Cando tiña nove anos,
fun por primeira vez
a un campamento de verán.
E a miña nai preparoume
unha maleta chea de libros,
o que me pareceu o máis natural do mundo,
porque na miña familia,
ler era a principal actividade en grupo.
E isto pódelles soar antisocial,
pero para nós era só
unha forma distinta de socializar.
Tes a calor animal da túa familia
sentada a carón,
pero tamén es libre de vagar
polo mundo das aventuras
dentro da propia mente.
E eu tiña esta idea
de que aquel campamento ía ser
algo así, pero mellor.
(Risas)
Imaxinaba a 10 rapazas
sentadas nunha cabana
lendo libros comodamente
e con camisóns idénticos.
(Risas)
O campamento foi máis
como unha festa sen alcohol
E o primeiro día
a nosa monitora reuniunos a todas
e ensinounos un grito de guerra
que dixo que iamos berrar
tódolos días do resto do verán
para que nos infundise
espírito de campamento.
Era algo así:
"R-U-D-O-S-A-S,
así é como soletreamos rudosas.
Rudosas, sexamos rudosas."
Si!
Non conseguía entender
por máis que tentaba
por que tiñamos que ser tan ruidosas
ou por que había que soletrear a palabra
incorrectamente.
(Risas)
Pero recitei o cántico, recitei o cántico
coas demais.
Fíxeno o mellor que puiden.
E só esperaba o momento de desaparecer
para ir ler os meus libros.
Pero a primeira vez que saquei
un libro da maleta,
a rapaza máis popular do cuarto
veu onda min
e preguntoume: "Por que
es tan sosegada?"...
sosegada, claro,
era todo o contrario
de R-U-D-O-S-A.
A segunda vez que o intentei,
a monitora achegóuseme
con cara de preocupación
e repetiu o obxectivo
do espírito do campamento
e dixo que todas deberiamos traballar duro
para ser extravertidas.
Entón gardei os meus libros
de volta na maleta,
e púxenos debaixo da cama
e aí quedaron o resto do verán.
Sentinme un pouco culpable por facelo.
Sentía como se os libros
precisasen de min,
como se me estivesen chamando
e eu os abandonase.
Pero abandoneinos
e non abrín máis aquela maleta
ata estar de volta na casa
coa miña familia ao final do verán.
Cóntolles esta historia
do campamento de verán.
Podería contarlles
outras 50 parecidas...
sobre todas a veces que recibín
a mensaxe
de que, dalgún xeito,
o meu carácter calmado e introvertido
non era necesariamente
a forma correcta de actuar,
que debería tentar ser máis extravertida.
E sempre sentín no meu interior
que iso era un erro
e que os introvertidos eran
excepcionais tal como eran.
Pero durante anos rexeitei esta intuición,
e así, de entre todas as cousas,
fíxenme avogada de Wall Street
no canto da escritora
que sempre quixera ser...
en parte, porque precisaba probarme
que podía ser atrevida e asertiva.
E ía sempre a bares ateigados
cando en realidade preferiría
unha cea agradable entre amigos.
E tomei estas decisións de autonegación
tan instintivamente,
que non era consciente de que as tomaba.
Isto é o que moitos introvertidos fan,
e sen dúbida é unha perda para nós,
pero tamén para os nosos amigos
e as nosas comunidades.
E, aínda que soe arrogante,
é unha perda para o mundo.
Porque cando se trata
de creatividade e liderado
precisamos dos introvertidos
facendo o que mellor saben.
Entre un terzo e a metade da poboación
é introvertida
... entre un terzo e a metade.
Iso é unha de cada dúas ou tres persoas
das que coñecemos.
Así que mesmo se vostedes
son extravertidos,
falo dos seus compañeiros de traballo
e das súas parellas e dos seus fillos
e da persoa que se senta
ao seu carón agora mesmo...
todos eles están suxeitos a este prexuízo
que é profundo
e está presente na sociedade.
Todos o interiorizamos desde moi pequenos
sen ter sequera unha lingua
para o que facemos.
Para ver este prexuízo con claridade,
cómpre entender o que é a introversión.
É diferente a ser tímido.
A timidez é o medo ao xuízo social.
A introversión ten máis que ver
con como se responde á estimulación,
incluíndo a estimulación social.
Os extravertidos precisan
grandes cantidades de estimulación
mentres que os introvertidos
se senten máis vivos
máis activos e máis capaces
cando están en ambientes
máis tranquilos e relaxados.
Non sempre...
estas cousas non son absolutas...
pero si moitas veces.
Así que a clave para maximizar
os nosos talentos
é colocarnos
na zona de estimulación
máis adecuada para cada un.
Pero aquí é onde entra o prexuízo.
