WEBVTT

00:00:01.311 --> 00:00:04.630
ข่าวดีเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวก็คือ

00:00:04.630 --> 00:00:06.192
ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก

00:00:06.192 --> 00:00:08.251
ในความหมายของครอบครัว ใน 50 ปีที่ผ่านมา

00:00:08.251 --> 00:00:10.622
เรามีครอบครัวผสม ครอบครัวบุญธรรม

00:00:10.622 --> 00:00:13.650
เรามีครอบครัวเดี่ยวที่แยกกันอยู่คนละบ้าน

00:00:13.650 --> 00:00:16.331
และก็มีครอบครัวที่หย่าร้างกันแล้ว 
แต่อยู่รวมกันในบ้านเดียว

00:00:16.331 --> 00:00:18.663
แต่โดยรวมๆ แล้ว สถาบันครอบครัวเข้มแข็งมากขึ้น

00:00:18.663 --> 00:00:21.101
คน 8 ใน 10 คนบอกว่า ครอบครัวที่มีในวันนี้

00:00:21.101 --> 00:00:25.122
มีความเข้มแข็งเท่ากัน หรือมากกว่าครอบครัวที่เขาเติบโตมา

00:00:25.531 --> 00:00:26.986
ทีนี้ก็มาถึงข่าวร้ายบ้าง

00:00:26.986 --> 00:00:29.515
แทบทุกคนต่างก็เผชิญปัญหามากมาย เกินรับไหว

00:00:30.100 --> 00:00:32.883
กับความวุ่นวายยุ่งเหยิงในชีวิตครอบครัว

00:00:32.883 --> 00:00:34.740
ผู้ปกครองทุกคนที่ผมรู้จัก รวมถึงตัวผมเองด้วย

00:00:34.740 --> 00:00:36.968
รู้สึกว่าเราต้องเล่นเกมรับอยู่ตลอดเวลา

00:00:36.968 --> 00:00:40.200
พอลูกๆ หมดปัญหาเรื่องฟัน ก็เริ่มมีปัญหาเรื่องเจ้าอารมณ์

00:00:40.200 --> 00:00:41.975
พอเด็กๆ พอจะช่วยตัวเองได้แล้วเรื่องการอาบน้ำ

00:00:41.975 --> 00:00:44.839
ก็จะเริ่มต้องการความช่วยเหลือเรื่องการถูกรังแกทางเน็ต

00:00:44.839 --> 00:00:47.434
และข่าวร้ายที่สุดก็คือ

00:00:47.434 --> 00:00:50.691
ลูกๆ ของพวกเราก็รับรู้ได้ว่า เราเริ่มคุมเกมไม่อยู่แล้ว

00:00:50.691 --> 00:00:53.840
เอลเลน กาลินสกี้ แห่งสถาบันครอบครัวและอาชีพ

00:00:53.840 --> 00:00:57.337
ได้สำรวจเด็กๆ 1,000 คน โดยถามว่า
"ถ้าหนูมีพรวิเศษ

00:00:57.337 --> 00:00:59.691
ขอได้หนึ่งอย่างเกี่ยวกับพ่อแม่ หนูจะขออะไร?"

00:00:59.691 --> 00:01:02.109
พวกผู้ใหญ่ก็คาดเดากันว่า เด็กๆ น่าจะขอ

00:01:02.109 --> 00:01:05.225
ให้ผู้ใหญ่ใช้เวลากับพวกเขามากขึ้น

00:01:05.225 --> 00:01:08.890
ผิดครับ ความปรารถนาอันดับแรกของเด็กๆ ก็คือ

00:01:08.890 --> 00:01:12.100
ขอให้พ่อแม่ของพวกเขา เหนื่อยและเครียดน้อยกว่านี้

00:01:12.100 --> 00:01:14.237
แล้วเราจะเปลี่ยนสถานการณ์นี้ได้อย่างไร?

