WEBVTT

00:00:00.760 --> 00:00:04.936
ผมอยากจะพูดกับคุณ
เกี่ยวกับอนาคตของวงการแพทย์

00:00:04.960 --> 00:00:09.056
แต่ก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น
ผมอยากจะพูดถึงอดีตนิดหน่อย

00:00:09.080 --> 00:00:12.696
ตลอดประวัติศาสตร์ทางการแพทย์
จนถึงเมื่อไม่นานมานี้

00:00:12.720 --> 00:00:16.536
เรามีแนวคิดเกี่ยวกับความเจ็บป่วย
และการรักษา

00:00:16.560 --> 00:00:19.936
ในรูปแบบที่ค่อนข้างเรียบง่ายชัดเจน

00:00:19.960 --> 00:00:22.656
อันที่จริง รูปแบบนั้นมันก็เรียบง่ายจริง ๆ

00:00:22.680 --> 00:00:25.736
จนคุณสามารถสรุปมันได้ในเพียงหกคำ

00:00:25.760 --> 00:00:29.840
เป็นโรค กินยา ฆ่ามัน

NOTE Paragraph

00:00:31.080 --> 00:00:35.816
ครับ เหตุผลที่รูปแบบนั้นเป็นที่นิยม

00:00:35.840 --> 00:00:38.456
ก็เพราะการปฏิวัติทางยาปฏิชีวนะ

00:00:38.480 --> 00:00:41.656
พวกคุณหลายคนคงจะไม่รู้
แต่เราได้ผลบุญ

00:00:41.680 --> 00:00:45.736
ของการใช้ยาปฏิชีวนะเป็นปีที่หนึ่งร้อย
ในสหรัฐอเมริกา

00:00:45.760 --> 00:00:47.376
แต่สิ่งที่คุณรู้ก็คือ

00:00:47.400 --> 00:00:51.640
การนำมันมาใช้นั้น
เป็นเหมือนช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลง

00:00:52.880 --> 00:00:56.736
คุณมีสารเคมี
ไม่ว่ามันจะมาจากธรรมชาติ

00:00:56.760 --> 00:00:59.496
หรือจากการสังเคราะห์ในห้องทดลอง

00:00:59.520 --> 00:01:02.776
และมันจะกระจายไปทั่วร่างกายของคุณ

00:01:02.800 --> 00:01:05.576
และไปหาเป้าหมายของมัน

00:01:05.600 --> 00:01:07.256
เข้าจับกับเป้าหมาย --

00:01:07.280 --> 00:01:09.496
ซึ่งเป็นจุลชีพ 
หรือส่วนหนึ่งของจุลชีพ --

00:01:09.520 --> 00:01:12.960
และจากนั้นก็ปิดกั้น
แม่กุญแจและลูกกุญแจ

00:01:13.960 --> 00:01:17.496
ด้วยความคล่องแคล่ว
และจำเพาะเจาะจงอย่างยิ่ง

00:01:17.520 --> 00:01:21.816
และคุณอาจติดโรคร้ายแรง
อะไรสักอย่างมาก่อนหน้านี้

00:01:21.840 --> 00:01:24.976
เช่น ปอดบวม ซิฟิลิส วัณโรค --

00:01:25.000 --> 00:01:29.040
และการเปลี่ยนมันให้กลายเป็น
ความเจ็บป่วยที่รักษาและบำบัดได้

00:01:30.080 --> 00:01:31.560
คุณมีเชื้อปอดบวม

00:01:32.480 --> 00:01:33.856
คุณกินเพนิซิลิน

00:01:33.880 --> 00:01:35.416
คุณฆ่าจุลชีพ

00:01:35.440 --> 00:01:37.576
และคุณก็หายจากโรค

NOTE Paragraph

00:01:37.600 --> 00:01:40.536
แนวคิดที่น่าดึงดูด

00:01:40.560 --> 00:01:44.736
ศักยภาพที่เทียบได้กับ
แม่กุญแจกับลูกกุญแจ

00:01:44.760 --> 00:01:46.296
และการฆ่าอะไรสักอย่าง

00:01:46.320 --> 00:01:48.336
มันแพร่กระจายไปทั่ววงการชีววิทยา

00:01:48.360 --> 00:01:50.480
มันเป็นการเปลี่ยนแปลง
อย่างที่ไม่มีอะไรเหมือน

00:01:52.160 --> 00:01:55.336
และเราก็ใช้เวลา 100 ปีที่ผ่านมา

00:01:55.360 --> 00:01:58.816
ในการพยายามทำตามแบบแผนนั้น
ครั้งแล้วครั้งเล่า

00:01:58.840 --> 00:02:00.079
กับโรคที่ไม่ใช่โรคติดต่อ

00:02:00.103 --> 00:02:04.223
ในโรคเรื้อรัง อย่างเช่น เบาหวาน
ความดันโลหิตสูง และโรคหัวใจ

00:02:05.120 --> 00:02:08.759
และมันก็ได้ผล
แต่มันได้ผลแค่บางส่วน

00:02:09.120 --> 00:02:10.776
ให้ผมแสดงให้คุณดูนะครับ

00:02:10.800 --> 00:02:13.696
ครับ ถ้าคุณพิจารณาองค์รวมทั้งหมด

00:02:13.720 --> 00:02:17.216
ของปฏิกิริยาเคมีทั้งหมดในร่างกายมนุษย์

00:02:17.240 --> 00:02:20.536
ทุก ๆ ปฏิกิริยาเคมี 
ที่ร่างกายของคุณจะทำได้

00:02:20.560 --> 00:02:23.576
คนส่วนใหญ่คิดว่ามันมีจำนวนเป็นล้าน

00:02:23.600 --> 00:02:24.896
เอาเป็นว่ามีประมาณล้านหนึ่งก็แล้วกัน

00:02:24.920 --> 00:02:26.616
และคุณก็ตั้งคำถามว่า

00:02:26.640 --> 00:02:29.296
มีส่วนปฏิกิริยาจำนวนเท่าไร

00:02:29.320 --> 00:02:31.136
ที่จะสามารถใช้เป็นเป้าหมาย

00:02:31.160 --> 00:02:35.976
ของเภสัชภัณฑ์ทั้งหลาย
ซึ่งก็คือสารเคมีทางการแพทย์ทั้งหมด