As nosas institucións máis importantes,
as nosas escolas e lugares de traballo,
están deseñados sobre todo
para extravertidos
e as súas grandes necesidades
de estimulación.
E tamén termos hoxe en día
este sistema de conviccións
que eu chamo o novo pensamento de grupo,
que defende que toda creatividade
e toda produtividade
veñen dun lugar estrañamente sociable.
Imaxinen a típica aula escolar actual:
Cando eu ía á escola, sentabamos en filas.
Sentabamos en filas de pupitres coma este,
e traballabamos
de forma bastante autónoma.
Pero na actualidade, a típica aula
ten escritorios, agrupados...
catro, cinco, seis ou sete rapaces
uns fronte aos outros.
Os rapaces traballan
en incontables tarefas de grupo.
Mesmo en materias como matemáticas
e escritura creativa.
que se podería pensar que dependen
de deixar voar os pensamentos a soas,
espérase que os rapaces actúen
como os membros dun comité.
E aos rapaces que prefiren ir ao seu aire
ou traballar sós,
adoitan consideralos
como atípicos
ou peor, como casos problemáticos.
E a gran maioría do profesorado
cren que o estudante ideal
é o extravertido
e non o introvertido,
aínda que estes teñan mellores notas
e sexan mais cultos,
segundo as investigacións.
(Risas)
O mesmo ocorre nos lugares de traballo.
Agora, case todos nós traballamos
en oficinas abertas,
sen paredes,
onde estamos suxeitos ao ruído
e a mirada constante dos compañeiros.
E cando se trata de liderado,
normalmente exclúese aos introvertidos
dos postos de liderado,
a pesar de que tenden a ser moi prudentes,
moito menos dados a asumir
riscos excesivos...
algo do que todos
deberiamos ser partidarios.
Unha investigación interesante
de Adam Grant da Wharton School
descubriu que os líderes introvertidos
a miúdo teñen mellores resultados
ca os extravertidos,
porque cando dirixen
empregados proactivos,
son máis propensos a deixar
a eses empregados executar as súas ideas,
mentres que alguén extravertido pode,
involuntariamente,
emocionarse tanto coas cousas
como para poñer a súa propia pegada nelas,
e as ideas dos outros pode que non broten
con tanta facilidade á superficie.
De feito, algúns dos líderes que cambiaron
a nosa historia eran introvertidos.
Voulles dar algúns exemplos.
Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi...
Todas estas persoas se describían
como calmas, de voz suave e ata tímidas.
e todos eles foron o centro de atención,
mesmo cando cada oso do seu corpo
lles dicía que non o fixesen.
E isto parece ter un poder especial
en si mesmo,
porque se podería pensar
que estes líderes estaban ao temón
non porque lles gustase mandar nos demais
e non polo pracer de que os mirasen;
estaban alí porque non tiñan elección,
porque se viron obrigados a facer
o que pensaban que era correcto.
Neste punto penso
que para min é importante dicir
que realmente adoro os extravertidos.
Sempre digo que algúns
dos meus mellores amigos
son extravertidos,
incluíndo o meu querido marido.
E todos nos atopamos en distintos puntos
ao longo do espectro
introvertido/extravertido.
Ata Carl Jung, o primeiro psicólogo
que popularizou estes termos,
dixo que non existe un introvertido puro
ou un extravertido puro.
Dixo que unha persoa así
estaría nun manicomio
se existise.
Algunhas persoas están xusto no medio
do espectro introvertido/extravertido,
a estas persoas chamámoslles ambivertidas.
Adoito pensar que teñen
o mellor dos dous mundos.
Pero moitos de nós
recoñecémonos nun tipo ou noutro.
O que digo é que culturalmente
cómpre un mellor equilibrio.
Precisamos de máis ying e yang
entre estes dous tipos.
Isto é especialmente importante
no referente á creatividade
e á produtividade
porque cando os psicólogos observan
a vida da maioría das persoas creativas,
o que atopan
é xente que é moi boa
intercambiando ideas
e desenvolvendo ideas,
pero que tamén teñen trazos
evidentes de introversión.
E isto é así porque a soidade
moitas veces é un ingrediente crucial
para a creatividade.
Así, Darwin daba longos paseos polo bosque
e declinaba categoricamente
convites para cear.
Theodor Geisel,
mais coñecido como Doutor Seuss,
ideaba moitas das súas incribles creacións
nunha oficina solitaria nun campanario
na parte de atrás da súa casa
en la Jolla, California.
E en realidade tiña medo de coñecer
os rapaces que lían os seus libros
por medo a que esperasen que fose
un personaxe alegre como Papá Noel
e que quedasen decepcionados
coa súa personalidade reservada.
Steve Wozniak inventou
o primeiro ordenador Apple
sentado só no seu cubículo
na Hewlett-Packard
onde traballaba daquela.
