Θα ξεκινήσω με αυτό.
Αυτή είναι μία χειρόγραφη πινακίδα
που αναρτήθηκε σε ένα οικογενειακό ζαχαροπλαστείο
στην παλιά μου γειτονιά στο Μπρούκλιν πριν από μερικά χρόνια.
Το κατάστημα είχε ένα από αυτά τα μηχανήματα
που μπορούν να τυπώσουν πάνω σε πλάκες από ζάχαρη.
Και τα παιδιά μπορούσαν να φέρουν ζωγραφιές
για να τις τυπώσει το κατάστημα πάνω σε μία πλάκα ζάχαρης
για το πάνω μέρος της τούρτας γενεθλίων τους.
Αλλά δυστυχώς, ένα από τα πράγματα που άρεσε στα παιδιά να ζωγραφίζουν
ήταν χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων.
Τους άρεσε να ζωγραφίζουν την Μικρή Γοργόνα,
τους άρεσε να ζωγραφίζουν ένα στρουμφάκι, τους άρεσε να ζωγραφίζουν τον Μίκυ Μάους.
Αλλά τελικά είναι παράνομο
να τυπώσεις μία παιδική ζωγραφιά με τον Μίκυ Μάους
σε μία πλάκα ζάχαρης.
Και είναι προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Και η αστυνόμευση των προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας
από παιδικές τούρτες γενεθλίων
ήταν τέτοιος μπελάς
που το ζαχαροπλαστείο Κόλετζ είπε:
"Ξέρεις κάτι, θα αφήσουμε αυτή τη δουλειά.
Αν είσαι ερασιτέχνης,
δεν θα έχεις πια πρόσβαση στό μηχάνημά μας.
Αν θέλεις μία τούρτα γενεθλίων με τυπωμένη ζάχαρη,
πρέπει να χρησιμοποιήσεις μία από τις έτοιμες εικόνες μας --
μόνο για επαγγελματίες."
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο νομοσχέδια στο Κογκρέσο αυτή τη στιγμή.
Το ένα λέγεται ΣΟΠΑ, το άλλο λέγεται ΠΙΠΑ.
Τα αρχικά ΣΟΠΑ σημαίνουν: Νόμος για να Σταματήσει η Διαδικτυακή Πειρατεία.
Είναι από τη Γερουσία.
Τα αρχικά ΠΙΠΑ είναι συντομογραφία του ΠΡΟΤΕΚΤΙΠ.
που με τη σειρά του είναι τα αρχικά του
Νόμου για την Πρόληψη Πραγματικών Διαδικτυακών Απειλών
της Οικονομικής Δημιουργικότητας
και της Κλοπής της Πνευματικής Ιδιοκτησίας --
γιατί οι συνεργάτες του Κογκρέσου που βρίσκουν ονόματα γι' αυτά τα πράγματα
έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο.
Και αυτό που θέλουν τα νομοσχέδια ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ
είναι να κάνουν αυτό.
Θέλουν να αυξήσουν το κόστος
της συμμόρφωσης με το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας
σε σημείο που οι άνθρωποι απλά θα σταματήσουν
να προσφέρουν τη δυνατότητα αυτή σε ερασιτέχνες.
Τώρα, ο τρόπος που προτείνουν να το κάνουν αυτό
είναι να εντοπίσουν ιστότοπους
που προσβάλουν ουσιαστικά την πνευματική ιδιοκτησία --
αν και ο τρόπος που θα εντοπίζονται αυτοί οι ιστότοποι
δεν προσδιορίζεται πλήρως πουθενά στα νομοσχέδια --
και μετά θέλουν να τους αφαιρούν από το σύστημα ονομάτων περιοχής.
Θέλουν να τους βγάλουν από το σύστημα ονομάτων περιοχής.
Τώρα, το σύστημα ονομάτων περιοχής
είναι αυτό που μετατρέπει ονόματα που μπορούν να διαβαστούν από ανθρώπους, όπως το google.com,
στο είδος των διευθύνσεων
που περιμένουν οι μηχανές --
74.125.226.212.
Τώρα το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο λογοκρισίας,
τον εντοπισμό ενός ιστότοπου
και μετά την προσπάθεια αφαίρεσής του από το σύστημα ονομάτων περιοχής,
είναι ότι δεν πρόκειται να δουλέψει.
Και θα νόμιζε κάποιος ότι αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα για ένα νόμο
αλλά το Κογκρέσο δεν φαίνεται να έχει ενοχληθεί ιδιαίτερα από αυτό.