00:02:36.000 --> 00:02:38.040
จำนวนนั้นก็คือ 250

00:02:39.680 --> 00:02:42.216
ที่เหลือคือสารเคมีที่เราไม่รู้จัก

00:02:42.240 --> 00:02:48.416
หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ 0.025 เปอร์เซ็นต์
ของปฏิกิริยาเคมีทั้งหมดในร่างกาย

00:02:48.440 --> 00:02:52.560
อันที่จริงแล้วสามารถเป็นเป้าหมาย
ของกลไกแม่กุญแจและลูกกุญแจได้

00:02:53.680 --> 00:02:56.736
ครับ ถ้าคุณคิดว่าสรีรวิทยาของมนุษย์

00:02:56.760 --> 00:03:00.216
เป็นดั่งเครือข่ายโทรศัพท์ระหว่างประเทศ

00:03:00.240 --> 00:03:04.120
ที่มีจุดที่มีปฏิสัมพันธ์กัน
และส่วนที่มีปฏิสัมพันธ์กัน

00:03:04.600 --> 00:03:07.776
จากนั้นสารเคมีทางการแพทย์ของเราทั้งหมด

00:03:07.800 --> 00:03:10.056
ก็จัดการในส่วนมุมเล็ก ๆ

00:03:10.080 --> 00:03:12.776
ที่ขอบ ที่ส่วนนอกของเครือข่ายนั้น

00:03:12.800 --> 00:03:16.616
มันเหมือนกับว่า
สารเคมีทางเภสัชกรรมของเราทั้งหมด

00:03:16.640 --> 00:03:20.416
เป็นเหมือนเจ้าหน้าที่ชุมสาย
ใน วิชิตา แคนซัส

00:03:20.440 --> 00:03:23.400
ที่ง่วนอยู่กับโทรศัพท์ 10 หรือ 15 สาย

NOTE Paragraph

00:03:24.880 --> 00:03:27.040
แล้วเราจะทำอย่างไรกับแนวคิดนี้ล่ะ

00:03:28.160 --> 00:03:30.520
จะเป็นอย่างไร ถ้าเราสามารถจัดระเบียบ
วิธีการนี้ใหม่ได้

00:03:32.080 --> 00:03:35.456
อันที่จริง มันกลายเป็นว่า ธรรมชาติ

00:03:35.480 --> 00:03:40.536
ได้ให้แนวคิดว่าเราจะรู้สึก
ต่อความเจ็บป่วยอย่างไร

00:03:40.560 --> 00:03:42.216
ในทางที่แตกต่างกันไป

00:03:42.240 --> 00:03:45.960
แทนที่จะเป็นเรื่องของโรค
ยา และเป้าหมาย

00:03:47.080 --> 00:03:50.456
อันที่จริง ธรรมชาติถูกจัดระเบียบ
ตามลำดับจากด้านล่างสู่ด้านบน

00:03:50.480 --> 00:03:52.336
ไม่ใช่จากด้านบนลงมา

00:03:52.360 --> 00:03:58.600
และเราเริ่มต้นจากหน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง
แบบกึ่งอัตโนมัติ ซึ่งเรียกว่า เซลล์

00:03:59.640 --> 00:04:02.856
หน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง
แบบกึ่งอัตโนมัตินี้

00:04:02.880 --> 00:04:07.696
ก่อกำเนิดเป็นหน่วยที่ทำงานด้วยตัวเอง
แบบกึ่งอัตโนมัติ ซึ่งเรียกว่า อวัยวะ

00:04:07.720 --> 00:04:10.720
และอวัยวะเหล่านี้รวมตัวกัน
เพื่อก่อกำเนิดเป็นสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์


00:04:11.920 --> 00:04:15.816
และสิ่งมีชีวิตเหล่านี้
สุดท้ายแล้ว ใช้ชีวิตอยู่ในสิ่งแวดล้อม

00:04:15.840 --> 00:04:19.440
ซึ่งส่วนหนึ่งทำงานด้วยตัวเอง
และส่วนหนึ่งเป็นแบบกึ่งอัตโนมัติ

NOTE Paragraph

00:04:20.920 --> 00:04:23.736
แผนภาพที่มีการลดหลั่นเป็นลำดับนี้
มันเจ๋งตรงที่

00:04:23.760 --> 00:04:26.456
มันถูกสร้างขึ้นมาจากด้านล่าง
แทนที่จะเป็นการสร้างมาจากด้านบน

00:04:26.480 --> 00:04:29.856
มันทำให้เราสามารถคิดถึง
เรื่องความเจ็บป่วย

00:04:29.880 --> 00:04:31.214
ในแบบที่แตกต่างออกไปได้

00:04:32.400 --> 00:04:34.520
ลองพิจารณาดูโรค อย่างเช่น มะเร็ง

00:04:36.120 --> 00:04:37.416
ตั้งแต่ยุค 1950

00:04:37.440 --> 00:04:42.967
เราพยายามง่วนอยู่กับการหารูปแบบ
แม่กุญแจและลูกกุญแจให้กับมะเร็ง