00:01:14.237 --> 00:01:16.986
มีวิธีไหนที่ได้ผลบ้างไหม ที่เราจะลดความเครียด

00:01:16.986 --> 00:01:19.106
นำพาให้ครอบครัวใกล้ชิดกันมากขึ้น

00:01:19.106 --> 00:01:24.377
และยังช่วยเตรียมความพร้อมให้ลูกๆ ของเราที่จะเผชิญโลกต่อไป

00:01:24.377 --> 00:01:27.316
ผมใช้เวลาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พยายามหาคำตอบ

00:01:27.316 --> 00:01:30.654
เดินทางพบปะหลากหลายครอบครัว
พูดคุยกับนักวิชาการ

00:01:30.654 --> 00:01:33.427
ผู้เชี่ยวชาญหลายสาขาตั้งแต่ ผู้แทนเจรจาสันติภาพ

00:01:33.427 --> 00:01:35.329
ไปจนถึงนักธนาคารของวอเร็น บัฟเฟต 
รวมไปถึงพวกกรีนแบร์เร่

NOTE Paragraph

00:01:35.329 --> 00:01:40.863
ผมพยายามที่จะค้นหาว่า ครอบครัวที่มีความสุข 
ทำกันได้อย่างไร

00:01:40.863 --> 00:01:44.894
และผมสามารถเรียนรู้อะไรบ้าง 
เพื่อทำให้ครอบครัวมีความสุขมากขึ้น

00:01:44.894 --> 00:01:47.843
ผมอยากเล่าให้ฟังถึงครอบครัวหนึ่งที่ผมพบ

00:01:47.843 --> 00:01:50.358
และทำไมผมถึงคิดว่า พวกเขาชี้ทางสว่างให้ได้

00:01:50.358 --> 00:01:53.484
ในเมืองฮิดเดนสปริงส์ รัฐไอดาโฮ หนึ่งทุ่มวันอาทิตย์

00:01:53.484 --> 00:01:56.846
สมาชิกทั้งหกคนของครอบครัวสตารร์ นั่งลงพร้อมกัน

00:01:56.846 --> 00:01:59.421
เข้าสู่ช่วงสำคัญของสัปดาห์ คือการประชุมครอบครัว

00:01:59.421 --> 00:02:01.169
ครอบครัวสตารร์เป็นครอบครัวอเมริกันธรรมดา

00:02:01.169 --> 00:02:03.400
และก็มีปัญหาเหมือนๆ กับครอบครัวอเมริกันอื่นๆ

00:02:03.400 --> 00:02:05.956
เดวิดเป็นวิศวกรซอฟต์แวร์ ส่วนเอเลนอร์ก็ดูแล

00:02:05.956 --> 00:02:09.970
ลูกๆ ทั้งสี่คน อายุตั้งแต่ 10 ถึง 15 ขวบ

00:02:09.970 --> 00:02:12.690
เด็กคนหนึ่งต้องกวดวิชาเลข ที่ฝั่งตรงข้ามของเมือง

00:02:12.690 --> 00:02:14.588
อีกคนหนึ่งต้องซ้อมกีฬาลาครอสที่อีกด้านของเมือง

00:02:14.588 --> 00:02:18.454
คนหนึ่งมีอาการแอสเพอร์เกอร์ซินโดรม และมีคนหนึ่งเป็นโรคสมาธิสั้น

00:02:18.454 --> 00:02:21.250
เอเลนอร์บอกว่า "เราเคยมีชีวิตอยู่อย่างวุ่นวายโกลาหล"

00:02:21.250 --> 00:02:24.829
สิ่งที่ครอบครัวสตาร์ทำต่อจากนั้น เป็นเรื่องน่าแปลกใจ

00:02:24.829 --> 00:02:27.906
แทนที่จะขอคำปรึกษาจากเพื่อนหรือญาติ

00:02:27.906 --> 00:02:30.477
พวกเขากลับมองไปที่ที่ทำงานของเดวิด

00:02:30.477 --> 00:02:33.549
แล้วหันไปใช้วิธีการพัฒนาซอฟต์แวร์แบบใหม่ เรียกว่า อไจล์

