Ik heb een hechte vriendengroep. We wonen in verschillende steden en werken in verschillende vakgebieden. Van het lokale nieuws tot de gemeente tot rechten, financiële dienstverlening... En ondanks die verschillende vakgebieden hebben we gelijksoortige verhalen over drama op de werkvloer. Ik definieer drama op de werkvloer als een irritatie die de stress van het werk verhoogt. Het is wanneer mensen op je zenuwen werken, niet het werk zelf. Terwijl we het over onze verhalen hebben, besef ik dat er een beter manier moet zijn om te samenwerken met onze collega's zonder zo veel drama. Dus ik bedacht een aantal stappen die goed werken voor mij en ik wil ze vandaag graag met jullie delen. Stap 1: Spoel terug en reflecteer. Ook wel bekend als: 'Wat heb ik gedaan?' Ik wil dat jullie terugspoelen naar het meest recente drama op de werkvloer. Bekijk het als een film. Negeer alle emoties en focus op jezelf. Laten we het hypothetisch bekijken: Stel dat je werkt aan een groepsproject, je allemaal je individuele taken hebt en het werk onderling verdeelt. Maar dan reageert iemand niet meer. Ze nemen de telefoon niet op; ze verdwijnen. Dan moet jij of iemand anders extra werk doen. Dus in een klein moment van verstandsverbijstering, beklaag je je bij een collega. Dan verschijnt de verdwenen collega ineens weer en weet alles wat je net gezegd hebt. (Gelach) Wat heb ik gedaan in deze situatie? Ik klaagde bij iemand die niet mijn vertrouwenspersoon was. Waarom zou ik dat doen? Soms vormen we een onuitgesproken band met iemand, die alleen in ons hoofd bestaat. Ze zijn me geen geheimhouding schuldig. Ik nam dat gewoon aan. Dus we gaan ons niet stuk staren op waarom ze het hebben verteld. Het maakt niet uit. Ze hebben het gedaan. Maar het doel van deze stap is zelfreflectie. We moeten focussen op wat wij hebben gedaan zodat we het voortaan kunnen voorkomen. Stap 2: Kom terug naar de werkelijkheid, ook wel bekend als: 'Het moet stoppen.' (Gelach) Denken jullie ooit na over problemen voordat je naar je werk gaat? Of doe alleen ik dat? (Gelach) Nou, ik ben er schuldig aan. Ik denk aan allerlei situaties en word boos doordat ik er alleen al aan denk. Ik zeg tegen mezelf: "Je bereidt je alleen goed voor, Stacy." (Gelach) "Je zorgt dat je aankunt wat je voor je kiezen krijgt." Maar dat is niet zo. Wat je echt doet is jezelf saboteren en een angst creëren in je hoofd die niet bestaat. We moeten ook voorzichtig zijn met het luisteren naar verzonnen scenario's van anderen. Dit bedoel ik: Stel dat je in de pauzeruimte bent en je praat met wat collega's. Dan komt er ineens een andere collega binnen. Die lijkt in gedachten verzonken, niet vrolijk, maar ook niet onbeleefd. Die komt binnen en gaat weer weg. Dan gaan de collega's bespreken wat er aan de hand is met die persoon. Ze zeggen dingen als: "Hij is boos dat hij de baan niet heeft gekregen." Of ze zeggen: "Oh nee, rond deze tijd is hij altijd chagrijnig." En jij denkt: ja, dat moet het zijn. Je luistert ernaar alsof het feiten zijn. Terwijl deze collega in gedachten verzonken kan zijn over van alles. Hij kan net een zak snoepjes hebben geopend, vier dezelfde snoepjes hebben getrokken, en proberen te bedenken hoe dat kan. (Gelach) (Applaus) Maar jij staat erbij en luistert naar hun verzonnen scenario dat nu beïnvloedt hoe jij omgaat met die persoon. Of we nu verhalen verzinnen in ons hoofd, of luisteren naar de verzonnen verhalen van anderen, het moet stoppen. Het doel van deze stap: maak je niet druk