1
00:00:00,371 --> 00:00:01,927
สตีฟ รามิเรส: ในช่วงปีแรกของการเรียนระดับบัณฑิตศึกษา

2
00:00:01,927 --> 00:00:03,931
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องนอน

3
00:00:03,931 --> 00:00:06,231
กินไอศกรีม (ยี่ห้อ) แบน แอ่น เจอรี่ เยอะเลย

4
00:00:06,231 --> 00:00:07,915
ดูรายการโทรทัศน์ไร้สาระ

5
00:00:07,915 --> 00:00:11,142
และ บางครั้ง บางครั้งก็ฟังเพลงเทเลอร์ สวิฟท์ (Taylor Swift)

6
00:00:11,142 --> 00:00:12,883
ผมกำลังอยู่ในช่วงอกหัก

7
00:00:12,883 --> 00:00:14,330
(เสียงหัวเราะ)

8
00:00:14,330 --> 00:00:16,526
ตลอดช่วงเวลาอันแสนยาวนาน สิ่งที่ผมทำก็คือ

9
00:00:16,526 --> 00:00:20,342
หวนทวนความทรงจำถึง 'คนนั้น' ซ้ำแล้วซ้ำอีก

10
00:00:20,342 --> 00:00:22,835
หวังจะหลุดพ้น จากความรู้สึกสะเทือนใจ

11
00:00:22,835 --> 00:00:25,368
อารมณ์อ่อนไหว ที่บอกไม่ถูก

12
00:00:25,368 --> 00:00:27,651
จนบัดนี้ ผมกลายเป็นนักประสาทวิทยา

13
00:00:27,651 --> 00:00:30,053
ผมจึงได้รู้ว่า ความทรงจำเกี่ยวกับ 'คนนั้น'

14
00:00:30,053 --> 00:00:33,193
กับ ความรู้สึกเลวร้าย ที่ปรุงแต่งความทรงจำ

15
00:00:33,193 --> 00:00:35,827
แท้จริงแล้ว ควบคุมโดยระบบสมองคนละส่วน

16
00:00:35,827 --> 00:00:38,192
และผมคิดว่า จะเป็นอย่างไรหากเราสามารถสืบค้นเข้าไปในสมอง

17
00:00:38,192 --> 00:00:40,282
แล้ว ตัดความรู้สึกที่ก่อความไม่สบายใจออกเสีย

18
00:00:40,282 --> 00:00:43,252
แต่ยังคงเก็บความทรงจำเกี่ยวกับ 'คนนั้น' เอาไว้

19
00:00:43,252 --> 00:00:45,663
ผมรู้ว่าตอนนี้ มันอาจฟังดูเลิศหรูเกินไป

20
00:00:45,663 --> 00:00:48,456
แต่จะเป็นอย่างไร หากเราเริ่มต้นสืบค้นเข้าไปในสมอง

21
00:00:48,456 --> 00:00:51,089
ด้วยการแค่ ค้นหาสักหนึ่งความทรงจำ

22
00:00:51,089 --> 00:00:53,603
เราจะดึงความทรงจำนั้นกลับมาอีกครั้งได้ไหม

23
00:00:53,603 --> 00:00:57,471
บางที อาจถึงกับปรับแต่งเนื้อหาในความทรงจำนั้นด้วย

24
00:00:57,471 --> 00:00:59,700
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ มีเพียงคนเดียวในโลก

25
00:00:59,700 --> 00:01:01,755
ที่ผมหวังว่าเขาจะไม่ดูผมบรรยายในวันนี้

26
00:01:01,755 --> 00:01:05,696
(เสียงหัวเราะ)

27
00:01:05,696 --> 00:01:08,985
เอาล่ะครับ ใจความสำคัญก็คือว่า

28
00:01:08,985 --> 00:01:11,773
ความคิดนี้ อาจทำให้คุณคิดถึง (หนังเรื่อง) 'ฅนทะลุโลก'
(Total Recall)

29
00:01:11,773 --> 00:01:13,747
(หนังเรื่อง) "ลบเธอให้ไม่ลืม"
(Eternal Sunshine of the Spotless Mind)

30
00:01:13,747 --> 00:01:15,050
หรือ (หนังเรื่อง) "จิตพิฆาตโลก" (Inception)

31
00:01:15,050 --> 00:01:16,626
แต่ตัวเอก ที่เราใช้คือ

32
00:01:16,626 --> 00:01:18,569
ดารายอดนิยมของห้องปฎิบัติการ

33
00:01:18,569 --> 00:01:20,469
เซีย หลิว: หนูทดลองนั่นเอง

34
00:01:20,469 --> 00:01:21,597
(เสียงหัวเราะ)

35
00:01:21,597 --> 00:01:24,751
นักประสาทวิทยาอย่างเรา ทำงานในห้องทดลองกับหนู

36
00:01:24,751 --> 00:01:28,161
พยายามเข้าใจว่า ความทรงจำทำงานอย่างไร

37
00:01:28,161 --> 00:01:30,730
วันนี้ เราอยากจะโน้มน้าวให้คุณเชื่อ

38
00:01:30,730 --> 00:01:33,946
ว่าจริงๆ แล้วเราสามารถ กระตุ้นความทรงจำในสมอง

39
00:01:33,946 --> 00:01:36,116
ด้วยความเร็วเท่าแสง

40
00:01:36,116 --> 00:01:39,222
การทำเช่นนี้ ต้องการเพียงสองขั้นตอน

41
00:01:39,222 --> 00:01:42,732
หนึ่ง คุณหาและติดฉลากความทรงจำในสมอง

42
00:01:42,732 --> 00:01:46,362
จากนั้น ก็เปิดมันด้วยสวิทช์ มัน

43
00:01:46,362 --> 00:01:47,807
แค่นั้นแหละ

44
00:01:47,807 --> 00:01:49,629
(เสียงหัวเราะ)

45
00:01:49,629 --> 00:01:51,474
สตีฟ: คุณเชื่อไหมนี่?