00:02:33.549 --> 00:02:35.530
วิธีการนี้เริ่มมาจากกลุ่มผู้ผลิตในญี่ปุ่น

00:02:35.530 --> 00:02:38.529
แพร่หลายมาสู่เหล่าบริษัทหน้าใหม่ในซิลิคอนวัลเลย์

00:02:38.529 --> 00:02:42.171
การทำงานแบบอไจล์ สมาชิกจะแบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆ

00:02:42.171 --> 00:02:44.385
และทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยเวลาที่สั้นมากๆ

00:02:44.385 --> 00:02:47.498
ดังนั้นแทนที่จะต้องมีการสั่งการจากผู้บริหารมาเป็นทางการ

00:02:47.498 --> 00:02:50.670
แต่จะทีมต่างก็บริหารงานกันเอง

00:02:50.670 --> 00:02:53.259
มีการให้คำติชมกันเป็นประจำ มีการรายงานความคืบหน้าทุกวัน

00:02:53.259 --> 00:02:54.860
มีการทบทวนประจำสัปดาห์ มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ

00:02:54.860 --> 00:02:59.945
เดวิดเล่าว่า เมื่อนำระบบแบบนี้มาใช้ในบ้าน

00:02:59.945 --> 00:03:03.905
เกิดการสื่อสารกันมากขึ้น โดยเฉพาะในการประชุมครอบครัว

00:03:03.905 --> 00:03:06.278
ความเครียดลดลง และทำให้ทุกคน

00:03:06.278 --> 00:03:09.360
มีความสุขมากขึ้น กับการเป็นส่วนหนึ่งของทีมครอบครัว

00:03:09.360 --> 00:03:12.390
เมื่อผมและภรรยา เริ่มนำการประชุมครอบครัวและเทคนิคอื่นๆ

00:03:12.390 --> 00:03:15.823
มาลองใช้กับชีวิตเรา ที่มีลูกสาวฝาแฝดอายุตอนนั้น 5 ขวบ

00:03:15.823 --> 00:03:20.690
มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุด นับตั้งแต่ลูกสาวของพวกเราเกิดมา

00:03:20.690 --> 00:03:22.570
และการประชุมเหล่านั้นก็สร้างผลกระทบเป็นอย่างมาก

00:03:22.570 --> 00:03:24.768
ทั้งๆ ที่มันใช้เวลาแต่ละครั้งแค่ 20 นาทีเท่านั้น

00:03:24.768 --> 00:03:27.270
อไจล์คืออะไร แล้วมันจะมาช่วยอะไร

00:03:27.270 --> 00:03:29.483
กับบางอย่างที่แตกต่างไปอย่างชีวิตครอบครัวได้

00:03:29.483 --> 00:03:32.640
ในปี 1983 เจฟฟ์ ซัสเตอแลนด์ เป็นนักเทคโนโลยี

00:03:32.640 --> 00:03:34.229
ในบริษัทการเงินแห่งหนึ่งในนิวอิงแลนด์

00:03:34.229 --> 00:03:36.864
เขาหงุดหงิดเป็นอย่างมากกับวิธีการออกแบบซอฟต์แวร์

00:03:36.864 --> 00:03:40.750
ตอนนี้บริษัทต่างใช้วิธีการแบบน้ำตก

00:03:40.750 --> 00:03:43.207
ซึ่งผู้บริการออกคำสั่งที่จะถูกส่งผ่านลงมาเป็นขั้นๆ

00:03:43.207 --> 00:03:45.155
ไหลมาอย่างช้าๆ สู่เหล่าโปรแกรมเมอร์ด้านล่าง

00:03:45.155 --> 00:03:47.421
และไม่เคยมีใครได้ปรึกษาเหล่าโปรแกรมเมอร์เลย

00:03:47.421 --> 00:03:49.890
โครงการต่างๆ ล้มเหลวถึง 83 เปอร์เซ็นต์

00:03:49.890 --> 00:03:52.207
ผลลัพธ์ที่ได้เทอะทะ และล้าสมัย

00:03:52.207 --> 00:03:54.220
ไปในทันทีที่พัฒนาเสร็จ

00:03:54.220 --> 00:03:56.578
ซัตเตอแลนด์ต้องการสร้างระบบที่

00:03:56.578 --> 00:04:01.102
ไอเดียต่างๆ ไม่ได้เพียงมาจากเบื้องบน แต่สามารถมาจากด้านล่างได้ด้วย