00:04:42.991 --> 00:04:45.880
เราพยายามที่จะฆ่าเซลล์

00:04:45.905 --> 00:04:50.252
โดยใช้เคมีบำบัดมากมาย
หรือการบำบัดแบบกำหนดเป้าหมาย

00:04:50.276 --> 00:04:52.696
และอย่างที่เรารู้ ๆ กัน
มันได้ผล

00:04:52.720 --> 00:04:54.578
มันได้ผลสำหรับโรคอย่าง มะเร็งเม็ดเลือดขาว

00:04:54.602 --> 00:04:56.976
มันได้ผลกับบางรูปแบบ
ของมะเร็งเต้านม

00:04:57.000 --> 00:05:00.736
แต่สุดท้ายแล้ว คุณก็ไปถึงจุดสูงสุด
ของวิธีการนั้น

00:05:00.760 --> 00:05:03.256
และเมื่อประมาณ 10 ปีที่ผ่านมานี้เอง

00:05:03.280 --> 00:05:06.416
เราเพิ่งจะเริ่มคิดที่จะใช้ระบบภูมิคุ้มกัน

00:05:06.440 --> 00:05:09.536
จำไว้นะครับว่าอันที่จริง
เซลล์มะเร็งไม่ได้เติบโตขึ้นมาในสุญญากาศ

00:05:09.560 --> 00:05:11.616
มันเติบโตอยู่ในร่างกายมนุษย์

00:05:11.640 --> 00:05:13.936
และคุณจะใช้ความสามารถของเรา

00:05:13.960 --> 00:05:17.103
ระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์เรา
ในการโจมตีมะเร็งไม่ได้เชียวหรือ

00:05:17.127 --> 00:05:21.327
อันที่จริง มันนำเราไปสู่ยาใหม่
ที่น่าทึ่งที่สุดสำหรับรักษามะเร็ง

NOTE Paragraph

00:05:22.480 --> 00:05:25.814
และท้ายที่สุด
มันมีระดับของสิ่งแวดล้อมไม่ใช่หรือ

00:05:26.160 --> 00:05:29.136
รู้ไหมครับ ว่าเราไม่ได้คิดถึงมะเร็ง
ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อม

00:05:29.160 --> 00:05:34.056
แต่ให้ผมได้ยกตัวอย่างให้คุณฟังเกี่ยวกับ
สิ่งแวดล้อมที่ก่อให้เกิดมะเร็งอย่างมาก

00:05:34.080 --> 00:05:35.280
มันเรียกว่า คุก

00:05:36.160 --> 00:05:41.296
คุณเอาความเดียวดาย ความเครียด
และการถูกกักขัง

00:05:41.320 --> 00:05:42.520
ลองนึกต่อไปนะครับว่ามีอะไรอีก

00:05:43.400 --> 00:05:45.960
พับม้วนมันด้วยกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ๆ

00:05:47.000 --> 00:05:50.776
หนึ่งในสารกระตุ้นประสาทที่มีฤทธิ์มากที่สุด
ที่เรารู้จักในนาม นิโคติน

00:05:50.800 --> 00:05:55.736
และเอาหนึ่งในสารเสพติดที่มีฤทธิ์มากทึ่สุด
ที่คุณรู้จักเติมเข้าไป

00:05:55.760 --> 00:05:58.556
และคุณก็จะได้สิ่งแวดล้อม
ที่พร้อมจะก่อให้เกิดมะเร็ง


00:05:59.520 --> 00:06:01.976
แต่คุณสามารถมีสิ่งแวดล้อม
ที่ต้านการเกิดมะเร็งได้เช่นกัน

00:06:02.000 --> 00:06:04.696
มีความพยายามที่จะสร้างสื่อกลาง

00:06:04.720 --> 00:06:07.482
ยกตัวอย่างเช่น เปลี่ยนแปลงสื่อกลาง
ที่เป็นฮอร์โมนที่ทำให้เกิดมะเร็งเต้านม

00:06:08.440 --> 00:06:11.856
เราพยายามเปลี่ยนสื่อกลางเมตาบอลิก
สำหรับมะเร็งรูปแบบอื่น ๆ

NOTE Paragraph

00:06:11.880 --> 00:06:14.296
หรือลองพิจารณาโรคอื่น อย่างเช่น
โรคเครียด

00:06:14.320 --> 00:06:16.976
เช่นเดียวกัน มันก่อตัวจากด้านล่างขึ้นไป

00:06:17.000 --> 00:06:21.016
ตั้งแต่ยุค 1960 และ 1970
เราพยายามอย่างมาก

00:06:21.040 --> 00:06:25.216
ในการปิดการทำงานของโมเลกุล
ที่กำกับทำงานระหว่างเซลล์ประสาท --

00:06:25.240 --> 00:06:27.416
เซราโทนิน โดปามีน --

00:06:27.440 --> 00:06:29.256
และพยายามรักษาอาการเครียด
ด้วยวิธีการนั้น

00:06:29.280 --> 00:06:31.720
และมันก็ได้ผล
แต่จากนั้น เราก็ไปถึงทางตัน

00:06:33.000 --> 00:06:35.620
และตอนนี้เราก็รู้ว่า
สิ่งที่คุณจะต้องทำจริง ๆ ก็คือ

00:06:35.644 --> 00:06:38.616
เปลี่ยนสรีรวิทยาของอวัยวะ
ซึ่งก็คือสมอง

00:06:38.640 --> 00:06:40.776
ย้อนมันกลับ จัดรูปแบบมันใหม่

00:06:40.800 --> 00:06:43.376
และจากนั้น แน่นอนครับ
การศึกษามากมายได้แสดงว่า

00:06:43.400 --> 00:06:45.115
การบำบัดด้วยการพูดคุย
ทำให้เกิดสิ่งดังกล่าวเหล่านี้

00:06:45.139 --> 00:06:47.395
และการศึกษามากมาย
ได้แสดงให้เห็นว่า การบำบัดด้วยการพูดคุย

00:06:47.419 --> 00:06:50.536
เมื่อใช่ร่วมกับเภสัชภัณฑ์ และยาแล้ว

00:06:50.560 --> 00:06:52.989
มีประสิทธิภาพมากกว่า
ใช้แค่อย่างใดอย่างหนึ่ง

00:06:53.840 --> 00:06:57.416
เราจะสามารถจินตนาการถึงสิ่งแวดล้อม
ที่จะเปลี่ยนความเครียดนั้นได้หรือไม่

