WEBVTT

00:00:18.708 --> 00:00:20.792
เมื่อต้นปี ค.ศ. 1905

00:00:20.792 --> 00:00:27.370
อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ในวัยใกล้จะครบ 26 ปี
ถูกมองว่าเป็นนักวิชาการตกอับ

00:00:27.370 --> 00:00:30.486
นักฟิสิกส์ส่วนใหญ่ในเวลานั้น 
คงหัวเราะเยาะถ้ามีใครบอกว่า

00:00:30.486 --> 00:00:35.015
ข้าราชการชั้นผู้น้อยคนนี้อาจทำประโยชน์
อย่างใหญ่หลวงให้แก่วงการวิทยาศาสตร์

00:00:35.015 --> 00:00:36.809
กระนั้น ในปีต่อมา

00:00:36.809 --> 00:00:38.933
ไอน์สไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงาน
ไม่เพียงแค่ หนึ่ง

00:00:38.933 --> 00:00:40.251
ไม่ใช่ สอง

00:00:40.251 --> 00:00:41.420
ไม่ใช่ สาม

00:00:41.420 --> 00:00:45.577
แต่เป็นผลงานถึงสี่เรื่องที่ยอดเยี่ยม
ในหัวข้อที่แตกต่างกันไป

00:00:45.577 --> 00:00:51.159
ที่จะพลิกโฉมความเข้าใจของเราเกี่ยวกับเอกภพ

NOTE Paragraph

00:00:51.159 --> 00:00:54.740
เรื่องเล่าที่ว่าไอน์สไตน์ตกเลขนั้น
เป็นแค่ข่าวลือ

00:00:54.740 --> 00:00:58.097
เขาศึกษาแคลคูลัส (Calculus) ด้วยตนเอง
จนเชี่ยวชาญ เมื่ออายุ 15 ปี

00:00:58.097 --> 00:01:00.672
และมีผลการเรียนดี
ทั้งที่โรงเรียนมัธยมในมิวนิค

00:01:00.672 --> 00:01:02.881
และที่สถาบันเทคโนโลยีสวิสเซอร์แลนด์

00:01:02.881 --> 00:01:06.309
ที่ซึ่งเขาได้ศึกษาเพื่อเป็น 
อาจารย์สาขาคณิตศาสตร์และฟิสิกส์

00:01:06.309 --> 00:01:09.247
แต่เนื่องจากไม่ค่อยได้เข้าชั้นเรียน
เพราะไปหมกตัวอยู่ในห้องทดลอง

00:01:09.247 --> 00:01:12.232
แถมยังไม่เคารพเชื่อฟังอาจารย์ของเขา

00:01:12.232 --> 00:01:15.643
ทำให้เส้นทางการเป็นอาจารย์ของเขา
ไม่เป็นอย่างที่หวัง

00:01:15.643 --> 00:01:18.034
ถูกปฏิเสธแม้กระทั่ง
ตำแหน่งผู้ช่วยในห้องแลป

00:01:18.034 --> 00:01:21.520
เขาจึงต้องไปทำงาน
ที่สำนักงานสิทธิบัตรในสวิตเซอร์แลนด์

00:01:21.520 --> 00:01:24.539
ด้วยความช่วยเหลือจาก
เพื่อนของพ่อ

NOTE Paragraph

00:01:24.539 --> 00:01:26.592
ทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์ ในตำแหน่ง
พนักงานตรวจสอบสิทธิบัตร

00:01:26.592 --> 00:01:29.832
เขายังคงแบ่งเวลาส่วนหนึ่งให้กับฟิสิกส์

00:01:29.832 --> 00:01:33.074
อภิปรายถึงงานวิจัยใหม่ๆ
ร่วมกับเพื่อนสนิทกลุ่มเล็กๆ

00:01:33.074 --> 00:01:35.638
และได้ตีพิมพ์ผลงานเล็กๆ 2-3 เรื่อง

00:01:35.638 --> 00:01:37.149
และแล้วเป็นที่น่าประหลาดใจ

00:01:37.149 --> 00:01:42.737
ที่ในเดือนมีนาคม ปีค.ศ.1905 
เขาก็ได้ตีพิมพ์ผลงาน เสนอทฤษฎีที่น่าตกตะลึง

00:01:42.737 --> 00:01:45.469
แม้จะมีหลักฐานยึนยันว่าแสงเป็นคลื่น
มาหลายทศวรรษแล้ว

00:01:45.469 --> 00:01:49.132
ไอน์สไตน์กลับเสนอว่า
แสงอาจเป็นอนุภาค

00:01:49.132 --> 00:01:53.049
โดยแสดงว่าปรากฎการณ์ที่ยังไม่มีคำอธิบาย 
เช่น ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก

00:01:53.049 --> 00:01:56.097
สามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎีของเขา

00:01:56.097 --> 00:01:58.341
แนวคิดของเขาเป็นเรื่องน่าหัวร่อไปอีกหลายปี

00:01:58.341 --> 00:02:01.997
แต่ไอน์สไตน์ก็แค่ล้ำหน้ากว่าคนอื่นๆ ไปยี่สิบปี

00:02:01.997 --> 00:02:07.811
ทวิภาคของคลื่นและอนุภาคได้กลายเป็นหลักสำคัญ
ของศาสตร์แขนงใหม่เรื่องกลศาสตร์ควอนตัม

NOTE Paragraph

00:02:07.811 --> 00:02:11.051
สองเดือนต่อมา ในเดือนพฤษภาคม
ไอน์สไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงานชิ้นที่ 2

00:02:11.051 --> 00:02:16.528
บทความนี้เกี่ยวกับคำถามเก่าแก่ที่ว่า
อะตอมมีจริงหรือไม่

00:02:16.528 --> 00:02:19.866
แม้ว่าหลายทฤษฎีจะถูกสร้างขึ้นโดยอาศัย
แนวคิดที่ว่ามีอะตอมที่มองไม่เห็นอยู่

00:02:19.866 --> 00:02:24.393
นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังบางคนยังคงเชื่อว่า
มันเป็นสิ่งที่จินตนาการขึ้นมา

00:02:24.393 --> 00:02:26.901
มากกว่าจะเป็นสิ่งที่มีตัวตนอยู่จริงๆ

00:02:26.901 --> 00:02:29.028
แต่ไอน์สไตน์ได้ใช้ข้อพิสูจน์อันหลักแหลม

00:02:29.028 --> 00:02:31.270
แสดงให้เห็นถึงพฤติกรรมของอนุภาคขนาดเล็ก

00:02:31.270 --> 00:02:35.372
ที่เคลื่อนที่ในของเหลวอย่างไม่เป็นระเบียบ
ที่เรียกว่า การเคลื่อนที่แบบบราวเนียน

00:02:35.372 --> 00:02:37.085
นั้นสามารถทำนายได้อย่างแม่นยำ

00:02:37.085 --> 00:02:40.424
โดยเกิดจากการชนกันของอะตอม
ที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วน

00:02:40.424 --> 00:02:43.331
การทดลองในภายหลังได้พิสูจน์ยืนยัน
แบบจำลองของไอน์สไตน์

00:02:43.331 --> 00:02:47.009
และข้อกังขาเกี่ยวกับการมีอยู่ของอะตอม
ก็สิ้นสุดลง

NOTE Paragraph

00:02:47.009 --> 00:02:49.942
ผลงานชิ้นที่สามออกมาในเดือนมิถุนายน

00:02:49.942 --> 00:02:51.012
นานมาแล้ว

00:02:51.012 --> 00:02:53.461
ที่ไอน์สไตน์มีปัญหาเรื่อง
ความไม่สอดคล้องกัน

00:02:53.461 --> 00:02:56.299
ของหลักฟิสิกส์พื้นฐานสองเรื่อง

00:02:56.299 --> 00:02:58.637
หนึ่งคือ หลักสัมพันธภาพ (Principle of relativity)

00:02:58.637 --> 00:03:00.655
ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางมา
ตั้งแต่ยุคกาลิเลโอ

00:03:00.655 --> 00:03:04.178
ที่กล่าวว่า การเคลื่อนที่สัมบูรณ์
ไม่สามารถนิยามได้

00:03:04.178 --> 00:03:07.357
และแต่ทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้า 
ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางเช่นกัน

00:03:07.357 --> 00:03:10.181
กลับยืนยันว่า การเคลื่อนที่สัมบูรณ์มีอยู่จริง

00:03:10.181 --> 00:03:13.322
ความขัดแย้งที่ว่านี้ 
และการที่เขาไม่สามารถที่จะไขความกระจ่าง

00:03:13.322 --> 00:03:17.635
ทำให้ไอน์สไตน์ตกอยู่ในภาวะที่เขาเรียกว่า
ภาวะความตึงเครียดทางจิตใจ

00:03:17.635 --> 00:03:18.715
แต่วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม

00:03:18.715 --> 00:03:21.838
หลังจากที่เขาขบคิดถึงปัญหานี้
กับเพื่อนชื่อ มิเชล เบส์โซ

00:03:21.838 --> 00:03:24.016
เมฆหมอกบังตาก็หายไป

00:03:24.016 --> 00:03:26.871
ไอน์สไตน์ตระหนักว่า
ความขัดแย้งกันนี้สามารถจัดการได้

00:03:26.871 --> 00:03:29.861
ถ้าความเร็วแสงนั้นคงที่ตลอดเวลา

00:03:29.861 --> 00:03:32.110
ไม่ว่าจะอยู่ในกรอบอ้างอิงใด

00:03:32.110 --> 00:03:36.381
ขณะที่เวลาและพื้นที่นั้นสัมพัทธ์กับผู้สังเกต

00:03:36.381 --> 00:03:39.434
ไอน์สไตน์ใช้เวลาเพียงไม่กีสัปดาห์จากนั้น
แต่งเติมรายละเอียด

00:03:39.434 --> 00:03:43.614
และคิดค้นสิ่งที่ต่อมารู้จักกันในชื่อ
ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ (Special relativity)

00:03:43.614 --> 00:03:46.821
ทฤษฎีนี้ไม่เพียงเปลี่ยนความเข้าใจของเรา
ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับความเป็นจริง

00:03:46.821 --> 00:03:49.189
แต่ยังนำไปสู่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

00:03:49.189 --> 00:03:51.186
ตั้งแต่เครื่องเร่งอนุภาค

00:03:51.186 --> 00:03:53.752
ไปจนถึง ระบบกำหนดตำแหน่งบนโลก 
(Global positioning system)

NOTE Paragraph

00:03:53.752 --> 00:03:55.587
บางคนอาจคิดว่าผลงานเท่านี้น่าจะเพียงพอแล้ว

00:03:55.587 --> 00:03:56.593
แต่ในเดือนกันยายน

00:03:56.593 --> 00:04:02.071
งานตีพิมพ์ชิ้นที่ 4 ได้ออกมา
ในฐานะภาคต่อของทฤษฎีสัมพันธภาพพิเศษ

00:04:02.071 --> 00:04:04.931
ไอน์สไตน์ได้คิดต่อยอดจากทฤษฎีของเขา

00:04:04.931 --> 00:04:08.694
และได้ตระหนักว่า
มันยังบ่งบอกถึงสสารและพลังงาน

00:04:08.694 --> 00:04:12.479
ซึ่งอันหนึ่งมีตัวตน และอีกอันไม่มีตัวตน

00:04:12.479 --> 00:04:15.059
ว่าจริงๆ แล้วเป็นอันเดียวกัน

00:04:15.059 --> 00:04:18.928
ความสัมพันธ์ของมันสามารถแสดงออกมาได้เป็น

00:04:18.928 --> 00:04:21.831
สมการอันโด่งดังในตำนาน

00:04:21.831 --> 00:04:25.304
E=mc^2

NOTE Paragraph

00:04:25.304 --> 00:04:29.947
ไอน์สไตน์ยังคงไม่เป็นที่รู้จักมากนัก
จนกระทั่งอีก 15 ปีถัดมา

00:04:29.947 --> 00:04:34.795
ในตอนที่ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป
ได้รับการพิสูจน์ในปีค.ศ. 1919

00:04:34.795 --> 00:04:38.515
โดยการวัดว่าแสงมีการโค้งเบน
ขณะเกิดสุริยุปราคา

00:04:38.515 --> 00:04:41.441
ซึ่งสื่อได้ทำให้เขากลายเป็นคนดัง

00:04:41.441 --> 00:04:44.590
แต่ต่อให้เขากลับไปหมกตัวทำงาน
ที่สำนักงานสิทธิบัตร

00:04:44.590 --> 00:04:47.745
และไม่ได้สร้างผลงานอะไรออกมาอีกเลย
นับจากปีค.ศ. 1905 เป็นต้นมา

00:04:47.745 --> 00:04:50.046
งานตีพิมพ์ทั้งสี่ในปีมหัศจรรย์ของเขา

00:04:50.046 --> 00:04:55.697
ก็ยังคงเป็นสิ่งที่แสดงถึง
อัจฉริยภาพที่น่าทึ่งของเขาอยู่ดี