WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:02.000
เริ่มต้นอย่างนี้ละกันค่ะ

00:00:02.000 --> 00:00:04.000
2-3 ปีก่อน มีผู้จัดงานคนนึงโทรมาหา

00:00:04.000 --> 00:00:06.000
เพราะฉันกำลังจะไปพูดบรรยาย

00:00:06.000 --> 00:00:08.000
เธอโทรมา แล้วบอกว่า

00:00:08.000 --> 00:00:10.000
"ฉันกำลังคิดไม่ตก

00:00:10.000 --> 00:00:12.000
ว่าจะเขียนแนะนำคุณยังไงในใบปลิวโฆษณา"

00:00:12.000 --> 00:00:14.000
ฉันเลยถามไปว่า "มีปัญหาตรงไหนเหรอคะ"

00:00:14.000 --> 00:00:16.000
เธอตอบว่า "คือ ฉันเคยฟังคุณพูด

00:00:16.000 --> 00:00:19.000
และคิดว่าฉันน่าจะเรียกคุณว่า'นักวิจัย'

00:00:19.000 --> 00:00:21.000
แต่ก็กลัวว่า ถ้าเรียกคุณว่า'นักวิจัย' แล้วจะไม่มีใครมาฟัง

00:00:21.000 --> 00:00:23.000
เพราะคนเขาจะคิดว่าคุณน่าเบื่อและไม่มีประโยชน์ต่อชีวิตเขา"

00:00:23.000 --> 00:00:25.000
(หัวเราะ)

00:00:25.000 --> 00:00:27.000
โอเค

00:00:27.000 --> 00:00:29.000
เธอบอกว่า"แต่ที่ฉันชอบเกี่ยวกับการบรรยายของคุณน่ะ

00:00:29.000 --> 00:00:31.000
คือความที่คุณเป็นนักเล่าเรื่อง

00:00:31.000 --> 00:00:34.000
ก็เลยคิดว่าเรียกคุณว่า'นักเล่าเรื่อง'แล้วกัน"

00:00:34.000 --> 00:00:37.000
ซึ่งแน่นอนว่า ส่วนความเป็นนักวิชาการและความไม่มั่นใจของฉัน

00:00:37.000 --> 00:00:39.000
ถามว่า "จะเรียกฉันว่าอะไรนะ"

00:00:39.000 --> 00:00:42.000
เธอบอกว่า "จะเรียกคุณว่า'นักเล่าเรื่อง'ค่ะ"

00:00:42.000 --> 00:00:45.000
ฉันเลย แบบว่า "ไม่เรียกว่า'ภูตน้อยมหัศจรรย์'ไปซะเลยล่ะ"

00:00:45.000 --> 00:00:48.000
(หัวเราะ)

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
ฉันก็บอกว่า "เดี๋ยวขอคิดแป๊บนึง"

00:00:51.000 --> 00:00:54.000
ฉันพยายามจะควานหาความกล้าในตัวเอง

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
แล้วก็คิดว่า ฉันเป็นนักเล่าเรื่องจริงๆ

00:00:57.000 --> 00:00:59.000
ฉันเป็นนักวิจัยเชิงคุณภาพ

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
ฉันรวบรวมเรื่องราว นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

00:01:01.000 --> 00:01:04.000
แล้วบางที เรื่องราวเหล่านั้นก็คือข้อมูลที่มีจิตวิญญาณ

00:01:04.000 --> 00:01:06.000
บางที ฉันอาจจะเป็นแค่นักเล่าเรื่องจริงๆ

00:01:06.000 --> 00:01:08.000
ฉันเลยบอกเธอไปว่า "เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ

00:01:08.000 --> 00:01:11.000
คุณเรียกฉันว่า'นักวิจัย-เล่าเรื่อง'แล้วกัน"

00:01:11.000 --> 00:01:14.000
เธอตอบว่า "ฮาฮา คนแบบนั้นไม่มีในโลกหรอกค่ะ"

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
(หัวเราะ)

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
ค่ะ ฉันเป็นนักวิจัย-เล่าเรื่อง

00:01:18.000 --> 00:01:20.000
ที่จะมาบรรยายในวันนี้

00:01:20.000 --> 00:01:22.000
เพราะเราพูดถึงการเปิดกว้างทางการเรียนรู้กันบ่อยๆ

00:01:22.000 --> 00:01:24.000
ฉันเลยอยากจะพูดกับพวกคุณ และเล่าเรื่องบางเรื่อง

00:01:24.000 --> 00:01:27.000
เกี่ยวกับงานวิจัยของฉันชิ้นหนึ่ง

00:01:27.000 --> 00:01:30.000
ที่เปลี่ยนพื้นฐานความเข้าใจของฉัน

00:01:30.000 --> 00:01:33.000
มันยังได้เปลี่ยนวิธีที่ฉันใช้ชีวิต และรัก

00:01:33.000 --> 00:01:35.000
และทำงาน และเลี้ยงลูก

NOTE Paragraph

00:01:35.000 --> 00:01:37.000
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องค่ะ

00:01:37.000 --> 00:01:40.000
ตอนที่ฉันยังเป็นนักวิจัยอายุน้อย เป็นนักศึกษาปริญญาเอก

00:01:40.000 --> 00:01:42.000
ปีแรก มีศาสตราจารย์วิจัยคนนึง

00:01:42.000 --> 00:01:44.000
ที่พูดกับพวกเราว่า

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
"มันเป็นอย่างนี้

00:01:46.000 --> 00:01:49.000
ถ้าคุณวัดมันไม่ได้ มันไม่มีอยู่จริง"

00:01:49.000 --> 00:01:52.000
ฉันคิดว่าเขาล้อเล่นกับฉันไปอย่างนั้น

00:01:52.000 --> 00:01:55.000
ฉันว่า"จริงเหรอ" เขาก็ว่า"แน่นอน"

00:01:55.000 --> 00:01:57.000
คุณต้องเข้าใจนะคะ

00:01:57.000 --> 00:01:59.000
ว่าฉันจบป.ตรีสาขาสังคมสงเคราะห์ ป.โทสาขาสังคมสงเคราะห์

00:01:59.000 --> 00:02:01.000
และตอนนั้นกำลังเรียนป.เอกสาขาสังคมสงเคราะห์

00:02:01.000 --> 00:02:03.000
ตลอดเส้นทางการศึกษาของฉัน

00:02:03.000 --> 00:02:05.000
ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

00:02:05.000 --> 00:02:07.000
ที่เชื่อประมาณว่า

00:02:07.000 --> 00:02:10.000
"ชีวิตมันยุ่งเหยิง ทำใจรักมันซะ"