00:06:57.440 --> 00:07:01.496
เราจะสามารถกั้นสัญญาณ
ที่กระตุ้นให้เกิดความเครียดได้หรือเปล่า

00:07:01.520 --> 00:07:07.000
เช่นเดียวกันครับ เคลื่อนขึ้นไป
ตามสายโซ่ที่ลดหลั่นกันอย่างเป็นระเบียบนี้

00:07:07.760 --> 00:07:10.456
สิ่งที่สำคัญจริง ๆ

00:07:10.480 --> 00:07:13.736
อาจจะไม่ใช่ตัวยาเอง แต่เป็นการเปรียบเปรย

00:07:13.760 --> 00:07:15.816
แทนที่จะเป็นการฆ่าอะไรสักอย่าง

00:07:15.840 --> 00:07:19.536
ในกรณีของโรคเกี่ยวกับการเสื่อมสภาพ
ที่เรื้อรัง --

00:07:19.560 --> 00:07:23.056
เช่น ไตล้มเหลว เบาหวาน
ความดันโลหิตสูง ข้อเสื่อม --

00:07:23.080 --> 00:07:26.652
บางที สิ่งที่เราต้องทำกันจริง ๆ
ก็คือการเปลี่ยนการเปรียบเปรย

00:07:26.676 --> 00:07:28.616
และบางที นั่นก็เป็นกุญแจสำคัญ

00:07:28.640 --> 00:07:31.136
เพื่อสร้างกรอบการคิดใหม่ของเรา
เกี่ยวกับวงการแพทย์

NOTE Paragraph

00:07:31.160 --> 00:07:34.616
เอาล่ะครับ แนวคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

00:07:34.640 --> 00:07:36.976
ของการสร้างแนวคิดใหม่นี้

00:07:37.000 --> 00:07:40.296
พาผมกลับไปยังรากเหง้า
ในแบบที่เป็นส่วนตัว เมื่อประมาณ 10 ปีก่อน

00:07:40.320 --> 00:07:43.096
ประมาณ 10 ปีก่อน --
ผมเป็นนักวิ่งมาเกือบทั้งชีวิต --

00:07:43.120 --> 00:07:45.096
ผมออกไปวิ่ง ตอนเช้าวันเสาร์

00:07:45.120 --> 00:07:47.776
และกลับมา ตื่นขึ้นมา
และไม่อาจขยับตัวได้

00:07:47.800 --> 00:07:49.816
เข่าขวาของผมบวม

00:07:49.840 --> 00:07:53.360
และคุณก็ได้ยินเสียงกรุบกรับของกระดูก
ที่กระทบกัน ที่เป็นการสื่อลางร้าย

00:07:54.240 --> 00:07:59.136
และประโยชน์หนึ่งของการเป็นแพทย์ก็คือ
คุณสามารถส่งตัวเองไปตรวจ MRI ได้

00:07:59.160 --> 00:08:03.136
ผมได้ผล MRI ในอีกสัปดาห์ต่อมา
และมันก็มีหน้าตาเป็นแบบนี้

00:08:03.160 --> 00:08:07.456
โดยรวมแล้วกระดูกอ่อนมินิสคัส
ที่อยู่ระหว่างกระดูก

00:08:07.480 --> 00:08:10.896
ถูกฉีกเสียจนไม่เหลือ
และกระดูกเองก็แตกด้วย

NOTE Paragraph

00:08:10.920 --> 00:08:13.376
เอาล่ะครับ ถ้าคุณมองมาที่ผม
และรู้สึกเสียใจไปกับผม

00:08:13.400 --> 00:08:15.216
ให้ผมได้บอกอะไรคุณสักนิดนะครับ

00:08:15.240 --> 00:08:19.416
ถ้าผมได้ผล MRI ของทุกคนในที่นี้

00:08:19.440 --> 00:08:21.496
เราจะพบว่า พวกคุณ 60 เปอร์เซ็นต์

00:08:21.520 --> 00:08:24.296
จะมีอาการของการเสื่อมของกระดูก
และการเสื่อมของกระดูกอ่อน

00:08:24.320 --> 00:08:28.096
85 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงทุกคน
ตอนมีอายุประมาณ 70 ปี

00:08:28.120 --> 00:08:31.376
จะมีอาการกระดูกอ่อนเสื่อม
ในระดับปานกลางถึงรุนแรง

00:08:31.400 --> 00:08:33.696
50 ถึง 60 เปอร์เซ็นต์
ของผู้ชายในที่นี้

00:08:33.720 --> 00:08:35.056
จะมีอาการแบบนั้นเช่นกัน

00:08:35.080 --> 00:08:36.856
ฉะนั้น มันเป็นโรคที่พบได้มาก

00:08:36.880 --> 00:08:38.976
ครับ อีกประโยชน์หนึ่งของการเป็นแพทย์

00:08:39.000 --> 00:08:42.135
ก็คือคุณสามารถทำการทดลอง
กับอาการป่วยของตัวเองได้

00:08:42.159 --> 00:08:44.376
ฉะนั้น ประมาณ 10 ปีก่อน

00:08:44.400 --> 00:08:46.816
ผมนำกระบวนการนี้ไปยังห้องทดลอง

00:08:46.840 --> 00:08:48.856
และเราก็เริ่มทำการทดลองง่าย ๆ

00:08:48.880 --> 00:08:51.336
พยายามแก้ไขการเสื่อมสภาพนี้

00:08:51.360 --> 00:08:56.176
เราพยายามที่จะฉีดสารเคมี
เข้าไปในช่องว่างระหว่างเขาของสัตว์

00:08:56.200 --> 00:08:58.856
เพื่อพยายามย้อน
การเสื่อมสภาพของกระดูกอ่อนกลับ

00:08:58.880 --> 00:09:03.416
และเราสรุปกระบวนการ
ที่แสนจะยาวนานนั้นได้ง่าย ๆ ว่า

