Marjory Stoneman Douglas Lisesi'nde

tarih öğretmenliği yapıyorum.

Okulumuz 14 Şubat 2018'de

Amerikan tarihinin en büyük 
okul saldırılarından birini yaşadı.

İnsanlar ne gördüğümüzü bilmek istiyor

ve ne hissettiğimi.

Her şeyi hatırlamıyorum

fakat kriz hâline girdiğimi hatırlıyorum,

annelik hâline.

Hiçbir şey hissetmiyordum.

Çocukları sıraya soktum,

beni takip edebilmeleri için
elime bir uyarı levhası aldım,

tıpkı yangın tatbikatındaki gibi.

Bir yönden silah sesleri duydum.

Neyse ki biz çoktan aksi yöne 
doğru hareket ediyorduk.

Dışarı çıkmayı başardık.

Güvendeydik.

Annemi aradım.

''İyiyim.''

Eşimi aradım.

''İyiyim.''

Sonra kızım aradı, sesim titredi,
biliyordum ki kendimi toplamalıydım.

Düşüncelerimle baş başa kalıp

iş arkadaşlarım ve öğrencilerim
için endişelendim.

Orada oturup nasıl 
oldu da Sevgililer günü...

Orada oturup nasıl
oldu da Sevgililer Günü

çocuklarımızın ölümüyle sonuçlandı

ve biz yapacağımızı
bilemedik diye düşündük.

İki ay geçti

ve silah sesleri hâlâ her gün
kulaklarımda yankılanıyor.

Öğrencilerimin bunun bir tatbikat
olmadığını anladığımız andaki

korku dolu yüzlerini hatırlıyorum.

Yine de sürekli bu duygunun içinde değilim

ama haberlerin,
duygusuzca yapılan yorumların

ya da sadece sessizliğin tetiklediği

anlık acıyı, kederi ve kızgınlığı

hissediyorum.

O korkunç günde Marjory 
Stoneman Douglas Lisesi

17 değerli canını yitirdi.

Sonrasında öğrenciler biz yetişkinlere

en zor soruyu sordular:

''Bu nedensiz şiddeti 
nasıl durdurabiliriz?''

Bugüne kadar bana sorulmuş en zor soruydu.

Bu, bir öğrencinin sorusu karşısında 
ilk defa cevapsız kalışım değildi.

33 yıldır devlet okullarında
öğretmenlik yapıyorum,

bu sebeple biliyorum ki
bildiklerini paylaşmadan önce

bilmediğini itiraf etmelisin.

Aslında ilgili bir öğrenci,
öğretmen, vatandaş olmanın

bir yöntemi var.

Öncelikle sana bir soru soran
kişiyi dikkatlice dinle.

İkincisi eksikliklerini kabul et.
Bilmediğini kabul et.

Üçüncüsü ödevini yap.

Dördüncüsü bilgini naçizane paylaş.

Bu süreç hakkında her şeyi biliyorum.

Öğrencilerim her zaman 
mantıklı sorular sorarlar.

Öğrenmeye isteklidirler

ve bazen de bildiklerini 
göstermeye heveslidirler.

İnanın bana cevapla ilgili hiçbir fikrim
olmadığı zaman bunu anlıyorlar.

Böyle durumlarda onlara diyorum ki

"Bu çok güzel bir soru.
Bu konuyu biraz araştırıp sana döneyim."

Öğrencilerim,

"Bu nedensiz şiddeti
nasıl durdururuz?" diye sorduğunda

onları dinledim

ve sonra itiraf ettim.

"Bilmiyorum."

Bana sorulan soruların cevabını 
bilmediğimde her zaman yaptığım gibi

ödevimi yapmaya başladım.

Bir tarih öğretmeni olarak

İkinci Değişiklik maddesi ve Ulusal Tüfek
Birliği'nden başlamam gerekiyordu.

Eğer bir tarih dersine gireli
uzun zaman olduysa

ikinci değişiklik maddesi

aslında şöyle diyor:

"Düzenli bir milis gücü,

hür bir eyaletin güvenliği için
zorunlu olduğundan

halkın silah bulundurma
ve taşıma hakkı

ihlal edilmeyecektir."

Bunun anlamı şuydu: federal yönetim,

halkın düzenli bir milis güce
katılma hakkını ihlal edemezdi.

İkinci Değişiklik Maddesi
226 yıl önce onaylandı.

Federal yönetimin silahlı kuvvetlerinin
dünyanın en iyileri arasında olduğu

ve eyalet milis güçlerinin 
eyaletleri korumada

bir gereklilik olarak görüldüğü
bir zamandan önce yazılmıştı.

80 yıl ileriye 1871'e gidelim,

Amerikan iç savaşı birkaç sene
önce sona ermişti.

Fakat birkaç subay

savaş alanına bazı oldukça kötü 
nişancılık örneklerine şahit olmuşlardı.

Adamlarını muhtemel çatışmalara hazırlamak

ve atış talimlerini teşvik etmek adına

Ulusal Tüfek Birliğini kurdular.