46
00:01:51,474 --> 00:01:55,195
แต่กลายเป็นว่า การค้นหาความทรงจำในสมอง
นัั้นไม่ง่ายเลย

47
00:01:55,195 --> 00:01:57,998
เซีย: ความจริง มันยากมาก ลองนึกถึง

48
00:01:57,998 --> 00:02:00,402
ค้นหาเข็มในกองฟาง

49
00:02:00,402 --> 00:02:02,991
อย่างน้อย คุณก็ยังรู้ว่าเข็มมันมีตัวตน

50
00:02:02,991 --> 00:02:05,491
คุณสามารถใช้นิ้วหยิบมันขึ้นมาได้

51
00:02:05,491 --> 00:02:07,468
แต่ ความทรงจำไม่ใช่แบบนั้น

52
00:02:07,468 --> 00:02:10,506
และยังมีเซลล์ประสาทมากมายในสมอง

53
00:02:10,506 --> 00:02:15,572
มากยิ่งกว่าจำนวนปล้องหญ้า ในกองฟาง

54
00:02:15,572 --> 00:02:18,451
ดังนั้น งานนี้จึงน่าหวาดหวั่น

55
00:02:18,451 --> 00:02:22,130
แต่โชคดี ที่เราได้รับความช่วยเหลือจากสมองเอง

56
00:02:22,130 --> 00:02:24,585
กลายเป็นว่า สิ่งที่เราต้องทำคือ เพียงแค่

57
00:02:24,585 --> 00:02:26,578
ปล่อยในสมองสร้างความทรงจำ

58
00:02:26,578 --> 00:02:30,408
แล้ว สมองจะบอกเราว่าเซลล์ประสาทใดเกี่ยวข้อง

59
00:02:30,408 --> 00:02:32,174
กับความทรงจำนั้น

60
00:02:32,174 --> 00:02:34,531
สตีฟ: แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในสมองของผม

61
00:02:34,531 --> 00:02:36,625
เมื่อผม หวนระลึกถึงความทรงจำเรื่องแฟนเก่า

62
00:02:36,625 --> 00:02:39,027
ถ้าเรา ไม่ต้องสนใจมนุษยธรรม สักวินาที

63
00:02:39,027 --> 00:02:40,695
แล้ว ตัดสมองผมเป็นแผ่นๆ ตอนนี้

64
00:02:40,695 --> 00:02:42,713
คุณพบว่า มันมีบริเวณของสมอง มากมายหลายแห่ง

65
00:02:42,713 --> 00:02:45,891
ที่ตื่นตัว ในขณะระลึกความทรงจำนั้น

66
00:02:45,891 --> 00:02:48,803
บริเวณหนึ่งของสมอง ที่ตื่นตัวเป็นอย่างยิ่ง

67
00:02:48,803 --> 00:02:50,810
คือส่วนที่เรียกวา ฮิปโปแคมปัส (hippocampus)

68
00:02:50,810 --> 00:02:53,265
ซึ่งเป็นเวลาหลายสิบปี ที่มันถูกเข้าใจว่า
เชื่อมโยงกับการสร้าง

69
00:02:53,265 --> 00:02:55,681
ความทรงจำเกี่ยวกับคนที่เราชื่นชอบ สนิทชิดใกล้

70
00:02:55,681 --> 00:02:58,255
ซึ่งทำให้มันเป็น เป้าหมาย การสืบค้น

71
00:02:58,255 --> 00:03:01,040
และการพยายามค้นหา กระตุ้นความทรงจำ

72
00:03:01,040 --> 00:03:03,434
เซีย: เมื่อเรามองภาพขยาย ของฮิปโปแคมปัส

73
00:03:03,434 --> 00:03:05,782
คุณจะเห็นเซลล์จำนวนมหาศาล

74
00:03:05,782 --> 00:03:08,813
แต่เราสามารถพบเซลล์ที่เกี่ยวข้อง

75
00:03:08,813 --> 00:03:10,289
กับความทรงจำหนึ่งๆได้

76
00:03:10,289 --> 00:03:12,907
เพราะ เมื่อไหร่ที่เซลล์ใดตื่นตัว

77
00:03:12,907 --> 00:03:14,371
เช่น เมื่อมันสร้างความทรงจำ

78
00:03:14,371 --> 00:03:18,128
มันจะเหลือร่องรอย ที่บอกให้เรารู้ภายหลัง

79
00:03:18,128 --> 00:03:20,830
ว่าเซลล์นั้นเพิ่ง ตื่นตัวเร็วๆนี้

80
00:03:20,830 --> 00:03:22,990
สตีฟ: เหมือนกับ ตอนกลางคืนที่ไฟในตึกเปิดอยู่

81
00:03:22,990 --> 00:03:25,938
บอกให้คุณรู้ว่า ตอนนั้นน่าจะมีคนทำงานอยู่ที่นั่น

82
00:03:25,938 --> 00:03:29,226
ในความเป็นจริงนั้น มันมีตัวรับสัญญาณทางชีวภาพ

83
00:03:29,226 --> 00:03:31,180
ภายในเซลล์ที่มีการเปิดใช้

84
00:03:31,180 --> 00:03:33,315
ณ เวลาที่เซลล์นั้นทำงานอยู่เท่านั้น

85
00:03:33,315 --> 00:03:35,191
เหมือนกับ หน้าต่างที่มีแสงทางชีวภาพ

86
00:03:35,191 --> 00:03:37,169
ที่บอกให้เรารู้ว่า เซลล์เพิ่งตื่นตัว

87
00:03:37,169 --> 00:03:39,998
เซีย: ดังนั้น เราตัดเอาส่วนหนึ่งของตัวรับสัญญาณ

88
00:03:39,998 --> 00:03:43,145
แล้วติดมันเข้ากับปุ่มเปิดปิดเพื่อควบคุมเซลล์

89
00:03:43,145 --> 00:03:47,045
แล้วเราก็ใส่เข้ามันไปในไวรัสที่มีการดัดแปลงทางพันธุกรรม