00:09:03.440 --> 00:09:05.216
ที่สุดแล้ว มันไม่เหลืออะไรเลย

00:09:05.240 --> 00:09:06.440
มันไม่เกิดอะไรขึ้นเลยครับ

00:09:06.880 --> 00:09:11.656
และจากนั้นประมาณเจ็ดปีก่อน ผมก็ได้
นักเรียนวิจัยของผมคนหนึ่งจากออสเตรเลีย

00:09:11.680 --> 00:09:13.205
สิ่งที่น่ารักสำหรับชาวออสเตรเลีย

00:09:13.205 --> 00:09:16.521
ก็คือพวกเขาชอบมองอะไรกลับหัว

NOTE Paragraph

00:09:16.546 --> 00:09:17.703
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:17.727 --> 00:09:21.816
และแดนก็บอกผมว่า "รู้อะไรไหม 
บางทีมันไม่ใช่ปัญหาเรื่องกลไกหรอก

00:09:21.840 --> 00:09:25.840
บางทีมันอาจเป็นปัญหาทางเคมี
บางทีมันอาจเป็นปัญหาเรื่องสเต็มเซลล์"

00:09:27.760 --> 00:09:29.656
หรือพูดอีกนัยหนึ่ง เขามีสองสมมติฐาน

00:09:29.680 --> 00:09:33.496
อย่างแรก มันมีสิ่งที่เรียกว่า
สเต็มเซลล์โครงกระดูก --

00:09:33.520 --> 00:09:37.040
ซึ่งก็คือ สเต็มเซลล์โครงกระดูก 
ที่สร้างโครงกระดูก

00:09:37.064 --> 00:09:39.596
กระดูกแข็ง กระดูกอ่อน 
และโครงสร้างเส้นใยของโครงกระดูก

00:09:39.620 --> 00:09:41.485
ของสัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง
เช่นเดียวกับสเต็มเซลล์ในเลือด

00:09:41.510 --> 00:09:43.945
เช่นเดียวกับที่มันมีสเต็มเซลล์
ในระบบประสาท

00:09:43.969 --> 00:09:47.529
และอย่างที่สองก็คือ การเสื่อมสภาพ
หรือการพร่องประสิทธิภาพของสเต็มเซลล์นี้

00:09:47.554 --> 00:09:51.056
คือสิ่งที่ทำให้เกิดข้อกระดูกเสื่อม
ซึ่งเป็นอาการที่พบได้มาก

00:09:51.080 --> 00:09:54.296
ฉะนั้น คำถามก็คือ
เรากำลังมองหายารักษา

00:09:54.320 --> 00:09:56.936
ในเมื่อเราควรที่จะมองหาเซลล์หรือเปล่า

00:09:56.960 --> 00:09:59.816
เราก็เลยเปลี่ยนแบบจำลองของเรา

00:09:59.840 --> 00:10:02.960
และตอนนี้ เราก็เริ่มมองหา
สเต็มเซลล์โครงกระดูก

00:10:03.560 --> 00:10:06.056
และเพื่อเป็นการสรุปเรื่องให้กระชับ

00:10:06.080 --> 00:10:09.000
ประมาณห้าปีก่อน เราพบเซลล์เหล่านี้

00:10:09.800 --> 00:10:12.296
พวกมันอยู่ในโครงกระดูก

00:10:12.320 --> 00:10:15.216
นี่คือแผนภาพและภาพถ่ายจริงของพวกมัน

00:10:15.240 --> 00:10:17.176
ส่วนสีขาวคือกระดูก

00:10:17.200 --> 00:10:20.216
และคอลัมสีแดงที่คุณเห็นเหล่านี้
และเซลล์สีเหลือง

00:10:20.240 --> 00:10:23.496
คือเซลล์ที่เกิดขึ้น
จากสเต็มเซลล์โครงกระดูกเซลล์เดียว --

00:10:23.520 --> 00:10:26.816
คอลัมของกระดูกอ่อน กระดูกแข็ง
เกิดมาจากเซลล์เพียงเซลล์เดียว

00:10:26.840 --> 00:10:30.136
เซลล์เหล่านี้น่าทึ่งมาก
พวกมันมีคุณสมบัติสี่ประการ

00:10:30.160 --> 00:10:33.936
อย่างแรกคือพวกมันอยู่ในที่ที่พวกมันควรอยู่

00:10:33.960 --> 00:10:36.336
พวกมันอยู่ใต้พื้นผิวของกระดูก

00:10:36.360 --> 00:10:37.896
ใต้กระดูกอ่อน

00:10:37.920 --> 00:10:40.540
ครับ ในทางชีววิทยา
บริเวณและสถานที่มันมีความสำคัญ

00:10:40.564 --> 00:10:44.816
และพวกมันก็ย้ายเข้าไปในบริเวณที่เหมาะสม
และก่อกำเนิดเป็นกระดูกและกระดูกอ่อน

00:10:44.840 --> 00:10:46.096
นั่นครับ

00:10:46.120 --> 00:10:47.656
คุณสมบัติที่น่าสนใจอีกประการคือ

00:10:47.680 --> 00:10:50.336
คุณสามารถเอาพวกมันออกมา
จากโครงกระดูกของสัตว์มีกระดูกสันหลัง

00:10:50.360 --> 00:10:52.936
คุณเลี้ยงพวกมันในจานเลี้ยงเชื้อ
ในห้องทดลอง

00:10:52.960 --> 00:10:54.936
และพวกมัน
ก็อยากจะสร้างกระดูกอ่อนใจจะขาดแล้ว

00:10:54.960 --> 00:10:57.682
จำไว้นะครับว่า เราไม่สามารถสร้างกระดูกอ่อน
ได้จากความรักหรือว่าเงิน