00:02:10.000 --> 00:02:12.000
แต่ฉันออกจะเป็นแบบ "ชีวิตมันยุ่งเหยิง

00:02:12.000 --> 00:02:15.000
ก็สะสางเสียสิ จัดการให้เรียบร้อย

00:02:15.000 --> 00:02:17.000
แล้วก็จัดลงไปในกล่องข้าวแบบญี่ปุ่น"

00:02:17.000 --> 00:02:19.000
(หัวเราะ)

00:02:19.000 --> 00:02:22.000
ฉันเลยคิดว่าหาพรหมลิขิตของตัวเองเจอแล้ว

00:02:22.000 --> 00:02:25.000
พบกับอาชีพที่เหมาะกับฉัน

00:02:25.000 --> 00:02:28.000
จริงๆนะคะ มีประโยคที่พูดกันบ่อยในวงการสังคมสงเคราะห์

00:02:28.000 --> 00:02:31.000
"ใช้ความลำบากของงานมาเป็นกำลัง"

00:02:31.000 --> 00:02:34.000
แต่ฉันเป็นพวก "ต่อยความลำบากให้หน้าหงาย

00:02:34.000 --> 00:02:36.000
ผลักออกไปให้พ้นทาง แล้วก็ได้เกรดAทุกตัว"

00:02:36.000 --> 00:02:39.000
นั่นเป็นคาถาของฉันค่ะ

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
ฉันก็เลยตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก

00:02:41.000 --> 00:02:44.000
แล้วฉันก็คิดว่า รู้อะไรมั้ย เนี่ยแหละอาชีพของฉัน

00:02:44.000 --> 00:02:47.000
เพราะฉันสนใจในหัวข้อที่ยุ่งเหยิง

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
แต่ฉันอยากทำให้มันไม่ยุ่ง

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
ฉันอยากเข้าใจมัน

00:02:51.000 --> 00:02:53.000
ฉันอยากจะเจาะลึกลงไปในเรื่องเหล่านั้น

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
ที่ฉันรู้ว่าสำคัญ

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
เพื่อจะถอดรหัสมาแสดงให้ทุกคนได้เห็น

NOTE Paragraph

00:02:57.000 --> 00:03:00.000
ที่ที่ฉันเริ่มคือเรื่อง'ความสัมพันธ์'

00:03:00.000 --> 00:03:03.000
เพราะเมื่อคุณเป็นนักสังคมสงเคราะห์มา 10 ปี

00:03:03.000 --> 00:03:05.000
สิ่งที่คุณตระหนักได้คือ

00:03:05.000 --> 00:03:08.000
ความสัมพันธ์เป็นเหตุผลที่เรามานั่งอยู่ตรงนี้

00:03:08.000 --> 00:03:11.000
มันเป็นสิ่งที่สร้างจุดประสงค์และความหมายให้ชีวิตเรา

00:03:11.000 --> 00:03:13.000
นี่แหละคือคำตอบ

00:03:13.000 --> 00:03:15.000
ไม่ว่าคุณจะพูดกับใคร

00:03:15.000 --> 00:03:18.000
คนที่ทำงานเกี่ยวกับสังคมสงเคราะห์ สุขภาพจิต ทารุณกรรม หรือการถูกทอดทิ้ง

00:03:18.000 --> 00:03:20.000
สิ่งที่พวกเรารู้คือว่า ความสัมพันธ์

00:03:20.000 --> 00:03:23.000
ความสามารถที่จะรู้สึกถึงความสัมพันธ์

00:03:23.000 --> 00:03:26.000
ตามหลักชีวะและประสาทวิทยา คือปัจจัยของสิ่งมีชีวิต

00:03:26.000 --> 00:03:28.000
มันคือสิ่งที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี้

00:03:28.000 --> 00:03:31.000
ฉันเลยคิดว่า รู้อะไรมั้ย ฉันจะเริ่มที่ความสัมพันธ์นี่แหละ

00:03:31.000 --> 00:03:34.000
คุณรู้จักสถานการณ์นั้นดี

00:03:34.000 --> 00:03:36.000
เวลาที่คุณได้รับการประเมินจากหัวหน้า

00:03:36.000 --> 00:03:39.000
แล้วหัวหน้าบอกว่าคุณทำ37อย่างได้เยี่ยมมาก

00:03:39.000 --> 00:03:41.000
และมีอย่างนึงที่เป็น'สิ่งที่ควรปรับปรุง'

00:03:41.000 --> 00:03:43.000
(หัวเราะ)

00:03:43.000 --> 00:03:46.000
แต่คุณก็เอาแต่คิดซ้ำๆถึงไอ้เจ้า'สิ่งที่ควรปรับปรุง'นี่

00:03:47.000 --> 00:03:50.000
งานวิจัยของฉันก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

00:03:50.000 --> 00:03:53.000
เพราะเวลาที่คุณถามใครๆเกี่ยวกับความรัก

00:03:53.000 --> 00:03:55.000
เขาจะตอบคุณด้วยเรื่องอกหัก

00:03:55.000 --> 00:03:57.000
เวลาคุณถามเรื่องความผูกพัน

00:03:57.000 --> 00:04:00.000
เขาจะเล่าถึงประสบการณ์ที่ปวดร้าวที่สุด

00:04:00.000 --> 00:04:02.000
ของการถูกแบ่งแยก

00:04:02.000 --> 00:04:04.000
และเวลาที่คุณถามเรื่องความสัมพันธ์

00:04:04.000 --> 00:04:07.000
เรื่องที่เขาเล่ากลับเป็นเรื่องการตัดขาด

NOTE Paragraph

00:04:07.000 --> 00:04:10.000
แค่เพียงไม่นาน ประมาณ6สัปดาห์หลังจากเริ่มงานวิจัย

00:04:10.000 --> 00:04:13.000
ที่ฉันได้พบกับสิ่งไร้นิยามสิ่งนี้

00:04:13.000 --> 00:04:16.000
ซึ่งช่วยเผยความลับของความสัมพันธ์

00:04:16.000 --> 00:04:19.000
ในแบบที่ฉันไม่เข้าใจและไม่เคยเห็นมาก่อน

00:04:19.000 --> 00:04:21.000
ฉันเลยถอยออกมาจากงานวิจัย

00:04:21.000 --> 00:04:24.000
เพราะคิดว่าจะต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าสิ่งนี้คืออะไร

00:04:24.000 --> 00:04:27.000
ปรากฏว่าสิ่งนี้คือความละอาย

00:04:27.000 --> 00:04:29.000
ความละอายจริงๆแล้วเข้าใจได้ง่ายๆว่า

00:04:29.000 --> 00:04:31.000
เป็นความกลัวการถูกตัดขาด

00:04:31.000 --> 00:04:33.000
มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันหรือเปล่า

