0:00:00.960,0:00:06.256
ลองนึกภาพดูถึงการไม่สามารถพูดว่า[br]"ฉันหิว", "ฉันเจ็บ"

0:00:06.280,0:00:08.816
"ขอบคุณ" หรือ "ฉันรักคุณ" ได้

0:00:08.840,0:00:10.936
ถูกกักขังอยู่แต่ในร่างกายตัวเอง

0:00:10.960,0:00:14.096
ร่างกายที่ไร้ซึ่งการตอบสนองดั่งใจต้องการ

0:00:14.120,0:00:15.776
ทั้ง ๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยผู้คน

0:00:15.800,0:00:17.416
แต่กลับโดดเดี่ยวอย่างสุดซึ้ง

0:00:17.440,0:00:19.136
ปรารถนาที่จะเอื้อมมือออกไป

0:00:19.160,0:00:23.376
เพื่อมีปฏิสัมพันธ์ เพื่อปลอบประโลม[br]เพื่อมีส่วนร่วม

0:00:23.400,0:00:26.480
เป็นเวลา 13 ปี ที่ผมอยู่มาแบบนั้น

0:00:27.520,0:00:33.056
เราส่วนใหญ่ไม่เคยคิดให้รอบคอบ[br]ก่อนที่จะพูด ก่อนที่จะสื่อสารกับใคร

0:00:33.080,0:00:35.216
แต่ผมคิดละเอียดถี่ถ้วนมาก

0:00:35.240,0:00:37.896
ผมมีเวลาเหลือเฟือในการคิด

0:00:37.920,0:00:40.016
ในช่วง 12 ปีแรกของชีวิตผม

0:00:40.040,0:00:42.736
ผมเป็นเจ้าหนูตัวน้อยที่ปกติ[br]มีความสุข และแข็งแรง

0:00:42.760,0:00:44.896
แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

0:00:44.920,0:00:47.176
เมื่อผมติดเชื้อในสมอง

0:00:47.200,0:00:49.496
คณะแพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

0:00:49.520,0:00:52.016
แต่พวกเขาก็รักษาผมอย่างสุดความสามารถ

0:00:52.040,0:00:55.416
อย่างไรก็ตาม ผมกลับแย่ลงเรื่อย ๆ

0:00:55.440,0:00:59.616
สุดท้าย ผมก็สูญเสียความสามารถ[br]ในการควบคุมความเคลื่อนไหว

0:00:59.640,0:01:00.976
การสบตากับผู้คน

0:01:01.000,0:01:04.239
และความสามารถในการพูด ท้ายที่สุด

0:01:05.280,0:01:06.496
ขณะที่ผมอยู่โรงพยาบาล

0:01:06.520,0:01:09.096
ผมอยากกลับบ้านแทบขาดใจ

0:01:09.120,0:01:12.416
ผมบอกกับแม่ "..บ้านเมื่อไหร่"

0:01:12.440,0:01:16.896
และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่[br]ผมพูดด้วยน้ำเสียงของตัวเอง

0:01:16.920,0:01:20.736
แล้วผมก็ไม่ผ่านการประเมิน[br]แบบทดสอบการรับรู้ทางสติสัมปชัญญะใด ๆ

0:01:20.760,0:01:23.576
พ่อแม่ผมได้รับฟังจากปากคุณหมอว่า[br]ผู้อยู่ก็เหมือนไม่อยู่แล้ว

0:01:23.600,0:01:28.216
เป็นผัก (vegetable)[br]ที่มีสติปัญญาเท่าเด็กทารกสามเดือน

0:01:28.240,0:01:31.896
คุณหมอบอกว่า ให้พาผมกลับบ้าน[br]และดูแลผมให้ดี ๆ

0:01:31.920,0:01:33.120
จนกว่าผมจะไปสบาย

0:01:34.000,0:01:37.536
พ่อแม่ผม จริง ๆ แล้ว[br]ทั้งครอบครัวผม

0:01:37.560,0:01:41.856
ถูกสูบเลือดเนื้อ[br]จากการที่ต้องดูแลผมให้ดีที่สุด

0:01:41.880,0:01:44.216
เพื่อน ๆ ของพวกเขาพากันตีจาก

0:01:44.240,0:01:46.056
จากหนึ่งปี ผันผ่านไปเป็นสองปี

0:01:46.080,0:01:47.400
สองปีก็แปรเปลี่ยนเป็นสามปี

0:01:48.240,0:01:52.656
ดูราวกับว่า ตัวผมในอดีต[br]เริ่มค่อย ๆ จางหายไป

0:01:52.680,0:01:57.576
ตัวต่อเลโก้และแผงวงจรไฟฟ้า[br]ที่ผมรักตอนยังเด็กถูกนำไปทิ้ง