00:04:01.102 --> 00:04:03.606
และสามารถปรับเปลี่ยนได้ในทันทีทันใด

00:04:03.606 --> 00:04:07.568
เขาอ่านบทความต่างๆ ในฮาร์วาร์ดบิสิเนสรีวิวย้อนหลังไป 30 ปี

00:04:07.568 --> 00:04:09.862
ก่อนจะสะดุดใจเข้ากับบทความหนึ่งในปี 1986

00:04:09.862 --> 00:04:12.470
ชื่อ "วิธีการใหม่ในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่"

00:04:12.470 --> 00:04:15.184
บทความกล่าวถึงสภาพธุรกิจที่เร่งเร็วขึ้น

00:04:15.184 --> 00:04:16.948
นั่นเป็นเรื่องที่พูดกันเมื่อปี 1986 --

00:04:16.948 --> 00:04:21.405
และบริษัทที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด มีความยืดหยุ่นสูง

00:04:21.405 --> 00:04:23.370
มีการอ้างถึงโตโยต้าและแคนอน

00:04:23.370 --> 00:04:26.105
และเปรียบลักษณะทีมงานที่คล่องตัวเหมือนกับทีมสกรัมรักบี้

00:04:26.105 --> 00:04:29.731
ซัสเตอแลนด์บอกผมว่า พอเราเจอบทความนั่น

00:04:29.731 --> 00:04:31.787
เรารู้ว่า "นี่แหละ ใช่เลย"

00:04:31.787 --> 00:04:34.883
ในระบบของซัสเตอแลนด์ บริษัทต่างๆ จะไม่ใช้

00:04:34.883 --> 00:04:37.726
การทำโครงการขนาดใหญ่ ที่ต้องใช้เวลาถึงสองปี

00:04:37.726 --> 00:04:39.598
พวกเขาทำสิ่งต่างๆ เป็นงานย่อยๆ

00:04:39.598 --> 00:04:41.566
ไม่มีงานไหนที่ใช้เวลานานกว่าสองสัปดาห์

00:04:41.566 --> 00:04:43.688
แทนที่จะบอกว่า "เอาละ คุณไปกักตัวซุ่มพัฒนางานมา

00:04:43.688 --> 00:04:46.144
แล้วกลับมาพร้อมกับโทรศัพท์หรือเครือข่ายสังคมที่เสร็จสมบูรณ์"

00:04:46.144 --> 00:04:48.882
เรากลับบอกว่า "ไปพัฒนามาแค่ส่วนเดียวก่อน"

00:04:48.882 --> 00:04:51.727
แล้วเอากลับมาคุยกัน เราจะปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์

00:04:51.727 --> 00:04:54.773
คุณจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวอย่างรวดเร็ว

00:04:54.773 --> 00:04:58.190
มาถึงวันนี้ แนวทางอไจล์ถูกใช้ในกว่าร้อยประเทศ

00:04:58.190 --> 00:05:00.765
และเริ่มแพร่หลายเข้าไปสู่กลุ่มผู้บริหารระดับสูง

00:05:00.765 --> 00:05:03.706
ผู้คนต่างก็เริ่มใช้เทคนิคเหล่านี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

00:05:03.706 --> 00:05:05.986
และนำมาประยุกต์ใช้ในครอบครัว

00:05:05.986 --> 00:05:07.759
มีการเขียนบล็อก มีการเขียนคู่มือ

00:05:07.759 --> 00:05:09.971
ครอบครัวซัสเตอแลนด์ถึงกับมีการ

00:05:09.971 --> 00:05:12.319
จัดเทศกาลขอบคุณพระเจ้าด้วยเทคนิคอไจล์

00:05:12.319 --> 00:05:14.252
โดยมีกลุ่มหนึ่งรับผิดชอบเรื่องอาหาร

00:05:14.252 --> 00:05:17.293
กลุ่มหนึ่งจัดโต๊ะ และอีกพวกคอยต้อนรับแขกหน้าบ้าน

00:05:17.293 --> 00:05:21.241
ซัสเตอแลนด์เล่าว่า มันเป็นวันขอบคุณพระเจ้าที่ดีที่สุด