E di que nunca se convertería nun experto
en primeiro lugar
se non fose demasiado introvertido
para saír da casa
cando era máis novo.
Desde logo,
isto non significa que debamos
deixar de colaborar
—un bo exemplo é a famosa asociación
de Steve Wozniack con Steve Jobs
para fundar Apple Computer—
pero significa que a soidade importa
e que para algunhas persoas
é o aire que respiran.
De feito, sabemos dende hai séculos
do poder transcendente da soidade.
Non foi ata hai pouco que, estrañamente,
comezamos a esquecelo.
Se miramos na maioría
das relixión do mundo,
encontramos indagadores
—Moisés, Xesús, Buda, Mahoma—
indagadores que van sós ao deserto,
onde teñen entón profundas
epifanías e revelacións
que depois traen
ao resto da comunidade.
Así que sen deserto non hai revelacións.
Isto non é sorpresa,
se miramos as ideas
da psicoloxía contemporánea.
Parece que non podemos nin estar
nun grupo de persoas
sen imitar as súas opinións
de forma instintiva.
Mesmo en cousas aparentemente
persoais e viscerais
como quen nos atrae,
comezamos a imitar as crenzas
das persoas do noso arredor
sen darnos nin conta
do que estamos a facer.
E os grupos, como se sabe,
seguen as opinións
da persoa máis dominante ou carismática,
mesmo aínda que non haxa
correlación
entre ser o mellor orador
e ter as mellores ideas.
Quero dicir ningunha.
Así que...
(Risas)
Poderías estar seguindo a persoa
de mellores ideas,
pero se cadra, non.
E realmente queres deixalo ao azar?
Sería moito mellor para todos
ir pola súa conta,
xerando ideas propias
libres das distorsións
das dinámicas de grupo
e despois reunirse como un equipo
para discutilas detidamente
nun ambiente ben xestionado
e partir de aí.
Agora, se todo isto é certo,
por que o facemos tan mal?
Por que organizamos as escolas
e os locais de traballo así?
E por que lles facemos aos introvertidos
sentirse tan culpables
por querer ir pola súa conta
nalgún momento?
Unha das respostas está no máis profundo
da nosa historia cultural.
As sociedades occidentais,
en particular os EEUU,
sempre favoreceron o home de acción
respecto do home de contemplación.
Pero nos EEUU dos primeiros tempos,
viviamos no que os historiadores
chaman cultura do carácter,
cando aínda valorizabamos as persoas
polo seu interior e a súa rectitude moral.
E se miran os libros de autoaxuda
desa época,
todos teñen títulos como
Carácter, a cousa máis grandiosa
do mundo.
E presentaban modelos a seguir
como o de Abraham Lincoln,
eloxiado por ser modesto
e sen pretensións.
Ralph Waldo Emerson chamoulle
"Un home que non ofende
amosando superioridade."
Mais despois chegamos ao século XX
e entramos nunha nova cultura
que os historiadores chaman
cultura da personalidade
O que sucedeu foi que evolucionamos
dunha economía agrícola
a un mundo de grandes negocios,
De repente, as persoas trasládanse
das vilas ás cidades.
E en vez de traballar con persoas
que coñecían de toda a vida,
agora teñen que demostrar o que valen
nun grupo de descoñecidos.
Entón, é comprensible,
calidades como o magnetismo e o carisma
de repente parecen moi importantes.
E os libros de autoaxuda cambian
para satisfacer estas novas necesidades
e comezan a ter nomes
como Como facer amigos
e influír nas persoas.
E presentan como modelo a seguir
a grandes vendedores.
Velaquí o mundo en que vivimos hoxe.
Esa é a nosa herdanza cultural.
Isto non implica que as habilidades
sociais non sexan importantes,
tampouco chamo en absoluto
á abolición do traballo en equipo.
As mesmas relixións
que envían os seus sabios
ás solitarias cimas das montañas
tamén nos ensinan amor e confianza.
E os problemas que afrontamos hoxe
en campos como a ciencia e a economía
son tan vastos e complexos
que imos precisar exércitos de persoas
traballando xuntas para resolvelos.
Pero canta máis liberdade lles deamos
aos introvertidos de ser eles mesmos,
máis probable será
que descubran as súas propias solucións
a estes problemas.
Agora gustaríame compartir con vostedes
o que traio na miña maleta hoxe.
Adiviñan o que?
Libros.
Teño unha maleta chea de libros.
Aquí está Ollo de gato
de Margaret Atwood,
Aquí unha novela de Milan Kundera.
E aquí a Guía de perplexos
de Maimónides.
Pero estes non son exactamente
os meus libros.
Trouxen estes libros comigo
porque os escribiron
os autores favoritos de meu avó.