90
00:03:47,045 --> 00:03:49,633
แล้วฉีดไวรัสนี้เข้าไปในสมองหนู

91
00:03:49,633 --> 00:03:52,267
เมื่อใดก็ตามที่มีการสร้างความทรงจำ

92
00:03:52,267 --> 00:03:54,615
เซลล์ใดก็ตามที่ตื่นตัวต่อความทรงจำนั้น

93
00:03:54,615 --> 00:03:57,357
จะมีปุ่มเปิดปิดติดอยู่

94
00:03:57,357 --> 00:03:58,982
สตีฟ: นี่คือหน้าตาของสมองส่วน ฮิปโปแคมปัส

95
00:03:58,982 --> 00:04:01,822
หลังจากสร้างความทรงจำเกี่ยวกับความกลัว เป็นต้น

96
00:04:01,822 --> 00:04:03,962
แถบสีน้ำเงินที่เราเห็น

97
00:04:03,962 --> 00:04:05,914
คือ เซลล์สมองที่อัดแน่น

98
00:04:05,914 --> 00:04:07,459
แต่ส่วนเซลล์สีเขียว

99
00:04:07,459 --> 00:04:09,555
คือเซลล์สมอง ซื่งบันทึก

100
00:04:09,555 --> 00:04:11,398
ความทรงจำจำเพาะต่อเรื่องความกลัว

101
00:04:11,398 --> 00:04:13,377
คุณเห็นการตกผลึก

102
00:04:13,377 --> 00:04:15,764
ของการก่อตัวอย่างฉับพลันของความกลัว

103
00:04:15,764 --> 00:04:19,261
คุณกำลังเห็น ภาพตัดขวางของความทรงจำ

104
00:04:19,261 --> 00:04:21,669
เซีย: มาที่ปุ่มเปิดปิดที่เราพูดถึง

105
00:04:21,669 --> 00:04:24,639
ตามอุดมคติแล้ว สวิทช์ต้องทำงานเร็วมาก

106
00:04:24,639 --> 00:04:27,218
มันไม่ควรใช้เวลาเป็นนาทีหรือเป็นชั่วโมงในการทำงาน

107
00:04:27,218 --> 00:04:31,482
มันควรใช้เวลาเพียง หนึ่งในพันของวินาที

108
00:04:31,482 --> 00:04:32,912
สตีฟ: คุณคิดว่าอย่างไร เซีย?

109
00:04:32,912 --> 00:04:35,514
ถ้าเราจะใช้ยา

110
00:04:35,514 --> 00:04:37,352
ในการกระตุ้นหรือยับยั้งเซลล์สมองล่ะ ?

111
00:04:37,352 --> 00:04:41,415
เซีย: ไม่ดีมั้ง ยามันค่อนข้างจะยุ่งเหยิง 
พวกมันกระจายทั่วตัวไปหมด

112
00:04:41,415 --> 00:04:44,423
และมันยังใช้เวลา กว่าจะออกฤทธิ์กับเซลล์

113
00:04:44,423 --> 00:04:48,072
ดังนั้น มันไม่อนุญาตให้เราควบคุมความทรงจำ
ในแบบติดตามได้จริง

114
00:04:48,072 --> 00:04:52,366
สตีฟ ถ้างั้นเราใช้ไฟฟ้าช๊อตเลยดีไหม

115
00:04:52,366 --> 00:04:54,671
สตีฟ: ไฟฟ้าก็เร็วดี

116
00:04:54,671 --> 00:04:56,410
แต่บางทีเราไม่สามารถที่จะชี้เป้าได้

117
00:04:56,410 --> 00:04:58,764
ในการบ่งชี้เซลล์เฉพาะที่เก็บความทรงจำ

118
00:04:58,764 --> 00:05:00,642
และเราอาจจะย่างสมอง

119
00:05:00,642 --> 00:05:03,837
เซีย: เออจริง ฉะนั้นมันจะเป็นอย่างนั้น

120
00:05:03,837 --> 00:05:06,448
เอาล่า เราจึงต้องมองหาทางอื่น

121
00:05:06,448 --> 00:05:09,743
ที่จะส่งผลกระทบต่อสมองด้วยความเร็วแสง

122
00:05:09,743 --> 00:05:14,829
สตีฟ: กลายเป็นว่า แสงนั้นเดินทางเร็วเท่าแสง

123
00:05:14,829 --> 00:05:18,312
ดังนั้นเราอาจกระตุ้นหรือระงับความทรงจำได้

124
00:05:18,312 --> 00:05:19,809
เพียงแค่ใช้แสง

125
00:05:19,809 --> 00:05:21,164
เซีย: มันก็เร็วดี

126
00:05:21,164 --> 00:05:23,049
และเพราะเซลล์สมองธรรมดา

127
00:05:23,049 --> 00:05:24,637
ไม่สนองต่อจังหวะกระพริบไฟ

128
00:05:24,637 --> 00:05:26,595
ดังนั้นสมองส่วนที่จะตอบสนอง

129
00:05:26,595 --> 00:05:29,059
ต้องมีสวิทช์ติดอยู่

130
00:05:29,059 --> 00:05:31,005
สิ่งแรกคือ การปรับเซลล์สมอง

131
00:05:31,005 --> 00:05:32,467
ให้ตอบสนอต่อแสงเลเซอร์

132
00:05:32,467 --> 00:05:33,537
เซีย: ฟังดูดี

133
00:05:33,537 --> 00:05:35,669
เราจึงลองฉายเลเซอร์ที่สมอง

134
00:05:35,669 --> 00:05:37,414
หัวเราะ

135
00:05:37,414 --> 00:05:40,738
เราจึงใช้เทคนิคเรียกว่า ออพโตเจเนทิคส์ (optogenetics)

136
00:05:40,738 --> 00:05:44,020
ออพโตเจเนทิคส์ นี้ทำให้เรามีสวิตช์

137
00:05:44,020 --> 00:05:45,528
เพื่อเปิด ปิด เซลล์สมอง

138
00:05:45,528 --> 00:05:48,045
และปุ่มที่ว่าก็มีชื่อคือ แชนเนลโรดอปซิน (channelrhodopsin)

