Głęboko w dżungli Wietnamu

żołnierze obu stron

walczyli z wrogiem i wyczerpującym skwarem

przez prawie 20 lat.

Jednak o zwycięstwie komunistów

nie przesądziła broń czy wytrzymałość,

a wydeptana droga.

Szlak Ho Chi Minha,

ciągnący się przez Wietnam, Laos i Kambodżę,

zaczął się od prostego systemu 
połączeń dróg gruntowych,

a następnie stał się podstawą

zwycięskiej południowowietnamskiej strategii

w czasie wojny wietnamskiej,

dostarczając broń,

wojsko

i psychologiczne wsparcie dla Południa.

Szlak był systemem tras,

dróg

i brodów rzecznych,

łączących wschód Północnego Wietnamu

z południem w okolicach gór Annamskich,

między Wietnamem a Laosem.

Początkowo podróż na południe trwała 6 miesięcy,

ale dzięki inżynierii i pomysłowości,

Wietnamczykom udało się rozwinąć
i udoskonalić szlak.

Pod koniec wojny,

gdy główne drogi szlaku skierowano przez Laos,

droga zabierała zaledwie tydzień.

Oto jak do tego doszło.

W 1959 roku, gdy stosunki między
Północą a Południem

uległy pogorszeniu,

system tras został skonstruowany
w celu szmuglowania żołnierzy,

broni i dostaw do Południowego Wietnamu.

Pierwsze oddziały poruszały się gęsiego

wzdłuż tras wykorzystywanych
przez miejscowych,

a kilka złamanych gałęzi na rozstajach

było często jedyną wskazówką kierunku.

Początkowo większość kadr komunistycznych,

które pokonały szlak,

rekrutowała się z Południa, a szkoliła na Północy.

Ubierali się jak chłopi, po cywilnemu,

w czarne jedwabne piżamy i kraciaste chusty.

Nosili wycięte z opon samochodowych

"sandały Ho Chi Minha",

i nosili swoje racje żywieniowe

w jelitach słoni

i płóciennych przepaskach.

Warunki były trudne,

wiele osób zmarło z wycieńczenia,

w wyniku malarii

czy czerwonki pełzakowatej.

Zgubienie drogi,

śmierć głodowa

i atak dzikich tygrysów i niedźwiedzi

były ciągłym zagrożeniem.

Posiłki składały się jedynie z ryżu i soli,

a i tak ich często nie starczało.

Strach, nuda i tęsknota za domem

dominowały.

Żołnierze zabijali czas,

pisząc listy,

szkicując,

paląc i pijąc z miejscowymi.

Pierwsze oddziały pokonujące szlak

nie angażowały się bardzo w walkę.

Po wyczerpującej 6-miesięcznej przeprawie,

dotarcie na Południe
było prawdziwym wydarzeniem,

które często witano piosenką.

W 1965 r. szlakiem mogły już jeździć ciężarówki.

Tysiące ciężarówek dostarczonych
przez Chiny i Rosję

przeprawiały się podczas 
zajadłych bombardowań B-52,

a ich kierowcy zyskali miano
"pilotów na ziemi".

Gdy ruch na szlaku wzrastał,

wzmagały się amerykańskie bombardowania.

Jeżdżono głownie nocami i porankami,

by unikać nalotów,

a zwiadiwcy byli w gotowości,

by ostrzegać kierowców.

Wioski wzdłuż szlaku organizowały grupy,

żeby zagwarantować swobodny przejazd

i pomóc kierowcom naprawiać szkody
wyrządzone przez ataki lotnicze.

Ich hasło brzmiało:

"Wszystko dla naszych braci z Południa!"

oraz "Nie będziemy się martwić domami,

jeśli ciężarówki jeszcze się nie przeprawiły".

Niektóre rodziny oddawały własne drzwi

i drewniane łóżka na naprawę dróg.

Siły wietnamskie stosowały wybiegi,

żeby lotnictwo US bombardowało zbocza gór,

dając tym dostęp do żwiru

do budowy i utrzymania dróg.

Wszechobecny czerwony pył
wciskał się każdy zakamarek.

Szlak Ho Chi Minha miał ogromny wpływ

na rezultat wojny wietnamskiej,

zwycięstwo Hanoi.

O zwycięstwie Północy 
przesądziło nie pole bitwy,

ale szlak,

który był politycznym,

strategicznym,

i gospodarczym filarem.

Amerykanie uznał jego zasługi,

nazywając szlak:

"Jednym z największych osiągnięć

militarnej strategii XX wieku".

Szlak jest świadectwem siły woli

wietnamskiego ludu,

a mężczyźni i kobiety go przemierzający

urośli do rangi bohaterów narodowych.