Αnn Hamilton
«To Συμβάν μιας Κλωστής»

[Ραδιοφωνικά παράσιτα, 
και μια γυναικεία φωνή από τα ηχεία]

[Ραδιοφωνικά παράσιτα 
και μια αντρική φωνή από τα ηχεία]

Το χέρι μου είναι ένα χέρι που ράβει, 
ένα χέρι που υφαίνει,

είναι ο συνδετικός κρίκος 
μεταξύ κειμένου και υφάσματος.

Ο τίτλος του έργου είναι
«To Συμβάν μιας Κλωστής».

Τον όρο αυτόν εισήγαγε η Anni Albers,
η οποία περιέγραψε την ύφανση

ως την κάθετη και οριζόντια διάβαση
της κλωστής,

η οποία δημιουργεί άγγιγμα και επαφή
καθώς διασταυρώνεται.

To ύφασμα υψώνεται και χαμηλώνει
μέσα από την ταλάντευση.

Η παρουσία όλων των επισκεπτών 
εγγράφεται μέσα στο υλικό του.

Κι αυτή η διαδικασία, με τη σειρά της,
δημιουργεί τις δικές της υφάνσεις.

[Ήχοι και φωνές των επισκεπτών 
αντηχούν στην αίθουσα]

[Ραδιοφωνικά παράσιτα, 
και μια γυναικεία φωνή από τα ηχεία]

[Αντρική φωνή] 
«Ασύμβατα ψήγματα επιστήμης».

[Αντρική φωνή] «Η αδικία ενός ανθρώπου»...

[Αντρική φωνή από τα ηχεία]
...«γίνεται αδικία ενός άλλου ανθρώπου».

[ Ann Hamilton] Αρχικά αναρωτηθήκαμε
αν οι επισκέπτες θα έκαναν κούνια.

Λέγαμε: «Ελπίζουμε να μην κάθονται απλώς 
σαν να κρέμονται».

Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο 
όταν κάνεις κούνια.

Σίγουρα υπάρχει κάποια νευρολογική εξήγηση
για αυτήν την αίσθηση ευχαρίστησης

και πιστεύω πως οι άνθρωποι ενδίδουν 
στην αίσθηση αυτή.

Ήρθε εδώ μια οικογένεια χθες
που παρέμεινε στον χώρο για τρεις ώρες.

Έχει δημιουργηθεί εδώ
κάτι σαν παιδική χαρά.

Πιστεύω πως αυτό είναι κάτι πολύ οικείο

αλλά και κάτι πολύ ευρύ 
που παρέχει μια αίσθηση ανωνυμίας.

Αυτές οι ιδιότητες της μοναχικότητας 
αλλά και της ομαδικής συνύπαρξης

θεωρώ ότι δημιουργούν 
μια πραγματικά παρηγορητική αίσθηση

και κάτι που χρειαζόμαστε.

Στην μέση, κάτω από το ύφασμα,

το ήξερα πως θα ήταν ένα υπέροχο σημείο
να σταθεί κανείς,

να νιώθει τον στροβιλισμό
και τη ρευστότητα του υφάσματος γύρω του.

Όμως δεν είχα καν φανταστεί 
ότι οι άνθρωποι θα ξάπλωναν στο πάτωμα

και θα παρέμεναν σε οριζόντια θέση
για πάρα πολλή ώρα.

Αποφάσισα εξ΄αρχής ότι θα βρίσκομαι εδώ
καθ΄όλη τη διάρκεια της έκθεσης.

Κάθε μέρα φέρνει και κάτι το διαφορετικό.

Κάθε μέρα δημιουργείται
και κάποιο άλλο είδος αλληλεπίδρασης...

....και μοιάζει σχεδόν...σαν το έργο 
να απευθύνεται ξανά σε εμένα.

Ένα κορίτσι είπε ότι ένιωθε τόσο ελεύθερη
αλλά και παράλληλα ασφαλής.

'Οταν το άκουσα αυτό...σκέφτηκα 
ότι είναι πράγματι καταπληκτικό.

Υπάρχουν τόσες συναισθηματικές αποχρώσεις

ώστε προσπαθώ να δώσω ή να δημιουργήσω
την ευκαιρία τέτοιων εμπειριών

χωρίς όμως να προκαθορίζω τα πράγματα...

...και με τη σειρά της, αυτή η προσέγγιση 
με ανταμείβει ουσιαστικά,

μέσα από όλα όσα
οι ίδιοι επισκέπτες προσφέρουν στο έργο.

Το να είμαι εδώ παρούσα ώστε να τα βιώσω 
είναι φοβερά ικανοποιητικό.