Այսօր ես պատրաստվում եմ
խոսել զայրույթի մասին:
Երբ ես 11 տարեկան էի,
այն, որ ընկերներիցս
որոշները լքում էին դպրոցը,
քանի որ նրանց ծնողները չէին կարող
իրենց դասագրքեր թույլ տալ,
ինձ զայրացրեց:
Երբ ես 27 էի,
մի հուսահատ ստրուկ հոր կացությունը լսելը,
ում աղջիկը պետք է վաճառվեր հասարակած տանը,
ինձ զայրացրեց:
50 տարեկանում
փողոցում՝ արյան լողավազանում պառկելը,
սեփական տղայիս հետ միասին,
ինձ զայրացրեց:
Սիրելի ընկերնե՛ր, դարեր շարունակ
մեզ սովորեցնում էին, որ զայրույթը վատն է:
Մեր ծնողները, ուսուցիչները, քահանաները --
բոլորը մեզ սովորեցրել են՝ ինչպես
կառավարել և ճնշել մեր զայրույթը:
Բայց ես հարցրեցի ինչո՞ւ:
Ինչո՞ւ չենք կարող փոխարկել մեր զայրույթը
հասարակության ավելի մեծ բարիքի համար:
Ինչո՞ւ չենք կարող օգտագործել զայրույթը
աշխարհում չարիքը վիճարկելու
և փոխելու համար:
Հենց դա ես փորձեցի անել:
Ընկերնե՛ր,
ամենապայծառ գաղափարներից շատերը
իմ միտք եկան զայրույթից:
Ինչպես երբ ես 35 էի
և փակված էի փոքրիկ բանտում:
Ամբողջ գիշեր ես զայրացած էի:
Բայց դա ծնեց մի նոր գաղափար:
Բայց ես դրան կվերադառնամ ավելի ուշ:
Թույլ տվեք սկսել մի պատմությունից,
թե ինչպես իմ անունը ստացա:
Մանկությունից ես եղել եմ
Մահաթմա Գանդիի մեծ երկրպագուն:
Գանդին պայքարում էր ու ղեկավարում
Հնդկաստանի ազատագրական շարժումը;
Բայց ամենակարևորը
նա մեզ սովորեցրեց՝ ինչպես վարվել
առավել խոցելի խմբերի հետ,
առավել զրկված մարդկանց հետ.
արժանապատվությամբ և հարգանքով:
Եվ այսպես, երբ Հնդկաստանը տոնում էր
Մահաթմա Գանդիի ծննդյան
հարյուրամյակը 1969-ին,
ես 15 էի այդ ժամանակ,
մի միտք ծագեց իմ մտքում:
Ինչո՞ւ չենք կարող այն ուրիշ ձև տոնել:
Ես գիտեի, ինչպես շատերտ միգուցե գիտեք,
որ Հնդկաստանում մեծ քանակությամբ մարդիկ
ծնվում են կաստաների ցածր սեգմենտում:
Եվ նրանք կոչվում են անձեռնմխելիներ:
Սրանք այն մարդիկ են..
մոռացեք նրանց տաճարներ
մուտք գործելու հնարավորության մասին,
նրանք նույնիսկ չեն կարող մտնել բարձր
կաստաների մարդկանց տներն ու խանութները:
Այսպես, ես շատ տպավորված էի
իմ քաղաքի լիդերներով,
ովքեր դեմ էին կաստայական համակարգին ու
անձեռնմխելիությանը
և խոսում էին Գանդիի գաղափարների մասին:
Սրանից ոգեշնչված, ես մտածեցի,
որ կարելի է օրինակ ծառայել՝
այդ մարդկանց հրավիրելով ճաշի,
որը պատրաստված և մատուցված էր
անձեռնմխելիների համայնքով:
Ես գնացի որոշ ցածր կաստաների՝
այսպես կոչված անձեռնմխելի մարդկանց մոտ,
փորձեցի համոզել նրանց, բայց
դա նրանց համար անընդունելի էր:
Նրանք ասացին ինձ. <Ո՛չ, ո՛չ:
Դա հնարավոր չէ: Դա երբեք չի եղել>:
Ես ասացի.<Նայեք այս լիդերներին,
նրանք հոյակապ են,
նրանք դեմ են անձեռնմխելիությանը:
Նրանք կգան: Եթե ոչ ոք չգա,
կարող ենք օրինակ ծառայել>:
Այս մարդիկ կարծեցին, թե ես շատ միամիտ եմ:
Ի վերջո նրանք համոզվեցին:
Ընկերներս և ես վերցրեցինք մեր հեծանիվները
և հրավիրեցինք քաղաքական լիդերներին:
Եվ ես այնքան ոգևորված էի,
ավելի ճիշտ, հզորացած՝
տեսնելով, թե ինչպես է նրանցից
յուրաքանչյուրը համաձայնվում:
Ես մտածեցի. <Հրաշալի միտք:
Մենք կարող ենք օրինակ սահմանել:
Մենք կարող ենք փոփոխություն
մտցնել հասարակությունում:>
Ահա եկավ օրը:
Այդ բոլոր անձեռնմխելիները՝
երեք կին և երկու տղամարդ,
համաձայնվեցին գալ:
Ես կարող եմ հիշել, որ նրանք
հագել էին իրենց լավագույն շորերը:
Նրանք բերել էին նոր պարագաներ:
Նրանք հարյուրավոր անգամներ
լոգանք էին ընդունել,
որովհետև դա նրանց համար անհավատալի էր:
Դա փոփոխության պահն էր:
Նրանք հավաքվեցին: Ուտելիքը պատրաստվեց:
Ժամը 7-ն էր:
Մինչև 8-ը մենք դեռ սպասում էինք,
որովհետև դա ոչ այնքան հազվադեպ երևույթ է,
երբ լիդերները ուշանում են
մեկ ժամ կամ ավել:
Այսպես 8-ից հետո մենք վերցրեցինք մեր
հեծանիվները և գնացինք այդ լիդերները տները,
որպեսզի հիշեցնենք նրանց:
Լիդերներից մեկի կինը ինձ ասաց.