0:01:57.600,0:02:02.056
ผมถูกย้ายจากห้องนอน[br]ไปสู่ห้องที่เหมาะสมกว่า

0:02:02.080,0:02:03.776
ผมมีสภาพไม่ต่างจากวิญญาณ

0:02:03.800,0:02:08.175
เป็นความทรงจำที่ถูกลบเลือน[br]ของเด็กชายที่ผู้คนเคยรู้จักและรักใคร่

0:02:08.199,0:02:12.456
ในขณะเดียวกัน[br]สติของผมก็เริ่มถักทอตัวเอง

0:02:12.480,0:02:15.496
ทีละน้อย ๆ สติผมก็เริ่มกลับมา

0:02:15.520,0:02:18.856
แต่กลับไม่มีใครสังเกตว่า[br]ผมได้ฟื้นคืนชีพแล้ว

0:02:18.880,0:02:20.696
ผมรับรู้ได้ทุกสิ่ง

0:02:20.720,0:02:22.736
เฉกเช่นคนทั่วไป

0:02:22.760,0:02:25.056
สามารถเห็นและเข้าใจทุกอย่าง

0:02:25.080,0:02:27.920
แต่กลับไม่สามารถหาทางสื่อให้คนอื่นรับรู้

0:02:28.560,0:02:32.536
ตัวตนของผมถูกฝังอยู่ในร่างกายที่ดูแน่นิ่ง

0:02:32.560,0:02:36.280
จิตใจที่สดใสแฝงอยู่ในสายตาที่เรียบเฉย[br]ภายใต้รังไหม

0:02:36.920,0:02:39.656
แล้วความจริงอันเป็นสัจธรรม[br]ก็จู่โจมผมว่า ผมต้องมีชีวิต

0:02:39.680,0:02:42.336
ที่เหลืออยู่[br]ภายใต้ร่างกายที่ถูกปิดตาย

0:02:42.360,0:02:44.056
อย่างอ้างว้าง

0:02:44.080,0:02:47.696
ผมถูกขังไปพร้อมกับ "ความคิด"[br]ผู้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว

0:02:47.720,0:02:49.896
ผมจะไม่มีวันได้รับการปลดปล่อย

0:02:49.920,0:02:52.856
จะไม่มีใครอ่อนโยนต่อผม

0:02:52.880,0:02:55.136
ผมจะไม่มีวันได้พูดคุยกับเพื่อน

0:02:55.160,0:02:57.080
จะไม่มีวันได้รับความรัก

0:02:57.920,0:03:02.056
ไม่มีความฝัน ความหวัง[br]ไม่มีอนาคตใดให้เฝ้ารอ

0:03:02.080,0:03:04.576
ไร้ซึ่งความสุข

0:03:04.600,0:03:05.936
ตกอยู่ในความหวาดกลัว

0:03:05.960,0:03:07.496
และกล่าวได้สั้น ๆ ว่า

0:03:07.520,0:03:10.576
รอวันที่ความตายจะมาปลดปล่อยผม

0:03:10.600,0:03:14.496
เชื่อว่าคงจะตายอย่างโดดเดี่ยวในสถานดูแล

0:03:14.520,0:03:17.896
ผมไม่รู้จะหาคำพูดใดมาบรรยาย

0:03:17.920,0:03:20.736
ความรู้สึกของการไม่สามารถสื่อสารได้

0:03:20.760,0:03:24.176
ตัวตนของคุณสูญสลายไปในม่านหมอกทึบ

0:03:24.200,0:03:29.976
อารมณ์และความต้องการของคุณ[br]ถูกกักขัง ถูกสะกด ถูกดับภายในตัวคุณ