Meu avó era rabino
e era viúvo
e vivía só nun pequeno apartamento
en Brooklyn
que era o meu lugar favorito do mundo
cando era pequena,
en parte porque estaba cheo
da súa presencia xentil e cortés
e en parte porque estaba cheo de libros.
Literalmente cada mesa,
cada cadeira deste apartamento
cedera a súa función orixinal
e agora servía como apoio
para oscilantes rimas de libros.
Coma ao resto da miña familia,
a actividade favorita do meu avó
no mundo enteiro era ler.
Pero el tamén amaba a súa congregación,
e ese amor podíase sentir
nos sermóns que daba cada semana
durante os 62 anos que foi rabino.
Tomaba os froitos
da lectura de cada semana e tecía
estes intricados tapices
de pensamento antigo e humanista.
E a xente viña de todas partes
para oílo falar.
Pero velaí o especial do meu avó.
Tras deste papel cerimonial,
era moi modesto e moi introvertido...
tanto que cando daba estes sermóns,
tiña problemas para establecer contacto visual
coa propia congregación
á que lle levaba falando 62 anos.
E mesmo lonxe do podio,
cando o chamaban para saudalo,
con frecuencia
acababa a conversa prematuramente
por medo a estarche roubando tempo.
Pero cando morreu con 94 anos,
a policía tivo que pechar
as rúas da súa veciñanza
para acomodar a multitude de persoas
que viñeron chorar por el.
E así estes días intento aprender
do exemplo de meu avó
á miña maneira.
Así que acabo de publicar un libro
sobre a introversión,
e levoume 7 anos escribilo.
E para min, eses 7 anos foron
como una bendición total,
porque estiven lendo, estiven escribindo.
Estiven pensando, estiven investigando.
Foi a miña versión
das horas que pasou meu avó
el só na súa biblioteca.
Pero agora, de repente,
o meu traballo é moi distinto,
e consiste en estar aquí falando diso,
falando sobre introversión.
(Risas)
E iso éme moito máis difícil,
pois, por máis honrada que me sinta
de estar aquí e agora con todos vostedes,
este non é o meu medio natural.
Entón eu prepareime para momentos
coma este o mellor que puiden.
Pasei o último ano
practicando para falar en público
cada vez que podía.
E chameille a isto o meu "ano
de falar perigosamente."
(Risas)
E iso en realidade axudoume moito.
Pero direilles que o que me axuda máis
é o meu sentido, a miña crenza,
a esperanza en que no que toca
ás nosas actitudes
cara á introversión, a calma e a soidade,
estamos de veras ao bordo
dun cambio drástico.
Dígoo en serio.
E agora vounos deixar
con 3 chamadas á acción
para os que comparten esta visión.
Número un:
Deteñan a loucura
do constante traballo en grupo.
Simplemente detéñana.
(Risas)
Grazas.
(Aplausos)
E quero ser clara no que estou a dicir,
porque creo de verdade
que as nosas oficinas
deberían animar as interaccións
do tipo de charla informal de café...
desas en que as persoas se reúnen
e intercambian ideas
de maneira espontánea.
Iso é xenial.
Xenial para introvertidos
e extravertidos.
Pero precisamos moita máis privacidade
e máis liberdade
e máis autonomía no traballo.
E tamén na escola.
Debemos ensinar os nenos
a traballar xuntos, desde logo,
pero tamén debemos ensinarlles
como traballar pola súa conta.
É especialmente importante
para os nenos extravertidos.
Necesitan traballar sós
porque de aí proveñen en parte
os pensamentos profundos.
Número dous: vaian ao deserto.
Sexan como Buda,
teñan as súas propias revelacións.
Non digo
que todos teñamos que marchar e construír
cabanas propias nos bosques
e non volver falar con ninguén,
o que digo é que todos poderiamos
desconectar
e entrar nas nosas propias cabezas
un pouco máis a miúdo.
Número tres:
Miren con atención
o que hai dentro da súa maleta
e por que o puxeron aí.
Así que extravertidos,
quizais as vosas maletas
están tamén cheas de libros.
Ou cheas de copas de champaña
ou dun equipo de paracaidismo.
Sexa o que for, espero que o saquedes
en cada oportunidade que teñades
e nos honredes
coa vosa enerxía e felicidade.
Pero introvertidos, sendo como sodes,
probablemente teñades o impulso
de gardar coidadosamente
o que está dentro da vosa maleta.
E iso está ben.
Pero de vez en cando, só de vez en cando,
espero que abrades as vosas maletas
para que outros as vexan,
porque o mundo vos necesita
e necesita as cousas que levades.
Así que deséxovos a mellor
de todas as viaxes posibles
e o valor para falar de maneira sosegada.
Moitas grazas.
(Aplausos)
Grazas. Grazas
(Aplausos)