WEBVTT

00:00:15.367 --> 00:00:16.993
ลึกเข้าไปในป่าของประเทศเวียดนาม

00:00:16.993 --> 00:00:18.555
ทหารทั้งสองฝ่าย

00:00:18.555 --> 00:00:20.369
สู้กันอย่างดุเดือดจนทั้งคู่อ่อนล้า

00:00:20.369 --> 00:00:21.858
เป็นเวลายาวนานกว่า 20 ปี

00:00:21.858 --> 00:00:23.533
ทว่าฝ่ายคอมมิวนิสต์ไม่ได้รบชนะ

00:00:23.533 --> 00:00:25.051
เพราะอาวุธ หรือความแข็งแกร่ง

00:00:25.051 --> 00:00:26.881
แต่เป็นถนนดิน

00:00:26.881 --> 00:00:28.312
ที่ชื่อว่า เส้นทางโฮจิมินห์

00:00:28.312 --> 00:00:30.831
ที่ตัดผ่านเวียดนาม ลาว และกัมพูชา

00:00:30.831 --> 00:00:33.336
ตอนแรก มันเป็นแค่โครงข่ายถนนดินธรรมดา

00:00:33.336 --> 00:00:35.029
และค่อย ๆ กลายเป็นหัวใจสำคัญ

00:00:35.029 --> 00:00:37.051
ในแผนการรบของฝ่ายเวียดนามเหนือ ผู้กำชัยชนะ

00:00:37.051 --> 00:00:38.452
ในสงครามเวียดนาม

00:00:38.452 --> 00:00:39.480
โดยใช้เพื่อลำเลียงอาวุธ

00:00:39.480 --> 00:00:40.348
เคลื่อนกำลังพล

00:00:40.348 --> 00:00:42.464
และให้การสนับสนุนทางจิตวิทยา
ไปทางเวียดนามใต้

00:00:42.464 --> 00:00:43.753
เส้นทางนี้แต่เดิมเป็นโครงข่ายถนนลูกรัง

00:00:43.753 --> 00:00:44.631
ถนนดิน

00:00:44.631 --> 00:00:45.979
และทางข้ามแม่น้ำ

00:00:45.979 --> 00:00:47.828
ที่แยกออกไปทางทิศตะวันตกของเวียดนามเหนือ

00:00:47.828 --> 00:00:50.504
และตัดลงใต้ผ่านเทือกเขาเจื่องเซิน

00:00:50.504 --> 00:00:51.959
ที่ตั้งอยู่ระหว่างเวียดนามและลาว

00:00:51.959 --> 00:00:54.211
เดิมทีการเดินทางลงใต้นี้จะกินเวลา 6 เดือน

00:00:54.211 --> 00:00:56.657
แต่ด้วยวิศวกรรม และความชาญฉลาด

00:00:56.657 --> 00:00:58.889
ชาวเวียดนามได้ขยายและปรับปรุงเส้นทางนี้

00:00:58.899 --> 00:01:00.304
จนช่วงปลายสงคราม

00:01:00.304 --> 00:01:02.075
มันเป็นถนนหลักที่อ้อมผ่านเข้าสู่ลาว

00:01:02.075 --> 00:01:04.063
โดยใช้เวลาเดินทางเพียง 1 สัปดาห์เท่านั้น

00:01:04.063 --> 00:01:05.261
และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น

00:01:05.261 --> 00:01:07.358
ในปี ค.ศ. 1959 ได้เกิดความขัดแย้ง

00:01:07.358 --> 00:01:10.022
ระหว่างเวียดนามเหนือและใต้

00:01:10.042 --> 00:01:13.272
ระบบทางเส้นทางถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้ลำเลียง