over dingen die niet gebeurd zijn. Oké. Stap 3: Lucht je hart. Het is goed om een vertrouweling te hebben. Dat is je coach, je steun en toeverlaat, je therapeut, wat je ook maar wilt dat hij voor je is. Dit is niet degene in stap 1 die toevallig in de buurt was. Je hebt een vaste connectie met deze vertrouwenspersoon. Hier is nog een scenario. Je moet een klant iets vertellen dat ze niet willen horen. Dus terwijl je hier middenin zit, komt er een collega aan die je onderbreekt en dan precies dezelfde dingen zegt als jij. Je kunt geen scène schoppen waar een klant bij is. Dus je moet het laten gebeuren, "Hm-hm" zeggen en luisteren. En vanbinnen sta je in brand. Dus wat moeten we doen? We gaan naar onze vertrouwenspersoon. We praten erover. We worden boos. En dat is het moment daarvoor. Word boos. Word kwaad. Vloek, schreeuw. Doe wat je moet doen om het eruit te krijgen. Hier is het moeilijke gedeelte: nu moet je dit ombuigen naar positiviteit. Ik geloof echt in positieve en negatieve energie, en die beïnvloeden onze stemming gedurende de dag. Je moet denken aan dingen als: Hoe ga ik nu verder? Wat kan ik anders doen? En als jij de vertrouwenspersoon bent, is het jouw taak om je vriend terug naar het positieve te leiden. Het andere moeilijke gedeelte: dan moet je deze lessen toepassen op de situatie. Je kunt die wrok niet meenemen. Als je dat doet, wordt deze eenmalige situatie een patroon. Patronen zijn moeilijker om te negeren dan een eenmalige situatie. Het doel van deze stap is: laten we het luchten van ons hart omzetten naar een productief gesprek. Stap 4: Leer een nieuwe taal, ook bekend als: 'We moeten praten.' Mensen, ik houd er niet van om op het werk de telefoon aan de nemen. Gewoon niet. Wat je tegen me moet zeggen kan in een berichtje of een e-mail. Dat is mijn werktaal. (Gelach) Het enige probleem daarmee is dat je geen toon kunt horen in een e-mail. Ik lees e-mails op de manier waarop ik praat, dus ik heb vast soms de toon verkeerd geïnterpreteerd, tenzij ik de afzender ken. Hier is een voorbeeld. Ik ga een e-mail laten zien en ik wil dat jullie hem lezen, en dan ga ik hem voorlezen. Dat was tijd genoeg, je zou hem gelezen moeten hebben. (Gelach) "Stacy, Dankjewel voor je bericht over mijn groep. Op dit moment hebben we geen extra ondersteuning nodig. Als we voortaan hulp nodig hebben, zal ik het vragen, je hoeft me niet te berichten. In mijn vorige e-mail (zie onder) beschrijf ik wat ik doe en wat jullie doen, zodat we dit voortaan kunnen voorkomen. Als altijd, bedankt voor de samenwerking! Mensen... (Gelach) Is dat hoe je hem las? (Gelach) Er staan een aantal woorden in waarvan je kunt aannemen dat als je ze hoort of ziet in een e-mail, ze getypt zijn met de middelvingers. (Gelach) Toen wist ik dat niet. Nu wel. (Gelach) Ik denk dat ik wat e-mails heb verpest. Ze worden nog gecorrigeerd. (Gelach) Dat gezegd hebbende, je moet weten wanneer je de telefoon moet pakken. Je moet weten wanneer het tijd is voor oogcontact. En die gesprekken zijn niet gemakkelijk. Ze zijn moeilijk, maar nodig. Het doel is om het perspectief van de ander te begrijpen. Dus je begint het gesprek met dingen als: "Oké, je raakte van streek toen ik..." Of je zegt dingen als: "Oké, je had de situatie al onder controle en toen ging ik..." Op die manier kun je zien wat de ander bedoelt. Probeer mensen ook niet hetzelfde te maken als jij. We hebben allemaal onze eigen geschiedenis en ervaringen. We hebben onze eigen manier van communiceren. Terwijl