139
00:05:48,045 --> 00:05:50,582
เห็นจุดสีเขียวที่ติดกับสมองไหมครับ

140
00:05:50,582 --> 00:05:53,881
คุณลองคิดว่า แชนเนลโรดอปซิน เป็นปุ่มเปิดปิดไฟที่ไวต่อแสง

141
00:05:53,881 --> 00:05:56,508
ที่เราสามารถติดตั้งในเซลล์สมองได้

142
00:05:56,508 --> 00:05:58,422
ทีนี้เราก็ใช้สวิตช์ได้แล้ว

143
00:05:58,422 --> 00:06:01,435
ในการกระตุ้นหรือยังยั้งการทำงานของสมอง โดยแค่คลิกมัน

144
00:06:01,435 --> 00:06:03,903
ในที่นี้ เราคลิกด้วยจังหวะความเร็วแสง

145
00:06:03,903 --> 00:06:07,689
เซีย: เราติดตั้ง สวิตช์ที่ไวต่อแสง ของแชนเนลโรดอปซิน

146
00:06:07,689 --> 00:06:09,897
ไว้กับตัวจับความเปลี่ยนแปลง ที่เราถึงพูดกัน

147
00:06:09,897 --> 00:06:12,352
แล้วฉีดเข้าสมอง

148
00:06:12,352 --> 00:06:15,563
ดังนั้น เมื่อความทรงจำถูกสร้างขึ้น

149
00:06:15,563 --> 00:06:17,790
เซลล์ใดก็ตามที่ตื่นตัวต่อความทรงจำนั้นๆ

150
00:06:17,790 --> 00:06:21,274
ก็จะมีสวิตช์ที่ไวต่อแสง ติดตั้งอยู่

151
00:06:21,274 --> 00:06:23,675
เราจึงสามารถควบคุมเซลล์เหล่านั้นได้

152
00:06:23,675 --> 00:06:27,939
โดยการกระพริบของเลเซอร์ อย่างที่เห็น

153
00:06:27,939 --> 00:06:30,803
สตีฟ: เอาล่ะ ลองมาทดลองกันเลยดีกว่า

154
00:06:30,803 --> 00:06:32,938
ที่เราทำได้คือ เรานำหนูทดลองมา

155
00:06:32,938 --> 00:06:35,866
จากนั้น เราเอามันใส่ไว้ในกล่องที่มีหน้าตาแบบนี้

156
00:06:35,866 --> 00:06:38,206
และเราก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่เท้า

157
00:06:38,206 --> 00:06:40,241
ทำให้มันเกิดความทรงจำที่กลัวกล่องนี้

158
00:06:40,241 --> 00:06:42,220
มันเรียนรู้ ว่ามีสิ่งเลวร้ายบางอย่าง เกิดขึ้นที่นี่

159
00:06:42,220 --> 00:06:44,562
ในระบบของเรา เซลล์สมองที่ตื่นตัว

160
00:06:44,562 --> 00:06:47,493
ในฮิปโปแคมปัสที่ทำหน้าที่สร้างความทรงจำ

161
00:06:47,493 --> 00:06:50,376
แค่เฉพาะเซลล์เหล่านี้เท่านั้น ที่จะมี แชนเนลโรดอปซิน

162
00:06:50,376 --> 00:06:53,393
เซีย: เมื่อเราตัวเล็กเท่าหนู

163
00:06:53,393 --> 00:06:56,988
เราจะรู้สึก เหมือนทั้งโลกกำลังไล่ล่าคุณ

164
00:06:56,988 --> 00:06:58,736
ฉะนั้นการตอบสนองเพื่อป้องกันตัวที่ดีที่สุด

165
00:06:58,736 --> 00:07:01,218
ก็คือการพยายามซ่่อนตัว

166
00:07:01,218 --> 00:07:03,251
เมื่อไหร่หนูกลัว

167
00:07:03,251 --> 00:07:04,777
มันจะแสดงพฤติกรรมที่เป็นไปตามแบบฉบับนี้

168
00:07:04,777 --> 00:07:06,546
ด้วยการยืนนิ่งๆ ที่มุมของกล่อง

169
00:07:06,546 --> 00:07:09,664
ไม่ขยับส่วนไหนของร่างกาย

170
00:07:09,664 --> 00:07:12,959
ซึ่งเรียกท่าทางนี้ว่า การหยุดชะงัก (freezing)

171
00:07:12,959 --> 00:07:17,253
ดังนั้นเมื่อหนู จจดำเรื่องเลวร้ายในกล่องนี้ได้

172
00:07:17,253 --> 00:07:19,876
และเมื่อเราเอามันกลับในกล่องเดิม

173
00:07:19,876 --> 00:07:21,680
มันก็แสดงอาการนิ่งแบบนั้น เช่นกัน

174
00:07:21,680 --> 00:07:23,965
เพราะมันกลัวถูกจับได้

175
00:07:23,965 --> 00:07:26,660
จากสิ่งที่อาจเป็นอันตราย ในกล่องนี้

176
00:07:26,660 --> 00:07:28,015
สตีฟ: คุณสามารถคิดถึงอาการชะงักแบบนี้

177
00:07:28,015 --> 00:07:30,230
ว่าเป็นเหมือนเมื่อคุณเดินไปบนถนน สนใจแต่เรื่องคุณเอง

178
00:07:30,230 --> 00:07:31,955
และโดยไม่ทันตั้งตัว คุณได้เจอกับ

179
00:07:31,955 --> 00:07:34,147
แฟนเก่า

180
00:07:34,147 --> 00:07:36,281
ในช่วงเวลา 2 วินาที แห่งความน่าสะพรึงกลัว

181
00:07:36,281 --> 00:07:38,157
ที่คุณเริ่มคิดว่า "ทำอย่างไรดี? ทักทายดีไหม?"

182
00:07:38,157 --> 00:07:39,525
จะจับมือทัก? หรือกลับหลังหันวิ่งหนี?

