'De Niet Ingeslagen Weg' van Robert Frost

Twee wegen splitsten in een geel woud.

En ik vond het jammer
dat ik ze niet beide kon verkennen

en dat ik slechts één reiziger ben.

Voor een lange tijd stond ik daar
en bekeek er één zo ver als ik kon

tot waar het afboog in het kreupelhout.

Dan nam ik de andere, die even goed leek,

en misschien zelfs beter,

omdat hij grasrijk was en slijtage wenste,

hoewel, in de mate dat ze bewandeld werden
ze beide even versleten waren.

Beide waren ze die ochtend even bedekt

door bladeren die nog niet betreden waren.

O, ik hield de eerste voor een andere dag!

Maar omdat ik wist
dat de ene weg leidt naar een andere,

twijfelde ik of ik ooit terug zou keren.

Ik zal dit vertellen met een zucht

ergens jaren en jaren hiervandaan:

twee wegen splitsten in een woud,

en ik --

ik nam de minst begane,

en dat maakte het hele verschil.