Eski Vietnam deniz piyadesi, Carlos 3 kere nöbet için gönüllü oldu ve her seferinde vuruldu. 1971 yılında, vücudunda metal dedektörlerini aktive eden bir çok fazla şarapnel parçası bulunmasından dolayı emekliye sevkedildi. Gelecek 42 yıl boyunca, kabuslar, toplum içerisinde aşırı kaygı, yalnızlık ve depresyon yaşadı. Kendi kendini alkol ile tedavi etmeye çalıştı. Üç kez evlenip boşandı. Carlos post travmatik stres bozukluğu hastasıydı. Ben, insanlarin acilarini azaltmaya çalışan bir psikoloğum. Son 10 yıldır hedefim Carlos gibi gazilerin muzdarip olduğu PTSD diye adlandırılan bu hastalıktı. Çok yakın zamana kadar PTSD bilinmiyordu. Bu yüzden biz de ne yapacağımızı bilmiyorduk. Birkaç gaziye ağır ilaç tedavisi uyguladık. Diğerlerini hastaneye yatırdık ve grup tedavisi uyguladık. diğerlerini eve gönderip, yaşadıklarını unutmalarını söyledik. Çok yakın zamanda köpek terapisi ve doğada dinlenme gibi PTSD semptomlarını uzun vadede yok etmeyecek ancak geçici olarak stres azaltıcı yöntemler denedik. Fakat durum değişti. Ben burada, PTSD'nin sadece semptomlarını ve çokça gaziyi değil kendisini de iyileştirebileceğimizi söylüyorum Yeni bir araştırma hangi tedavinin septomları gidermeye yaradığını ve hangisinin yaramadığını tekrar tekrar gösterdi. PTSD tedavisinin ordunun asker eğitirken kullandığı yöntemlere çok benzediği ortaya çıktı Şimdi, savaşmak, bizim başarılı olduğumuz bir alan. İnsanlık tarihinin en erken zamanlarında savaşlarımız başladı. O zamandan beri, taş ve kas gücünden hayal edilebilecek en yıkıcı silah sistemlerini geliştirdik. En yeni, son teknoloji metotlar ile çalışıyoruz. Savaşmakta gerçekten iyiyiz. Askerleri savaş için eğitmekte iyiyiz. Yine de, gazilerin yaşadıklarını düşündüğümüzde onları eve dönmeye hazırlamakta iyi olmadığımızı farkediyoruz. Peki neden? Atalarımız savaşla iç içe yaşadılar Yaşadıkları yerde savaştılar. Evrim tarihinde çok yakın zamana kadar eve geri gelmeyi düşünmeye gerek yoktu. Çünkü hiç ayrılmadık. Ancak iyi ki bugün çoğumuz Daha huzurlu yerlerde yaşıyoruz. Ve çatışma olduğunda özellikle ABD'de askerlerimizi eğitecek Dünya'nın herhangi bir yerine gönderecek işleri bittiğinde onları huzurlu mahallelerine geri getirecek teknolojiye sahibiz. Sadece bir dakika ne hissedebileceklerini düşünün Bir gün Afganistan'da kıyım ve ölümü gördükleri acımasız bir çatışmanın ortasında iken, üç gün sonra kendilerini çocuklarının futbol maçına buz taşırken bulan gazilerle konuşmuştum. "Tam bir karmaşa" demişlerdi. (Gülüşmeler) Bu durum için kullanılan terim bu ve gerçekten de tam bir karmaşa Çünkü savaş için saatlerce hazırlanıyorlar. Ancak şimdi anlıyoruz ki Sivil hayata da hazırlanmaları gerekiyor. Her antrenman gibi TSD'de süreklilik gerektirir, Askeriye de. silahı öylece verip, "işte tetik, işte mühimmat hadi bakalım!" demiyoruz. Onları nişan almada, ve bir sürü şeyde tekrar silah kaldırıp nişan almak kas hareketlerine yerleşene ve hareketleri düşünmeyeceği hayal edemeyeceğiniz en stresli koşullarda yapana dek eğitiyoruz. Aynı şey eğitim tabanlı tedavi için de geçerlidir. Bu tedavilerden ilki bilişsel tedavidir ve bir tür zihinsel düzenlemedir. Gaziler eve döndüklerinde dünyayı çok tehlikeli bir yer olarak algılamaya başlarlar. Huzurlu bir dünya algısı yaratmaya çalıştığınızda problemler başlar. Hayali tehlikelerin endişesi içinde boğulmaya başlarlar. Ailenize ve arkadaşlarınıza güvenemezler. Hayatımızda tehlike yok değil, var tabi Ancak savaş ile karşılaştırıldığında tehlikeyle karşılaşma ihtimali