00:04:33.000 --> 00:04:36.000
ที่ถ้าคนอื่นได้รู้หรือได้เห็น

00:04:36.000 --> 00:04:39.000
แล้วฉันจะไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์อีกต่อไป

00:04:39.000 --> 00:04:41.000
ความรู้สึกแบบนี้ ฉันบอกคุณได้เลยค่ะ

00:04:41.000 --> 00:04:43.000
ว่ามันเป็นเรื่องปกติมาก เรามีกันทุกคน

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
คนที่ไม่รู้จักความละอาย

00:04:45.000 --> 00:04:47.000
จะไม่สามารถรู้สึกเห็นใจเพื่อนมนุษย์หรือว่าเข้าใจความสัมพันธ์ได้

00:04:47.000 --> 00:04:49.000
ไม่มีใครอยากจะพูดถึงเรื่องนี้

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
และยิ่งพูดถึงมันน้อยลงเท่าไหร่ คุณก็จะมีมันมากขึ้นเท่านั้น

00:04:54.000 --> 00:04:56.000
สิ่งที่เป็นพื้นฐานของความละอาย

00:04:56.000 --> 00:04:58.000
หรือความคิดที่ว่า"ฉันไม่ดีพอ"

00:04:58.000 --> 00:05:00.000
ซึ่งเราทุกคนรู้จักดี

00:05:00.000 --> 00:05:02.000
"ฉันไม่อะไรพอ ฉันไม่ผอมพอ

00:05:02.000 --> 00:05:04.000
ไม่รวยพอ ไม่สวยพอ ไม่ฉลาดพอ

00:05:04.000 --> 00:05:06.000
ไม่สำคัญพอ"

00:05:06.000 --> 00:05:08.000
สิ่งที่เป็นต้นเหตุสำคัญ

00:05:08.000 --> 00:05:11.000
คือความรู้สึกอ่อนแออย่างรุนแรง

00:05:11.000 --> 00:05:13.000
ความคิดที่ว่า

00:05:13.000 --> 00:05:15.000
เพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์

00:05:15.000 --> 00:05:18.000
เราต้องยอมให้คนอื่นเห็นตัวตนของเรา

00:05:18.000 --> 00:05:20.000
ตัวตนที่แท้จริง

NOTE Paragraph

00:05:20.000 --> 00:05:23.000
คุณก็รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับความอ่อนแอ ฉันเกลียดความอ่อนแอ

00:05:23.000 --> 00:05:25.000
ฉันก็เลยคิดว่า นี่เป็นโอกาส

00:05:25.000 --> 00:05:28.000
ที่ฉันจะใช้ไม้บรรทัดไล่ตีมันให้กระเจิง

00:05:28.000 --> 00:05:31.000
เป็นไงเป็นกัน ฉันจะต้องเข้าใจมันให้ได้

00:05:31.000 --> 00:05:34.000
ฉันจะใช้เวลาหนึ่งปี เพื่อวิเคราะห์ชำแหละความละอาย

00:05:34.000 --> 00:05:36.000
จะทำความเข้าใจว่าความอ่อนแอทำงานอย่างไร

00:05:36.000 --> 00:05:39.000
และฉันจะเอาชนะมัน

00:05:39.000 --> 00:05:42.000
ค่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกพร้อม แล้วก็ตื่นเต้นมากๆ

00:05:44.000 --> 00:05:46.000
แน่ล่ะ มันไม่จบลงด้วยดีหรอก

00:05:46.000 --> 00:05:49.000
(หัวเราะ)

00:05:49.000 --> 00:05:51.000
ดูก็รู้แล้ว

00:05:51.000 --> 00:05:53.000
ถ้าให้ฉันพูดถึงเรื่องความละอาย

00:05:53.000 --> 00:05:55.000
ฉันคงพูดได้ยาวจนกินเวลาของผู้บรรยายคนอื่นๆ

00:05:55.000 --> 00:05:58.000
แต่นี่คือใจความสำคัญที่ฉันอยากจะบอกคุณ

00:05:58.000 --> 00:06:01.000
สิ่งนี้อาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฉันได้เรียนรู้

00:06:01.000 --> 00:06:04.000
ตลอดทศวรรษที่ฉันทำวิจัยมา

00:06:04.000 --> 00:06:06.000
เวลาหนึ่งปีของฉัน

00:06:06.000 --> 00:06:08.000
กลายเป็นหกปี

00:06:08.000 --> 00:06:10.000
เรื่องราวเป็นพันๆเรื่อง

00:06:10.000 --> 00:06:13.000
การสัมภาษณ์ การประชุมกลุ่มย่อยเป็นร้อยๆ

00:06:13.000 --> 00:06:15.000
ช่วงหนึ่ง บางคนถึงกับส่งบันทึกส่วนตัวมาให้

00:06:15.000 --> 00:06:18.000
และส่งเรื่องราวของพวกเขาให้ฉัน

00:06:18.000 --> 00:06:21.000
ข้อมูลเป็นพันๆในเวลาหกปี

00:06:21.000 --> 00:06:23.000
ทำให้ฉันเข้าใจระดับนึง

NOTE Paragraph

00:06:23.000 --> 00:06:25.000
ฉันเหมือนจะเข้าใจว่านี่แหละคือความละอาย

00:06:25.000 --> 00:06:27.000
นี่แหละคือวิธีที่มันทำงาน

00:06:27.000 --> 00:06:29.000
ฉันเขียนหนังสือ

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
ฉันตีพิมพ์ทฤษฎี

00:06:31.000 --> 00:06:34.000
แต่ว่ามีบางอย่างที่มันไม่ใช่

00:06:34.000 --> 00:06:36.000
และสิ่งที่ว่านั่นคือ

00:06:36.000 --> 00:06:38.000
ถ้าฉันนำคนที่ฉันสัมภาษณ์

00:06:38.000 --> 00:06:41.000
มาแบ่งคร่าวๆโดยใช้เกณฑ์ที่ว่า

00:06:41.000 --> 00:06:44.000
ใครรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง

00:06:44.000 --> 00:06:46.000
นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ

00:06:46.000 --> 00:06:48.000
ความรู้สึกว่าตัวเองมีค่า

00:06:48.000 --> 00:06:51.000
พวกเขารู้สึกถึงความรักและความผูกพัน

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
และอีกกลุ่มที่ต้องพยายามดิ้นรนหามัน