00:10:57.706 --> 00:10:59.625
เซลล์เหล่านี้อยากจะสร้างกระดูกอ่อนมาก

00:10:59.650 --> 00:11:02.655
พวกมันสร้างกระดูกอ่อนของพวกมันเอง
ไว้ล้อมรอบพวกมัน

00:11:02.680 --> 00:11:04.296
อย่างที่สาม พวกมันยัง

00:11:04.320 --> 00:11:08.496
เป็นผู้ซ่อมแซมส่วนที่หักที่มีประสิทธิภาพที่สุด
ที่เราไม่เคยพบมาก่อน

00:11:08.520 --> 00:11:11.816
นี่คือกระดูกเล็ก ๆ 
กระดูกของหนูที่เราทำให้มีรอยแตก

00:11:11.840 --> 00:11:13.376
และปล่อยให้มันซ่อมตัวเอง

00:11:13.400 --> 00:11:16.416
สเต็มเซลล์เหล่านี้เข้ามา
และซ่อมกระดูก ในส่วนสีเหลือง

00:11:16.440 --> 00:11:19.056
กระดูกอ่อน ในส่วนสีขาว
เกือบที่จะสมบูรณ์

00:11:19.080 --> 00:11:22.616
คุณจะเห็นพวกมันมากมาย
ถ้าย้อมด้วยสีย้อมเรืองแสง

00:11:22.640 --> 00:11:26.376
คุณจะเห็นว่าพวกมันดูคล้าย ๆ 
กับกาวในระดับเซลล์

00:11:26.400 --> 00:11:28.256
เข้ามาในบริเวณของรอยแตก

00:11:28.280 --> 00:11:31.256
ซ่อมบริเวณนั้น
แลจากนั้นก็หยุดการทำงาน

00:11:31.280 --> 00:11:33.616
ตอนนี้ อย่างที่สี่ เป็นสิ่งที่ลางร้าย

00:11:33.640 --> 00:11:37.776
และมันก็คือ จำนวนของพวกมัน
ลดลงอย่างรวดเร็ว

00:11:37.800 --> 00:11:42.496
รวดเร็วประมาณ สิบถึงสิบหน้าเท่า
เมื่อคุณมีอายุมากขึ้น

NOTE Paragraph

00:11:42.520 --> 00:11:44.096
และสิ่งที่เกิดขึ้นน่ะหรือครับ

00:11:44.120 --> 00:11:46.976
ก็คือเราพบว่า
พวกเรามีความเปลี่ยนแปลง

00:11:47.000 --> 00:11:49.736
เราพยายามตามล่าหายา

00:11:49.760 --> 00:11:52.256
แต่เราก็จบลงที่การมาค้นหาทฤษฎี

00:11:52.280 --> 00:11:53.496
และในทำนองเดียวกัน

00:11:53.520 --> 00:11:56.136
เรากลับไปได้ความคิดในแบบเก่า ๆ

00:11:56.160 --> 00:11:59.056
เกี่ยวกับ เซลล์ สิ่งมีชีวิต
สิ่งแวดล้อม

00:11:59.080 --> 00:12:01.656
เพราะว่าเราไม่ได้คิดเกี่ยวกับ
สเต็มเซลล์กระดูก

00:12:01.680 --> 00:12:05.120
เราคิดถึงโรคข้อเสื่อม
ในแบบของโรคระดับเซลล์

NOTE Paragraph

00:12:05.840 --> 00:12:08.126
และจากนั้น คำถามต่อไปก็คือ
แล้วอวัยวะล่ะ

00:12:08.150 --> 00:12:10.389
เราสร้างสิ่งนี้เป็นอวัยวะภายนอกร่างกาย
ได้หรือเปล่า

00:12:10.413 --> 00:12:14.256
เราจะสามารถปลูกถ่ายกระดูกอ่อน
เข้าไปในบริเวณที่เกิดแผล

00:12:14.280 --> 00:12:16.256
และบางทีที่น่าสนใจที่สุด

00:12:16.280 --> 00:12:18.656
คุณจะสามารถสร้างขึ้นไป
จนถึงสิ่งแวดล้อมได้หรือเปล่า

00:12:18.680 --> 00:12:21.736
ครับ เรารู้ว่าการออกกำลังสร้างกระดูกใหม่

00:12:21.760 --> 00:12:24.176
แต่เอาจริง ๆ นะครับ
ไม่มีใครจะออกกำลังกายกันหรอก

00:12:24.200 --> 00:12:29.376
แล้วคุณนึกวิธีที่จะเอากระดูกเข้าและออก
อย่างไม่ต้องใช้แรงได้หรือเปล่า

00:12:29.400 --> 00:12:34.216
เพื่อที่คุณจะได้สร้างหรือทำให้กระดูกอ่อน
เจริญเกิดขึ้นมาใหม่

NOTE Paragraph

00:12:34.240 --> 00:12:36.621
และบางทีที่น่าสนใจ
และน่าจะมีความสำคัญมากที่สุด

00:12:36.645 --> 00:12:40.096
คำถามก็คือ คุณจะนำเอาแบบจำลองนี้
ไปใช้กับโลกความเป็นจริงนอกวงการแพทย์ได้ไหม

00:12:40.120 --> 00:12:44.176
สิ่งที่เป็นความท้าทาย ดังที่ผมได้บอกก่อนหน้านี้
ไม่ใช่การฆ่าอะไรสักอย่าง

00:12:44.200 --> 00:12:45.640
แต่เป็นการเลี้ยงอะไรสักอย่าง

00:12:46.280 --> 00:12:51.096
และผมก็คิดว่า
มันก็ทำให้เกิดคำถามที่น่าสนใจที่สุด

00:12:51.120 --> 00:12:53.640
และการที่เราคิดเกี่ยวกับอนาคตของวงการแพทย์

00:12:55.040 --> 00:12:57.920
ยาของคุณจะเป็นเซลล์ ไม่ใช่ยาเม็ด

00:12:58.840 --> 00:13:01.216
เราจะเลี้ยงเซลล์ได้อย่างไร

00:13:01.240 --> 00:13:04.256
เราจะหยุดการเติบโตอย่างลุกลาม
ของเซลล์เหล่านี้ได้อย่างไร