0:03:30.000,0:03:34.496
สำหรับผมแล้ว ความรู้สึกที่แย่ที่สุด[br]คือการไร้ซึ่งพลังอย่างสิ้นเชิง

0:03:34.520,0:03:35.960
ผมแค่ยังอยู่

0:03:36.680,0:03:39.136
มันเป็นสถานที่อันมืดมิดเหลือเกิน[br]ที่ได้มาค้นพบตัวเอง

0:03:39.160,0:03:41.840
เพราะตามจริง ผมได้หายไปแล้ว

0:03:43.000,0:03:46.216
คนอื่นเข้าบงการทุกส่วนในชีวิตผม

0:03:46.240,0:03:48.536
พวกเขาคือผู้ตัดสินว่า[br]ผมจะกินอะไร เมื่อไหร่

0:03:48.560,0:03:52.536
ตอนไหนถึงจะพลิกตัวผม[br]หรือจะจับผมนั่งรถเข็น

0:03:52.560,0:03:55.936
ผมมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์

0:03:55.960,0:03:57.800
ดูเรื่องบาร์นี่ฉายซ้ำ ๆ

0:03:58.440,0:04:01.336
ผมคิดว่าเป็นเพราะ[br]บาร์นี่ดูมีความสุขและร่าเริง

0:04:01.360,0:04:03.096
แต่ผมกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

0:04:03.120,0:04:04.800
ตอกย้ำให้วันคืนของผมแย่ลงไปอีก

0:04:05.800,0:04:09.216
ผมหมดสิ้นพลัง[br]ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิต

0:04:09.240,0:04:11.696
หรือความคิดที่ผู้อื่นมีต่อผม

0:04:11.720,0:04:15.296
ผมเป็นผู้เฝ้ามองที่สงบนิ่ง[br]ไร้ตัวตน คอยดูการกระทำของผู้อื่น

0:04:15.320,0:04:17.696
ยามที่พวกเขาคิดว่าไม่มีใครเฝ้ามองอยู่

0:04:17.720,0:04:21.416
โชคร้าย ที่ผมไม่ได้เป็นแค่ผู้เฝ้ามอง

0:04:21.440,0:04:25.416
ปราศจากหนทางที่จะสื่อสาร[br]ผมยังตกเป็นเหยื่ออย่างแท้จริง

0:04:25.440,0:04:29.416
เป็นสิ่งของที่ไร้ซึ่งการปกป้อง[br]ดูเหมือนจะปราศจากความรู้สึก

0:04:29.440,0:04:33.176
ถูกผู้คนใช้เพื่อสนองความต้องการอันชั่วร้าย

0:04:33.200,0:04:36.856
เป็นเวลากว่าสิบปี ผู้คนที่มีหน้าที่ดูแลผม

0:04:36.880,0:04:40.040
ได้ทำร้ายผมทั้งทางกาย วาจา และทางเพศ

0:04:40.760,0:04:43.520
ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอะไรก็ตามที[br]แต่ผมสัมผัสได้

0:04:44.400,0:04:46.136
ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น

0:04:46.160,0:04:48.816
ผมทั้งตกใจและเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

0:04:48.840,0:04:50.360
พวกเขาทำกับผมแบบนี้ได้อย่างไร

0:04:51.120,0:04:52.696
ผมรู้สึกสับสนไปหมด

0:04:52.720,0:04:54.840
ผมทำอะไรลงไปถึงต้องโดนแบบนี้

0:04:55.440,0:04:59.496
ใจผมส่วนหนึ่งอยากจะร่ำไห้[br]แต่อีกใจก็ต้องการลุกขึ้นสู้

0:04:59.520,0:05:03.256
ความเจ็บปวด ความเสียใจ[br]ความโกรธแค้น ถาโถมเข้าใส่ผม

0:05:03.280,0:05:05.056
ผมรู้สึกไร้ค่า

0:05:05.080,0:05:07.000
ไม่มีใครที่จะมาปลอบโยนผม

0:05:08.080,0:05:11.336
แต่พ่อแม่ผมหารู้ไม่ว่า[br]มีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง

0:05:11.360,0:05:15.416
ผมตกอยู่ในความหวาดผวา[br]รู้ตัวดีว่ามันต้องเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

0:05:15.440,0:05:17.536
ไม่รู้แต่เพียง มันจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่

0:05:17.560,0:05:20.320
เท่าที่รู้คือ ผมจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม

0:05:21.360,0:05:24.976
ผมจำเพลงที่วิทนีย์ ฮูสตันร้องได้ว่า

0:05:25.000,0:05:29.856
"ไม่ว่าพวกเขาจะพรากอะไรไปจากฉัน[br]พวกเขาจะไม่มีวันพรากศักดิ์ศรีฉันไปได้"

0:05:29.880,0:05:32.800
แล้วผมก็คิดในใจว่า "มาพนันกันไหมล่ะ"

0:05:35.120,0:05:38.856
บางทีพ่อแม่อาจจับได้และช่วยผมไว้

0:05:38.880,0:05:41.136
แต่หลายปีของการดูแลเป็นกิจวัตร

0:05:41.160,0:05:44.056
ต้องตื่นทุก ๆ สองชั่วโมงเพื่อพลิกตัวผม

0:05:44.080,0:05:47.456
ประกอบกับความโศกเศร้า[br]จากการสูญเสียลูกชาย

0:05:47.480,0:05:50.816
ได้ทำร้ายจิตใจพ่อแม่ผม

0:05:50.840,0:05:54.416
ตามมาด้วยพ่อกับแม่มีปากเสียงกัน

0:05:54.440,0:05:57.056
ในชั่ววูบแห่งความสิ้นหวังและหมดกำลังใจ

0:05:57.080,0:06:00.400
แม่หันมาหาผมและบอกว่า[br]"ผมน่าจะตายไปเสีย"

0:06:02.160,0:06:05.296
ผมสะเทือนใจมาก[br]แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของแม่

0:06:05.320,0:06:09.336
ผมก็เอ่อล้นไปด้วยความรัก[br]และความเห็นใจที่มีต่อแม่อย่างเต็มเปี่ยม

0:06:09.360,0:06:11.320
แต่ผมกลับช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย

0:06:12.640,0:06:15.016
หลายครา ที่ผมยอมจำนน

0:06:15.040,0:06:17.416
จมดิ่งลงสู่ห้วงหุบเหวลึกอันมืดมิด

0:06:17.440,0:06:20.576
ผมก็นึกถึงช่วงเวลาสั้น ๆ ครั้งหนึ่ง

0:06:20.600,0:06:22.856
ที่พ่อให้ผมรออยู่บนรถคนเดียว

0:06:22.880,0:06:26.456
ระหว่างที่เขารีบไปซื้อของจากร้านค้า

0:06:26.480,0:06:29.096
มีคนแปลกหน้าผู้หนึ่งเดินผ่านมา

0:06:29.120,0:06:31.960
มองมาที่ผมแล้วยิ้มให้

0:06:32.880,0:06:36.016
ผมอาจไม่เคยรู้ว่าเพราะอะไร[br]แต่การกระทำเรียบ ๆ นั้น

0:06:36.040,0:06:38.336
ชั่วขณะของความสัมพันธ์กับผู้คน

0:06:38.360,0:06:40.736
ได้แปรเปลี่ยนความรู้สึกผม

0:06:40.760,0:06:42.680
ทำให้ผมอยากจะก้าวต่อไป

0:06:43.760,0:06:46.696
การมีชีวิตอยู่ของผม[br]ถูกทรมานจากความซ้ำซาก

0:06:46.720,0:06:49.736
บ่อยครั้ง ความเป็นจริงก็ยากเกินจะรับไหว

0:06:49.760,0:06:53.896
การอยู่กับความคิดอย่างเดียวดาย[br]ผมได้สร้างโลกจิตนาการอันล้ำลึก

0:06:53.920,0:06:57.296
ถึงเหล่ามดที่เดินไปตามพื้น

0:06:57.320,0:07:02.416
ผมได้เรียนรู้วิธีบอกเวลา[br]จากการสังเกตตำแหน่งของเงา

0:07:02.440,0:07:06.576
และเรียนรู้ว่าเงาเคลื่อนที่อย่างไร[br]เมื่อเวลาของแต่ละวันผ่านไป