<Կներեք, նա գլխացավ ունի,
երևի չկարողանա գալ>:
Ես գնացի մեկ այլ լիդերի մոտ
և նրա կինը ասաց ինձ.<Լավ,
Դուք գնացեք, նա անպայման կմիանա Ձեզ>:
Այսպես ես մտածեցի,
որ ճաշկերույթը տեղի կունենա,
չնայած ոչ այդքան մեծ մասշտաբով:
Ես ետ գնացի անցկացման վայրը, որը
նորակառույց Մահատմա Գանդիի Այգին էր:
Ժամը 10-ն էր:
Լիդերներից ոչ ոք չեկավ:
Դա ինձ զայրացրեց:
Ես կանգնած էր հենված
Մահատմա Գանդիի արձանին:
Ես էմոցիոնալապես դատարկված էի,
ավելի շուտ, սպառված:
Հետո ես նստեցի այնտեղ,
որտեղ ուտելիքն էր դրված:
Ես պահեցի իմ զգացմունքները:
Բայց հետո, երբ ես փորձեցի առաջին կտորը,
ես արտասվեցի:
Եվ հանկարծ ես զգացի
իմ ուսին մի ձեռք զգացի:
Եվ դա ապաքինող, մայրական
հպում էր անձեռնմխելի կնոջ:
Եվ նա ասաց ինձ. < Քայլաշ,
ինչո՞ւ ես արտասվում:
Դու արեցիր քո չափաբաժինը:
Դու կերար անձեռնմխելիների
կողմից պատրաստված ուտելիքը,
ինչը մեր հիշողության մեջ
երբեք տեղի չէր ունեցել>:
Նա ասաց.<Դու հաղթեցիր այսօր>:
Եվ, ընկերներ, նա ճիշտ էր:
Ես վերադարձա տուն, կեսգիշերից քիչ ուշ,
և ապշած էի տեսնել, որ մի քանի
բարձր կաստաների տարեց մարդիկ
նստած էին իմ բակում:
Ես տեսա իմ մորը և տարեց կանանց արտասվելիս
և նրանք աղերսում էին այդ տարեց մարդկանց,
որովհետև նրանք սպառնում էին
կաստայից հեռացնել ողջ ընտանիքիս:
Եվ գիտե՞ք, ընտանիքի կաստայից հեռացումը
ամենամեծ սոցիալական պատիժն է,
որը կարելի է մտածել:
Մի կերպ նրանք համաձայնվեցին պատժել
միայն ինձ, և պատիժն էր մաքրումը:
Դա նշանակում էր, որ ես պետք է
գնայի 600 մղոն իմ հայրենի քաղաքից
դեպի Գանգես գետը քաշելու սուրբ անկումը:
Եվ դրանից հետո ես պետք է կազմակերպեի
խնջույք քահանաների՝ 101 քահանայի համար,
լվանայի նրանց ոտքերը և խմեի այդ ջուրը:
Դա բացարձակ անհեթեթություն էր,
և ես հրաժարվեցի ընդունել այդ պատիժը:
Ինչպե՞ս նրանք ինձ պատժեցին:
Ինձ արգելեցին մտնել իմ սեփական
խոհանոց և իմ սեփական ճաշասենյակ,
իմ պարագաները առանձին էին:
Բայց այն գիշեր, երբ ես զայրացած էի
նրանք ցանկանում էին ինձ կաստայից հեռացնել:
Բայց ես որոշեցի կաստայից հեռացնել
ամբողջ կաստայական համակարգը:
(Ծափահարություններ)
Եվ դա հնարավոր էր, որովհետև սկիզբը կլիներ
ընտանեկան անունը կամ ազգանունը փոխելը,
որովհետև Հնդկաստանում, ընտանեկան
անունների մեծ մասը կաստայի անունն է:
Այսպես ես որոշեցի փոխել իմ անունը:
Եվ հետո, ավելի ուշ, ես ինձ
նոր անուն տվեցի՝ Սատյարթի,
ինչը նշանակում է <ճշմարտություն փնտրող> :
(Ծափահարություններ)
Եվ դա սկիզբն էր իմ փոխակերպող զայրութի:
Ընկերնե՛ր, կարո՞ղ է ձեզանից մեկը ասել,
թե ինչով էի ես զբաղվում մինչև երեխաների
իրավունքների ակտիվիստ դառնալը:
Ո՞րևէ մեկը գիտի:
Ոչ:
Ես ինժեներ էի՝ էլեկտրիկ:
Եվ հետո ես սովորեցի՝ ինչպես է էներգիան՝