Ο λόγος που δεν πρόκειται να δουλέψει
είναι ότι μπορείς και πάλι να πληκτρολογήσεις 74.125.226.212 στο πρόγραμμα περιήγησης
ή μπορείς να φτιάξεις έναν ενεργό σύνδεσμο
και πάλι θα βρεθείς στο Google.
Έτσι το στρώμα αστυνόμευσης
γύρω από το πρόβλημα
γίνεται η αληθινή απειλή του νόμου.
Για να καταλάβουμε πώς το Κογκρέσο αποφάσισε να φτιάξει ένα νόμο
που δεν πρόκειται να εκπληρώσει τους δηλωμένους σκοπούς του
αλλά θα παράγει μία σειρά από ολέθριες παρενέργειες,
πρέπει να συνδεθούμε λίγο μα τα προηγούμενα.
Και τα προηγούμενα είναι τα εξής:
Τα ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ, ως νομοθεσία,
έχουν σχεδιαστεί σε μεγάλο βαθμό από εταιρίες μέσων
που ιδρύθηκαν τον εικοστό αιώνα.
Ο εικοστός αιώνας ήταν μία φοβερή περίοδος για τις εταιρείες μέσων
γιατί το πλεονέκτημα τους ήταν η σπανιότητα.
Αν έκανες μία τηλεοπτική εκπομπή,
δεν χρειαζόταν να είναι καλύτερη από όλες τις άλλες τηλεοπτικές εκπομπές που φτιάχτηκαν ποτέ.
έπρεπε μόνο να είναι καλύτερη
από τις δύο άλλες εκπομπές
που παίζονταν την ίδια ώρα --
ένα πολύ χαμηλό κατώφλι
ανταγωνιστικής δυσκολίας.
Το οποίο σήμαινε
ότι αν παρουσίαζες μέτριο περιεχόμενο,
εξασφάλιζες το ένα τρίτο του Αμερικάνικου κοινού τζάμπα --
δεκάδες εκατομμύρια χρήστες
κάνοντας απλά κάτι
που δεν ήταν πολύ χάλια.
Είναι σαν να έχεις άδεια να τυπώνεις χρήματα
και ένα βαρέλι με δωρεάν μελάνι.
Αλλά η τεχνολογία προχώρησε, όπως τείνει πάντα να κάνει.
Και σιγά σιγά, στο τέλος του εικοστού αιώνα,
αυτή η σπανιότητα άρχισε να διαβρώνεται --
και δεν εννοώ από την ψηφιακή τεχνολογία,
εννοώ από την αναλογική τεχνολογία.
Οι κασέτες, οι εγγραφείς βιντεοκασέτας,
ακόμα και το ταπεινό φωτοτυπικό μηχάνημα Xerox
δημιούργησαν νέες ευκαιρίες
για εμάς να συμπεριφερόμαστε με τρόπους
που εξέπληξαν τις επιχειρήσεις θεάματος.
Γιατί απεδείχθη
ότι δεν είμαστε στ' αλήθεια θεατές του καναπέ.
Δεν μας αρέσει στ' αλήθεια να καταναλώνουμε μόνο.
Μας αρέσει να καταναλώνουμε
αλλά κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα από αυτά τα εργαλεία
αποδεικνύαμε ότι μας αρέσει επίσης να παράγουμε
και μας αρέσει να μοιραζόμαστε.
Και αυτό τρομοκράτησε τις επιχειρήσεις μέσων --
τους τρομοκρατούσε κάθε φορά.
Ο Τζακ Βαλέντι, που ήταν ο επικεφαλής λομπίστας
του Συνδέσμου Εταιρειών Κινηματογράφου της Αμερικής,
μια φορά παρομοίασε τον τρομερό εγγραφέα βιντεοκασέτας
με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη
και το καημένο, αβοήθητο Χόλιγουντ
με μία γυναίκα μόνη στο σπίτι.
Αυτό ήταν το επίπεδο της ρητορικής.
Έτσι λοιπόν, οι βιομηχανίες μέσων
ικέτεψαν, επέμειναν, απαίτησαν
το Κογκρέσο να κάνει κάτι.
Και το Κογκρέσο έκανε κάτι.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, το Κογκρέσο πέρασε ένα νόμο
που άλλαξε τα πάντα.
Και αυτός ο νόμος ονομαζόταν Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου
του 1992.
Αυτό που έλεγε ο Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου του 1992 ήταν
Κοιτάξτε, αν ο κόσμος γράφει πράγματα από το ραδιόφωνο
και μετά φτιάχνει κασέτες για τους φίλους του,
αυτό δεν είναι έγκλημα. Είναι εντάξει.