0:07:06.600,0:07:11.256
ผมถึงเข้าใจว่า นานเพียงใด[br]กว่าจะมีคนมารับผมกลับบ้าน

0:07:11.280,0:07:14.536
การได้เห็นพ่อเดินพ้นประตูมารับผม

0:07:14.560,0:07:16.720
เป็นช่วงเวลาอันวิเศษสุดของวัน

0:07:17.600,0:07:19.936
จิตใจผมกลายเป็นเครื่องมือ[br]ที่ผมสามารถใช้งานได้

0:07:19.960,0:07:22.776
ไม่ว่าจะปิดใจเพื่อหลีกหนีความเป็นจริง

0:07:22.800,0:07:27.776
หรือแผ่ขยายให้เป็นอาณาเขตอันไพศาล[br]ที่ผมสามารถเติมเต็มด้วยจินตนาการ

0:07:27.800,0:07:29.776
ผมได้แต่หวังว่าความจริงจะเปลี่ยนไป

0:07:29.800,0:07:32.656
จะมีใครสักคนเห็นว่าผมกลับมามีชีวิตแล้ว

0:07:32.680,0:07:35.376
แต่ผมก็ถูกซัดออกไปเหมือนกับปราสาททราย

0:07:35.400,0:07:37.536
ที่สร้างชิดริมหาดจนเกินไป

0:07:37.560,0:07:41.736
และในสถานะของผม[br]คือคนที่ผู้อื่นหวังให้ผมเป็น

0:07:41.760,0:07:45.536
ใครคนหนึ่งที่เป็น มาร์ติน[br]เป็นเปลือกกลวง ๆ เป็นผัก

0:07:45.560,0:07:49.976
สมควรที่จะถูกดุด่า ไม่แยแส[br]หรือแม้กระทั่งทารุณ

0:07:50.000,0:07:52.936
สำหรับคนอื่น ผมก็คือ[br]เด็กที่มีความผิดปกติทางสมองที่น่าเวทนา

0:07:52.960,0:07:55.176
ผู้เติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่ม

0:07:55.200,0:07:58.376
ใครคนหนึ่งที่พวกเขาเคยห่วงใยและเมตตา

0:07:58.400,0:08:00.896
จะดีจะร้าย ผมก็คือผืนผ้าใบเปล่า ๆ

0:08:00.920,0:08:04.240
ที่รูปแบบของผมอันหลากหลาย[br]ถูกฉายลงบนนั้น

0:08:05.160,0:08:08.456
ทำให้มีใครคนใหม่[br]ที่จะมองผมต่างออกไป

0:08:08.480,0:08:12.736
นักสุคนธบำบัดคนหนึ่ง[br]เริ่มมาที่สถานดูแลประมาณสัปดาห์ละครั้ง

0:08:12.760,0:08:15.736
ไม่ว่าจะรู้โดยสัญชาตญาณ[br]หรือความใส่ใจในรายละเอียด

0:08:15.760,0:08:17.776
ที่คนอื่นล้มเหลวที่จะสังเกต

0:08:17.800,0:08:21.936
เธอเริ่มเกลี้ยกล่อมว่า[br]ผมเข้าใจสิ่งที่เธอพูดอยู่

0:08:21.960,0:08:25.456
เธอรบเร้าพ่อแม่ ให้พาผม[br]ไปหาผู้เชี่ยวชาญเพื่อทดสอบ

0:08:25.480,0:08:28.776
"การสื่อความหมายเสริมและทางเลือก"