00:01:13.272 --> 00:01:17.024
ทหาร อาวุธ และเสบียง เข้าสู่เวียดนามใต้

00:01:17.024 --> 00:01:19.446
ทหารชุดแรกเคลื่อนที่แบบแถวเรียงหนึ่ง

00:01:19.446 --> 00:01:21.838
ไปตามเส้นทางของชาวพื้นเมืองในระแวกนั้น

00:01:21.838 --> 00:01:23.603
และกิ่งไม้หัก ๆ ตรงทางแยกของถนนดิน

00:01:23.603 --> 00:01:26.856
ก็มักถูกใช้เพื่อเป็นสัญลักษณ์บอกทิศทาง

00:01:26.856 --> 00:01:29.483
ในช่วงแรก แกนนำฝ่ายคอมมิวนิสต์ส่วนใหญ่

00:01:29.483 --> 00:01:30.613
ที่ใช้เส้นทางนี้

00:01:30.613 --> 00:01:33.307
เป็นคนใต้โดยที่เคยไปฝึกทหารที่เวียดนามเหนือ

00:01:33.307 --> 00:01:34.752
พวกเขาแต่งกายเหมือนชาวบ้าน

00:01:34.752 --> 00:01:37.230
ใส่ชุดนอนไหมสีดำ กับผ้าโพกลายตาราง

00:01:37.230 --> 00:01:39.090
พวกเขาสวมรองเท้าแตะโฮจิมินห์

00:01:39.090 --> 00:01:40.501
ที่ทำมาจากยางรถบรรทุก

00:01:40.501 --> 00:01:42.608
และพกข้าวหุงสุกขนาดพอประมาณ

00:01:42.608 --> 00:01:44.343
บรรจุใส่ภาชนะคล้ายลำไส้ของช้าง

00:01:44.343 --> 00:01:46.423
ลักษณะเป็นกระบอกผ้าลินินที่คล้องสะพายได้

00:01:46.433 --> 00:01:47.543
สภาพเส้นทางนั้นทุรกันดาร

00:01:47.543 --> 00:01:49.298
และมีผู้เสียชีวิตจำนวนมากจากการติดเชื้อ

00:01:49.298 --> 00:01:50.345
มาลาเรีย

00:01:50.345 --> 00:01:51.907
และบิดมีตัว

00:01:51.907 --> 00:01:52.605
หลงทาง

00:01:52.605 --> 00:01:53.816
อดตาย

00:01:53.816 --> 00:01:56.552
และการถูกจู่โจมโดยเสือและหมีป่า

00:01:56.552 --> 00:01:58.227
ก็เป็นภัยคุกคามที่เกิดขึ้นเสมอ

00:01:58.227 --> 00:02:00.395
เสบียงอาหาร ก็มีแค่ข้าวกับเกลือ

00:02:00.395 --> 00:02:01.939
แถมใช้ไม่นานก็หมด

00:02:01.939 --> 00:02:04.152
ความกลัว เบื่อหน่าย และคิดถึงบ้าน

00:02:04.152 --> 00:02:05.318
เป็นความรู้สึกที่มีเป็นส่วนใหญ่

00:02:05.318 --> 00:02:07.278
ทหารใช้เวลาว่างของพวกเขา

00:02:07.278 --> 00:02:08.295
ในการเขียนจดหมาย

00:02:08.295 --> 00:02:09.399
วาดภาพ

00:02:09.399 --> 00:02:11.962
ดื่มเหล้า และสูบยาร่วมกับชาวบ้านระแวกนั้น

00:02:11.962 --> 00:02:13.291
ทหารชุดแรกที่เดินทางลงมานั้น

00:02:13.291 --> 00:02:14.959
ไม่ได้เข้าร่วมต่อสู้อะไรมากนัก

00:02:14.959 --> 00:02:17.031
และหลังการเดินทางหกเดือนอันเหน็ดเหนื่อย

00:02:17.031 --> 00:02:19.314
การได้มาถึงภาคใต้ถือว่าเป็นจุดสำคัญจริง ๆ

00:02:19.314 --> 00:02:21.814
พวกเขามักจะฉลองด้วยการร้องรำทำเพลง

00:02:21.814 --> 00:02:25.078
ราวปี ค.ศ. 1965 การเดินทางลงใต้
สามารถทำได้โดยรถบรรทุก

