina afričkog kontinenta,
Evropa i većina Azije,
Južna Amerika izuzevđi Argentinu
su sve bile uvoznici kalorija.
I iznenađujuće -
Kina je bila samo-održiva.
Indija je bila veliki uvoznik kalorija.
40 godina. kasnije, ovo je današnjica.
Svijet se drastrično transformisao.
Brazil je postao poljoprivredni gigant.
Evropa dominira u svjetskoj poljoprivredi.
Indija se pomjerila iz crvene u plavu.
Postala je održiva.
I Kina je prešla iz te svijetlo plave
u najjaču crvenu, koju vidite na mapi.
Kako su to uspjeli? Šta se desilo?
Ovaj grafikon prikazuje Indiju i Afriku.
Plava linija je Indija,
crvena linija je Afrika.
Kako je moguće da regije tako slične,
tako sličnih putanja
krenu sasvim drugim putevima?
Indija je imala zelenu revoluciju.
Ni jedna afrička zemlja nije to imala.
Rezultat?
Indija je samo-održiva
i u posljednjih par decenija
izvozi kalorije.
Afrika sada uvozi
preko 300 milijardi kalorija godišnje.
Onda dodamo Kinu, zelenu liniju.
Sjetite se promjene sa plave na crvenu?
Šta se desilo i kada se desilo?
Kina je bila na istom putu kao indija
sve do početka 21. stoljeća,
kada se iznenadno promijenila.
Mlada nacija u usponu
kombinovana sa značajnim
ekonomskim razvojem
je napravila ovaj pomak sa velikim praskom
i niko na tržištima to nije predvidio.
Promjena je bila sve za svjetska tržišta.
Srećom sada, Južna Amerika
je počela da cvjeta kada i Kina,
pa su se proizvodnja
i potražnja izbalansirale.
Pitanje postaje,
kamo idemo odavdje?
Čudno,
to nije nova priča,
osim što se ovaj put ne radi samo o Kini.
To je nastavak Kine,
pojačanje Afrike
i promjena paradigme u Indiji.
U 2023. afrička populacija
će to da preuzme od Indije i Kine.
U 2023, kombinacija te tri regije
će činiti više od pola
svjetske populacije.
Ta tačka presjeka
predstavlja interesantan izazov
za svjetsku prehrambenu sigurnost.
I par godina kasnije
nas je snašla stvarnost-
Kako će svijet izgledati za 10 godina?
Kao što sam spomenula,
Indija je samo-održiva.
U većini predviđanja to tako i ostaje.
Mi se ne slažemo.
Indija će ubrzo postati uvoznik kalorija.
Tome će biti uzrok
potražnja na osnovu populacije
i na ekonomskom osnovu.
Oba faktora su drajveri.
Čak i ako ste optimistični
oko porasta proizvodnje
nastati će blagi preokret.
Taj preokret može imati
velike implikacije.
Zatim, Afrika će i dalje biti
uvoznik kalorija
ponovo vođena populacijom i ekonomijom.
Što opet podrazumijeva optimizam.
Zatim Kina,
gdje populacija cvjeta,
konzumacija kalorija će eksplodirati
zbog toga što vrsta konzumiranih kalorija
dolazi iz visoko kalorične hrane.
I zbog toga,
ove tri regije kombinovano
predstavljaju interesantan izazov svijetu.
Do sada, zemlje sa kalorijskim manjkom
su mogle da popune deficite
tako što su uvozile višak iz regiona.
Kada kažem regije s viškom,
mislim na Sjevernu Ameriku,
Južnu Ameriku i Evropu.
Ovaj grafikon prikazuje rast
očekivani rast proizvodnje
u idućoj deceniji
od Sjeverne Amerike,
Južne Amerike i Evrope.
Što ne prikazuje
jeste da će najveći rast
doći iz Južne Amerike.
I većina tog rasta
će nastati na osnovu krčenja šuma.