183
00:07:39,525 --> 00:07:41,554
อยู่ตรงนี้แต่แกล้งทำเป็นว่าฉันไร้ตัวตน?

184
00:07:41,554 --> 00:07:44,738
ความคิดที่จะเผ่นแว๊บเหล่านี้ ทำให้คุณไม่สามารถขยับได้

185
00:07:44,738 --> 00:07:47,484
ทำให้คุณตกอยู่ในสภาพเหมือน กวางที่เจอไฟหน้ารถส่อง

186
00:07:47,484 --> 00:07:50,775
เซีย: อย่างไรก็ดีเมื่อเรา นำหนูใส่ในกล่องอันถัดไป

187
00:07:50,775 --> 00:07:53,936
ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

188
00:07:53,936 --> 00:07:56,083
มันจะไม่กลัวกล่องนี้

189
00:07:56,083 --> 00:08:00,812
เพราะมันไม่มีเหตุให้ต้องกลัวสิ่งแวดล้อมใหม่

190
00:08:00,812 --> 00:08:03,992
แล้วจะเป็นอย่างไร หากเราเอาหนูใส่ในกล่องใหม่นี้

191
00:08:03,992 --> 00:08:07,603
แต่ในเวลาเดียวกันเรากระตุ้นความทรงจำที่น่ากลัว

192
00:08:07,603 --> 00:08:10,282
โดยใช้เลเซอร์เหมือนที่เราทำก่อนหน้านี้

193
00:08:10,282 --> 00:08:13,136
เราจะดึงความทรงจำที่น่ากลัวจากในกล่องแรก

194
00:08:13,136 --> 00:08:17,133
มายังที่ซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมใหม่อย่างสมบูรณ์ได้หรือไม่

195
00:08:17,133 --> 00:08:19,868
สตีฟ: เอาละ และนี่คืองานวิจัยล้านดอลลาร์

196
00:08:19,868 --> 00:08:22,781
เพื่อที่จะปลุกเอาความทรงจำวันนั้นกลับมาอีกครั้ง

197
00:08:22,781 --> 00:08:24,964
ผมจำได้ ตอนนั้นทีม เรดซอกซ์ (Red Sox) เพิ่งชนะการแข่งขัน

198
00:08:24,964 --> 00:08:26,873
มันเป็นวันในฤดูใบไม้ผลิอันเขียวชะอุ่ม

199
00:08:26,873 --> 00:08:28,690
เหมาะต่อการล่องไปตามแม่น้ำ

200
00:08:28,690 --> 00:08:31,024
และบางทีอาจะไปต่อทางทิศเหนือ

201
00:08:31,024 --> 00:08:33,184
เพื่อลิ้มรส ขนมแคโนลิ อะไรทำนองนั้น

202
00:08:33,184 --> 00:08:36,286
กลายเป็นว่าตอนนี้ เซีย และผม

203
00:08:36,286 --> 00:08:39,115
กลับอยู่ในห้องมืดสนิท ไร้หน้าต่าง

204
00:08:39,115 --> 00:08:42,776
ไม่ขยับตาหรือแม้แต่กระพริบตา

205
00:08:42,776 --> 00:08:45,242
เพราะตาเรา จ้องแต่จอคอมพิวเตอร์

206
00:08:45,242 --> 00:08:47,798
พวกเราดูหนูที่จะเราพยายามกระตุ้นความทรงจำ

207
00:08:47,798 --> 00:08:49,681
เป็นครั้งแรกโดยเทคนิคนี้ของเรา

208
00:08:49,681 --> 00:08:52,369
เซีย: และนี่คือสิ่งที่เราเห็น

209
00:08:52,369 --> 00:08:54,571
เมื่อเราใส่หนูในกล่องนี้

210
00:08:54,571 --> 00:08:57,684
มันวิ่งสำรวจ, ดมกลิ่น, เดินรอบๆ

211
00:08:57,684 --> 00:08:59,373
วุ่นวายกับเรื่องของตัวเอง

212
00:08:59,373 --> 00:09:01,074
เพราะอันที่จริงแล้ว โดยธรรมชาติ

213
00:09:01,074 --> 00:09:03,053
หนูเป็นสัตว์ขี้สงสัย

214
00:09:03,053 --> 00:09:05,675
มันอยากรู่วามีอะไรเกิดขึ้น ในกล่องใหม่นี้

215
00:09:05,675 --> 00:09:07,206
มันช่างน่าสนใจ

216
00:09:07,206 --> 00:09:10,657
แต่เมื่อเราใส่เลเซอร์

217
00:09:10,657 --> 00:09:13,689
ทันใดนั้น หนูเข้าสู่อาการหยุดชะงัก

218
00:09:13,689 --> 00:09:18,120
มันอยู่นิ่งตรงนั้น พยายามไม่ขยับร่างกาย

219
00:09:18,120 --> 00:09:19,748
ชัดเจน ว่ามันหยุดนิ่งจังงัง

220
00:09:19,748 --> 00:09:22,331
ครับ มันดูเหมือนว่าเราสามารถ

221
00:09:22,331 --> 00:09:24,395
นำความทรงจำน่ากลัวจากกล่องแรกนั่นกลับมาได้

222
00:09:24,395 --> 00:09:27,762
เมื่อหนูอยู่ในสิ่่งแวดล้อมใหม่โดยสิ้นเชิง

223
00:09:27,762 --> 00:09:29,874
เมื่อเราเห็นสิ่งนี้ สตีฟกับผม

224
00:09:29,874 --> 00:09:32,007
ตะลึงเหมือนหนูทดลองเสียเอง

225
00:09:32,007 --> 00:09:33,269
(เสียงหัวเราะ)

226
00:09:33,269 --> 00:09:36,576
หลังการทดลอง เราออกจากห้อง

227
00:09:36,576 --> 00:09:38,329
โดยไม่พูดอะไรเลย

228
00:09:38,329 --> 00:09:41,725
หลังจากช่วงเวลาที่เราทำตัวเก้ๆกังๆอยู่นาน

229
00:09:41,725 --> 00:09:43,937
สตีฟจึงเอ่ยขึ้นว่า

230
00:09:43,937 --> 00:09:46,278
สตีฟ "มันสำเร็จใช่ไหม"