00:13:04.280 --> 00:13:08.176
เราทราบถึงปัญหาที่ทำให้เกิดการเติบโต
แบบลุกลามนี้

00:13:08.200 --> 00:13:10.976
เราจะสามารถปลูกถ่ายยีนฆ่าตัวตาย
เข้าไปในเซลล์เหล่านี้ได้หรือเปล่า

00:13:11.000 --> 00:13:12.440
เพื่อหยุดการเจริญเติบโตของพวกมัน

00:13:13.040 --> 00:13:16.976
ยาของคุณจะเป็นอวัยวะ
ที่ถูกสร้างขึ้นภายนอกร่างกาย

00:13:17.000 --> 00:13:18.936
และปลูกถ่ายเข้าไปในร่างกายได้หรือไม่

00:13:18.960 --> 00:13:21.696
แล้วมันจะหยุดการเสื่อมถอยได้หรือเปล่า

00:13:21.720 --> 00:13:23.625
ถ้าหากอวัยวะที่ต้องการเป็นความทรงจำล่ะ

00:13:23.649 --> 00:13:28.416
ในกรณีของโรคที่เกี่ยวกับระบบประสาท
อวัยวะเหล่านี้มีความทรงจำอยู่

00:13:28.440 --> 00:13:30.896
เราจะปลูกถ่ายความทรงจำกลับไปได้อย่างไร

00:13:30.920 --> 00:13:32.736
เราเก็บรักษาอวัยวะเหล่านี้ได้หรือเปล่า

00:13:32.760 --> 00:13:35.903
อวัยวะแต่ละอย่างจะต้องถูกพัฒนา
สำหรับมนุษย์แต่ละคน

00:13:35.927 --> 00:13:37.127
และนำมันกลับไปใช่หรือเปล่า

00:13:38.520 --> 00:13:41.136
และบางที ที่น่าฉงนที่สุด

00:13:41.160 --> 00:13:42.970
ยาของคุณจะเป็นสิ่งแวดล้อมได้หรือไม่

00:13:44.160 --> 00:13:45.816
คุณจะจดสิทธิบัตรสิ่งแวดล้อมได้หรือเปล่า

00:13:45.840 --> 00:13:49.296
ในทุก ๆ วัฒนธรรม

00:13:49.320 --> 00:13:52.256
จอมเวทย์ได้ใช้สิ่งแวดล้อมเป็นยา

00:13:52.280 --> 00:13:54.600
เราจะจินตนาการถึงสิ่งนั้น
เพื่ออนาคตของพวกเราได้หรือเปล่า

00:13:56.080 --> 00:13:59.456
ผมได้บรรยายไปมากเกี่ยวกับแบบจำลอง
ผมเริ่มการบรรยายนี้ด้วยแบบจำลอง

00:13:59.480 --> 00:14:02.176
ฉะนั้น ให้ผมจบการบรรยายนี้
ด้วยแนวคิดเกี่ยวกับการสร้างแบบจำลอง

00:14:02.200 --> 00:14:04.296
สิ่งที่เราทำในฐานะนักวิทยาศาสตร์

00:14:04.320 --> 00:14:07.616
เมื่อสถาปนิกสร้างแบบจำลอง

00:14:07.640 --> 00:14:10.936
เขาหรือเธอก็พยายามที่จะแสดง
โลกขนาดเล็ก ๆ ให้กับคุณ

00:14:10.960 --> 00:14:13.856
แต่เมื่อนักวิทยาศาสตร์กำลังสร้างแบบจำลอง

00:14:13.880 --> 00:14:16.404
เขาหรือเธอพยายามที่จะสร้าง
โลกในแบบการเปรียบเปรย

00:14:17.600 --> 00:14:21.456
เขาหรือเธอพยายามที่จะสร้าง
หนทางใหม่ในการมองเห็น

00:14:21.480 --> 00:14:25.600
แบบดั้งเดิมเป็นการเปลี่ยนระดับ
แบบอย่างหลังเป็นการเปลี่ยนการรับรู้

NOTE Paragraph

00:14:26.920 --> 00:14:31.856
ทีนี้ ยาปฏิชีวนะ
ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนการรับรู้

00:14:31.880 --> 00:14:35.696
ในรูปแบบความคิดของเราเกี่ยวกับยา
ที่ทำให้วิธีที่เราคิด

00:14:35.720 --> 00:14:39.640
เกี่ยวกับยาในหลายร้อยปีที่ผ่านมา
ถูกเติมแต่งและทำให้บิดเบี้ยวอย่างสมบูรณ์

00:14:40.400 --> 00:14:44.816
แต่เราต้องการแบบจำลองใหม่
เพื่อที่จะเป็นแนวคิดด้านการแพทย์ในอนาคต

00:14:44.840 --> 00:14:46.320
นั่นคือความท้าทาย

NOTE Paragraph

00:14:47.480 --> 00:14:50.816
มันมีภาพลักษณ์ที่เป็นที่นิยม

00:14:50.840 --> 00:14:54.816
ที่เป็นเหตุผลว่า การที่เรา
ไม่มีในการเปลี่ยนแปลงสำคัญ

00:14:54.840 --> 00:14:56.816
เกี่ยวกับการบำบัดรักษาความเจ็บป่วย

00:14:56.840 --> 00:14:59.696
ก็เป็นเพราะเราไม่มียาที่มีประสิทธิภาพพอ

00:14:59.720 --> 00:15:01.080
และมันก็จริงเพียงบางส่วน

00:15:02.120 --> 00:15:03.616
แต่บางทีเหตุผลที่แท้จริงก็คือ

00:15:03.640 --> 00:15:06.840
เราไม่มีวิธีคิดอ่านเกี่ยวกับการแพทย์
ที่ทรงพลังพอต่างหาก