00:06:53.000 --> 00:06:55.000
คนที่มักจะสงสัยว่าตัวเองดีพอมั้ย

00:06:55.000 --> 00:06:57.000
มันมีแค่ตัวแปรเดียว

00:06:57.000 --> 00:06:59.000
ที่แยกคนที่มี

00:06:59.000 --> 00:07:01.000
ความรู้สึกรักและผูกพัน

00:07:01.000 --> 00:07:03.000
ออกจากคนที่ต้องต่อสู้เพื่อความรู้สึกเหล่านั้น

00:07:03.000 --> 00:07:05.000
และตัวแปรนั้นคือ คนที่รู้สึกถึง

00:07:05.000 --> 00:07:07.000
ความรักและความผูกพัน

00:07:07.000 --> 00:07:10.000
เชื่อว่าตัวเองมีค่าสำหรับความรักและความผูกพัน

00:07:10.000 --> 00:07:12.000
แค่นั้นเอง

00:07:12.000 --> 00:07:14.000
พวกเขาเชื่อว่าเขามีค่าพอ

00:07:15.000 --> 00:07:18.000
และสำหรับฉัน ส่วนสำคัญที่สุด

00:07:18.000 --> 00:07:21.000
ที่ทำให้เราขาดความสัมพันธ์

00:07:21.000 --> 00:07:24.000
คือความกลัวว่าเราไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์นั้นๆ

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
ทั้งในมุมมองส่วนตัวและทางวิชาการ

00:07:26.000 --> 00:07:29.000
มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเข้าใจมากขึ้น

00:07:29.000 --> 00:07:32.000
ฉันก็เลย

00:07:32.000 --> 00:07:34.000
เอาบทสัมภาษณ์ทั้งหมดมา

00:07:34.000 --> 00:07:37.000
ตรงไหนที่ฉันเห็นความรู้สึกมีค่า ตรงไหนที่ฉันเห็นคนใช้ชีวิตอย่างนั้น

00:07:37.000 --> 00:07:40.000
และดูเฉพาะตรงนั้น

NOTE Paragraph

00:07:40.000 --> 00:07:42.000
คนเหล่านี้มีอะไรเหมือนกัน

00:07:42.000 --> 00:07:44.000
ฉันเป็นโรคบ้าเครื่องใช้สำนักงานอยู่นิดๆค่ะ

00:07:44.000 --> 00:07:47.000
แต่ว่านั่นเป็นอีกการบรรยายได้อีกเรื่อง

00:07:47.000 --> 00:07:50.000
ฉันมีแฟ้มกระดาษมะนิลา แล้วก็มีปากกาสี

00:07:50.000 --> 00:07:52.000
แล้วฉันก็แบบ จะเรียกงานวิจัยนี้ว่าอะไรดีนะ

00:07:52.000 --> 00:07:54.000
แล้วคำแรกที่นึกออก

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
คือคำว่า เต็มใจ

00:07:56.000 --> 00:07:59.000
คนพวกนี้เป็นคนเต็มใจ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกมีค่า

00:07:59.000 --> 00:08:02.000
ฉันเลยเขียนที่หัวแฟ้มกระดาษมะนิลา

00:08:02.000 --> 00:08:04.000
และเริ่มดูข้อมูล

00:08:04.000 --> 00:08:06.000
จริงๆแล้ว ฉันดูข้อมูลก่อน

00:08:06.000 --> 00:08:08.000
ใช้เวลาสี่วัน

00:08:08.000 --> 00:08:11.000
กับการวิเคราะห์ข้อมูลอย่างเข้มข้น

00:08:11.000 --> 00:08:14.000
ที่ฉันกลับไป หาข้อมูลสัมภาษณ์ หาเรื่องเล่า หาเหตุการณ์

00:08:14.000 --> 00:08:17.000
อะไรคือใจความสำคัญ อะไรคือรูปแบบ

00:08:17.000 --> 00:08:20.000
สามีของฉันออกจากเมืองไปกับลูกๆ

00:08:20.000 --> 00:08:23.000
เพราะฉันมักจะเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งแบบแจ็กสัน โพลล็อก

00:08:23.000 --> 00:08:25.000
เวลาที่ฉันเอาแต่เขียน

00:08:25.000 --> 00:08:28.000
และอยู่ในอารมณ์นักวิจัย

00:08:28.000 --> 00:08:30.000
และนี่คือสิ่งที่ฉันค้นพบค่ะ

00:08:32.000 --> 00:08:34.000
สิ่งที่คนเหล่านี้มีเหมือนกัน

00:08:34.000 --> 00:08:36.000
คือความกล้า(courage)

00:08:36.000 --> 00:08:39.000
ฉันอยากจะแยกความกล้า(courage)กับความองอาจ(bravery)ก่อน

00:08:39.000 --> 00:08:41.000
ความกล้า(courage)ในความหมายดั้งเดิม

00:08:41.000 --> 00:08:43.000
เมื่อตอนที่คำนี้เข้ามาในภาษาอังกฤษตอนแรกๆ

00:08:43.000 --> 00:08:46.000
มันมาจากภาษาละติน cor แปลว่า หัวใจ

00:08:46.000 --> 00:08:48.000
และความหมายดั้งเดิม

00:08:48.000 --> 00:08:51.000
คือการเล่าเรื่องราวของตัวเราด้วยหัวใจทั้งดวง

00:08:51.000 --> 00:08:53.000
คนเหล่านี้

00:08:53.000 --> 00:08:55.000
สรุปง่ายๆว่า มีความกล้า

00:08:55.000 --> 00:08:57.000
ที่จะบกพร่อง

00:08:58.000 --> 00:09:00.000
เขาเหล่านี้รู้จักรักตัวเองก่อน

00:09:00.000 --> 00:09:03.000
แล้วจึงเอาใจใส่คนอื่น

00:09:03.000 --> 00:09:06.000
เพราะความจริงที่ว่า เราไม่สามารถรักคนอื่นได้

00:09:06.000 --> 00:09:09.000
ถ้าเราไม่มีความเมตตาต่อตัวเองก่อน

00:09:09.000 --> 00:09:11.000
และสุดท้ายคือ พวกเขามีความสัมพันธ์

00:09:11.000 --> 00:09:13.000
และนี่คือส่วนที่ยาก

00:09:13.000 --> 00:09:16.000
เพราะความจริงใจ

00:09:16.000 --> 00:09:19.000
พวกเขายอมทิ้งตัวตนที่เขาคิดว่าเขาควรจะเป็น

00:09:19.000 --> 00:09:21.000
เพื่อจะเป็นตัวเอง

00:09:21.000 --> 00:09:24.000
ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณจำเป็นต้องทำ

00:09:24.000 --> 00:09:26.000
ในการสร้างความสัมพันธ์

NOTE Paragraph

00:09:28.000 --> 00:09:30.000
อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน

00:09:30.000 --> 00:09:32.000
คือสิ่งนี้

00:09:35.000 --> 00:09:38.000
พวกเขาเต็มใจยอมรับความอ่อนแอ

00:09:40.000 --> 00:09:43.000
พวกเขาเชื่อว่า

00:09:43.000 --> 00:09:46.000
สิ่งที่ทำให้เขาอ่อนแอ

00:09:46.000 --> 00:09:48.000
ทำให้เขางดงาม

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
พวกเขาไม่ได้พูดถึงความอ่อนแอ

00:09:52.000 --> 00:09:54.000
ว่าเป็นสิ่งที่ง่ายดาย

00:09:54.000 --> 00:09:57.000
แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่ามันเจ็บปวด

00:09:57.000 --> 00:09:59.000
เหมือนจากในการสัมภาษณ์เรื่องความละอายก่อนหน้านี้

00:09:59.000 --> 00:10:02.000
พวกเขาแค่บอกว่ามันจำเป็น

00:10:03.000 --> 00:10:05.000
พวกเขาพูดถึงความสมัครใจ

00:10:05.000 --> 00:10:08.000
ที่จะบอกว่า"ฉันรักคุณ"ก่อน

00:10:08.000 --> 00:10:11.000
ความสมัครใจ

00:10:11.000 --> 00:10:13.000
ที่จะทำอะไร

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
ที่ไม่มีการประกันผล

00:10:16.000 --> 00:10:18.000
ความสมัครใจ

00:10:18.000 --> 00:10:20.000
ที่จะรอโทรศัพท์จากคุณหมอ

00:10:20.000 --> 00:10:22.000
หลังจากที่ไปตรวจมะเร็งเต้านม

00:10:23.000 --> 00:10:26.000
พวกเขาสมัครใจที่จะลงทุนในความสัมพันธ์

00:10:26.000 --> 00:10:29.000
ที่ไม่แน่ว่าจะงอกงาม

00:10:29.000 --> 00:10:32.000
พวกเขาคิดว่านี่เป็นเรื่องพื้นฐาน

NOTE Paragraph

00:10:32.000 --> 00:10:35.000
ส่วนตัวแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นการหักหลัง

00:10:35.000 --> 00:10:38.000
ฉันไม่อยากเชื่อว่าฉันสาบานจะอุทิศตน

00:10:38.000 --> 00:10:40.000
ให้กับการวิจัยไปแล้ว

00:10:40.000 --> 00:10:42.000
เพราะคำนิยามของการวิจัย

00:10:42.000 --> 00:10:45.000
คือการควบคุมและพยากรณ์ เพื่อศึกษาปรากฏการณ์

00:10:45.000 --> 00:10:47.000
โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อ

00:10:47.000 --> 00:10:49.000
ควบคุมและพยากรณ์ต่อไป

00:10:49.000 --> 00:10:51.000
แล้วตอนนี้ภารกิจของฉัน

00:10:51.000 --> 00:10:53.000
ที่จะควบคุมและพยากรณ์

00:10:53.000 --> 00:10:56.000
ให้คำตอบมาว่า วิธีใช้ชีวิตคือการยอมรับความอ่อนแอ

00:10:56.000 --> 00:10:59.000
หยุดควบคุม หยุดพยากรณ์

00:10:59.000 --> 00:11:02.000
สิ่งนี้นำไปสู่อาการประสาทเสียเล็กๆ

00:11:02.000 --> 00:11:06.000
(หัวเราะ)

00:11:06.000 --> 00:11:09.000
ซึ่งที่จริงดูเหมือนอย่างนี้มากกว่า

00:11:09.000 --> 00:11:11.000
(หัวเราะ)

00:11:11.000 --> 00:11:13.000
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

00:11:13.000 --> 00:11:16.000
ฉันเรียกมันว่าอาการป่วยทางจิต นักจิตบำบัดของฉันเรียกมันว่าการตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ

00:11:17.000 --> 00:11:19.000
การตื่นรู้ทางจิตวิญญาณฟังดูดีกว่าอาการป่วยทางจิต

00:11:19.000 --> 00:11:21.000
แต่ฉันยืนยันได้ค่ะ ว่ามันคืออาการป่วยทางจิต

00:11:21.000 --> 00:11:23.000
ฉันต้องเลิกดูข้อมูล แล้วก็หานักจิตบำบัด

00:11:23.000 --> 00:11:26.000
จะบอกอะไรให้ค่ะ คุณรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร

00:11:26.000 --> 00:11:29.000
เมื่อโทรหาเพื่อนๆ แล้วบอกว่า "ฉันคิดว่าฉันต้องไปหานักจิตบำบัด

00:11:29.000 --> 00:11:32.000
มีใครแนะนำมั้ย"

00:11:32.000 --> 00:11:34.000
เพราะว่าเพื่อนของฉันประมาณห้าคนบอกว่า

00:11:34.000 --> 00:11:36.000
"อู่ย ฉันไม่อยากเป็นนักจิตบำบัดของเธอหรอก"

00:11:36.000 --> 00:11:39.000
(หัวเราะ)

00:11:39.000 --> 00:11:41.000
ฉันว่า"หมายความว่ายังไง"

00:11:41.000 --> 00:11:44.000
แล้วพวกเขาก็บอกว่า"เปล่า ก็นะ

00:11:44.000 --> 00:11:46.000
อย่าพกไม้บรรทัดไปด้วยแล้วกัน"

00:11:46.000 --> 00:11:49.000
ฉันก็เลย"โอเค"

NOTE Paragraph

00:11:51.000 --> 00:11:53.000
หลังจากฉันก็หานักจิตบำบัดเจอ

00:11:53.000 --> 00:11:56.000
ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรก ไดอะน่า

00:11:56.000 --> 00:11:58.000
ฉันเอารายการ

00:11:58.000 --> 00:12:01.000
ของวิธีใช้ชีวิตของคนเต็มใจไปด้วย แล้วฉันก็นั่งลง

00:12:01.000 --> 00:12:03.000
เธอถามว่า"เป็นยังไงบ้างคะ"

00:12:03.000 --> 00:12:06.000
ฉันบอกว่า"สบายดีค่ะ โอเคค่ะ"

00:12:06.000 --> 00:12:08.000
เธอถาม"มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

00:12:08.000 --> 00:12:11.000
เธอเป็นนักจิตบำบัดสำหรับนักจิตบำบัด

00:12:11.000 --> 00:12:13.000
เพราะพวกเราก็ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ

00:12:13.000 --> 00:12:16.000
เพราะเขาจับความตอแหลได้เก่ง

00:12:16.000 --> 00:12:18.000
(หัวเราะ)

00:12:18.000 --> 00:12:20.000
ฉันเลยบอกว่า

00:12:20.000 --> 00:12:22.000
"คืออย่างนี้ค่ะ ฉันมีปัญหาใหญ่"