nieuwe generaties de werkvloer op komen, passen we ons aan. Vergaderingen zijn nu e-mails. E-mails zijn nu sms'jes. Afspraken gaan nu via Skype. Terwijl we ons hieraan aanpassen, moeten we proberen te begrijpen welke manier van communiceren ze gebruiken. Het doel in die stap is om hun werktaal echt te begrijpen en te accepteren dat die anders kan zijn dan die van jou. Stap 5: Herken en bescherm, ook bekend als: 'We moeten samen gaan wandelen.' Hier is mijn laatste scenario van een vriend van mij die docent is. Je hebt een afspraak met een ouder en van te voren bespreek je het met een collega, en de collega zegt: "Het is oké, ik help je. Ik zal het eens zijn met je aanbevelingen." Je bent wantrouwig omdat hij je eerder heeft laten stikken, maar je hebt het 'we moeten praten' gehad, dus je denkt: Het zit goed tussen ons. Ik ga hem vertrouwen. Je gaat naar de afspraak, de ouder is het niet met je eens, en de collega is het natuurlijk eens met de ouder, zodat jij belachelijk lijkt. We kunnen geen scène schoppen voor de ogen van mensen. Dus je houdt het binnen. En dan, na de afspraak, heeft die collega het lef om tegen je te zeggen: "Maffe afspraak, hè?" (Gelach) Ja. Hij is je aan het testen. (Lacht) Dat is het juiste moment om boos te worden, toch? Hij heeft dit vaker geflikt. (Gelach) Je hebt het genegeerd en hij deed het opnieuw. Maar we proberen drama op de werkvloer te voorkomen, niet aanwakkeren, dus we moeten het negeren. Je kapt het gesprek af zodra het kan. Je doet dit niet voor hem. Je doet dit voor jezelf. Je moet je energie beschermen. Probeer niet te achterhalen waarom hij dit doet, en voer geen kom-naar-Jezus-gesprekken. Het is wat het is, hij deed wat hij deed, en als de kans zich voordoet, zou hij het opnieuw doen. Maar dat weet je nu. Je erkent dat nu. Dus je kunt je gedrag erop aanpassen. We proberen meestal onze verwachtingen aan andere mensen op te leggen en dan stelt het ons teleur als ze er niet aan voldoen. We moeten leren om mensen te accepteren zoals ze zijn en ons aanpassen aan de situatie. Het doel van deze stap is om te herkennen wanneer het tijd is om professioneel afstand te nemen van iemand. Ik realiseer me dat deze stappen lijken alsof je het rechte pad moet kiezen. En mensen zeggen altijd: "Kies gewoon het rechte pad." En ze beschrijven het als een soort elegant, rechtvaardig pad gevuld met regenbogen en eenhoorns. Dat is het niet. Het is beschamend. Het is vernederend. Het zorgt voor een knoop in je maag. Terwijl je op dit geweldige rechte pad loopt, zie je allerlei dingen die je had moeten zeggen en dingen die je zou moeten hebben gedaan. Je kijkt naar het gemakkelijke pad en daar zijn mensen onbezorgd aan het chillen. Maar ik moet toegeven, hoe meer ik het rechte pad kies, hoe makkelijker het wordt. Ik geef niet zo veel meer om vervelende situaties. Ik leer steeds weer bij. Terwijl ik op dit pad loop, zijn er meer kansen voor me. Er zijn mensen die een verbinding met me willen aangaan, projecten die ik kan doen, leidinggevenden die contact opnemen omdat ze van iemand over me gehoord hebben. En het beste? Ik hoef niet meer te kijken naar de gemakkelijke weg. We kunnen niet veranderen hoe mensen zich op de werkvloer gedragen. Dat kan niet. En daarom zal er altijd drama zijn op de werkvloer. Maar als we ons houden aan deze stappen en er werk in stoppen, kunnen we het voorkomen. Dank jullie wel voor het zijn van mijn vertrouwenspersonen. (Gelach) En bedankt voor jullie tijd. (Applaus)