00:05:21.241 --> 00:05:24.394
เอาละ ลองมาดูปัญหาหนึ่งที่หลายครอบครัวมักเจอ

00:05:24.394 --> 00:05:27.660
คือความโกลาหลในยามเช้า และดูซิว่าอไจล์จะช่วยได้อย่างไร

00:05:27.660 --> 00:05:29.614
พื้นฐานสำคัญคือความรับผิดชอบ

00:05:29.614 --> 00:05:31.562
แต่ละทีมต่างก็ใช้บอร์ดแสดงข้อมูล

00:05:31.562 --> 00:05:34.246
บอร์ดใหญ่เหล่านี้แสดงความรับผิดชอบของแต่ละคน

00:05:34.246 --> 00:05:36.705
ครอบครัวสตารร์ ก็นำเอาแนวคิดนี้มาใช้ในบ้าน

00:05:36.705 --> 00:05:38.668
โดยการสร้างรายการที่ต้องทำยามเช้า

00:05:38.668 --> 00:05:41.114
โดยที่เด็กๆ แต่ละคนถูกคาดหมายให้ทำงานบ้านแต่ละอย่าง

00:05:41.114 --> 00:05:44.171
เช้าวันที่ผมไปแวะไปเยี่ยม เอเลนอร์ลงบันไดมา

00:05:44.171 --> 00:05:46.384
รินกาแฟให้ตัวเองแก้วหนึ่ง แล้วนั่งบนเก้าอี้โยก

00:05:46.384 --> 00:05:48.724
ระหว่างที่นั่งอยู่นั่น

00:05:48.724 --> 00:05:51.510
เธอก็คุยกับเด็กๆ แต่ละคน

00:05:51.510 --> 00:05:53.794
ตอนที่เด็กๆ พากันลงบันไดมาทีละคน

00:05:53.794 --> 00:05:56.200
เช็คที่รายการ ทำอาหารเช้าของตัวเอง

00:05:56.200 --> 00:05:58.660
ติ๊กรายการอีกที เอาจานไปใส่เครื่องล้างจาน

00:05:58.660 --> 00:06:02.430
ติ๊กรายการ ให้อาหารสัตว์เลี้ยง หรือทำกิจวัตรอื่นๆ ที่ต้องทำ

00:06:02.430 --> 00:06:04.490
ติ๊กรายการอีกที เก็บข้าวของเตรียมตัว

00:06:04.490 --> 00:06:06.994
แล้วก็ออกไปขึ้นรถโรงเรียนที่มารับ

00:06:06.994 --> 00:06:11.990
มันเป็นฉากครอบครัวยามเช้าที่น่าอัศจรรย์ที่สุดที่ผมเคยเห็นมา

00:06:11.990 --> 00:06:14.168
และเมื่อผมโต้แย้งว่า แบบนี้คงไม่เวิร์คที่บ้านผมแน่

00:06:14.168 --> 00:06:16.705
ลูกๆ ของพวกเราต้องคอยกำกับดูแลมากกว่านี้มาก

00:06:16.705 --> 00:06:18.117
เอเลนอร์มองมาที่ผม

00:06:18.117 --> 00:06:19.790
เธอว่า "นั่นเป็นสิ่งที่ฉันเคยคิดเหมือนกัน"

00:06:19.790 --> 00:06:21.316
"ฉันบอกเดวิดว่า 'อย่าเอางานของเธอมาในครัวฉัน'

00:06:21.316 --> 00:06:22.927
แต่ฉันเป็นฝ่ายผิด"

00:06:22.927 --> 00:06:24.751
ผมเลยหันไปหาเดวิด "ทำไมมันถึงได้ผล?"