Kısa sürede, henüz kurulmuş,
kırılgan ülkemizin

düzenli eyalet milislerine
erişimini sağlamak adında

İkinci Değişiklik maddesi yazıldı.

UTB'nin asıl amacı gelecekteki askerlerin
iyi atış yapabildiğinden emin olmaktı.

Geçtiğimiz 150 yılın,

Amerika'da silah düzenlemeleri üzerine
yaptığımız konuşmaları

ve İkinci Değişiklik maddesini
yorumlayışımızı

nasıl değiştirdiğine dair
bir kitap bile yazılır.

Ülkemizin tarihindeki önemli anların
neredeyse her biri şu veya bu şekilde

silahları nasıl ürettiğimiz,

bunlarla ilgili tartışmalarımız,

düzenlemelerimiz
ve hislerimizden etkilenmiştir.

Pek çok şey değişti.

Aslına bakarsanız Yargıtay ilk kez 2008'de

İkinci Değişiklik maddesinin,
bireylerin bir milis güce bağlı olmadan

bireysel silahlanma hakkını koruduğuna

ve bu silahlanmanın,

hane içerisinde meşru müdafaa
gibi belirli yasal amaçlarla

kullanılabileceğine karar verdi.

Hane içerisinde.

Bence zaman içerisindeki 
bu değişim dikkat çekici

çünkü bize şunu hatırlatıyor:

İkinci Değişiklik maddesinin yorumu

ve silahlara karşı tavrımız

zaman içerisinde değişti.

Bu da bana tekrar
değişebileceği ümidini veriyor.

(Alkışlar)

Oldukça karmaşık
ve hareketli bir tarih dersi

ama buraya bunu anlatmaya gelmedim

çünkü bunun için zamanımız yok.

Burada ayakta durup konuşmak için

bana verilen süreden söz etmiyorum.

Kaybedecek zamanımızın olmadığı
gerçeğinden söz ediyorum.

CDC'ye göre,

geçtiğimiz beş yıl içerisinde

Birleşik Devletler'de her gün ortalama
96 kişi silahla vurularak öldürüldü.

Eğer öğrencilerime nasıl cevap 
vereceğimizi çözemezsek

içimizden biri bir sonraki olabilir.

Eğer soru, bu nedensiz şiddeti
nasıl durdururuz ise

bence en iyi cevap

soruya farklı açılardan bakmak.

Lisedeki çoktan seçmeli soruları 
hatırlıyorsunuz değil mi?

Hadi başlayalım.

A seçeneği: Silah üreticilerini 
ürünlerinin öldürücülüğünden

sorumlu tuttuğumuzda bu sorunu çözeriz.

Size ilginç bir bilgi: Bunu aslında daha 
önce düşünmüştük.

1998 ve 2000 yılları arasında

30 il ve idari bölge,
daha güvenli ürünler yapmaları

ve ürünlerinin nerede satıldığını daha iyi
takip etmeleri gerektiğini söyleyerek

silah üreticilerini dava etti.

Üreticiler buna, ürünlerinin
nasıl kullanıldığıyla ilgili

doğrudan bir sorumlulukları
olmadığı cevabını verdiler.

Oluşabilecek kötü sonuçlardan

silah satıcı ve alıcılarının
sorumlu olduğunu söylediler.

Bu ve bunun gibi pek çok davaya karşılık

UTB, Silahların Yasal Ticaretinin
Korunması Kanunu'nun

yürürlüğe geçmesi için
lobi faaliyeti yürüttü.

SYTKK her iki partinin de
desteğini alarak 2005'te yürürlüğe girdi.

Yasayla birlikte, silah üreticilerine

emniyetli silahlar üretmeleri,

satıcılara bu silahları
bilinçli bir şekilde satmaları

ve silah sahiplerine bilinçli silah
kullanmaları tevdi edildi.

Okulumda öğrenci
ve öğretmen olan 17 kişi öldü,

bu zincirdeki hiç kimse
sorumluluğu üstüne almayacak.

Diğer şıkka bakalım.

B seçeneği:

Kendimizi sorumlu tutarsak
ve Amerika'da bulunan

yaklaşık 300 milyon silahın kullanımını
denetlersek bu sorunu çözeriz.

Evet seçimler silahlı şiddetin
bireysel orumluluğunu almada

en önemli yollardan biri.

Yasa yapıcılarımızın sağduyulu bir silah
reformuna istekli olduğundan emin olmak

300 milyon silahı kontrol altına almanın
en etkili yöntemlerinden biri.

Aynı zamanda silah sahipleri de
bu konuda bir adım atabilirler.

Eğer bir silahın varsa

kendinize sorun:

Fazladan bir silahım var mı?

Yanlış ellere düşebilir mi?

Gerekli eğitime sahip miyim?

Belki de bir silah sahibi olarak

şunu da sormalısınız:

Akıl sağlığıma dikkat ediyor muyum?