00:12:22.000 --> 00:12:24.000
เธอพูดว่า"ปัญหาอะไรคะ"

00:12:24.000 --> 00:12:27.000
ฉันตอบว่า "คือ ปัญหากับความอ่อนแอค่ะ

00:12:27.000 --> 00:12:30.000
และฉันรู้ว่าความอ่อนแอเป็นแก่น

00:12:30.000 --> 00:12:32.000
ของความละอายและความกลัว

00:12:32.000 --> 00:12:34.000
และของการดิ้นรนเพื่อความมีค่า

00:12:34.000 --> 00:12:37.000
แต่ปรากฏว่ามันก็เป็นจุดกำเนิด

00:12:37.000 --> 00:12:40.000
ของความสุข และความสร้างสรรค์

00:12:40.000 --> 00:12:42.000
ของความผูกพัน ของความรัก

00:12:42.000 --> 00:12:44.000
และฉันคิดว่า ฉันมีปัญหา

00:12:44.000 --> 00:12:47.000
และฉันต้องการความช่วยเหลือค่ะ"

00:12:47.000 --> 00:12:49.000
และฉันบอกว่า "แต่ขออย่างนึง

00:12:49.000 --> 00:12:51.000
ไม่เอาเรื่องครอบครัว

00:12:51.000 --> 00:12:53.000
หรือเรื่องน้ำเน่าวัยเด็ก"

00:12:53.000 --> 00:12:55.000
(หัวเราะ)

00:12:55.000 --> 00:12:58.000
"ฉันแค่ต้องการแผน"

00:12:58.000 --> 00:13:02.000
(หัวเราะ)

00:13:02.000 --> 00:13:05.000
(ปรบมือ)

00:13:05.000 --> 00:13:07.000
ขอบคุณค่ะ

00:13:09.000 --> 00:13:12.000
เธอก็ทำท่านี้

00:13:12.000 --> 00:13:14.000
(หัวเราะ)

00:13:14.000 --> 00:13:17.000
ฉันเลยบอกว่า"แย่มาก ใช่มั้ยคะ"

00:13:17.000 --> 00:13:20.000
เธอบอกว่า"ไม่ดีหรือไม่ร้ายหรอกค่ะ"

00:13:20.000 --> 00:13:22.000
(หัวเราะ)

00:13:22.000 --> 00:13:24.000
"มันก็เป็นอย่างที่มันเป็นค่ะ"

00:13:24.000 --> 00:13:27.000
ฉันเลยว่า"โอ้พระเจ้า ซวยแน่คราวนี้"

NOTE Paragraph

00:13:27.000 --> 00:13:30.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:13:30.000 --> 00:13:32.000
แล้วมันก็แย่ และก็ไม่แย่

00:13:32.000 --> 00:13:35.000
ใช้เวลาประมาณหนึ่งปี

00:13:35.000 --> 00:13:37.000
มีคนบางคน

00:13:37.000 --> 00:13:40.000
ที่เมื่อเข้าใจว่าความอ่อนแอและความอะเอียดอ่อนเป็นสิ่งสำคัญ

00:13:40.000 --> 00:13:43.000
พวกเขายอมรับมันด้วยความเต็มใจ

00:13:43.000 --> 00:13:45.000
หนึ่ง นั่นไม่ใช่ฉันค่ะ

00:13:45.000 --> 00:13:48.000
และ สอง ฉันไม่สุงสิงกับคนแบบนั้น

00:13:48.000 --> 00:13:51.000
(หัวเราะ)

00:13:51.000 --> 00:13:54.000
สำหรับฉัน มันเป็นหนึ่งปีของการต่อสู้อย่างนักเลงข้างถนน

00:13:54.000 --> 00:13:56.000
ชกกันจนน่วม

00:13:56.000 --> 00:13:58.000
ความอ่อนแอผลักมา ฉันก็ผลักตอบ

00:13:58.000 --> 00:14:01.000
ฉันแพ้การต่อสู้นั้น

00:14:01.000 --> 00:14:03.000
แต่ก็ได้ชีวิตกลับคืนมา

NOTE Paragraph

00:14:03.000 --> 00:14:05.000
แล้วฉันถึงได้กลับไปทำงานวิจัยอีก

00:14:05.000 --> 00:14:07.000
และใช้เวลาปีสองสามปีถัดมา

00:14:07.000 --> 00:14:10.000
พยายามที่ทำความเข้าใจจริงๆว่า พวกคนเต็มใจนั้น

00:14:10.000 --> 00:14:12.000
เขาตัดสินใจอย่างไร

00:14:12.000 --> 00:14:14.000
แล้วเรากำลังทำอะไร

00:14:14.000 --> 00:14:16.000
กับความอ่อนแอ

00:14:16.000 --> 00:14:18.000
ทำไมการต่อสู้กับมันถึงได้ยากลำบากนัก

00:14:18.000 --> 00:14:21.000
มีฉันคนเดียวหรือเปล่าที่ต้องต่อสู้กับความอ่อนแอ

00:14:21.000 --> 00:14:23.000
ไม่

00:14:23.000 --> 00:14:25.000
แล้วนี่ก็คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

00:14:26.000 --> 00:14:29.000
เราเมินเฉยต่อความอ่อนแอ

00:14:29.000 --> 00:14:31.000
เวลาที่เรารอโทรศัพท์แจ้งผล

00:14:31.000 --> 00:14:33.000
ตลกดีค่ะ ฉันโพสบนTwitterกับFacebook

00:14:33.000 --> 00:14:35.000
ถามว่า"คุณนิยามคำว่า'ความอ่อนแอ'อย่างไร

00:14:35.000 --> 00:14:37.000
อะไรทำให้คุณรู้สึกอ่อนแอ"

00:14:37.000 --> 00:14:40.000
และภายในเวลาชั่วโมงครึ่ง มีคนตอบกลับมา150คำตอบ

00:14:40.000 --> 00:14:42.000
เพราะฉันอยากรู้ว่า

00:14:42.000 --> 00:14:44.000
คนเขาคิดอะไรกัน

00:14:45.000 --> 00:14:47.000
การขอให้สามีช่วย

00:14:47.000 --> 00:14:50.000
เพราะฉันป่วย และเราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ

00:14:50.000 --> 00:14:53.000
การชวนสามีให้มีเซ็กส์

00:14:53.000 --> 00:14:55.000
การชวนภรรยาให้มีเซ็กส์

00:14:55.000 --> 00:14:58.000
การถูกปฏิเสธ เมื่อขอเป็นแฟน

00:14:58.000 --> 00:15:00.000
การรอโทรศัพท์จากโรงพยาบาล

00:15:00.000 --> 00:15:03.000
การโดนไล่ออก การไล่คนออก

00:15:03.000 --> 00:15:05.000
นี่คือโลกที่เราอาศัยอยู่ค่ะ

00:15:05.000 --> 00:15:08.000
เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ

00:15:08.000 --> 00:15:10.000
และวิธีหนึ่งที่เราใช้จัดการกับมัน

00:15:10.000 --> 00:15:12.000
คือเมินเฉยต่อความอ่อนแอ

NOTE Paragraph

00:15:12.000 --> 00:15:14.000
และฉันคิดว่ามีหลักฐานค่ะ

00:15:14.000 --> 00:15:16.000
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เหตุผลเดียว

00:15:16.000 --> 00:15:18.000
แต่ฉันเชื่อว่ามันเป็นสาเหตุหลัก

00:15:18.000 --> 00:15:22.000
ที่พวกเราเป็นหนี้

00:15:22.000 --> 00:15:25.000
น้ำหนักเกิน

00:15:25.000 --> 00:15:28.000
เสพสารและใช้ยา

00:15:28.000 --> 00:15:30.000
มากที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา

00:15:33.000 --> 00:15:36.000
ฉันได้เรียนรู้จากงานวิจัยว่าปัญหาคือ

00:15:36.000 --> 00:15:39.000
คุณไม่สามารถเลือกเมินเฉยต่ออารมณ์เป็นอย่างๆได้

00:15:40.000 --> 00:15:43.000
คุณไม่สามารถบอกว่า นี่เป็นสิ่งไม่ดี

00:15:43.000 --> 00:15:45.000
นี่คือความอ่อนแอ นี่คือความเศร้า นี่คือความละอาย

00:15:45.000 --> 00:15:47.000
นี่คือความกลัว นี่คือความผิดหวัง

00:15:47.000 --> 00:15:49.000
ฉันไม่อยากรู้สึกสิ่งพวกนี้

00:15:49.000 --> 00:15:52.000
ฉันจะกินเบียร์สักสองสามแก้วกับมัฟฟินกล้วยหอมกับถั่ว

00:15:52.000 --> 00:15:54.000
(หัวเราะ)

00:15:54.000 --> 00:15:56.000
ฉันไม่อยากรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้

00:15:56.000 --> 00:15:58.000
ฉันรู้นะคะว่านั่นเป็นเสียงหัวเราะอย่างเข้าใจ

00:15:58.000 --> 00:16:01.000
ฉันเลี้ยงชีพด้วยการวิเคราะห์ชีวิตพวกคุณ

00:16:01.000 --> 00:16:03.000
พระเจ้า

00:16:03.000 --> 00:16:05.000
(หัวเราะ)

00:16:05.000 --> 00:16:08.000
คุณไม่สามารถเมินเฉยต่อความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นได้

00:16:08.000 --> 00:16:10.000
โดยไม่เฉยชาต่ออารมณ์อื่นๆของเราไปด้วย

00:16:10.000 --> 00:16:12.000
คุณไม่สามารถเลือกเฉยชาเป็นอย่างๆได้

00:16:12.000 --> 00:16:15.000
ดังนั้น เวลาที่เราเฉยชาต่อสิ่งเหล่านั้น

00:16:15.000 --> 00:16:17.000
เราเฉยชาต่อความปิติ

00:16:17.000 --> 00:16:19.000
เราเฉยชาต่อความตื้นตันใจ

00:16:19.000 --> 00:16:21.000
เราเฉยชาต่อความสุข

00:16:21.000 --> 00:16:24.000
แล้วเราก็เลยทุกข์

00:16:24.000 --> 00:16:26.000
เมื่อเรามองหาจุดมุ่งหมายและความหมายของชีวิต

00:16:26.000 --> 00:16:28.000
เราจึงรู้สึกอ่อนแอ

00:16:28.000 --> 00:16:31.000
แล้วเราก็ดื่มเบียร์ กินมัฟฟินกล้วยกับถั่ว

00:16:31.000 --> 00:16:34.000
แล้วมันก็กลายเป็นวัฏจักรอันตราย

NOTE Paragraph

00:16:36.000 --> 00:16:39.000
สิ่งหนึ่งที่เราต้องคิดถึง

00:16:39.000 --> 00:16:41.000
คือเราเฉยชาทำไมและอย่างไร

00:16:41.000 --> 00:16:44.000
และมันไม่จำเป็นต้องเป็นการเสพติด

00:16:44.000 --> 00:16:46.000
อีกอย่างหนึ่งที่เราทำ

00:16:46.000 --> 00:16:49.000
คือเราทำให้สิ่งที่ไม่แน่นอน เป็นสิ่งแน่นอน

00:16:50.000 --> 00:16:53.000
ศาสนาเปลี่ยนจากความเชื่อเกี่ยวกับความศรัทธาและความลึกลับ

00:16:53.000 --> 00:16:55.000
เป็นความแน่นอน

00:16:55.000 --> 00:16:58.000
ฉันถูก คุณผิด หุบปาก

00:16:58.000 --> 00:17:00.000
แค่นั้น

00:17:00.000 --> 00:17:02.000
แค่ความแน่นอน

00:17:02.000 --> 00:17:04.000
ยิ่งกลัวมาก เรายิ่งรู้สึกอ่อนแอมาก

00:17:04.000 --> 00:17:06.000
แล้วเราก็จะยิ่งกลัวมากขึ้น

00:17:06.000 --> 00:17:08.000
การเมืองทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น

00:17:08.000 --> 00:17:10.000
ไม่มีการอภิปราย

00:17:10.000 --> 00:17:12.000
ไม่มีการคุยกัน

00:17:12.000 --> 00:17:14.000
มีแต่การกล่าวโทษ

00:17:14.000 --> 00:17:17.000
คุณรู้ไหมคะว่าการกล่าวโทษถูกอธิบายว่าอย่างไรในงานวิจัย

00:17:17.000 --> 00:17:20.000
วิธีปลดปล่อยความเจ็บปวดและความลำบาก

00:17:21.000 --> 00:17:23.000
เราอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

00:17:23.000 --> 00:17:26.000
ตัวอย่างคนที่อยากมีชีวิตแบบนี้ ก็คือฉันเนี่ยแหละ

00:17:26.000 --> 00:17:28.000
แต่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ

00:17:28.000 --> 00:17:30.000
เพราะสิ่งที่เราทำคือ เราตัดเอาไขมันจากก้น

00:17:30.000 --> 00:17:32.000
ไปแปะไว้ที่แก้ม

00:17:32.000 --> 00:17:35.000
(หัวเราะ)