Να γράφεις και να μιξάρεις
και να μοιράζεσαι με τους φίλους σου είναι εντάξει.
Αν κάνεις πολλά αντίγραφα υψηλής ποιότητας και τα πουλάς,
αυτό δεν είναι εντάξει.
Αλλά αυτή την ιστορία με την εγγραφή,
εντάξει, άστην να πάει.
Και νόμιζαν ότι είχαν ξεκαθαρίσει το θέμα,
γιατί είχαν εισάγει μία σαφή διάκριση
μεταξύ της νόμιμης και της παράνομης αντιγραφής.
Αλλά οι εταιρείες μέσων δεν ήθελαν αυτό.
Ήθελαν το Κογκρέσο
να κάνει παράνομη την αντιγραφή τελεία και παύλα.
Έτσι, όταν πέρασε ο Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου του 1992,
οι εταιρείες μέσων εγκατέλειψαν την ιδέα
των διακρίσεων μεταξύ νόμιμης και παράνομης αντιγραφής
γιατί ήταν προφανές
ότι αν το Κογκρέσο λειτουργούσε στο δικό τους πλαίσιο,
μπορεί στην πραγματικότητα να αυξηθούν τα δικαιώματα των πολιτών
να συμμετέχουμε στο δικό μας περιβάλλον μέσων.
Έτσι προχώρησαν στο σχέδιο Β.
Τους πήρε λίγο χρόνο να σχηματίσουν ένα σχέδιο Β.
Το σχέδιο Β εμφανίστηκε στην πρώτη πλήρη του μορφή
το 1998 --
κάτι που ονομάζεται Νόμος για την Πνευματική Ιδιοκτησία στην Ψηφιακή Χιλιετία.
Ήταν ένα περίπλοκο κομμάτι νομοθεσίας, με πολλά κινούμενα μέρη.
Αλλά η κύρια ώθηση του ΝΠΙΨΧ
ήταν ότι έκανε νόμιμη την πώληση
ψηφιακού υλικού που δεν μπορεί να αντιγραφεί --
μόνο που δεν υπάρχει ψηφιακό υλικό που να μην μπορεί να αντιγραφεί.
Θα ήταν, όπως είπε κάποτε ο Εντ Φέλτον,
"Σαν να μοιράζεις νερό
που δεν είναι υγρό."
Τα μπιτς μπορούν να αντιγραφούν. Αυτό κάνουν οι υπολογιστές.
Αυτή είναι μία παρενέργεια της συνηθισμένης τους λειτουργίας.
Έτσι για να απομιμηθεί τη δυνατότητα
πώλησης μπιτς που δεν αντιγράφονται,
ο ΝΠΙΨΧ έκανε νόμιμο
να υποχρεώνονται οι χρήστες να χρησιμοποιούν συστήματα
που παραβιάζουν τη λειτουργία αντιγραφής των συσκευών τους.
Κάθε συσκευή αναπαραγωγής DVD και κάθε κονσόλα παιχνιδιών
και τηλεόραση και υπολογιστής που φέρνατε σπίτι --
ανεξαρτήτως τί νομίζατε ότι παίρνετε όταν τα αγοράζατε --
μπορούσε να παραβιαστεί από τις βιομηχανίες περιεχομένου,
αν ήθελαν να το θέσουν ως όρο για να σας πωλήσουν το περιεχόμενο τους.
Και για να βεβαιωθούν ότι δεν θα το αντιληφθείτε
ή ότι δεν θα ενεργοποιήσετε τις δυνατότητές τους
ως υπολογιστικές συσκευές γενικού σκοπού,
το έκαναν επίσης παράνομο
να προσπαθήσετε να επαναφέρετε
τη δυνατότητα αντιγραφής του περιεχομένου αυτού.
Ο ΝΠΙΨΧ σηματοδοτεί τη στιγμή
που οι βιομηχανίες μέσων
εγκατέλειψαν το νομικό σύστημα
του διαχωρισμού μεταξύ νόμιμης και παράνομης αντιγραφής
και απλά προσπάθησαν να εμποδίσουν την αντιγραφή
με τεχνικά μέσα.
Ο ΝΠΙΨΧ είχε, και εξακολουθεί να έχει, πολλές περίπλοκες συνέπειες
αλλά σε αυτό το πεδίο, τον περιορισμό στο μοίρασμα,
σε μεγάλο βαθμό δεν έχει λειτουργήσει.