günlük hayatta daha azdır. Bu yüzden biz gazilere tamamen dikkatsiz olmalarını önermeyiz. Biz onlara bulundukları yere göre dikkatli olmalarını söyleriz. Eğer tehlikeli bir mahallede iseniz, dikkatli olun. Ailenizle dışarıda yemekte iseniz? Gerek yok. Gaziler, Amerika'da örneğin el yapımı patlayıcı ile karşılaşma ihtimallerini sistematik olarak hesaplayabilmek için eğitilirler. Yeterli pratik ile, bu düzenlemeler kalıcı olur Bir diğer tedavi maruz bırakma terapisidir Bu bir alan eğitimidir Var olan hızlılığı kanıtlanmış en etkili eğitimdir. Carlos'u hatılıyorsunuz onun seçtiği tedavi buydu. Egzersiz yaparak başladık; Onun için biraz zorluydu Markete gitmek, AVM'ye, restorana gitmek kapıya arkası dönük oturmak, en önemlisi; gittiği bu yerlerde durabilmek Başlangıçta çok endişeliydi. odayı, kaçış yollarını görebileceği Silah olarak kullanabileceği nesneler bulabileceği yerlerde oturmak istedi. Kalkmak istedi, ama kalkmadı. Deniz Piyade'deki eğitimini hatırladı. ve kendini kalmaya zorladı. ve her bunu yaptığında endişesi biraz azaldı. Sonra biraz daha, biraz daha Sonunda, Halka açık yerlere oturmayı yeniden öğrendi. Keyif almaya başladı. Çatışma alanında yaşadıklarının kayıtlarını da tekrar tekrar dinledi. Anılar ona daha fazla endişe hissi vermeyene kadar dinledi. Bu anıları öyle çok hatırladı ki, beyni artık uykuda onları hatırlama ihtiyacı hissetmedi. Tedaviden bir yıl sonra onunla konuştuğumda, bana ''Doktor,43 yıldır ilk kez kabus görmüyorum'' dedi. Bu, bir anıyı silmekten farklıdır. Gaziler daima yaşadıklarını hatırlayacaklardır. Ancak, yeterli pratik ile, anılar, gittikçe daha az acı verir. daha dün yaşanmış gibi hissetirmezler. ve bu onlar için çok daha iyidir. Başarması da zordur. Her eğitim gibi herkeste işe yaramayabilir Güven problemi olabilir. Bazen bana ''Orada hiç bulunmadıysan bana nasıl yardım edebilirsin'' diye soruluyor Anlaşılması mümkün. Ama şu noktada, askerlikten sosyal hayata dönerken o ortamda bulunmuş birine ihtiyacınız yoktur. S avaş eğitimine ihtiyacınız yoktur. Eve nasıl döneceğinize dair eğitime ihtiyacınız vardır. Son 10 yıldır çalışmalarımda hayale gelebilecek en kötü deneyimleri ayrıntılarıyla dinledim. Her gün. Kolay değildi. Üzüldüğüm, duygusal olarak bunca şeyi kaldıramadığım günler oldu. Ama, bu eğitim temelli tedaviler o kadar yararlı oldu ki bu deneyimler benden ne götürdüyse çok daha fazlasını edindim. İnsanların daha iyiye gittiğini gördüm Hayatlarının değişimini gördüm. Carlos şimdi çocuklarıyla gidemediği gezilere torunlarıyla gidebiliyor. İlginç bir şekilde, 43 yıl çektikten sonra Carlos sadece 10 haftalık yoğun bir tedaviyle hayatını geri alabildi. Onunla konuştuğumda, ''Giden yılları geri getiremem; en azından şimdi kalan günlerimi Huzur içinde geçirebilirim.'' Ve dedi ki: ''Umarım yeni dönen askerler yardım almak için benim kadar beklemezler'' demişti. Ben de öyle umuyorum. Çünkü Hayat gerçekten kısa, Eğer savaştan sağ çıkacak kadar ya da travma atlatacak kadar şanslıysanız, Hayatın tadını çıkarmayı kendinize borçlusunuz. Bunu gerçekleştirmek için eğitim almayı beklemeyin. Savaşın sebep olduğu sorunlara en iyi çözüm Savaşa gitmemektir. Ancak tür olarak henüz bu aşamada değiliz. O aşamaya gelene kadar Savaşa gönderdiğimiz çocuklarımızda yarattığımız zihinsel ıstırabı Azaltabiliriz. Emin olmalıyız ki, Onları savaşa gönderirken gösterdiğimiz değer, enerji ve bilim onları geri dönmeye nasıl hazırladığımızda görülecektir. Bu kadarını onlara borçluyuz. Teşekkür ederim. Alkış.