00:15:08.560 --> 00:15:10.976
มันจริงที่ว่า

00:15:11.000 --> 00:15:14.776
มันน่าจะดีทีเดียวที่จะมียาใหม่ ๆ

00:15:14.800 --> 00:15:19.456
แต่บางทีสิ่งที่เป็นความท้าทายสำคัญ
คือ M ทั้งสามที่เป็นนามธรรม

00:15:19.480 --> 00:15:23.296
ซึ่งได้แก่ กลไกล แบบจำลอง
และการเปรียบเปรย

NOTE Paragraph

00:15:23.320 --> 00:15:24.656
ของคุณครับ

NOTE Paragraph

00:15:24.680 --> 00:15:31.520
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:15:33.600 --> 00:15:37.016
คริส แอนเดอร์สัน: 
ผมชอบการเปรียบเปรยจริง ๆ

00:15:37.040 --> 00:15:38.576
มันเชื่อมต่อเข้าไปได้อย่างไรครับ

00:15:38.600 --> 00:15:41.736
มีการบรรยายมากมายเกี่ยวกับเทคโนโลยี

00:15:41.760 --> 00:15:43.896
เกี่ยวกับการแพทย์ส่วนบุคคล

00:15:43.920 --> 00:15:47.336
ที่เรามีข้อมูลทั้งหมด
และการบำบัดทางการแพทย์สำหรับอนาคต

00:15:47.360 --> 00:15:51.856
จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคุณอย่างจำเพาะ
จีโนมของคุณ บริบทของคุณตอนนี้

00:15:51.880 --> 00:15:55.816
นั่นมันใช้ได้กับแบบจำลอง
ที่คุณมีอยู่ตรงนี้หรือเปล่าครับ

NOTE Paragraph

00:15:55.840 --> 00:15:58.456
สิทธัตถะ มุกเคอร์จี:
มันเป็นคำถามที่น่าสนใจมากครับ

00:15:58.480 --> 00:16:00.696
เราคิดถึงการแพทย์ส่วนบุคคล

00:16:00.720 --> 00:16:02.256
อย่างมากในส่วนของจีโนม

00:16:02.280 --> 00:16:04.856
นั่นเป็นเพราะว่ายีน
เป็นการเปรียบเปรยที่เด่นชัด

00:16:04.880 --> 00:16:07.856
อีกครั้งครับ ถ้าจะใช้คำเดียวกัน
ในการแพทย์ทุกวันนี้

00:16:07.880 --> 00:16:11.616
ที่เราคิดว่าจีโนมจะขับเคลื่อน
การแพทย์ส่วนบุคคล

00:16:11.640 --> 00:16:14.736
แต่แน่นอน จีโนมเป็นเพียงพื้นฐาน

00:16:14.760 --> 00:16:18.576
ของโซ่สายยาวของสิ่งมีชีวิต 
ในแบบที่มันเป็น

00:16:18.600 --> 00:16:22.416
โซ่ที่ว่านี้ เป็นหน่วยแรกที่ถูกจัดเรียงของสิ่งนั้น
ซึ่งก็คือเซลล์

00:16:22.440 --> 00:16:25.416
ฉะนั้น ถ้าเรากำลังจะทำให้เกิด
การแพทย์ส่วนบุคคลในลักษณะนี้

00:16:25.440 --> 00:16:28.256
เราจะต้องคิดถึงการบำบัดระดับเซลล์
แบบส่วนบุคคล

00:16:28.280 --> 00:16:31.456
และจากนั้นการบำบัดด้วยอวัยวะ
หรืออวัยวะส่วนบุคคล

00:16:31.480 --> 00:16:35.296
และสุดท้ายแล้วการบำบัดส่วนบุคคล
สำหรับสิ่งแวดล้อม

00:16:35.320 --> 00:16:38.416
ฉะนั้น ผมคิดว่าทุก ๆ ขั้นตอนครับ

00:16:38.440 --> 00:16:40.856
มันมีการเปรียบเปรย
มันเป็นเต่าที่เรียงต่อกันไปเรื่อย ๆ

00:16:40.880 --> 00:16:43.261
ครับ ในเรื่องนี้ มันเป็นการแพทย์ส่วนบุคคล
ที่เรียงต่อกันไปเรื่อย ๆ

NOTE Paragraph

00:16:43.285 --> 00:16:46.176
คริส: ฉะนั้น เมื่อคุณบอกว่า
การแพทย์อาจเป็นเซลลื

00:16:46.200 --> 00:16:48.016
และไม่ได้เป็นยา

00:16:48.040 --> 00:16:50.296
คุณพูดถึงเซลล์ของตัวคุณเองใช่ไหมครับ

NOTE Paragraph

00:16:50.320 --> 00:16:52.696
สิทธัตถะ: แน่นอนครับ
คริส: ฉะนั้น เปลี่ยนไปหาสเต็มเซลล์

00:16:52.720 --> 00:16:57.256
บางที่อาจทดสอบมันกับยาทุก ๆ แบบ
หรืออะไรแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:16:57.280 --> 00:16:59.816
สิทธัตถะ: และไม่ใช่บางทีหรอกครับ
นั่นคือสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ครับ

00:16:59.840 --> 00:17:03.576
นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
อันที่จริง เรากำลังคืบหน้าไปอย่างช้า ๆ

00:17:03.600 --> 00:17:07.415
ไม่ได้ไปจากจีโนม
แต่รวมเอาจีโนมไว้ด้วย

00:17:07.440 --> 00:17:12.175
กับสิ่งที่เราเรียกว่า ระบบที่กำกับตัวเอง
กึ่งอัตโนมัติ ในหลาย ๆ ระดับ

00:17:12.200 --> 00:17:14.816
อย่างเซลล์ อย่างอวัยวะ
อย่างสิ่งแวดล้อม

NOTE Paragraph

00:17:14.829 --> 00:17:16.207
คริส: ขอบคุณมากครับ

NOTE Paragraph

00:17:16.227 --> 00:17:17.517
สิทธัตถะ: ยินดีครับ ขอบคุณครับ