Ik heb een hechte vriendengroep.
We wonen in verschillende steden
en werken in verschillende vakgebieden.
Van het lokale nieuws tot de gemeente
tot rechten, financiële dienstverlening...
En ondanks die verschillende vakgebieden
hebben we gelijksoortige verhalen
over drama op de werkvloer.
Ik definieer drama op de werkvloer
als een irritatie die de stress
van het werk verhoogt.
Het is wanneer mensen
op je zenuwen werken,
niet het werk zelf.
Terwijl we het over onze verhalen hebben,
besef ik dat er een beter manier moet zijn
om te samenwerken met onze collega's
zonder zo veel drama.
Dus ik bedacht een aantal stappen
die goed werken voor mij
en ik wil ze vandaag
graag met jullie delen.
Stap 1: Spoel terug en reflecteer.
Ook wel bekend als: 'Wat heb ik gedaan?'
Ik wil dat jullie terugspoelen naar
het meest recente drama op de werkvloer.
Bekijk het als een film.
Negeer alle emoties en focus op jezelf.
Laten we het hypothetisch bekijken:
Stel dat je werkt aan een groepsproject,
je allemaal je individuele taken hebt
en het werk onderling verdeelt.
Maar dan reageert iemand niet meer.
Ze nemen de telefoon niet op;
ze verdwijnen.
Dan moet jij of iemand anders
extra werk doen.
Dus in een klein moment
van verstandsverbijstering,
beklaag je je bij een collega.
Dan verschijnt de verdwenen
collega ineens weer
en weet alles wat je net gezegd hebt.
(Gelach)
Wat heb ik gedaan in deze situatie?
Ik klaagde bij iemand
die niet mijn vertrouwenspersoon was.
Waarom zou ik dat doen?
Soms vormen we een
onuitgesproken band met iemand,
die alleen in ons hoofd bestaat.
Ze zijn me geen geheimhouding schuldig.
Ik nam dat gewoon aan.
Dus we gaan ons niet stuk staren
op waarom ze het hebben verteld.
Het maakt niet uit.
Ze hebben het gedaan.
Maar het doel van deze stap
is zelfreflectie.
We moeten focussen
op wat wij hebben gedaan
zodat we het voortaan kunnen voorkomen.
Stap 2: Kom terug naar de werkelijkheid,
ook wel bekend als: 'Het moet stoppen.'
(Gelach)
Denken jullie ooit na over problemen
voordat je naar je werk gaat?
Of doe alleen ik dat?
(Gelach)
Nou, ik ben er schuldig aan.
Ik denk aan allerlei situaties
en word boos doordat ik
er alleen al aan denk.
Ik zeg tegen mezelf:
"Je bereidt je alleen goed voor, Stacy."
(Gelach)
"Je zorgt dat je aankunt
wat je voor je kiezen krijgt."
Maar dat is niet zo.
Wat je echt doet is jezelf saboteren
en een angst creëren in je hoofd
die niet bestaat.
We moeten ook voorzichtig zijn
met het luisteren naar
verzonnen scenario's van anderen.
Dit bedoel ik:
Stel dat je in de pauzeruimte bent
en je praat met wat collega's.
Dan komt er ineens
een andere collega binnen.
Die lijkt in gedachten verzonken,
niet vrolijk, maar ook niet onbeleefd.
Die komt binnen en gaat weer weg.
Dan gaan de collega's bespreken
wat er aan de hand is met die persoon.
Ze zeggen dingen als:
"Hij is boos dat hij
de baan niet heeft gekregen."
Of ze zeggen: "Oh nee,
rond deze tijd is hij altijd chagrijnig."
En jij denkt: ja, dat moet het zijn.
Je luistert ernaar alsof het feiten zijn.
Terwijl deze collega in gedachten
verzonken kan zijn
over van alles.
Hij kan net een zak snoepjes
hebben geopend,
vier dezelfde snoepjes
hebben getrokken,
en proberen te bedenken
hoe dat kan.
(Gelach) (Applaus)
Maar jij staat erbij en luistert
naar hun verzonnen scenario
dat nu beïnvloedt
hoe jij omgaat met die persoon.
Of we nu verhalen verzinnen
in ons hoofd,
of luisteren naar de verzonnen
verhalen van anderen,
het moet stoppen.
Het doel van deze stap:
maak je niet druk over dingen
die niet gebeurd zijn.