0:08:28.800,0:08:30.016
และภายในหนึ่งปี

0:08:30.040,0:08:34.096
ผมก็เริ่มใช้คอมพิวเตอร์ในการสื่อสาร

0:08:34.120,0:08:37.856
บางครั้ง มันทั้งน่าตื่นเต้น[br]และน่าขัดใจระคนกัน

0:08:37.880,0:08:39.856
ผมมีความในใจมากมายเหลือเกิน

0:08:39.880,0:08:42.696
ที่ไม่อาจรอจะถ่ายทอดให้พวกเขาฟัง

0:08:42.720,0:08:47.456
บางที ผมอาจจะพูดกับตัวเอง[br]ก็เพราะผมทำได้

0:08:47.480,0:08:50.096
ภายในตัวผม มีผู้พร้อมฟังอยู่

0:08:50.120,0:08:53.256
และผมเชื่อว่า หากผมแสดง[br]ความคิดและความปรารถนาออกมา

0:08:53.280,0:08:55.016
คนอื่น ๆ ก็จะรับฟังด้วย

0:08:55.040,0:08:57.296
แต่เมื่อผมเริ่มสื่อสารมากขึ้น

0:08:57.320,0:09:00.496
ผมก็ตระหนักว่า แท้จริงแล้ว[br]มันเป็นเพียงการเริ่มต้น

0:09:00.520,0:09:03.456
ของการสร้างเสียงใหม่ให้ตัวเอง

0:09:03.480,0:09:07.816
ผมถูกผลักดันให้เข้าสู่โลก[br]ที่ไม่รู้แน่ว่ามันทำงานอย่างไร

0:09:07.840,0:09:09.496
ผมเลิกไปที่สถานดูแล

0:09:09.520,0:09:13.376
และเริ่มหางานชิ้นแรกทำ[br]คืองานรับถ่ายเอกสาร

0:09:13.400,0:09:16.856
ซึ่งเป็นงานง่าย ๆ แต่กลับน่าอัศจรรย์

0:09:16.880,0:09:18.896
โลกใหม่ของผมช่างน่าตื่นตาตื่นใจ

0:09:18.920,0:09:21.736
แต่บ่อยครั้ง มันก็ท่วมท้นจนน่ากลัว

0:09:21.760,0:09:23.576
ผมเหมือนเด็กในร่างวัยหนุ่ม

0:09:23.600,0:09:25.696
และจากที่เคยเป็นอิสระ

0:09:25.720,0:09:27.456
ผมกลับต้องฝ่าฟัน

0:09:27.480,0:09:31.016
ผมยังได้เรียนรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้เลย

0:09:31.040,0:09:35.696
ที่จะลบภาพมาร์ตินคนเดิม ออกไปจาก[br]ความทรงจำของผู้คนทั้งหลายที่รู้จักผมมานาน

0:09:35.720,0:09:37.336
ในขณะผู้คนที่เพิ่งพบกัน

0:09:37.360,0:09:41.120
ก็ยากที่จะมองข้าม[br]ภาพลักษณ์ของชายใบ้บนรถเข็น

0:09:42.000,0:09:44.736
ผมตระหนักว่าบางคนจะรับฟังผม

0:09:44.760,0:09:47.776
ก็ต่อเมื่อสิ่งที่ผมพูด[br]มันตรงกับสิ่งที่เขาอยากฟังเท่านั้น

0:09:47.800,0:09:49.816
หาไม่แล้ว พวกเขาจะไม่สนใจเลย

0:09:49.840,0:09:52.496
และพวกเขาจะทำแต่สิ่งที่คิดว่าดีที่สุด

0:09:52.520,0:09:54.536
ผมค้นพบว่าการสื่อสารที่แท้จริง

0:09:54.560,0:09:58.376
เป็นมากกว่าแค่การสื่อข้อความทางกายภาพ

0:09:58.400,0:10:01.360
แต่เป็นการที่ข้อความได้รับฟัง[br]และได้รับความเคารพ

0:10:02.960,0:10:05.216
สื่งต่าง ๆ ยังคงเป็นไปด้วยดี

0:10:05.240,0:10:07.816
ร่างกายผมค่อย ๆ แข็งแรงขึ้น

0:10:07.840,0:10:10.296
ผมได้งานคอมพิวเตอร์ที่ผมรัก

0:10:10.320,0:10:15.216
และมีแม้กระทั่งสุนัขที่ชื่อ "โคเเจ๊ค" [br]ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมาตลอดหลายปี

0:10:15.240,0:10:19.176
แต่ถึงอย่างนั้น[br]ผมก็ยังโหยหาที่จะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคน

0:10:19.200,0:10:23.616
ผมยังจำครั้งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง[br]ระหว่างที่พ่อขับรถพากลับบ้านจากที่ทำงาน

0:10:23.640,0:10:28.336
คิดว่าผมมีความรักมากมายอยู่ภายในตัว[br]แต่กลับไม่ใครจะมอบให้

0:10:28.360,0:10:32.816
และเมื่อผมก้มหน้ายอมรับความจริง[br]ว่าคงต้องครองตนเป็นโสดไปชั่วชีวิต

0:10:32.840,0:10:34.616
ผมก็ได้พบ "โจน"

0:10:34.640,0:10:38.096
ไม่เพียงแค่เธอจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด[br]เท่าที่เคยเกิดขึ้นกับตัวผมเท่านั้น

0:10:38.120,0:10:43.016
แต่เธอยังช่วยให้ผมฝ่าความคิดผิด ๆ[br]ที่มีต่อตัวเองอีกด้วย

0:10:43.040,0:10:47.656
โจนบอกว่า เธอตกหลุมรักผมผ่านถ้อยคำ

0:10:47.680,0:10:50.456
ทว่า หลังจากทุกสิ่งที่ผมได้ผ่านพ้นมา

0:10:50.480,0:10:52.216
ผมก็ยังไม่สามารถสั่นคลอนความเชื่อ

0:10:52.240,0:10:55.456
ที่ว่า ไม่มีใครสามารถ[br]จะมองข้ามความพิการของผมไปได้

0:10:55.480,0:10:58.056
และยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น

0:10:58.080,0:11:02.256
ผมยังต้องกัดฟันที่จะเข้าใจ[br]ว่าตัวผมเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

0:11:02.280,0:11:05.096
ครั้งแรกที่มีคนเอ่ยถึงผมในฐานะมนุษย์

0:11:05.120,0:11:07.416
มันทำให้ผมหยุดชะงัก

0:11:07.440,0:11:12.056
ผมรู้สึกราวกับมองไปรอบ ๆ[br]แล้วถามว่า "ใคร? ผมเหรอ"

0:11:12.080,0:11:14.256
ทุกอย่างนั้น เปลี่ยนไปเพราะโจน

0:11:14.280,0:11:15.856
เราสองมีสัมพันธภาพอันน่าอัศจรรย์

0:11:15.880,0:11:20.536
และผมได้เรียนรู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน[br]ที่จะสื่อสารอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

0:11:20.560,0:11:25.496
ผมรู้สึกปลอดภัย และมันได้มอบความเชื่อมั่น[br]ที่จะพูดในสิ่งที่คิดออกมาจากใจ

0:11:25.520,0:11:29.816
ผมรู้สึกอิ่มเอิบอีกครั้ง[br]เป็นมนุษย์ผู้ควรค่าแก่ความรัก

0:11:29.840,0:11:32.296
ผมเริ่มจะวาดหวังอนาคตของตัวเองขึ้นมาใหม่

0:11:32.320,0:11:34.536
ผมเริ่มแสดงความเห็นมากขึ้นในที่ทำงาน

0:11:34.560,0:11:38.936
ผมได้แสดงความต้องการอิสระของผม[br]กับผู้คนรอบข้าง

0:11:38.960,0:11:42.816
การได้รับเครื่องมือสำหรับการสื่อสาร[br]ได้แปรเปลี่ยนทุกอย่าง

0:11:42.840,0:11:47.056
ผมใช้พลังแห่งคำพูดและความมุ่งมั่น[br]ประมือกับความคิดด่วนตัดสิน

0:11:47.080,0:11:50.656
ของผู้คนรอบข้างและของตัวผมเอง

0:11:50.680,0:11:53.376
การสื่อสารคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์

