WEBVTT 00:00:07.645 --> 00:00:12.249 Αnn Hamilton «To Συμβάν μιας Κλωστής» 00:00:15.519 --> 00:00:21.538 [Ραδιοφωνικά παράσιτα, και μια γυναικεία φωνή από τα ηχεία] 00:00:23.825 --> 00:00:27.131 [Ραδιοφωνικά παράσιτα και μια αντρική φωνή από τα ηχεία] 00:00:54.157 --> 00:00:57.994 Το χέρι μου είναι ένα χέρι που ράβει, ένα χέρι που υφαίνει, 00:00:58.021 --> 00:01:02.275 είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ κειμένου και υφάσματος. 00:01:02.465 --> 00:01:06.001 Ο τίτλος του έργου είναι «To Συμβάν μιας Κλωστής». 00:01:06.574 --> 00:01:10.974 Τον όρο αυτόν εισήγαγε η Anni Albers, η οποία περιέγραψε την ύφανση 00:01:10.974 --> 00:01:14.445 ως την κάθετη και οριζόντια διάβαση της κλωστής, 00:01:14.445 --> 00:01:18.348 η οποία δημιουργεί άγγιγμα και επαφή καθώς διασταυρώνεται. 00:01:19.417 --> 00:01:22.385 To ύφασμα υψώνεται και χαμηλώνει μέσα από την ταλάντευση. 00:01:22.385 --> 00:01:27.407 Η παρουσία όλων των επισκεπτών εγγράφεται μέσα στο υλικό του. 00:01:27.407 --> 00:01:31.067 Κι αυτή η διαδικασία, με τη σειρά της, δημιουργεί τις δικές της υφάνσεις. NOTE Paragraph 00:01:46.544 --> 00:01:50.246 [Ήχοι και φωνές των επισκεπτών αντηχούν στην αίθουσα] 00:01:51.574 --> 00:01:54.938 [Ραδιοφωνικά παράσιτα, και μια γυναικεία φωνή από τα ηχεία] 00:01:57.979 --> 00:02:00.337 [Αντρική φωνή] «Ασύμβατα ψήγματα επιστήμης». 00:02:01.740 --> 00:02:04.161 [Αντρική φωνή] «Η αδικία ενός ανθρώπου»... 00:02:04.161 --> 00:02:07.597 [Αντρική φωνή από τα ηχεία] ...«γίνεται αδικία ενός άλλου ανθρώπου». 00:02:07.964 --> 00:02:11.343 [ Ann Hamilton] Αρχικά αναρωτηθήκαμε αν οι επισκέπτες θα έκαναν κούνια. 00:02:11.343 --> 00:02:14.306 Λέγαμε: «Ελπίζουμε να μην κάθονται απλώς σαν να κρέμονται». 00:02:14.306 --> 00:02:17.700 Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο όταν κάνεις κούνια. 00:02:17.700 --> 00:02:24.314 Σίγουρα υπάρχει κάποια νευρολογική εξήγηση για αυτήν την αίσθηση ευχαρίστησης 00:02:24.448 --> 00:02:27.750 και πιστεύω πως οι άνθρωποι ενδίδουν στην αίσθηση αυτή. 00:02:29.085 --> 00:02:33.022 Ήρθε εδώ μια οικογένεια χθες που παρέμεινε στον χώρο για τρεις ώρες. 00:02:33.124 --> 00:02:37.161 Έχει δημιουργηθεί εδώ κάτι σαν παιδική χαρά. 00:02:43.967 --> 00:02:47.270 Πιστεύω πως αυτό είναι κάτι πολύ οικείο 00:02:47.270 --> 00:02:49.991 αλλά και κάτι πολύ ευρύ που παρέχει μια αίσθηση ανωνυμίας. 00:02:49.991 --> 00:02:56.241 Αυτές οι ιδιότητες της μοναχικότητας αλλά και της ομαδικής συνύπαρξης 00:02:56.241 --> 00:02:59.616 θεωρώ ότι δημιουργούν μια πραγματικά παρηγορητική αίσθηση 00:02:59.616 --> 00:03:02.957 και κάτι που χρειαζόμαστε. 00:03:08.625 --> 00:03:11.271 Στην μέση, κάτω από το ύφασμα, 00:03:11.271 --> 00:03:14.136 το ήξερα πως θα ήταν ένα υπέροχο σημείο να σταθεί κανείς, 00:03:14.136 --> 00:03:19.354 να νιώθει τον στροβιλισμό και τη ρευστότητα του υφάσματος γύρω του. 00:03:19.354 --> 00:03:23.775 Όμως δεν είχα καν φανταστεί ότι οι άνθρωποι θα ξάπλωναν στο πάτωμα 00:03:23.775 --> 00:03:27.777 και θα παρέμεναν σε οριζόντια θέση για πάρα πολλή ώρα. 00:03:38.240 --> 00:03:41.991 Αποφάσισα εξ΄αρχής ότι θα βρίσκομαι εδώ καθ΄όλη τη διάρκεια της έκθεσης. 00:03:41.991 --> 00:03:44.074 Κάθε μέρα φέρνει και κάτι το διαφορετικό. 00:03:44.074 --> 00:03:47.164 Κάθε μέρα δημιουργείται και κάποιο άλλο είδος αλληλεπίδρασης... 00:03:47.164 --> 00:03:51.134 ....και μοιάζει σχεδόν...σαν το έργο να απευθύνεται ξανά σε εμένα. 00:04:00.277 --> 00:04:06.617 Ένα κορίτσι είπε ότι ένιωθε τόσο ελεύθερη αλλά και παράλληλα ασφαλής. 00:04:06.617 --> 00:04:11.907 'Οταν το άκουσα αυτό...σκέφτηκα ότι είναι πράγματι καταπληκτικό. 00:04:11.907 --> 00:04:14.925 Υπάρχουν τόσες συναισθηματικές αποχρώσεις 00:04:14.925 --> 00:04:19.128 ώστε προσπαθώ να δώσω ή να δημιουργήσω την ευκαιρία τέτοιων εμπειριών 00:04:19.128 --> 00:04:21.407 χωρίς όμως να προκαθορίζω τα πράγματα... 00:04:21.407 --> 00:04:24.907 ...και με τη σειρά της, αυτή η προσέγγιση με ανταμείβει ουσιαστικά, 00:04:24.907 --> 00:04:27.604 μέσα από όλα όσα οι ίδιοι επισκέπτες προσφέρουν στο έργο. 00:04:27.604 --> 00:04:33.541 Το να είμαι εδώ παρούσα ώστε να τα βιώσω είναι φοβερά ικανοποιητικό.