Αnn Hamilton
«To Συμβάν μιας Κλωστής»

[Ραδιοφωνικά παράσιτα] 
[Η φωνή της εκφωνήτριας από τα ηχεία]

[Ραδιοφωνικά παράσιτα] 
[Η φωνή του εκφωνητή από τα ηχεία]

Το χέρι μου είναι ένα χέρι που ράβει, 
ένα χέρι που υφαίνει,

είναι ο συνδετικός κρίκος 
μεταξύ κειμένου και υφάσματος.

Ο τίτλος του έργου είναι
«To Συμβάν μιας Κλωστής».

Τον όρο αυτόν εισήγαγε η Anni Albers,
η οποία περιέγραψε την ύφανση

ως την κάθετη και οριζόντια διάβαση
μιας κλωστής,

που αγγίζει και εφάπτεται
στα σημεία όπου διασταυρώνεται.

To ύφασμα υψώνεται και χαμηλώνει αναλόγως 
με τις ταλαντεύσεις της κάθε κούνιας.

Η παρουσία όλων των επισκεπτών 
εγγράφεται στις ίνες του υφάσματος.

Κι αυτή η διαδικασία, με τη σειρά της,
δημιουργεί τις δικές της υφάνσεις.

[Ήχοι και φωνές επισκεπτών 
αντηχούν στην αίθουσα]

[Ραδιοφωνικά παράσιτα]
[Η φωνή της εκφωνήτριας από τα ηχεία]

[Εκφωνητής]...«Ασύμβατες αρχές». 
«Ασύμβατα ψήγματα επιστήμης».

[Εκφωνητής] «Η αδικία ενός ανθρώπου»...

[Η φωνή του εκφωνητή από τα ηχεία]
...«γίνεται αδικία ενός άλλου ανθρώπου».

[ Ann Hamilton] Αρχικά αναρωτηθήκαμε
αν οι επισκέπτες θα έκαναν κούνια.

«Ελπίζουμε να μην κάθονται απλώς 
σαν να κρέμονται» λέγαμε.

Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο 
όταν κάνεις κούνια.

Σίγουρα υπάρχει κάποια νευρολογική εξήγηση
για αυτήν την αίσθηση ευχαρίστησης

και πιστεύω ότι άνθρωποι ενδίδουν 
στην αίσθηση αυτή.

Ήρθε εδώ μια οικογένεια χθες
που παρέμεινε στον χώρο για τρεις ώρες.

Έχει δημιουργηθεί εδώ
κάτι σαν παιδική χαρά.

Πιστεύω πως εδώ συναντά κανείς 
κάτι πολύ οικείο

αλλά και κάτι το οποίο είναι πολύ ευρύ 
και παρέχει μια αίσθηση ανωνυμίας.

Αυτές οι ιδιότητες της μοναχικότητας
αλλά και της ομαδικής συνύπαρξης

θεωρώ ότι δημιουργούν 
μια πραγματικά παρηγορητική αίσθηση

και κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη.

Στην μέση, κάτω από το ύφασμα...

....το ήξερα πως θα ήταν υπέροχα
να σταθεί κανείς εκεί,

να περιβάλλεται κανείς από τον στροβιλισμό
και τη ρευστότητα του υφάσματος.

Όμως δεν είχα καν φανταστεί 
ότι οι άνθρωποι θα ξάπλωναν στο πάτωμα

και θα παρέμεναν σε οριζόντια θέση
για πάρα πολλή ώρα.

Αποφάσισα εξ΄αρχής ότι θα βρίσκομαι εδώ
καθ΄όλη τη διάρκεια της έκθεσης.

Η κάθε μέρα φέρνει 
και κάτι διαφορετικό.

Κάθε μέρα παρατηρείται
και κάποιος νέος τρόπος αλληλεπίδρασης...

....και μοιάζει σαν το έργο να επιστρέφει
με κριτικό τρόπο ξανά σε εμένα.

Ένα κορίτσι είπε ότι ένιωσε πολύ ελεύθερη 
αλλά και παράλληλα ασφαλής.

'Οταν το άκουσα αυτό...σκέφτηκα 
ότι είναι πράγματι καταπληκτικό.

Υπάρχουν τόσες συναισθηματικές αποχρώσεις

ώστε προσπαθώ να δώσω ή να δημιουργήσω
τις ευκαιρίες για τέτοιες εμπειρίες,

χωρίς όμως να προκαθορίζω
ποιες θα είναι αυτές τις εμπειρίες...

...και με τη σειρά της, αυτή η προσέγγιση 
με ανταμείβει ουσιαστικά,

μέσα από όλα όσα
οι ίδιοι επισκέπτες προσφέρουν στο έργο.

Το να είμαι παρούσα και να βιώνω τα πάντα,
είναι φοβερά ικανοποιητικό.