1
00:00:18,438 --> 00:00:24,062
Mε το ξεκίνημα του 1905,
ο σχεδόν 26-χρονος Άλμπερτ Αϊνστάιν

2
00:00:24,062 --> 00:00:27,370
αντιμετώπιζε τη ζωή
ως ένας αποτυχημένος ακαδημαϊκός.

3
00:00:27,370 --> 00:00:30,486
Οι περισσότεροι φυσικοί της εποχής
θα χλεύαζαν στη σκέψη

4
00:00:30,486 --> 00:00:35,015
πως αυτός ο ασήμαντος δημόσιος υπάλληλος
θα είχε να προσφέρει πολλά στην επιστήμη.

5
00:00:35,015 --> 00:00:36,809
Κι όμως, μέσα στην επόμενη χρονιά,

6
00:00:36,809 --> 00:00:38,933
ο Αϊνστάιν θα έκανε όχι μία,

7
00:00:38,933 --> 00:00:40,251
όχι δύο,

8
00:00:40,251 --> 00:00:41,420
όχι τρεις,

9
00:00:41,420 --> 00:00:45,577
αλλά τέσσερις εντυπωσιακές δημοσιεύσεις,
η καθεμία με διαφορετικό θέμα,

10
00:00:45,577 --> 00:00:50,629
που έμελλε να μεταμορφώσουν ριζικά
την κατανόησή μας για το Σύμπαν.

11
00:00:51,159 --> 00:00:54,740
Ο μύθος ότι ο Αϊνστάιν είχε αποτύχει
στα μαθηματικά ήταν απλώς ένας μύθος.

12
00:00:54,740 --> 00:00:58,067
Είχε κατακτήσει τον διαφορικό λογισμό
από μόνος του στην ηλικία των 15,

13
00:00:58,067 --> 00:01:00,782
και τα είχε καταφέρει καλά
και στο σχολείο του στο Μόναχο,

14
00:01:00,782 --> 00:01:02,881
και στο Πολυτεχνείο της Ελβετίας,

15
00:01:02,881 --> 00:01:05,969
όπου σπούδασε διδασκαλία
μαθηματικών και φυσικής.

16
00:01:05,969 --> 00:01:09,307
Αλλά η απώλεια μαθημάτων για να έχει
περισσότερο χρόνο στο εργαστήριο,

17
00:01:09,307 --> 00:01:12,502
και η αμέλεια να δείξει
τον απαραίτητο σεβασμό στους καθηγητές του

18
00:01:12,502 --> 00:01:15,263
είχαν εκτροχιάσει την προβλεπόμενη
πορεία της καριέρας του.

19
00:01:15,263 --> 00:01:18,084
Αφού του αρνήθηκαν ακόμα και μια θέση 
βοηθού εργαστηρίου,

20
00:01:18,084 --> 00:01:19,814
έπρεπε να συμβιβαστεί με μια δουλειά

21
00:01:19,814 --> 00:01:21,970
στο ελβετικό γραφείο
διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας,

22
00:01:21,970 --> 00:01:24,599
την οποία βρήκε με τη βοήθεια
ενός φίλου του πατέρα του.

23
00:01:24,599 --> 00:01:28,052
Δουλεύοντας έξι μέρες την εβδομάδα
ως υπάλληλος διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας,

24
00:01:28,052 --> 00:01:30,352
ο Αϊνστάιν κατάφερνε
να βρίσκει χρόνο για φυσική,

25
00:01:30,352 --> 00:01:33,074
συζητώντας τη δουλειά του
με λίγους στενούς φίλους,

26
00:01:33,074 --> 00:01:35,478
και κάνοντας κάποιες
ασήμαντες δημοσιεύσεις.

27
00:01:35,638 --> 00:01:37,149
Ήταν μεγάλη έκπληξη

28
00:01:37,149 --> 00:01:42,317
όταν τον Μάρτιο του 1905 υπέβαλε
μια δημοσίευση με μια σοκαριστική υπόθεση.

29
00:01:42,737 --> 00:01:45,469
Παρά τα στοιχεία δεκαετιών
ότι το φως είναι κύμα,

30
00:01:45,469 --> 00:01:49,132
ο Αϊνστάιν πρότεινε ότι θα μπορούσε
στην πραγματικότητα να είναι σωματίδιο,

31
00:01:49,132 --> 00:01:53,049
αποδεικνύοντας ότι μυστηριώδη φαινόμενα,
όπως το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο,

32
00:01:53,049 --> 00:01:55,867
θα μπορούσαν να εξηγηθούν
με αυτήν την υπόθεση.

