Eski Vietnam deniz piyadesi, Carlos
3 kere nöbet için gönüllü oldu
ve her seferinde vuruldu.
1971 yılında, vücudunda
metal dedektörlerini
aktive eden bir çok fazla şarapnel parçası
bulunmasından dolayı
emekliye sevkedildi.
Gelecek 42 yıl boyunca,
kabuslar,
toplum içerisinde aşırı kaygı,
yalnızlık
ve depresyon yaşadı.
Kendi kendini alkol ile
tedavi etmeye çalıştı.
Üç kez evlenip boşandı.
Carlos
post travmatik stres bozukluğu
hastasıydı.
Ben, insanlarin acilarini azaltmaya
çalışan bir psikoloğum.
Son 10 yıldır hedefim Carlos gibi
gazilerin muzdarip olduğu
PTSD diye adlandırılan bu hastalıktı.
Çok yakın zamana kadar PTSD bilinmiyordu.
Bu yüzden biz de
ne yapacağımızı bilmiyorduk.
Birkaç gaziye ağır ilaç
tedavisi uyguladık.
Diğerlerini hastaneye yatırdık
ve grup tedavisi uyguladık.
diğerlerini eve gönderip,
yaşadıklarını unutmalarını söyledik.
Çok yakın zamanda köpek terapisi
ve doğada dinlenme gibi
PTSD semptomlarını
uzun vadede yok etmeyecek
ancak geçici olarak stres azaltıcı
yöntemler denedik.
Fakat durum değişti.
Ben burada, PTSD'nin sadece
semptomlarını ve çokça gaziyi değil
kendisini de
iyileştirebileceğimizi söylüyorum
Yeni bir araştırma hangi tedavinin
septomları gidermeye yaradığını
ve hangisinin yaramadığını
tekrar tekrar gösterdi.
PTSD tedavisinin ordunun
asker eğitirken kullandığı yöntemlere
çok benzediği ortaya çıktı
Şimdi, savaşmak, bizim
başarılı olduğumuz bir alan.
İnsanlık tarihinin en erken zamanlarında
savaşlarımız başladı.
O zamandan beri, taş ve kas gücünden hayal
edilebilecek en yıkıcı
silah sistemlerini geliştirdik.
En yeni, son teknoloji
metotlar ile çalışıyoruz.
Savaşmakta gerçekten iyiyiz.
Askerleri savaş için eğitmekte iyiyiz.
Yine de, gazilerin yaşadıklarını
düşündüğümüzde
onları eve dönmeye hazırlamakta
iyi olmadığımızı farkediyoruz.
Peki neden?
Atalarımız savaşla iç içe yaşadılar
Yaşadıkları yerde savaştılar.
Evrim tarihinde çok yakın zamana kadar
eve geri gelmeyi düşünmeye gerek yoktu.
Çünkü hiç ayrılmadık.
Ancak iyi ki bugün çoğumuz
Daha huzurlu yerlerde yaşıyoruz.
Ve çatışma olduğunda özellikle ABD'de
askerlerimizi eğitecek
Dünya'nın
herhangi bir yerine gönderecek
işleri bittiğinde
onları huzurlu mahallelerine
geri getirecek teknolojiye sahibiz.
Sadece bir dakika
ne hissedebileceklerini düşünün
Bir gün Afganistan'da kıyım ve
ölümü gördükleri acımasız bir
çatışmanın ortasında iken, üç gün sonra
kendilerini çocuklarının
futbol maçına buz taşırken
bulan gazilerle
konuşmuştum.
"Tam bir karmaşa"
demişlerdi.
(Gülüşmeler)
Bu durum için kullanılan terim bu
ve gerçekten de tam bir karmaşa
Çünkü savaş için
saatlerce hazırlanıyorlar.
Ancak şimdi anlıyoruz ki
Sivil hayata da hazırlanmaları gerekiyor.
Her antrenman gibi
TSD'de süreklilik gerektirir,
Askeriye de.
silahı öylece verip, "işte tetik,
işte mühimmat hadi bakalım!" demiyoruz.
Onları nişan almada, ve bir sürü şeyde
tekrar silah kaldırıp nişan almak
kas hareketlerine yerleşene ve
hareketleri düşünmeyeceği
hayal edemeyeceğiniz en stresli
koşullarda yapana dek
eğitiyoruz.
Aynı şey
eğitim tabanlı tedavi için de
geçerlidir.
Bu tedavilerden ilki bilişsel tedavidir
ve bir tür zihinsel düzenlemedir.
Gaziler eve döndüklerinde
dünyayı çok tehlikeli bir yer
olarak algılamaya başlarlar.
Huzurlu bir dünya algısı yaratmaya
çalıştığınızda problemler başlar.
Hayali tehlikelerin endişesi içinde
boğulmaya başlarlar.
Ailenize ve arkadaşlarınıza güvenemezler.
Hayatımızda tehlike yok değil, var tabi
Ancak savaş ile karşılaştırıldığında
tehlikeyle karşılaşma ihtimali
günlük hayatta daha azdır.