0:11:53.400,0:11:55.696
ทำให้เรามีปฏิสัมพันธ์ในระดับลึกที่สุด

0:11:55.720,0:11:57.656
กับผู้คนรอบข้าง

0:11:57.680,0:11:59.256
บอกเล่าเรื่องราวของตัวเราเอง

0:11:59.280,0:12:02.896
แสดงความต้องการ ความปรารถนา

0:12:02.920,0:12:06.056
หรือรับรู้จากคนอื่นด้วยการตั้งใจฟัง

0:12:06.080,0:12:09.416
ทั้งหมดนี้คือหนทางที่โลกจะรู้ว่าเราคือใคร

0:12:09.440,0:12:11.240
เช่นนั้น เราจะเป็นใครเล่า ถ้าขาดมันไป

0:12:12.480,0:12:15.656
การสื่อสารที่แท้จริงจะเพิ่มความเข้าใจ

0:12:15.680,0:12:18.720
และสร้างโลกที่มีความเห็นใจ[br]มีความเอาใจใส่กันมากขึ้น

0:12:19.800,0:12:22.896
ครั้งหนึ่ง ผมเคยถูกมองเป็นสิ่งของไร้ชีวิต

0:12:22.920,0:12:26.216
เป็นร่างไร้จิตใจของเด็กชายบนรถเข็น

0:12:26.240,0:12:28.496
วันนี้ ผมเป็นมากกว่านั้น

0:12:28.520,0:12:30.936
เป็นทั้งสามี, ลูกชาย, เพื่อน,

0:12:30.960,0:12:35.216
พี่ชาย, เจ้าของกิจการ,[br]บัณฑิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง,

0:12:35.240,0:12:37.576
ช่างภาพมือสมัครเล่นผู้กระตือรือร้น

0:12:37.600,0:12:41.440
เป็นเพราะความสามารถในการสื่อสาร[br]ที่ได้มอบทุกสิ่งทั้งหมดนี้แก่ผม

0:12:42.320,0:12:46.016
เราถูกพร่ำสอนมาว่า[br]"การกระทำสำคัญกว่าคำพูด"

0:12:46.040,0:12:47.976
แต่ผมก็สงสัยว่า

0:12:48.000,0:12:49.200
"จริงหรือ"

0:12:50.880,0:12:53.536
อย่างไรก็ดี เราต่างสื่อสารกันด้วยคำพูด

0:12:53.560,0:12:55.656
พวกมันก็ทรงพลังเช่นกัน

0:12:55.680,0:12:58.416
ไม่ว่าเราจะพูดด้วยน้ำเสียงของเรา

0:12:58.440,0:12:59.776
หรือด้วยการส่งสายตา

0:12:59.800,0:13:04.056
หรือสื่อสารโดยไร้เสียง[br]ให้ใครบางคนกล่าวออกมาแทนเรา

0:13:04.080,0:13:06.960
คำพูดเป็นหนึ่งในเครื่องมืออันทรงพลังที่สุด

0:13:08.400,0:13:11.216
ผมฟื้นขึ้นมาจากความมืดมนอันแสนโหดร้าย

0:13:11.240,0:13:13.336
ถูกฉุดรั้งขึ้นมาด้วยบรรดาผู้ที่ห่วงใย

0:13:13.360,0:13:15.696
และด้วยตัวภาษาเอง

0:13:15.720,0:13:19.736
การกระทำของคุณที่รับฟังผมในวันนี้[br]ได้พาผมให้ก้าวออกมาเผยตัวตนมากขึ้น

0:13:19.760,0:13:22.056
เราได้เปล่งประกายไปด้วยกัน ณ ที่แห่งนี้

0:13:22.080,0:13:26.376
หากจะมีอุปสรรคใดที่ยากลำบากที่สุด[br]ในการสื่อสารของผม

0:13:26.400,0:13:28.336
ก็คงจะเป็น เวลาที่ผมอยากจะร้องออกมาดัง ๆ

0:13:28.360,0:13:32.656
และบางครั้งที่ผมอยากจะกระซิบ[br]คำว่ารักหรือคำขอบคุณอย่างแผ่วเบา

0:13:32.680,0:13:34.936
มันฟังดูเหมือนกันไปหมด

0:13:34.960,0:13:36.376
แต่ถ้าคุณอยากจะรู้

0:13:36.400,0:13:40.160
โปรดจินตนาการถึงคำพูดสองคำถัดจากนี้[br]ให้อบอุ่นที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ

0:13:42.480,0:13:43.680
"ขอบคุณ"

0:13:44.280,0:13:55.080
(เสียงปรบมือ)