00:02:25.078 --> 00:02:27.666
รถบรรทุกเป็นพันคันจากจีนและรัสเซีย

00:02:27.666 --> 00:02:31.142
ต้องทำงานท่ามกลางดงระเบิด B-52 อันน่ากลัว

00:02:31.142 --> 00:02:34.430
จนคนขับรถบรรทุกถูกเรียกว่า นักบินภาคพื้นดิน

00:02:34.430 --> 00:02:36.360
ขณะที่การจราจรบนเส้นทางนี้คับคั่งมากขึ้น

00:02:36.360 --> 00:02:37.774
จำนวนระเบิดของสหรัฐฯ ก็เช่นกัน

00:02:37.774 --> 00:02:40.103
พวกเขาจึงขับรถกันตอนค่ำหรือเช้ามืด

00:02:40.103 --> 00:02:41.423
เพื่อเลี่ยงการโจมตีทางอากาศ

00:02:41.423 --> 00:02:42.691
และเวรยามก็พร้อม

00:02:42.691 --> 00:02:44.558
ที่จะให้สัญญาณคนขับเมื่อพบเครื่องบินข้าศึก

00:02:44.558 --> 00:02:46.692
ชาวบ้านที่อาศัยอยู่รายทางได้จัดตั้งกลุ่ม

00:02:46.692 --> 00:02:48.436
เพื่อช่วยดูแลสภาพการจราจร

00:02:48.436 --> 00:02:51.111
และช่วยซ่อมรถ
ที่เสียหายจากการโจมตีทางอากาศ

00:02:51.111 --> 00:02:52.324
วลีปลุกใจของพวกเขา คือ

00:02:52.324 --> 00:02:54.145
"ทำทุกอย่างเพื่อพี่น้องชาวใต้"

00:02:54.145 --> 00:02:56.543
และ "เราจะไม่กลับบ้าน

00:02:56.543 --> 00:02:58.749
ถ้ารถทุกคันยังผ่านไปไม่สำเร็จ"

00:02:58.749 --> 00:03:00.291
บางครอบครัวบริจาคประตูบ้าน

00:03:00.291 --> 00:03:02.642
และเตียงไม้ เพื่อใช้ซ่อมแซมถนน

00:03:02.642 --> 00:03:05.003
กองกำลังชาวเวียดนามยังใช้กลลวง

00:03:05.003 --> 00:03:07.525
ล่อเครื่องบินสหรัฐฯ ให้ทิ้งระเบิดลงบริเวณภูเขา

00:03:07.525 --> 00:03:09.273
เพื่อจะได้นำหินลูกรังไปใช้

00:03:09.273 --> 00:03:11.233
ในการก่อสร้างและซ่อมแซมถนน

00:03:11.233 --> 00:03:14.674
จนฝุ่นดินแดงฟุ้งกระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุม

00:03:14.674 --> 00:03:16.660
เส้นทางโฮจิมินห์มีอิทธิพลอย่างยิ่ง

00:03:16.660 --> 00:03:17.766
ในสงครามเวียดนาม

00:03:17.766 --> 00:03:19.975
และเป็นกุญแจสู่ความสำเร็จของฝ่ายฮานอย

00:03:19.975 --> 00:03:22.731
ชัยชนะของเวียดนามเหนือ
ไม่ได้ถูกกำหนดในสนามรบ

00:03:22.731 --> 00:03:24.145
แต่โดยเส้นทาง

00:03:24.145 --> 00:03:25.072
ที่เป็นหลักสำคัญทางนโยบาย

00:03:25.072 --> 00:03:25.609
กลยุทธ์

00:03:25.609 --> 00:03:27.067
และเศรษฐกิจ

00:03:27.067 --> 00:03:28.862
ชาวอเมริกันกล่าวยกย่องความสำเร็จนี้

00:03:28.862 --> 00:03:29.737
และกล่าวถึงเส้นทางนี้ว่า

00:03:29.737 --> 00:03:31.073
"หนึ่งในความสำเร็จครั้งใหญ่

00:03:31.073 --> 00:03:33.329
ของวงการวิศวกรรมการทหารในศตวรรษที่ 20 "

00:03:33.329 --> 00:03:35.159
เส้นทางนี้เป็นพยานของความปรารถนาอันแรงกล้า

00:03:35.159 --> 00:03:36.285
ของชาวเวียดนาม

00:03:36.285 --> 00:03:37.795
และชายหญิงที่เคยใช้เส้นทางนี้

00:03:37.795 --> 00:03:40.975
ก็ได้กลายเป็นวีรชนพื้นบ้าน