վառվող կրակի, ածուխի,
պալատներում նուկլեար պայթյունի,
մոլեգնող գետի հոսանքների,
կատաղի քամիների,
կարող է փոխակերպվել լույսի
և միլիոնավոր կյանքերի:
Նաև ես սովորեցի՝ ինչպես ամենից
չղեկավարվող էներգիայի տեսակը
կարող է օգտագործվել լավի համար և
հասարակությունը բարելավելու համար:
Ես դեռ կվերադարռնամ այն
պատմությանը, երբ ես բռնվեցի բանտում.
ես շատ ուրախ էի՝ տասնյակ երեխաների
ազատելով գերստրկությունից,
տալով նրանց իրենց ծնողներին:
Ես չեմ կարող նկարագրել իմ
ուրախությունը, երբ ես ազատում եմ երեխայի:
Ես այնքան երջանիկ էի:
Բայց երբ ես սպասում էի գնացքին իմ
հայրենի տուն՝ Դելհի, վերադառնալու համար,
ես տեսա ժամանող տասնյակ երեխաների,
նրանք թրաֆիքինգի էին
ենթարկվում մեկի կողմից:
Ես կանգնեցրեցի այդ մարդկանց:
Ես բողոքեցի ոստիկանությանը:
Այսպես ոստիկանը, ինձ օգնելու փոխարեն,
գցեց ինձ այդ փոքր խուցը ինչպես կենդանու:
Եվ դա զայրույթի գիշեր էր,
երբ ամենապայծառ և ամենամեծ
գաղափարնեից մեկը ծնվեց:
Ես մտածեցի՝ եթե ես անընդհատ
ազատեմ 10 երեխա և 50-ը ավելանան,
այդպես չի լինի:
Եվ ես հավատում եմ սպառողի ուժին,
և թույլ տվեք ասել, որ սա առաջին դեպքն էր,
երբ արշավը ստեղծվեց իմ կողմից
կամ աշխարհի որևէ վայրում,
կրթելու և ինֆորմացնելու սպառողներին
ստեղծել պահանջարկ երեխայի
աշխատանքից ազատ գորգեր:
Եվրոպայում և Ամերիկայում
մենք հաջողակ էինք:
Եվ դրա արդյունքում երեխաների
աշխատանքի նվազում տեղի ունեցավ
80 տոկոսով Հարավային Ասիայի երկրներում:
(Ծափահարություններ)
Ոչ միայն դա, բայց այս երբևէ առաջին
սպառողական ուժը կամ սպառողական արշավը
աճեց նաև այլ երկրներում և այլ ոլորտներում՝
հնարավոր է շոկոլադի, հնարավոր է հագուստի,
հնարավոր է կոշիկի. այն դառձավ ավելին:
իմ զայրույթը 11 տարեկանում,
երբ ես հասկացա, թե ինչքան կարևոր է
կրթությունը յուրաքանչյուր երեխայի համար,
իմ մոտ գաղափար ծագեց հավաքել օգտագործած
գրքերը և օգնել աղքատ երեխաներին:
Ես ստեղծեցի գրքի բանկ 11 տարեկանում:
Բայց ես կանգ չառա:
Ավելի ուշ, եղա հիմնադիրներից մեկը
աշխարհի միակ ամենամեծ քաղաքացիական
հասարակության արշավը կրթության համար,
ինչն է Գլոբալ Արշավ Կրթության համար:
Դա օգնեց փոխել կրթության հանդեպ
ամբողջ մտածելակերպը
բարեգործական ռեժիմից մարդու
իրավունքների ռեժիմին,
Եվ դա կոնկրետ օգնեց դպրոց
չհաճախող երեխաների թվի կրճատմանը
կես չափով վերջին 15 տարում:
(Ծափահարություններ)
Իմ զայրույթը 27 տարեկանում՝
ազատել այն աղջկան, ով պետք է
վաճառվեր հասրակած տանը,
ինձ միտք տվեց
ստեղծել ապստամբության և
ազատագրման նոր ռազմավարություն՝
ազատելով երեխաներին ստրկությունից:
Եվ ես հաջողակ և հպարտ եմ ասել,
որ մեկը կամ 10-ը կամ 20-ը չեն,
բայց իմ կոլեգաները և ես կարողացանք
ֆիզիկապես ազատագրել 83000 ստրուկ երեխա