Konu silahlı şiddet olduğunda
eğer kendi akıl sağlığımızla ilgili

zayıflıklarımızı kabul etmezsek
akıl sağlığı tartışmalarının

bir anlamı olmaz.

Her altı Amerikalıdan biri
akıl hastalığından muzdarip.

Eğer bir silahımız varsa
ruhsal sağlığımızı korumak için

oldukça özen göstermeliyiz,

böylelikle hastalık durumunda

tetiği çekmeye meyilli olmayalım.

Aksi takdirde bir silah sahibi olmak için
gereken zamana ve dikkate sahip miyim diye

kendimize ciddi bir şekilde sormalıyız.

Belki de bazılarımız için

silahları bırakma zamanı geldi.

C seçeneği:

Bu durumu birbirimizle
daha iyi ilgilenirsek çözeriz.

Pek çok toplumsal sorun insanların
silah alımını ve kullanımını etkiliyor.

ABD'de 2012 ile 2016 yılları
arasındaki silahla ölümlerin

yüzde 62'si intihardı

ve hâlâ insanlara deli ve psikopat
diyerek onları ayıplıyoruz.

Yardıma ihtiyacı olan insanlarla
aramıza engeller koyuyoruz.

Neden birbirimizi utandırıyoruz?

İnsanların daha iyi akıl sağlığı
hizmetine almasını kolaylaştıralım;

zorlaştırmayalım.

Başka neler var?
Cinsiyetçilik, ırkçılık ve fakirlik

silah satın alımını
ve silaha bağlı ölümleri etkiliyor.

2010 ve 2014 yılları arasında
her ay ortalama 50 kadının

aile için şiddet sebebiyle

ölümcül derecede vurulduğu
tahmin ediliyor.

Kadınlar hâlâ evlerinde ölüyorlar.

Kadınları güçlendirelim

ve oğullarımıza anlaşmazlık
ve duygularını silahlarla değil

kelimelerle çözebileceklerini
öğrenmeleri için bir şans verelim.

Washington Post geçtiğimiz yılda
yaklaşık 1000 kişinin

görev başındaki polis memurları tarafından

ölümcül derecede yaralandığını bildirdi.

''Siyahi Hayatlar Önemlidir'' hareketi
ve polis birliğiyle de bunu konuşun.

Bunun üstesinden gelmeliyiz

(Alkışlar)

Günün sonunda

eğer insanlar eşit derecede güvenli,

sağlıklı, saygın ve kendileriyle
ilgilenildiğini hissederlerse

belki de silah alma ve kullanma

ihtiyacı hissetmezler.

Tamam, tartışma süresi bitti.

Şimdi soruyu cevaplama zamanı.

Bu nedensiz şiddeti nasıl durdururuz?

A seçeneği mi?

B seçeneği mi?

C seçeneği mi?

Şimdi hepinizin ne düşündüğünü biliyorum.

Bildiğiniz gibi çoktan
seçmeli soruların cevabı

hiçbir zaman üçle sınırlı kalmaz.

Her zaman dördüncü bir seçenek olur;
D seçeneği: yukarıdakilerin hepsi.

Belki de cevap bu.

Veya ''yukarıdakilerin hepsi'' çok kolay
ve bu basit bir soru değil.

Hepimiz bu sorun üzerinde çözüme
yönelik derinlemesine düşünmeliyiz.

Bunun yerine sizden
ödevinizi yapmanı istiyorum.

Destekleyici bilgilerle

kendi D seçeneğini yazın.

Nereden başlayacağınızı bilmiyorsanız
öğrencilerimi örnek alabilirsiniz.

İnanılmaz iletişim becerilerine

ve bana ilham kaynağı olan bir
yurttaşlık duygusuna sahipler.

(Alkışlar)

Bunlar silah düzenlemesi sorunuyla
ilgilenen devlet okulu öğrencileri

ve çabaları yüreğimize dokundu.

Bunu tek başlarına
yapmak zorunda değiller.

Sizin,

hepimizin

ilgili olmasını istiyorlar.

Bu duruma ilgisiz kalamazsınız.

Doğru cevap ne?

Bilmiyorum. Ama dinleyin, 
ben silah kontrolü uzmanı değilim.

Beşeri bilimler öğretmeniyim.

İnsan olmak öğrenmek demektir.

Bir medeniyetin parçası olmak da
bilgiyi paylaşmak demektir.

Öğrencilerimden istediğim

bir öğretmen olarak kendimden beklediğim

ve şu an sizden talep ettiğim

dürüst, cesur ve içten bir anlaşma.

Her biriniz ödevinizi yapmalısınız.

Sonra ne yapacaksınız?

Bilginizi birbirinizle naçizane paylaşın.

Lütfen ailenizi eğitin,

içinde bulunduğunuz toplumu,

belediye meclisinizi,
eyalet meclisinizi eğitin.

Meclise bir ders verin.

Teşekkürler.

(Alkışlar)

Teşekkürler. Teşekkürler.

(Alkışlar)