Bu yüzden biz gazilere
tamamen dikkatsiz olmalarını önermeyiz.
Biz onlara bulundukları yere göre
dikkatli olmalarını söyleriz.
Eğer tehlikeli bir mahallede
iseniz, dikkatli olun.
Ailenizle dışarıda yemekte iseniz?
Gerek yok.
Gaziler, Amerika'da
örneğin el yapımı patlayıcı ile
karşılaşma ihtimallerini sistematik olarak
hesaplayabilmek için eğitilirler.
Yeterli pratik ile,
bu düzenlemeler kalıcı olur
Bir diğer tedavi maruz bırakma terapisidir
Bu bir alan eğitimidir
Var olan hızlılığı kanıtlanmış
en etkili eğitimdir.
Carlos'u hatılıyorsunuz
onun seçtiği tedavi buydu.
Egzersiz yaparak başladık;
Onun için biraz zorluydu
Markete gitmek,
AVM'ye, restorana gitmek
kapıya arkası dönük oturmak,
en önemlisi;
gittiği bu yerlerde durabilmek
Başlangıçta çok endişeliydi.
odayı, kaçış yollarını görebileceği
Silah olarak kullanabileceği
nesneler bulabileceği
yerlerde oturmak istedi.
Kalkmak istedi, ama kalkmadı.
Deniz Piyade'deki eğitimini hatırladı.
ve kendini kalmaya zorladı.
ve her bunu yaptığında
endişesi biraz azaldı.
Sonra biraz daha, biraz daha
Sonunda,
Halka açık yerlere oturmayı
yeniden öğrendi.
Keyif almaya başladı.
Çatışma alanında yaşadıklarının
kayıtlarını da tekrar tekrar dinledi.
Anılar ona daha fazla
endişe hissi vermeyene kadar dinledi.
Bu anıları öyle çok hatırladı ki,
beyni artık uykuda onları
hatırlama ihtiyacı hissetmedi.
Tedaviden bir yıl sonra onunla
konuştuğumda, bana
''Doktor,43 yıldır
ilk kez kabus görmüyorum''
dedi.
Bu, bir anıyı silmekten farklıdır.
Gaziler daima
yaşadıklarını hatırlayacaklardır.
Ancak, yeterli pratik ile,
anılar, gittikçe daha az acı verir.
daha dün yaşanmış gibi hissetirmezler.
ve bu onlar için çok daha iyidir.
Başarması da zordur.
Her eğitim gibi herkeste işe yaramayabilir
Güven problemi olabilir.
Bazen bana
''Orada hiç bulunmadıysan
bana nasıl yardım edebilirsin''
diye soruluyor
Anlaşılması mümkün.
Ama şu noktada,
askerlikten sosyal hayata dönerken
o ortamda bulunmuş birine
ihtiyacınız yoktur.
S avaş eğitimine ihtiyacınız yoktur.
Eve nasıl döneceğinize dair
eğitime ihtiyacınız vardır.
Son 10 yıldır çalışmalarımda
hayale gelebilecek en kötü deneyimleri
ayrıntılarıyla dinledim.
Her gün.
Kolay değildi.
Üzüldüğüm, duygusal olarak bunca şeyi
kaldıramadığım günler oldu.
Ama, bu eğitim temelli tedaviler
o kadar yararlı oldu ki
bu deneyimler benden ne götürdüyse
çok daha fazlasını edindim.
İnsanların
daha iyiye gittiğini gördüm
Hayatlarının değişimini gördüm.
Carlos şimdi
çocuklarıyla gidemediği gezilere
torunlarıyla gidebiliyor.
İlginç bir şekilde, 43 yıl çektikten sonra
Carlos sadece 10 haftalık
yoğun bir tedaviyle
hayatını geri alabildi.
Onunla konuştuğumda,
''Giden yılları geri getiremem;
en azından şimdi kalan günlerimi
Huzur içinde geçirebilirim.''
Ve dedi ki:
''Umarım yeni dönen askerler yardım
almak için benim kadar beklemezler''
demişti. Ben de öyle umuyorum.
Çünkü
Hayat gerçekten kısa,
Eğer savaştan sağ çıkacak kadar
ya da travma atlatacak kadar şanslıysanız,
Hayatın tadını çıkarmayı
kendinize borçlusunuz.
Bunu gerçekleştirmek için
eğitim almayı beklemeyin.
Savaşın sebep olduğu
sorunlara en iyi çözüm
Savaşa gitmemektir.
Ancak tür olarak henüz bu aşamada değiliz.
O aşamaya gelene kadar
Savaşa gönderdiğimiz çocuklarımızda
yarattığımız zihinsel ıstırabı
Azaltabiliriz.
Emin olmalıyız ki,
Onları savaşa gönderirken gösterdiğimiz
değer, enerji ve bilim onları
geri dönmeye
nasıl hazırladığımızda görülecektir.
Bu kadarını onlara borçluyuz.
Teşekkür ederim.
Alkış.