231
00:09:46,278 --> 00:09:49,252
เซีย: "ใช่" ผมตอบ "มันใช่ได้จริงๆ"

232
00:09:49,252 --> 00:09:51,369
เราตื่นเต้นมาก

233
00:09:51,369 --> 00:09:53,993
และเมื่อเราตีพิมพ์ผลการค้นพบ

234
00:09:53,993 --> 00:09:55,689
ในวารสาร เนเจอร์ (Nature)

235
00:09:55,689 --> 00:09:58,160
ตั้งแต่ตีพิมพ์ผลงานของเรา

236
00:09:58,160 --> 00:10:00,575
เราได้รับความเห็นมากมาย

237
00:10:00,575 --> 00:10:02,700
จากอินเทอร์เน็ตทุกสารทิศ

238
00:10:02,700 --> 00:10:06,450
เราขอคัดมาเพื่อดูเป็นบางส่วนนะครับ

239
00:10:06,450 --> 00:10:08,907
คุณพระ!!!!..ในที่สุด เราก็มาถึง ความจริงเสมือน, การปรับแต่งประสาท, การเลียนแบบความฝัน..การใส่รหัสทางประสาท, 'เขียนและเปลี่ยนแปลงความทรงจำ', ความผิดปกติทางจิต. อาาา อนาคตเนี่ยโคตรเจ๋ง

240
00:10:08,907 --> 00:10:10,907
สตีฟ: สิ่งแรกที่เราสังเกตก็คือผู้คน

241
00:10:10,907 --> 00:10:13,810
ผู้คนมีความเห็นที่เข้มข้นจริงจังต่องานประเภทนี้

242
00:10:13,810 --> 00:10:16,364
ตอนนี้ผมเห็นด้วยเต็มที่เลยกับพวกที่มองโลกในแง่ดี

243
00:10:16,364 --> 00:10:17,180
ของความเห็นแรก

244
00:10:17,180 --> 00:10:19,988
เพราะจากเสียงระดับศูนย์ ถึงระดับ [ของนักแสดง] 
มอร์แกน ฟรีแมน (Morgan Freeman)

245
00:10:19,988 --> 00:10:22,111
นับว่ามันเป็นรางวัลเกียรติยศที่น่าย้อนระลึกถึงมากที่สุด

246
00:10:22,111 --> 00:10:23,661
ที่ผมเคยได้ยินมา

247
00:10:23,661 --> 00:10:25,857
(เสียงหัวเราะ)

248
00:10:25,857 --> 00:10:27,808
แต่คุณจะเห็นว่า นั่นไม่ใช่แค่ความเห็นเดียว

249
00:10:27,808 --> 00:10:29,372
นี่มันขนหัวลุกจริงๆ ถ้าทำแบบนี้กับคนได้ง่ายๆในอีกสักสองสามปีหน้าล่ะ โอ พระเจ้า แย่แล้วๆ

250
00:10:29,372 --> 00:10:31,290
เซีย: ครับ ถ้าเราดูความเห็นที่สอง

251
00:10:31,290 --> 00:10:33,397
ผมคิดว่าเราอาจเห็นตรงกันว่า แหม..

252
00:10:33,397 --> 00:10:35,772
มันอาจไม่เป็นไปในเชิงบวกเท่าไร

253
00:10:35,772 --> 00:10:37,957
แต่มันก็เตือนเราว่า

254
00:10:37,957 --> 00:10:40,143
แม้เรายังคงทดลองแค่ในหนู

255
00:10:40,143 --> 00:10:43,660
บางทีมันเป็นเรื่องดี ที่เราจะเริ่มคิดและอภิปราย

256
00:10:43,660 --> 00:10:46,651
ถึงเป็นไปได้ในความเห็นต่างเรื่องจริยธรรม

257
00:10:46,651 --> 00:10:48,599
ของการควบคุมความจำ

258
00:10:48,599 --> 00:10:50,799
สตีฟ: จากแรงบันดาลใจ จากความเห็นที่สาม

259
00:10:50,799 --> 00:10:52,773
เราอยากบอกคุณ ถึงงานชิ้นล่าสุดที่เรากำลังทำการทดลองอยู่

260
00:10:52,773 --> 00:10:55,201
ซึ่งเรียกว่า โครงการแห่งความริเริ่ม (Project Inception)

261
00:10:55,201 --> 00:10:58,444
"พวกเขาควรสร้างหนังเกี่ยวกับสิ่งนี้ ซึ่งเกี่ยวกับการใส่ความคิดในจิตใจผู้คน เพื่อที่จะให้เขาสามารถควบคุมตัวเองเพื่อประโยชน์ของพวกเขาเอง เราเรียกมันว่า ความริเริ่ม"

262
00:10:58,444 --> 00:11:02,178
ด้วยเหตุผลที่ ว่าตอนนี้เราสามารถเรียกคืนความทรงจำได้

263
00:11:02,178 --> 00:11:05,130
จะเป็นอย่างไรถ้าหากเราทำอย่างนั้น
และเริ่มที่จะเชื่อมต่อความทรงจำ

264
00:11:05,130 --> 00:11:08,163
เราอาจเปลี่ยนมันเป็นความทรงจำที่ผิดเพี้ยนได้หรือไม่

265
00:11:08,163 --> 00:11:12,262
เซีย: ความทรงจำ มีความซับซ้อนและเปลี่ยนแปลงได้ตลอด

266
00:11:12,262 --> 00:11:15,241
แต่หากคิดง่ายๆ ลองนึกถึง

267
00:11:15,241 --> 00:11:16,643
คลิปวีดีโอ

268
00:11:16,643 --> 00:11:19,313
ถึงตอนนี้เราบอกคุณว่า เราสามารถควบคุมมันได้ง่ายๆ โดย