Oké. Stap 3:
Lucht je hart.
Het is goed
om een vertrouweling te hebben.
Dat is je coach, je steun en toeverlaat,
je therapeut,
wat je ook maar wilt dat hij voor je is.
Dit is niet degene in stap 1
die toevallig in de buurt was.
Je hebt een vaste connectie
met deze vertrouwenspersoon.
Hier is nog een scenario.
Je moet een klant iets vertellen
dat ze niet willen horen.
Dus terwijl je hier middenin zit,
komt er een collega aan
die je onderbreekt
en dan precies dezelfde
dingen zegt als jij.
Je kunt geen scène schoppen
waar een klant bij is.
Dus je moet het laten gebeuren,
"Hm-hm" zeggen en luisteren.
En vanbinnen sta je in brand.
Dus wat moeten we doen?
We gaan naar onze vertrouwenspersoon.
We praten erover. We worden boos.
En dat is het moment daarvoor. Word boos.
Word kwaad.
Vloek, schreeuw.
Doe wat je moet doen
om het eruit te krijgen.
Hier is het moeilijke gedeelte:
nu moet je dit ombuigen naar positiviteit.
Ik geloof echt in positieve
en negatieve energie,
en die beïnvloeden
onze stemming gedurende de dag.
Je moet denken aan dingen als:
Hoe ga ik nu verder?
Wat kan ik anders doen?
En als jij de vertrouwenspersoon bent,
is het jouw taak om je vriend
terug naar het positieve te leiden.
Het andere moeilijke gedeelte:
dan moet je deze lessen
toepassen op de situatie.
Je kunt die wrok niet meenemen.
Als je dat doet,
wordt deze eenmalige situatie een patroon.
Patronen zijn moeilijker om te negeren
dan een eenmalige situatie.
Het doel van deze stap is:
laten we het luchten van ons hart
omzetten naar een productief gesprek.
Stap 4:
Leer een nieuwe taal,
ook bekend als: 'We moeten praten.'
Mensen, ik houd er niet van
om op het werk de telefoon aan de nemen.
Gewoon niet.
Wat je tegen me moet zeggen
kan in een berichtje
of een e-mail.
Dat is mijn werktaal.
(Gelach)
Het enige probleem daarmee is
dat je geen toon
kunt horen in een e-mail.
Ik lees e-mails op de manier
waarop ik praat,
dus ik heb vast soms de toon
verkeerd geïnterpreteerd,
tenzij ik de afzender ken.
Hier is een voorbeeld.
Ik ga een e-mail laten zien
en ik wil dat jullie hem lezen,
en dan ga ik hem voorlezen.
Dat was tijd genoeg,
je zou hem gelezen moeten hebben.
(Gelach)
"Stacy,
Dankjewel voor je bericht over mijn groep.
Op dit moment hebben we
geen extra ondersteuning nodig.
Als we voortaan hulp nodig hebben,
zal ik het vragen,
je hoeft me niet te berichten.
In mijn vorige e-mail (zie onder)
beschrijf ik wat ik doe
en wat jullie doen,
zodat we dit voortaan
kunnen voorkomen.
Als altijd, bedankt voor de samenwerking!
Mensen...
(Gelach)
Is dat hoe je hem las?
(Gelach)
Er staan een aantal woorden in
waarvan je kunt aannemen
dat als je ze hoort of ziet in een e-mail,
ze getypt zijn met de middelvingers.
(Gelach)
Toen wist ik dat niet. Nu wel.
(Gelach)
Ik denk dat ik wat e-mails heb verpest.
Ze worden nog gecorrigeerd.
(Gelach)
Dat gezegd hebbende,
je moet weten wanneer
je de telefoon moet pakken.
Je moet weten wanneer
het tijd is voor oogcontact.
En die gesprekken zijn niet gemakkelijk.
Ze zijn moeilijk, maar nodig.
Het doel is om het perspectief
van de ander te begrijpen.
Dus je begint het gesprek met dingen als:
"Oké, je raakte van streek toen ik..."
Of je zegt dingen als:
"Oké, je had de situatie
al onder controle
en toen ging ik..."
Op die manier kun je zien
wat de ander bedoelt.
Probeer mensen ook niet
hetzelfde te maken als jij.
We hebben allemaal onze eigen
geschiedenis en ervaringen.
We hebben onze eigen manier
van communiceren.
Terwijl nieuwe generaties
de werkvloer op komen,
passen we ons aan.
Vergaderingen zijn nu e-mails.
E-mails zijn nu sms'jes.
Afspraken gaan nu via Skype.
Terwijl we ons hieraan aanpassen,
moeten we proberen te begrijpen
welke manier van communiceren
ze gebruiken.
Het doel in die stap
is om hun werktaal echt te begrijpen
en te accepteren dat die anders kan zijn
dan die van jou.
Stap 5: Herken en bescherm,
ook bekend als:
'We moeten samen gaan wandelen.'
Hier is mijn laatste scenario
van een vriend van mij die docent is.
Je hebt een afspraak met een ouder
en van te voren bespreek je het
met een collega,
en de collega zegt:
"Het is oké, ik help je.
Ik zal het eens zijn
met je aanbevelingen."
Je bent wantrouwig
omdat hij je eerder heeft laten stikken,
maar je hebt het 'we moeten praten' gehad,
dus je denkt: Het zit goed tussen ons.
Ik ga hem vertrouwen.
Je gaat naar de afspraak,
de ouder is het niet met je eens,
en de collega is het natuurlijk
eens met de ouder,
zodat jij belachelijk lijkt.
We kunnen geen scène schoppen
voor de ogen van mensen.
Dus je houdt het binnen.
En dan, na de afspraak,
heeft die collega het lef
om tegen je te zeggen:
"Maffe afspraak, hè?"
(Gelach)
Ja.
Hij is je aan het testen. (Lacht)
Dat is het juiste moment
om boos te worden, toch?
Hij heeft dit vaker geflikt.
(Gelach)
Je hebt het genegeerd
en hij deed het opnieuw.
Maar we proberen drama op de werkvloer
te voorkomen, niet aanwakkeren,
dus we moeten het negeren.
Je kapt het gesprek af zodra het kan.
Je doet dit niet voor hem.
Je doet dit voor jezelf.
Je moet je energie beschermen.
Probeer niet te achterhalen
waarom hij dit doet,
en voer geen kom-naar-Jezus-gesprekken.
Het is wat het is,
hij deed wat hij deed,
en als de kans zich voordoet,
zou hij het opnieuw doen.
Maar dat weet je nu.
Je erkent dat nu.
Dus je kunt je gedrag erop aanpassen.
We proberen meestal onze verwachtingen
aan andere mensen op te leggen
en dan stelt het ons teleur
als ze er niet aan voldoen.
We moeten leren om mensen
te accepteren zoals ze zijn
en ons aanpassen aan de situatie.
Het doel van deze stap
is om te herkennen wanneer het tijd is
om professioneel afstand
te nemen van iemand.
Ik realiseer me dat deze stappen lijken
alsof je het rechte pad moet kiezen.
En mensen zeggen altijd:
"Kies gewoon het rechte pad."
En ze beschrijven het als een soort
elegant, rechtvaardig pad
gevuld met regenbogen en eenhoorns.
Dat is het niet.
Het is beschamend.
Het is vernederend.
Het zorgt voor een knoop in je maag.
Terwijl je op dit geweldige
rechte pad loopt,
zie je allerlei dingen
die je had moeten zeggen
en dingen die je
zou moeten hebben gedaan.
Je kijkt naar het gemakkelijke pad
en daar zijn mensen
onbezorgd aan het chillen.
Maar ik moet toegeven,
hoe meer ik het rechte pad kies,
hoe makkelijker het wordt.
Ik geef niet zo veel meer
om vervelende situaties.
Ik leer steeds weer bij.
Terwijl ik op dit pad loop,
zijn er meer kansen voor me.
Er zijn mensen die een verbinding
met me willen aangaan,
projecten die ik kan doen,
leidinggevenden die contact opnemen
omdat ze van iemand
over me gehoord hebben.
En het beste?
Ik hoef niet meer te kijken
naar de gemakkelijke weg.
We kunnen niet veranderen
hoe mensen zich op de werkvloer gedragen.
Dat kan niet.
En daarom zal er altijd drama zijn
op de werkvloer.
Maar als we ons houden aan deze stappen
en er werk in stoppen,
kunnen we het voorkomen.
Dank jullie wel voor het zijn
van mijn vertrouwenspersonen.
(Gelach)
En bedankt voor jullie tijd.
(Applaus)