33
00:01:56,097 --> 00:01:58,341
Η ιδέα χλευάστηκε για χρόνια,

34
00:01:58,341 --> 00:02:01,657
αλλά ο Αϊνστάιν ήταν απλώς 20 χρόνια
μπροστά για την εποχή του.

35
00:02:01,797 --> 00:02:03,721
Η διπλή υπόσταση κύματος-σωματιδίου

36
00:02:03,721 --> 00:02:07,161
θα γινόταν ο ακρογωνιαίος λίθος
της κβαντικής επανάστασης.

37
00:02:07,551 --> 00:02:11,050
Δύο μήνες αργότερα, τον Μάιο,
ο Αϊνστάιν υπέβαλε μια δεύτερη δημοσίευση,

38
00:02:11,050 --> 00:02:16,058
αυτή τη φορά αντιμετωπίζοντας το ερώτημα
αιώνων εάν τα άτομα όντως υπάρχουν.

39
00:02:16,308 --> 00:02:19,866
Αν και κάποιες θεωρίες δομήθηκαν
πάνω στην ιδέα αόρατων ατόμων,

40
00:02:19,866 --> 00:02:22,703
κάποιοι καταξιωμένοι επιστήμονες
εξακολουθούσαν να πιστεύουν

41
00:02:22,703 --> 00:02:26,391
ότι είναι μια χρήσιμη ιδέα,
και όχι υπαρκτά φυσικά αντικείμενα.

42
00:02:26,391 --> 00:02:29,038
Αλλά ο Αϊνστάιν χρησιμοποίησε
ένα ευφυέστατο επιχείρημα,

43
00:02:29,038 --> 00:02:31,270
δείχνοντας ότι η συμπεριφορά
μικρών σωματιδίων,

44
00:02:31,270 --> 00:02:35,372
που κινούνται τυχαία μέσα σε ένα υγρό,
γνωστό ως κίνηση Μπράουν,

45
00:02:35,372 --> 00:02:37,085
μπορούσε να προβλεφθεί με ακρίβεια

46
00:02:37,085 --> 00:02:40,264
από τις συγκρούσεις
εκατομμυρίων αόρατων ατόμων.

47
00:02:40,424 --> 00:02:43,331
Τα πειράματα σύντομα επιβεβαίωσαν
το μοντέλο του Αϊνστάιν,

48
00:02:43,331 --> 00:02:46,739
και οι ατομο-σκεπτικιστές
παραδέχτηκαν την ήττα τους.

49
00:02:47,009 --> 00:02:49,372
Η τρίτη δημοσίευση ήρθε τον Ιούνιο.

50
00:02:49,942 --> 00:02:53,462
Για πολύ καιρό ο Αϊνστάιν
προβληματιζόταν από την ασυνέπεια

51
00:02:53,462 --> 00:02:56,299
μεταξύ δύο θεμελιωδών αρχών της φυσικής.

52
00:02:56,299 --> 00:02:58,637
Η καλά καθιερωμένη αρχή της σχετικότητας,

53
00:02:58,637 --> 00:03:00,655
από την εποχή του Γαλιλαίου,

54
00:03:00,655 --> 00:03:04,178
δήλωνε πως απόλυτη κίνηση
δεν μπορεί να οριστεί.

55
00:03:04,178 --> 00:03:07,357
Αλλά η ηλεκτρομαγνητική θεωρία,
επίσης καλώς καθιερωμένη,

56
00:03:07,357 --> 00:03:10,441
ισχυριζόταν πως η απόλυτη κίνηση υπάρχει.

57
00:03:10,441 --> 00:03:14,302
Η ασυνέπεια, και η αδυναμία να επιλυθεί,
άφησε τον Αϊνστάιν

58
00:03:14,302 --> 00:03:17,635
σε αυτό που ο ίδιος περιέγραψε
ως μια κατάσταση ψυχικής έντασης.

59
00:03:17,635 --> 00:03:18,835
Αλλά μια μέρα του Μαΐου,

60
00:03:18,835 --> 00:03:21,838
αφού το είχε συλλογιστεί
με τον φίλο του Μισέλ Μπέσο,

61
00:03:21,838 --> 00:03:23,866
το τοπίο ξεκαθάρισε.