Tako da, kada pogledate
na porast potražnje
koji dolazi iz Indije, Kine i Afrike,
i uporedite ga sa kombinovanim
rastom produkcije
iz Indije, Kine i Afrike,
Sjeverne Amerike, Južne Amerike i Evrope,
ostanete u deficitu 214 biliona kalorija
koje ne možemo proizvesti.
I ovo je pretpostavka da uzmemo sav višak
koji se proizvodi u Severnoj Americi,
Južnoj Americi i Evropi
i izvozi ih samo u Indiju, Kinu i Afriku.
Ovo što vam predstavljam
je vizija svijeta.
Mi možemo da je mijenjamo.
Možemo mijenjati šablone konzumacije,
i smanjiti otpad hrane
ili možemo postaviti jasnu obavezu
ili povećati prinose.
Sada, ću da diskutujem
o mijenjanju obrazaca konzumacije
ili smanjenja otpada,
jer su se ti argumenti već potezali
i ništa se nije desilo.
Ništa se nije desilo jer ti argumenti
traže od regija s viškom da se mijenjaju
zbog regija u deficitu.
Čekati druge da mijenjaju ponašanje
u vaše ime, za vaš opstanak
to je užasna ideja.
Neproduktivna je.
Tako da bih predložila alternativu
koja dolazi od crvenih regija,
Kine, Indije, Afrike.
Kina je ograničena po pitanju zemljišta
koje je pogodno za poljoprivredu
i ima velike poteškoce s vodom.
Tako da je odgovor u Indiji i Africi.
Indija ima potencijal za porast prinosa.
To je manjak između trenutnog prinosa
i teoretskog maksimalnog prinosa.
Ima još neobrađenog zemljišta ali ne puno.
Indija je ograničena zemljistem.
Afrički kontinent, s druge strane,
ima višak obradivog zemljišta
i zamjetan potencijal za prinose.
Pojednostavljena slika ovdje,
ali ako pogledate u saharske prinose žita
oni su na istom nivou
kao severnoamerički iz 1940.
Nemamo 70+ godina da to ustanovimo,
što znači da moramo početi nešto novo
i nešto drugačije.
Rješenje je u reformama.
Moramo reformisat i komercijalizirat
poljoprivredu u Africi
i u Indiji.
Komercijalizacija više nije
samo komercijalni usjev.
Komercijalizacija je korišćenje podataka
zarad boljih zakona,
za poboljšanje infrastrukture,
za smanjenje troškova transporta
i za kompletnu reformu
bankarstva i osiguranja.
Komercijalizacija je promjena
poljoprivrede od rizika na profit.
Komercijalizacija nije samo o farmerima.
Komercijalizacija je o kompletnom sistemu.
Ali ona znači i suočavanje sa činjenicom
da ne postavljamo teret rasta
u uske okvire,
i prihvatimo da komercijalni okviri i uvod
komercijalnih farmi
mogu pružiti ekonomije u razvoju
da čak i mali farmeri mogu ojačati.
Ne radi se o malim farmerima
ili komercijalnoj poljoprivredi,
ili velikoj poljoprivredi.
Možemo kreirati uspješne modele simbioze
sa malim farmerima
i komercijalnom poljoprivredom.
Zato što po prvi put ikada,
najkritičniji alat
za uspjeh u industriji -
podaci i znanje -
postaju jeftiniji iz dana u dan.
Ubrzo, neće biti bitno koliko novca imate
ili koliko ste veliki
da biste donijeli prave odluke i uspjeli
u postizanju svog cilja.
Kompanije kao Gro rade na toj stvarnosti.
Ako prisegnemo
toj novoj hrabroj inicijativi,
tom novom hrabrom izazovu,
ne samo da možemo riješiti
nedostatak od 214 biliona kalorija,
nego možemo usmjeriti svijet na novi put.
Indija može ostati samo-održiva
i Afrika može biti
nova tamno plava regija.
Novo pitanje je,
kako proizvodimo 214 biliona kalorija
da bismo nahranili
8.3 milijarde ljudi u 2027?
Imamo rješenje.
Moramo ga samo sprovesti.
Hvala.
(Aplauz)