269
00:11:19,313 --> 00:11:21,244
กดปุ่ม "เล่น"

270
00:11:21,244 --> 00:11:25,829
แล้วเราก็สามารถเล่นวีดีโอได้ทุกที่ ทุกเวลา

271
00:11:25,829 --> 00:11:28,360
แต่จะเป็นไปได้ไหมว่าเราอาจจะ

272
00:11:28,360 --> 00:11:31,220
เข้าไปในสมอง แล้วตัดต่อคลิปหนังนี้

273
00:11:31,220 --> 00:11:34,116
ทำให้มันแตกต่างไปจากของเดิม

274
00:11:34,116 --> 00:11:36,294
ใช่ เราทำได้

275
00:11:36,294 --> 00:11:38,424
กลายเป็นว่า สิ่งที่เราต้องทำ ง่ายๆก็คือ

276
00:11:38,424 --> 00:11:42,699
เรียกคืนความทรงจำด้วยเลเซอร์ เหมือนที่เราทำในงานก่อน

277
00:11:42,699 --> 00:11:46,138
แต่ในเวลาเดียวกัน เรามีข้อมูลใหม่ใส่เข้าไปด้วย

278
00:11:46,138 --> 00:11:50,112
และให้ข้อมูลใหม่นี้ประสานเข้าไปในข้อมูลเก่า

279
00:11:50,112 --> 00:11:52,550
นั่นมันจะเปลี่ยนความทรงจำ

280
00:11:52,550 --> 00:11:56,213
มันเหมือนกับการทำ เทปรีมิกซ์

281
00:11:56,213 --> 00:11:59,071
สตีฟ: แล้วเราทำได้อย่างไร

282
00:11:59,071 --> 00:12:01,028
แทนที่จะค้นหาความทรงจำที่น่ากลัวในสมอง

283
00:12:01,028 --> 00:12:02,744
เราเริ่มโดยนำสัตว์ทดลอง

284
00:12:02,744 --> 00:12:05,677
ใส่ในกล่องสีน้ำเงินแบบนี้

285
00:12:05,677 --> 00:12:08,171
และค้นหาเซลล์สมองส่วนรับรู้เกี่ยวกับกล่องสีน้ำเงิน

286
00:12:08,171 --> 00:12:10,244
จากนั้นเรา ทำให้เซลล์นั้นตอบสนองต่อแสง

287
00:12:10,244 --> 00:12:12,365
อย่างที่เราพูดก่อนหน้านี้

288
00:12:12,365 --> 00:12:14,489
วันต่อมา เรานำหนูทดลอง มาวาง

289
00:12:14,489 --> 00:12:17,188
ในกล่องแดงที่มันไม่เคยอยู่มาก่อน

290
00:12:17,188 --> 00:12:19,214
เราใช้เลเซอร์ยิงเข้าไปกระตุ้นสมอง

291
00:12:19,214 --> 00:12:21,323
เพื่อเรียกคืนความทรงจำกล่องน้ำเงิน

292
00:12:21,323 --> 00:12:23,067
จะเกิดอะไรขึ้น หากขณะที่หนูทดลอง

293
00:12:23,067 --> 00:12:24,961
กำลังเรียกคืนความทรงจำกล่องน้ำเงิน

294
00:12:24,961 --> 00:12:27,604
เราก็ให้กระแสไฟอ่อนช็อคที่เท้ามันด้วย

295
00:12:27,604 --> 00:12:30,297
ณ ตรงนี้ เราพยายามสร้าง ความเชื่อมโยงแบบจำแลง

296
00:12:30,297 --> 00:12:32,212
ระหว่างความทรงจำกับกล่องน้ำเงิน

297
00:12:32,212 --> 00:12:33,715
กับ การช็อคที่เท้า

298
00:12:33,715 --> 00:12:35,494
เราพยายามเชื่อมสองสิ่งนั้น

299
00:12:35,494 --> 00:12:37,037
เพื่อทดสอบว่าเราทำได้จริงๆ

300
00:12:37,037 --> 00:12:38,365
เรานำหนูทดลอง

301
00:12:38,365 --> 00:12:40,311
ใส่ในกล่องน้ำเงินอีกครั้ง

302
00:12:40,311 --> 00:12:43,049
และเป็นอีกครัง ที่เราเรียกความทรงจำ ตอนที่มันอยู่ในกล่องน้ำเงิน

303
00:12:43,049 --> 00:12:45,216
และโดนช็อคเท้าในกล่องแดง

304
00:12:45,216 --> 00:12:47,586
ปรากฎว่า หนูมีอาการหยุดนิ่ง

305
00:12:47,586 --> 00:12:50,788
เป็นไปดังคาด มันเรียกคืนควาทรงจำที่โดนช็อคในสิ่งแวดล้อมนี้

306
00:12:50,788 --> 00:12:53,790
แม้มันไม่เคยเกิดมาก่อนในที่แห่งนี้

307
00:12:53,790 --> 00:12:55,652
มันสร้างความทรงจำที่ผิด

308
00:12:55,652 --> 00:12:57,663
เพราะมันกลัวในนสิ่งแวดล้อมผิด

309
00:12:57,663 --> 00:12:58,917
ซึ่งทางเทคนิค เรากล่าวได้ว่า

310
00:12:58,917 --> 00:13:01,266
ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดที่นี่จริงๆ

311
00:13:01,266 --> 00:13:03,719
เซีย: ถึงตอนี้ เราแค่กำลังพูดถึง

312
00:13:03,719 --> 00:13:06,085
การใช้แสง เป็นปุ่ม "เปิด"

313
00:13:06,085 --> 00:13:09,373
จริงๆ แล้ว เราสามารถใช้แสง เป็นปุ่ม "ปิด" ได้ด้วย

314
00:13:09,373 --> 00:13:11,453
และคิดง่ายๆ ก็คือ

315
00:13:11,453 --> 00:13:13,931
โดยการติดตั้ง ปุ่มปิด ที่ใช้แสงควบคุม

316
00:13:13,931 --> 00:13:19,519
เราสามารถปิด ความทรงจำ ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้