և հանձնել նրանց իրենց
ընտանիքներին ու մայրերին:
(Ծափահարություններ)
Ես գիտեի՝ անհրաժեշտ էր
գլոբալ քաղաքականություն:
Մենք կազմակերպեցինք համաշխարհային
երթեր երեխաների աշխատելուն դեմ,
և դա նույնպես բերեց նոր
միջազգային կոնվենցիայի
պաշտպանելու ամենավատ
վիճակում գտնվող երեխաներին:
Եվ կոնկրետ արդյունքը եղավ այն, որ
աշխատող երեխաների թիվը գլոբալ կերպով
նվազեց մեկ երրորդ չափով վերջին 15 տարում:
(Ծափահարություններ)
Այսպես, ամեն դեպքում,
դա սկսեց զայրույթից,
վերածվեց գաղափարի
և գործողության:
Այսպես զայրույթ, հետո ի՞նչ:
Գաղափար և....
Հանդիսատես: <Գործողություն>:
Քայլաշ Սատյարթի: Զայրույթ, գաղափար,
գործողություն: Ինչը ես փորձեցի անել:
Զայրույթը ուժ է, զայրույթը էներգիա է,
և բնության օրենքն է, որ էներգիան
երբեք չի կարող ստեղծվել և վերանալ,
երբեք չի կարող ոչնչացվել:
Այպես ինչո՞ւ զայրույթի էներգիան
չի կարող վերածվել և փոխակերպվել
ստեղծելու ավելի լավ ու գեղեցիկ աշխարհ,
ավելի արդար և հավասարակշռված աշխարհ:
Զայրույթը ձեզանից յուրաքանչյուրի մեջ է.
և ես գաղտնիք կբացեմ մի քանի վայրկյանում.
եթե մենք սահմանափակվում ենք
էգոյի նեղ սահմաններում
և եսասիրության շրջանակներում,
ապա զայրույթը կվերածվի ատելության,
բռնության, վրեժի, կործանման:
Բայց եթե մենք կարողանանք
քանդել այդ սահմանները,
ապա այդ նույն զայրույթը
կարող է վերածվել հզոր ուժի:
Մենք կարող ենք կոտրել սահմանները՝
օգտագործելով մեզ բնորոշ կարեկցանքը
և միանալ աշխարհին կարեկցանքի միջոցով
այս աշխարհը լավը դարձնելու համար:
Նույն զայրույթը կարող է փոխակերպվել դրան:
Այսպես, սիրելի քույրեր և եղբայրներ,
կրկին, որպես Նոբելյան մրցանակակիր՝
ես կոչ եմ անում ձեզ զայրանալ:
Ես կոչ եմ անում ձեզ զայրանալ:
Եվ մեզանից ամենազայրացածը
նա է, ով կարող է փոխակերպել իր
զայրույթը գաղափարի և գործողության:
Շատ շնորհակալություն:
(Ծափահարություններ)
Քրիս Անդերսոն. Տարիներ շարունակ
Դուք ներշնչանք եք ուրիշների համար:
Ո՞վ և ի՞նչն է Ձեզ ոգեշնչում և ինչո՞ւ:
ՔՍ. Լավ հարց էր:
Քրիս, թույլ տվեք ասել,
և դա է ճշմարտությունը,
ամեն անգամ, երբ ես ազատում եմ երեխայի,
երեխայի, ով կորցրել է իր հավատը,
որ երբևէ կգտնի իր մորը,
ազատության առաջին ժպիտը,
և մորը, ով կորցրել է ամբողջ հավատը,
որ իր որդին կամ աղջիկը
կվերադառնան և կնստեն իր գրկում,
նրանք դառնում են այնքան զգացմունքային
և առաջին երջանկության արցունքը,
երբ իջնում է նրա այտից,
ես տեսնում եմ Աստծո հայացքը դրանում.
դա է իմ մեծագույն ոգեշնչումը:
Եվ այնքան բախտավոր եմ, որ ոչ մեկ անգամ,
ինչպես նշեցի, բայց հազարավոր անգամներ
ես հնարավորթյուն ունեցա տեսնել
իմ Աստծոն այդ երեխաների դեմքերում
և նրանք եմ իմ մեծագույն ոգեշնչումը:
Շնորհակալություն:
(Ծափահարություններ)