Και ο κύριος λόγος που δεν έχει λειτουργήσει
είναι ότι το Ίντερνετ έχει αποδειχθεί πολύ πιο δημοφιλές και πολύ πιο δυνατό
απ' όσο φανταζόταν κανείς.
Η κασέτα μίξης, το περιοδικό από θαυμαστές,
δεν ήταν τίποτε σε σχέση με αυτά που βλέπουμε τώρα
με το Ίντερνετ.
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο
όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί πολίτες
άνω της ηλικίας των 12
μοιράζονται πράγματα μεταξύ τους στο διαδίκτυο.
Μοιραζόμαστε γραπτά, μοιραζόμαστε εικόνες,
μοιραζόμαστε, ήχο, μοιραζόμαστε βίντεο.
Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε τα έχουμε φτιάξει εμείς.
Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε τα έχουμε βρει.
Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε
τα έχουμε φτιάξει εμείς από πράγματα που βρήκαμε,
και όλο αυτό τρομοκρατεί τις βιομηχανίες αυτές.
Έτσι τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ
είναι ο δεύτερος γύρος.
Αλλά εκεί που ο ΝΠΙΨΧ ήταν χειρουργικός --
θέλουμε να μπούμε στον υπολογιστή σας,
θέλουμε να μπούμε στην τηλεόρασή σας, στην κονσόλα παιχνιδιών σας,
και να την αποτρέψουμε από το να κάνει
αυτό που έλεγε ότι θα κάνει στο μαγαζί --
τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ είναι πυρηνικά
και λένε, θέλουμε να πάμε οπουδήποτε στον κόσμο
και να λογοκρίνουμε περιεχόμενο.
Ο μηχανισμός, όπως είπα, για να το κάνουν αυτό
είναι να βγάλουν από τη μέση οποιονδήποτε
δείχνει προς αυτές τις διαδικτυακές διευθύνσεις.
Πρέπει να τους βγάλουν από τις μηχανές αναζήτησης,
πρέπει να τους βγάλουν από τους διαδικτυακούς καταλόγους,
πρέπει να τους βγάλουν από τις λίστες χρηστών.
Και επειδή οι μεγαλύτεροι παραγωγοί περιεχομένου στο Ίντερνετ
δεν είναι η Google και η Yahoo,
είμαστε εμείς,
εμείς είμαστε αυτοί που θα υφίστανται αστυνόμευση.
Γιατί στο τέλος,
η πραγματική απειλή
για τη θέση σε ισχύ των ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ
είναι η δυνατότητά μας να μοιραζόμαστε πράγματα ο ενας με τον άλλο.
Έτσι αυτό που κινδυνεύουν να κάνουν τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ
είναι να πάρουν μία νομική αρχή αιώνων,
αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου,
και να την αντιστρέψουν --
ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Δεν μπορείς να μοιραστείς
μέχρι να μας δείξεις
ότι δεν μοιράζεσαι κάτι
που δεν μας αρέσει.
Ξαφνικά, το βάρος απόδειξης για το νόμιμο ή μη
πέφτει με βεβαιότητα πάνω μας
και πάνω στις υπηρεσίες
που μπορεί να μας προσφέρουν νέες δυνατότητες.
Και αν κοστίζει έστω και μία δεκάρα
η αστυνόμευση ενός χρήστη,
αυτό θα συνθλίψει μία υπηρεσία
με εκατό εκατομμύρια χρήστες.
Αυτό, λοιπόν, είναι το Ίντερνετ που έχουν κατά νου.
Φανταστείτε αυτήν την πινακίδα παντού --
μόνο που φανταστείτε ότι δεν λέει Ζαχαροπλαστείο Κόλετζ,
φανταστείτε ότι λέει YouTube
και Facebook και Twitter.
Φανταστείτε ότι λέει TED,
γιατί τα σχόλια δεν μπορούν να αστυνομεύονται
με κανένα αποδεκτό κόστος.
Οι πραγματικές συνέπειες των ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ
θα είναι διαφορετικές από τις συνέπειες που προτείνονται.
Για την ακρίβεια, η απειλή
είναι αυτή η αντιστροφή του βάρους απόδειξης
όπου εμείς ξαφνικά
αντιμετωπιζόμαστε όλοι ως κλέφτες
κάθε στιγμή που μας δίνεται η ελευθερία να δημιουργήσουμε,
να παράγουμε ή να μοιραστούμε.
Και οι άνθρωποι που μας προσφέρουν αυτές τις δυνατότητες --
τα YouTube, τα Facebook, τα Twitter και τα TED --
βρίσκονται στη θέση
να πρέπει ή να μας αστυνομεύουν
ή να κατηγορηθούν για συναυτουργία σε προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορείτε να κάνετε
για να βοηθήσετε να το σταματήσουμε αυτό --
ένα απλό και ένα περίπλοκο πράγμα.