317
00:13:19,519 --> 00:13:21,733
ครับ ทุกอย่างที่เราพูดถึงในวันนี้

318
00:13:21,733 --> 00:13:26,410
ตั้งอยู่บนการเปลี่ยนแปลงทางปรัชญาของประสาทวิทยาพื้นฐาน

319
00:13:26,410 --> 00:13:30,528
ที่ว่าจิตใจ ที่มันเหมือนจะมีคุณสมบัติอันลึกลับ

320
00:13:30,528 --> 00:13:34,173
แท้จริงแล้ว มันทำขึ้นจากสิ่งที่จับต้องได้
และเราสามารถเชื่อมต่อมันได้

321
00:13:34,173 --> 00:13:35,648
สตีฟ: โดยส่วนตัวแล้ว

322
00:13:35,648 --> 00:13:37,229
ผมเห็นโลก ที่เราสามารถกระตุ้นเรียกคืน

323
00:13:37,229 --> 00:13:39,345
ความทรงจำใดก็ได้ที่เราต้องการ

324
00:13:39,345 --> 00:13:42,643
และผมยังเห็นโลกที่เราสามารถลบความทรงจำที่ไม่ต้องการได้

325
00:13:42,643 --> 00:13:44,579
ตอนนี้ ผมเห็นแม้กระทั่งโลก ที่การถปรับแต่งความทรงจำ

326
00:13:44,579 --> 00:13:46,118
ใกล้ความเป็นจริง

327
00:13:46,118 --> 00:13:47,823
เพราะเรากำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นไปได้

328
00:13:47,823 --> 00:13:50,048
ที่จะดึงคำถามจากต้นไม้แห่งนิยายวิทยาศาสตร์

329
00:13:50,048 --> 00:13:52,468
และปลูกมันในการทดลองจริง

330
00:13:52,468 --> 00:13:54,351
เซีย: ทุกวันนี้ คนในห้องทดลอง

331
00:13:54,351 --> 00:13:56,737
และคนกลุ่มอื่นๆทั่วโลก

332
00:13:56,737 --> 00:14:00,554
กำลังใช้วิธีเดียวกันนี้กระตุ้นหรือปรับแต่งความทรงจำ

333
00:14:00,554 --> 00:14:04,395
ไม่ว่าจะเป็นสิ่ง ใหม่ เก่า บวกหรือลบ

334
00:14:04,395 --> 00:14:07,067
ทุกประเภทของความทรงจำ เพื่อที่เราจะสามารถเข้าใจ

335
00:14:07,067 --> 00:14:08,931
ว่าความทรงจำทำงานอย่างไร

336
00:14:08,931 --> 00:14:10,715
สตีฟ: ตัวอย่างเช่น คนในกลุ่มเรา

337
00:14:10,715 --> 00:14:13,353
สามารถพบเซลล์สมองที่สร้างความทรงจำน่ากลัว

338
00:14:13,353 --> 00:14:16,128
แล้วปรับเปลี่ยนเป็นความทรงจำที่สวยงามน่าพิศมัย

339
00:14:16,128 --> 00:14:19,190
นั่นคือสิ่งที่ผมหมายถึง เกี่ยวกับการปรับแต่งกระบวนการเหล่านี้

340
00:14:19,190 --> 00:14:21,002
ตอนนี้คนหนึ่งในทีม ทำได้กระทั่ง

341
00:14:21,002 --> 00:14:23,503
เรียกคืนความทรงจำเกี่ยวกับหนูตัวเมีย ในหนูตัวผู้

342
00:14:23,503 --> 00:14:26,498
ซึ่งลือกันว่ามันเป็นประสบการณ์ที่น่าพิศมัยเชียว

343
00:14:26,498 --> 00:14:30,615
เซีย: แน่นอน เราอยู่ในช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้น

344
00:14:30,615 --> 00:14:34,420
เมื่อวิทยาศาสตร์ สามารถก้าวหน้าได้อย่างไร้ขอบเขต

345
00:14:34,420 --> 00:14:37,607
มันถูกจำกัดเพียงแค่จินตนาการของเรา

346
00:14:37,607 --> 00:14:39,754
สตีฟ: สุดท้าย เราได้อะไรจากทั้งหมดนี้

347
00:14:39,754 --> 00:14:41,725
เราจะผลักดันเทคโนโลยีนี้ไปข้างหน้าได้อย่างไร

348
00:14:41,725 --> 00:14:43,562
นี่ยังคงมีคำถามที่ไม่ควรเก็บไว้

349
00:14:43,562 --> 00:14:45,237
เพียงแต่ในห้องทดลอง

350
00:14:45,237 --> 00:14:47,809
และเป้าหมายหนึ่งของการบรรยายของเราในวันนี้ คือการนำทุกคน

351
00:14:47,809 --> 00:14:50,128
ทันกับสิ่งเหล่านี้ที่เป็นไปได้

352
00:14:50,128 --> 00:14:51,512
ในประสาทวิทยาสมัยใหม่

353
00:14:51,512 --> 00:14:53,022
แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน

354
00:14:53,022 --> 00:14:56,354
ก็คือ เพื่อให้ทุกท่านมีส่วนร่วมคิดในบทสนทนานี้

355
00:14:56,354 --> 00:14:58,683
ลองช่วยกันคิดด้วยกัน ว่าทั้งหมดนี้มันคืออะไร

356
00:14:58,683 --> 00:15:01,157
เราจะสามารถทำสิ่งใดได้ และควรดำเนินไปในลู่ทางใด

357
00:15:01,157 --> 00:15:03,255
เพราะ เซียและผมคิดว่า เราทุกคน

358
00:15:03,255 --> 00:15:05,791
มีการตัดสินใจครั้งใหญ่ รอเราอยู่ข้างหน้า

359
00:15:05,791 --> 00:15:06,916
ขอบคุณครับ

360
00:15:06,916 --> 00:15:08,550
(เสียงปรบมือ)