00:17:35.000 --> 00:17:37.000
ฉันหวังว่าอีกร้อยปีในอนาคต

00:17:37.000 --> 00:17:39.000
คนจะหันกลับมามองแล้วคิดว่า"โห"

NOTE Paragraph

00:17:39.000 --> 00:17:41.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:17:41.000 --> 00:17:43.000
และเราสร้างความสมบูรณ์แบบ อย่างอันตรายที่สุด

00:17:43.000 --> 00:17:45.000
กับเด็กๆ

00:17:45.000 --> 00:17:47.000
ฉันจะบอกให้ค่ะ ว่าเราคิดถึงเด็กๆยังไง

00:17:47.000 --> 00:17:50.000
พวกเขาถูกสร้างให้พร้อมที่จะดิ้นรนตั้งแต่เกิด

00:17:50.000 --> 00:17:53.000
และเมื่อเราอุ้มลูกที่ดูสมบูรณ์แบบไว้ในอ้อมแขน

00:17:53.000 --> 00:17:55.000
หน้าที่ของเราไม่ใช่การพูดว่า "ดูสิ เธอช่างสมบูรณ์แบบ

00:17:55.000 --> 00:17:57.000
หน้าที่ของฉันคือต้องรักษาความสมบูรณ์แบบเอาไว้

00:17:57.000 --> 00:18:00.000
ต้องให้เธอเข้าทีมเทนนิสได้ภายในป.5 แล้วก็เข้าม.Yaleได้ภายในม.1"

00:18:00.000 --> 00:18:02.000
นั่นไม่ใช่งานของเราค่ะ

00:18:02.000 --> 00:18:04.000
หน้าที่ของเราคือมองดูแล้วก็พูดว่า

00:18:04.000 --> 00:18:07.000
"รู้มั้ย เธอไม่ได้สมบูรณ์แบบ และเธอถูกสร้างมาเพื่อสู้

00:18:07.000 --> 00:18:09.000
แต่ว่าเธอมีค่าพอสำหรับความรัก และความผูกพัน"

00:18:09.000 --> 00:18:11.000
นั่นคืองานของเรา

00:18:11.000 --> 00:18:13.000
ถ้าเรามีเด็กๆทั้งรุ่นที่ถูกเลี้ยงแบบนั้น

00:18:13.000 --> 00:18:16.000
เราจะกำจัดปัญหาที่เราเผชิญอยู่ทุกวันนี้ได้หมด

00:18:16.000 --> 00:18:20.000
เราแสร้งคิดว่าสิ่งที่เราทำ

00:18:20.000 --> 00:18:23.000
ไม่ได้ส่งผลต่อคนอื่น

00:18:23.000 --> 00:18:25.000
เราทำอย่างนั้นในชีวิตส่วนตัว

00:18:25.000 --> 00:18:27.000
เราทำอย่างนั้นในธุรกิจ

00:18:27.000 --> 00:18:29.000
ไม่ว่าจะเป็นการอุดหนุนธุรกิจล้มละลาย หรือกรณีน้ำมันรั่ว

00:18:29.000 --> 00:18:31.000
การเรียกคืนสินค้า

00:18:31.000 --> 00:18:33.000
เราแสร้งทำเป็นว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่

00:18:33.000 --> 00:18:36.000
ไม่ได้มีผลกระทบใหญ่หลวงต่อคนอื่น

00:18:36.000 --> 00:18:39.000
อยากจะบอกพวกบริษัทใหญ่ว่า เราไม่ใช่เด็กอมมือแล้ว เรารู้

00:18:40.000 --> 00:18:42.000
เราแค่อยากให้คุณจริงใจ

00:18:42.000 --> 00:18:44.000
แล้วบอกว่า"เราขอโทษ

00:18:44.000 --> 00:18:47.000
เราจะแก้ไขมัน"

NOTE Paragraph

00:18:50.000 --> 00:18:52.000
แต่ว่ามันมีอีกวิธีหนึ่ง สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะฝากไว้

00:18:52.000 --> 00:18:54.000
ฉันค้นพบว่า

00:18:54.000 --> 00:18:56.000
การเปิดเผยตัวตนของเรา

00:18:56.000 --> 00:18:58.000
ให้ถูกมองเห็นอย่างลึกซึ้ง

00:18:58.000 --> 00:19:01.000
ยอมเปราะบางให้ได้มองเห็น

00:19:01.000 --> 00:19:03.000
การรักทั้งสุดจิตสุดใจ

00:19:03.000 --> 00:19:05.000
ถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรมารับประกัน

00:19:05.000 --> 00:19:07.000
มันยากมาก

00:19:07.000 --> 00:19:10.000
ฉันบอกคุณได้เลยในฐานะพ่อแม่ ว่ามันยากเจ็บปวดและมากๆ

00:19:12.000 --> 00:19:15.000
ในการรู้สึกถึงความตื้นตันและความปิติ

00:19:15.000 --> 00:19:17.000
ในเวลาที่น่าหวาดกลัว

00:19:17.000 --> 00:19:19.000
ที่เราสงสัยว่า"ฉันรักเธอได้มากขนาดนี้จริงเหรอ

00:19:19.000 --> 00:19:21.000
ฉันเชื่อในสิ่งนี้ทั้งใจจริงๆรึเปล่า

00:19:21.000 --> 00:19:24.000
ฉันดุได้ขนาดนี้เลยเหรอ"

00:19:24.000 --> 00:19:26.000
ในการหยุดยั้งตัวเอง แทนการกังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้น

00:19:26.000 --> 00:19:29.000
แล้วพูดว่า "ฉันน่ะโชคดีมาก

00:19:29.000 --> 00:19:32.000
เพราะการที่ฉันรู้สึกอ่อนแอ แปลว่าฉันยังมีชีวิต"

00:19:33.000 --> 00:19:36.000
และสุดท้าย ที่อาจจะสำคัญที่สุด

00:19:36.000 --> 00:19:39.000
คือการเชื่อว่าเราเพียงพอ

00:19:39.000 --> 00:19:41.000
เพราะเมื่อเราเริ่มต้นจาก

00:19:41.000 --> 00:19:44.000
ความเชื่อที่ว่า"เราเพียงพอแล้ว"

00:19:45.000 --> 00:19:48.000
เราจะหยุดร้องตะโกน และเริ่มรับฟัง

00:19:49.000 --> 00:19:51.000
เราจะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อคนรอบข้างมากขึ้น

00:19:51.000 --> 00:19:54.000
และเราก็จะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อตัวเองด้วย

NOTE Paragraph

00:19:54.000 --> 00:19:56.000
นั่นคือทั้งหมดที่ฉันมี ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:19:56.000 --> 00:19:59.000
(เสียงปรบมือ)