62
00:03:24,016 --> 00:03:27,031
Ο Αϊνστάιν συνειδητοποίησε
ότι η αντίθεση μπορούσε να επιλυθεί

63
00:03:27,031 --> 00:03:29,861
εάν η ταχύτητα του φωτός παρέμενε σταθερή,

64
00:03:29,861 --> 00:03:32,110
ανεξαρτήτως του συστήματος αναφοράς,

65
00:03:32,110 --> 00:03:36,381
καθώς και ο χρόνος και ο χώρος
ήταν σχετικά ως προς τον παρατηρητή.

66
00:03:36,381 --> 00:03:39,434
Ο Αϊνστάιν χρειάστηκε μόνο λίγες
εβδομάδες για τις λεπτομέρειες

67
00:03:39,434 --> 00:03:43,264
και για να διατυπώσει αυτό που έγινε
γνωστό ως ειδική σχετικότητα.

68
00:03:43,264 --> 00:03:44,994
Αυτή η θεωρία όχι μόνο κατέρριψε

69
00:03:44,994 --> 00:03:47,461
την προηγούμενη αντίληψή μας
για την πραγματικότητα,

70
00:03:47,461 --> 00:03:49,619
αλλά και θα άνοιγε
τον δρόμο προς τεχνολογίες

71
00:03:49,619 --> 00:03:53,572
που εκτείνονται από επιταχυντές σωματιδίων
ως το Παγκόσμιο Σύστημα Στιγματοθέτησης.

72
00:03:53,572 --> 00:03:55,857
Κάποιος μπορεί να σκεφτεί
ότι αυτό ήταν αρκετό,

73
00:03:55,857 --> 00:03:58,253
αλλά τον Σεπτέμβριο,
μια τέταρτη δημοσίευση έφτασε

74
00:03:58,253 --> 00:04:02,071
ως μια «παρεμπιπτόντως» συνέχεια
στη δημοσίευση της ειδικής σχετικότητας.

75
00:04:02,071 --> 00:04:04,931
Ο Αϊνστάιν συλλογίστηκε
λίγο παραπάνω τη θεωρία του,

76
00:04:04,931 --> 00:04:08,694
και συνειδητοποίησε ότι συνεπαγόταν
πως η μάζα και η ενέργεια,

77
00:04:08,694 --> 00:04:12,479
το ένα προφανώς στέρεο
και το άλλο υποθετικά αιθέριο,

78
00:04:12,479 --> 00:04:15,059
ήταν στην πραγματικότητα ισοδύναμα.

79
00:04:15,059 --> 00:04:18,009
Και η σχέση τους μπορούσε να εκφραστεί
με αυτό που θα γινόταν

80
00:04:18,009 --> 00:04:21,888
η πιο διάσημη εξίσωση στην ιστορία:

81
00:04:21,888 --> 00:04:24,734
E=mc^2.

82
00:04:25,084 --> 00:04:27,617
Ο Αϊνστάιν δε θα γινόταν
παγκοσμίως αναγνωρίσιμη προσωπικότητα

83
00:04:27,617 --> 00:04:29,947
για σχεδόν άλλα δεκαπέντε χρόνια.

84
00:04:29,947 --> 00:04:34,795
Μόνο μετά την επιβεβαίωση της γενικής
θεωρίας της σχετικότητας το 1919,

85
00:04:34,795 --> 00:04:37,015
με τη μέτρηση της καμπύλωσης
του αστρικού φωτός

86
00:04:37,015 --> 00:04:38,965
κατά τη διάρκεια μιας ηλιακής έκλειψης,

87
00:04:38,965 --> 00:04:41,441
ο Τύπος τον έκανε διασημότητα.

88
00:04:41,441 --> 00:04:45,020
Αλλά ακόμα κι αν είχε εξαφανιστεί πίσω
στο γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας

89
00:04:45,020 --> 00:04:47,745
και δεν είχε καταφέρει
τίποτα άλλο μετά το 1905,

90
00:04:47,745 --> 00:04:50,606
αυτές οι τέσσερις δημοσιεύσεις
της θαυματουργής χρονιάς του

91
00:04:50,606 --> 00:04:55,697
θα είχαν παραμείνει ο χρυσός κανόνας 
της εντυπωσιακά απροσδόκητης ευφυίας.