Ik dacht aan mijn plek in het universum

en mijn mijmeringen als kind

over wat oneindigheid is.

Ik dacht: als tijd oneindig vooruit en terug

kan reiken,

betekent dat dan niet

dat ieder moment oneindig klein is

en daarom ietwat betekenisloos.

Dus we hebben niet echt een plek in het universum,

wat betreft lineaire tijd.

Maar andere dingen ook niet.

Daarom is ieder moment werkelijk het meest belangrijke

dat ooit plaatsvond, inclusief dit moment nu...

en dus is de muziek die je zometeen hoort

misschien de meest belangrijke muziek

die je ooit in je leven zal horen.

(Gelach)

Applaus)

(Applaus)

Dank je.

(Applaus)

Applaus)

Degenen van jullie die ik na afloop mag ontmoeten,

willen jullie alsjeblieft níet zeggen:

"Mijn hemel, je bent zoveel kleiner in het echt".

(Gelach)

Het podium is een soort optische illusie,

om een of andere reden.

(Gelach)

Zoiets als het buigen van het universum.

Ik weet niet wat het is. Mij wordt veel gevraagd in interviews:

Mijn god, jouw gitaren zijn zo gigantisch!"

(Gelach)

"Die laat je speciaal bouwen zeker... die enorme gitaren".

(Gelach)

(Applaus)

Dank je wel.

(Applaus)