ένα εύκολο και ένα δύσκολο πράγμα.
Τα απλό πράγμα, το εύκολο είναι αυτό:
αν είστε Αμερικανός πολίτης,
τηλεφωνήστε στον βουλευτή σας, τηλεφωνήστε στον γερουσιαστή σας.
Όταν κοιτάξετε
ποιοί είναι οι άνθρωποι που συνυπογράφουν το νομοσχέδιο ΣΟΠΑ,
οι άνθρωποι που έχουν συνυπογράψει το ΠΙΠΑ,
θα διαπιστώσετε ότι έχουν λάβει αθροιστικά
εκατομμύρια δολάρια
από τις παραδοσιακές βιομηχανίες μέσων.
Εσείς δεν έχετε εκατομμύρια δολλάρια,
αλλά μπορείτε να τηλεφωνήσετε στους βουλευτές σας,
και να τους υπενθυμίσετε ότι ψηφίζετε
και μπορείτε να τους ζητήσετε να μην αντιμετωπίζεστε ως κλέφτες
και μπορείτε να τους πείτε ότι θα προτιμούσατε
να μην παραβιαστεί το Ίντερνετ.
Και αν δεν είστε Αμερικανός πολίτης,
μπορείτε να επικοινωνήσετε με Αμερικανούς πολίτες που γνωρίζετε
και να τους ενθαρρύνετε να κάνουν το ίδιο.
Γιατί μπορεί αυτό να μοιάζει με εθνικό θέμα
αλλά δεν είναι.
Αυτές οι βιομηχανίες δεν θα αρκεστούν
να παραβιάσουν το δικό μας Ίντερνετ.
Αν το παραβιάσουν, θα το παραβιάσουν για όλους.
Αυτό είναι το εύκολο πράγμα.
Αυτό είναι το απλό πράγμα.
Το δύσκολο πράγμα είναι αυτό:
ετοιμαστείτε γιατί έρχονται κι άλλα.
Το ΣΟΠΑ είναι απλά η επαναφορά του ΚΟΙΚΑ,
που προτάθηκε πέρσι, που δεν έγινε δεκτό.
Και όλα αυτά ανατρέχουν
στην αποτυχία του ΝΠΙΨΧ
να απαγορεύσει το μοίρασμα με τεχνικά μέσα.
Και ο ΝΠΙΨΧ ανατρέχει στο Νόμο για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου
που τρομοκράτησε τις βιομηχανίες αυτές.
Γιατί η δουλειά που χρειάζεται
για να υπονοήσεις ότι κάποιος παραβιάζει το νόμο
και μετά να μαζέψεις στοιχεία και να το αποδείξεις
φαίνεται ότι είναι πραγματικά άβολη.
"Θα προτιμούσαμε να μην το κάνουμε αυτό,"
λένε οι βιομηχανίες περιεχομένου.
Και αυτό που θέλουν είναι να μην χρειάζεται να το κάνουν.
Δεν θέλουν νομικές διακρίσεις
μεταξύ νόμιμου και παράνομου μοιράσματος.
Θέλουν απλά να σταματήσουμε να μοιραζόμαστε.
Τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ δεν είναι παραδοξότητες, δεν είναι ανωμαλίες,
δεν είναι συμβάντα.
Είναι το επόμενο στρίψιμο της συγκεκριμένης βίδας,
που συνεχίζεται εδώ και 20 χρόνια.
Και αν τους υπερνικήσουμε, όπως ελπίζω ότι θα κάνουμε,
θα έρθουν και άλλοι.
Γιατί μέχρι να πείσουμε το Κογκρέσο
ότι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας
είναι ο τρόπος με το οποίο αντιμετωπίστηκε με το Napster, το YouTube,
δηλαδή δικαστικά με την παρουσίαση όλων των αποδείξεων
και την διακρίβωση των γεγονότων και την αξιολόγηση των μέσων θεραπείας
όπως γίνεται στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Αυτός είναι ο τρόπος να το χειριστούμε.
Εν τω μεταξύ,
το δύσκολο είναι να είμαστε έτοιμοι.
Γιατί αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα των ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ.
Η Time Warner πήρε τηλέφωνο
και μας θέλουν όλους πίσω στον καναπέ,
απλά να καταναλώνουμε --
να μην παράγουμε, να μην μοιραζόμαστε --
και πρέπει να πούμε "Όχι."
Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα)