1
00:00:18,708 --> 00:00:20,792
เมื่อต้นปี ค.ศ. 1905

2
00:00:20,792 --> 00:00:27,370
อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ในวัยใกล้จะครบ 26 ปี
ถูกมองว่าเป็นนักวิชาการตกอับ

3
00:00:27,370 --> 00:00:30,486
นักฟิสิกส์ส่วนใหญ่ในเวลานั้น 
คงหัวเราะเยาะถ้ามีใครบอกว่า

4
00:00:30,486 --> 00:00:35,015
ข้าราชการชั้นผู้น้อยคนนี้อาจทำประโยชน์
อย่างใหญ่หลวงให้แก่วงการวิทยาศาสตร์

5
00:00:35,015 --> 00:00:36,809
กระนั้น ในปีต่อมา

6
00:00:36,809 --> 00:00:38,933
ไอน์สไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงาน
ไม่เพียงแค่ หนึ่ง

7
00:00:38,933 --> 00:00:40,251
ไม่ใช่ สอง

8
00:00:40,251 --> 00:00:41,420
ไม่ใช่ สาม

9
00:00:41,420 --> 00:00:45,577
แต่เป็นผลงานถึงสี่เรื่องที่ยอดเยี่ยม
ในหัวข้อที่แตกต่างกันไป

10
00:00:45,577 --> 00:00:51,159
ที่จะพลิกโฉมความเข้าใจของเราเกี่ยวกับเอกภพ

11
00:00:51,159 --> 00:00:54,740
เรื่องเล่าที่ว่าไอน์สไตน์ตกเลขนั้น
เป็นแค่ข่าวลือ

12
00:00:54,740 --> 00:00:58,097
เขาศึกษาแคลคูลัส (Calculus) ด้วยตนเอง
จนเชี่ยวชาญ เมื่ออายุ 15 ปี

13
00:00:58,097 --> 00:01:00,672
และมีผลการเรียนดี
ทั้งที่โรงเรียนมัธยมในมิวนิค

14
00:01:00,672 --> 00:01:02,881
และที่สถาบันเทคโนโลยีสวิสเซอร์แลนด์

15
00:01:02,881 --> 00:01:06,309
ที่ซึ่งเขาได้ศึกษาเพื่อเป็น 
อาจารย์สาขาคณิตศาสตร์และฟิสิกส์

16
00:01:06,309 --> 00:01:09,247
แต่เนื่องจากไม่ค่อยได้เข้าชั้นเรียน
เพราะไปหมกตัวอยู่ในห้องทดลอง

17
00:01:09,247 --> 00:01:12,232
แถมยังไม่เคารพเชื่อฟังอาจารย์ของเขา

18
00:01:12,232 --> 00:01:15,643
ทำให้เส้นทางการเป็นอาจารย์ของเขา
ไม่เป็นอย่างที่หวัง

19
00:01:15,643 --> 00:01:18,034
ถูกปฏิเสธแม้กระทั่ง
ตำแหน่งผู้ช่วยในห้องแลป

20
00:01:18,034 --> 00:01:21,520
เขาจึงต้องไปทำงาน
ที่สำนักงานสิทธิบัตรในสวิตเซอร์แลนด์

21
00:01:21,520 --> 00:01:24,539
ด้วยความช่วยเหลือจาก
เพื่อนของพ่อ

22
00:01:24,539 --> 00:01:26,592
ทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์ ในตำแหน่ง
พนักงานตรวจสอบสิทธิบัตร

23
00:01:26,592 --> 00:01:29,832
เขายังคงแบ่งเวลาส่วนหนึ่งให้กับฟิสิกส์

24
00:01:29,832 --> 00:01:33,074
อภิปรายถึงงานวิจัยใหม่ๆ
ร่วมกับเพื่อนสนิทกลุ่มเล็กๆ

25
00:01:33,074 --> 00:01:35,638
และได้ตีพิมพ์ผลงานเล็กๆ 2-3 เรื่อง

26
00:01:35,638 --> 00:01:37,149
และแล้วเป็นที่น่าประหลาดใจ

27
00:01:37,149 --> 00:01:42,737
ที่ในเดือนมีนาคม ปีค.ศ.1905 
เขาก็ได้ตีพิมพ์ผลงาน เสนอทฤษฎีที่น่าตกตะลึง

28
00:01:42,737 --> 00:01:45,469
แม้จะมีหลักฐานยึนยันว่าแสงเป็นคลื่น
มาหลายทศวรรษแล้ว

29
00:01:45,469 --> 00:01:49,132
ไอน์สไตน์กลับเสนอว่า
แสงอาจเป็นอนุภาค

30
00:01:49,132 --> 00:01:53,049
โดยแสดงว่าปรากฎการณ์ที่ยังไม่มีคำอธิบาย 
เช่น ปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก

31
00:01:53,049 --> 00:01:56,097
สามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎีของเขา

32
00:01:56,097 --> 00:01:58,341
แนวคิดของเขาเป็นเรื่องน่าหัวร่อไปอีกหลายปี

33
00:01:58,341 --> 00:02:01,997
แต่ไอน์สไตน์ก็แค่ล้ำหน้ากว่าคนอื่นๆ ไปยี่สิบปี

34
00:02:01,997 --> 00:02:07,811
ทวิภาคของคลื่นและอนุภาคได้กลายเป็นหลักสำคัญ
ของศาสตร์แขนงใหม่เรื่องกลศาสตร์ควอนตัม

35
00:02:07,811 --> 00:02:11,051
สองเดือนต่อมา ในเดือนพฤษภาคม
ไอน์สไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงานชิ้นที่ 2

36
00:02:11,051 --> 00:02:16,528
บทความนี้เกี่ยวกับคำถามเก่าแก่ที่ว่า
อะตอมมีจริงหรือไม่

37
00:02:16,528 --> 00:02:19,866
แม้ว่าหลายทฤษฎีจะถูกสร้างขึ้นโดยอาศัย
แนวคิดที่ว่ามีอะตอมที่มองไม่เห็นอยู่

38
00:02:19,866 --> 00:02:24,393
นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังบางคนยังคงเชื่อว่า
มันเป็นสิ่งที่จินตนาการขึ้นมา

39
00:02:24,393 --> 00:02:26,901
มากกว่าจะเป็นสิ่งที่มีตัวตนอยู่จริงๆ

40
00:02:26,901 --> 00:02:29,028
แต่ไอน์สไตน์ได้ใช้ข้อพิสูจน์อันหลักแหลม

41
00:02:29,028 --> 00:02:31,270
แสดงให้เห็นถึงพฤติกรรมของอนุภาคขนาดเล็ก

42
00:02:31,270 --> 00:02:35,372
ที่เคลื่อนที่ในของเหลวอย่างไม่เป็นระเบียบ
ที่เรียกว่า การเคลื่อนที่แบบบราวเนียน

43
00:02:35,372 --> 00:02:37,085
นั้นสามารถทำนายได้อย่างแม่นยำ

44
00:02:37,085 --> 00:02:40,424
โดยเกิดจากการชนกันของอะตอม
ที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วน

45
00:02:40,424 --> 00:02:43,331
การทดลองในภายหลังได้พิสูจน์ยืนยัน
แบบจำลองของไอน์สไตน์

46
00:02:43,331 --> 00:02:47,009
และข้อกังขาเกี่ยวกับการมีอยู่ของอะตอม
ก็สิ้นสุดลง

47
00:02:47,009 --> 00:02:49,942
ผลงานชิ้นที่สามออกมาในเดือนมิถุนายน

48
00:02:49,942 --> 00:02:51,012
นานมาแล้ว

49
00:02:51,012 --> 00:02:53,461
ที่ไอน์สไตน์มีปัญหาเรื่อง
ความไม่สอดคล้องกัน

50
00:02:53,461 --> 00:02:56,299
ของหลักฟิสิกส์พื้นฐานสองเรื่อง

51
00:02:56,299 --> 00:02:58,637
หนึ่งคือ หลักสัมพันธภาพ (Principle of relativity)

52
00:02:58,637 --> 00:03:00,655
ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางมา
ตั้งแต่ยุคกาลิเลโอ

53
00:03:00,655 --> 00:03:04,178
ที่กล่าวว่า การเคลื่อนที่สัมบูรณ์
ไม่สามารถนิยามได้

54
00:03:04,178 --> 00:03:07,357
และแต่ทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้า 
ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางเช่นกัน

55
00:03:07,357 --> 00:03:10,181
กลับยืนยันว่า การเคลื่อนที่สัมบูรณ์มีอยู่จริง

56
00:03:10,181 --> 00:03:13,322
ความขัดแย้งที่ว่านี้ 
และการที่เขาไม่สามารถที่จะไขความกระจ่าง

57
00:03:13,322 --> 00:03:17,635
ทำให้ไอน์สไตน์ตกอยู่ในภาวะที่เขาเรียกว่า
ภาวะความตึงเครียดทางจิตใจ

58
00:03:17,635 --> 00:03:18,715
แต่วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม

59
00:03:18,715 --> 00:03:21,838
หลังจากที่เขาขบคิดถึงปัญหานี้
กับเพื่อนชื่อ มิเชล เบส์โซ

60
00:03:21,838 --> 00:03:24,016
เมฆหมอกบังตาก็หายไป

61
00:03:24,016 --> 00:03:26,871
ไอน์สไตน์ตระหนักว่า
ความขัดแย้งกันนี้สามารถจัดการได้

62
00:03:26,871 --> 00:03:29,861
ถ้าความเร็วแสงนั้นคงที่ตลอดเวลา

63
00:03:29,861 --> 00:03:32,110
ไม่ว่าจะอยู่ในกรอบอ้างอิงใด

64
00:03:32,110 --> 00:03:36,381
ขณะที่เวลาและพื้นที่นั้นสัมพัทธ์กับผู้สังเกต

65
00:03:36,381 --> 00:03:39,434
ไอน์สไตน์ใช้เวลาเพียงไม่กีสัปดาห์จากนั้น
แต่งเติมรายละเอียด

66
00:03:39,434 --> 00:03:43,614
และคิดค้นสิ่งที่ต่อมารู้จักกันในชื่อ
ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ (Special relativity)

67
00:03:43,614 --> 00:03:46,821
ทฤษฎีนี้ไม่เพียงเปลี่ยนความเข้าใจของเรา
ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับความเป็นจริง

68
00:03:46,821 --> 00:03:49,189
แต่ยังนำไปสู่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

69
00:03:49,189 --> 00:03:51,186
ตั้งแต่เครื่องเร่งอนุภาค

70
00:03:51,186 --> 00:03:53,752
ไปจนถึง ระบบกำหนดตำแหน่งบนโลก 
(Global positioning system)

71
00:03:53,752 --> 00:03:55,587
บางคนอาจคิดว่าผลงานเท่านี้น่าจะเพียงพอแล้ว

72
00:03:55,587 --> 00:03:56,593
แต่ในเดือนกันยายน

73
00:03:56,593 --> 00:04:02,071
งานตีพิมพ์ชิ้นที่ 4 ได้ออกมา
ในฐานะภาคต่อของทฤษฎีสัมพันธภาพพิเศษ

74
00:04:02,071 --> 00:04:04,931
ไอน์สไตน์ได้คิดต่อยอดจากทฤษฎีของเขา

75
00:04:04,931 --> 00:04:08,694
และได้ตระหนักว่า
มันยังบ่งบอกถึงสสารและพลังงาน

76
00:04:08,694 --> 00:04:12,479
ซึ่งอันหนึ่งมีตัวตน และอีกอันไม่มีตัวตน

77
00:04:12,479 --> 00:04:15,059
ว่าจริงๆ แล้วเป็นอันเดียวกัน

78
00:04:15,059 --> 00:04:18,928
ความสัมพันธ์ของมันสามารถแสดงออกมาได้เป็น

79
00:04:18,928 --> 00:04:21,831
สมการอันโด่งดังในตำนาน

80
00:04:21,831 --> 00:04:25,304
E=mc^2

81
00:04:25,304 --> 00:04:29,947
ไอน์สไตน์ยังคงไม่เป็นที่รู้จักมากนัก
จนกระทั่งอีก 15 ปีถัดมา

82
00:04:29,947 --> 00:04:34,795
ในตอนที่ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป
ได้รับการพิสูจน์ในปีค.ศ. 1919

83
00:04:34,795 --> 00:04:38,515
โดยการวัดว่าแสงมีการโค้งเบน
ขณะเกิดสุริยุปราคา

84
00:04:38,515 --> 00:04:41,441
ซึ่งสื่อได้ทำให้เขากลายเป็นคนดัง

85
00:04:41,441 --> 00:04:44,590
แต่ต่อให้เขากลับไปหมกตัวทำงาน
ที่สำนักงานสิทธิบัตร

86
00:04:44,590 --> 00:04:47,745
และไม่ได้สร้างผลงานอะไรออกมาอีกเลย
นับจากปีค.ศ. 1905 เป็นต้นมา

87
00:04:47,745 --> 00:04:50,046
งานตีพิมพ์ทั้งสี่ในปีมหัศจรรย์ของเขา

88
00:04:50,046 --> 00:04:55,697
ก็ยังคงเป็นสิ่งที่แสดงถึง
อัจฉริยภาพที่น่าทึ่งของเขาอยู่ดี