00:06:24.751 --> 00:06:26.811
เขาบอกว่า "อย่าได้ดูถูกพลังของการทำแบบนี้"

00:06:26.811 --> 00:06:29.394
แล้วเขาก็เขียนเครื่องหมายถูก

00:06:29.394 --> 00:06:31.349
เขาบอกว่า "ในที่ทำงาน ผู้ใหญ่ต่างก็ชอบติ๊กถูก"

00:06:31.349 --> 00:06:33.427
กับเด็กๆ มันเป็นสวรรค์เลยละ

00:06:33.427 --> 00:06:36.649
สัปดาห์ที่เราเอารายการเช็คลิสต์ตอนเช้ามาใช้ที่บ้าน

00:06:36.649 --> 00:06:41.339
มันลดการกรีดร้องของผู้ใหญ่ลงไปได้ตั้งครึ่งนึง 
(เสียงหัวเราะ)

00:06:41.339 --> 00:06:44.279
แต่การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง ยังไม่เกิดขึ้น
จนเมื่อเรามีการประชุมครอบครัว

00:06:44.279 --> 00:06:47.267
โดยการใช้โมเดลอไจล์ เราถามสามคำถาม

00:06:47.267 --> 00:06:49.422
อะไรเป็นไปได้ดีในครอบครัวเราสัปดาห์นี้

00:06:49.422 --> 00:06:53.598
อะไรที่ไปได้ไม่ค่อยสวยนัก และอะไรที่เราตกลงกัน
ว่าจะปรับปรุงในสัปดาห์หน้า

00:06:53.598 --> 00:06:55.175
ทุกคนต่างก็ออกคำแนะนำ

00:06:55.175 --> 00:06:57.453
แล้วเราก็เลือกมาสองข้อเพื่อเน้นความสำคัญ

00:06:57.453 --> 00:07:01.274
และทันใดนั้น สิ่งวิเศษหลายอย่างก็เริ่มพรั่งพรู
ออกจากปากลูกสาวเรา

00:07:01.274 --> 00:07:03.295
อะไรที่เป็นไปได้ดีสัปดาห์นี้?

00:07:03.295 --> 00:07:06.307
เอาชนะความกลัวขี่จักรยาน จัดเตียงของตัวเอง

00:07:06.307 --> 00:07:09.413
อะไรไม่ค่อยดีนัก? การบ้านเลขของพวกเรา

00:07:09.413 --> 00:07:12.926
หรือการต้อนรับแขกหน้าบ้าน

00:07:12.926 --> 00:07:16.361
คงไม่ต่างจากพ่อแม่ทั้งหลาย ลูกๆ ของพวกเรา
ก็เหมือนสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา

00:07:16.361 --> 00:07:18.630
คือ ความคิดและไอเดียต่างๆ ไหลเข้าไป 
แต่ไม่เคยออกมาได้เลย

00:07:18.630 --> 00:07:20.442
ผมหมายถึงอย่างน้อยก็ไม่ค่อยเปิดเผยเท่าไหร่

00:07:20.442 --> 00:07:22.872
วิธีนี้ช่วยให้เราเข้าถึงความคิดของเด็กๆ ได้อย่างรวดเร็ว

00:07:22.872 --> 00:07:26.274
แต่ช่วงที่น่าประหลาดใจที่สุดคือตอนที่เราถามว่า

00:07:26.274 --> 00:07:28.387
เราจะทำอะไรในสัปดาห์ที่จะถึงนี้

00:07:28.387 --> 00:07:30.484
แนวคิดหลักของอไจล์ก็คือว่า

00:07:30.484 --> 00:07:32.586
แต่ละทีมต่างก็บริหารจัดการตัวเอง

00:07:32.586 --> 00:07:35.162
มันได้ผลในการทำซอฟต์แวร์ และปรากฎว่า 
มันก็ได้ผลกับพวกเด็กๆ ด้วยเช่นกัน

00:07:35.162 --> 00:07:37.383
ลูกๆ ของพวกเราชอบกระบวนการนี้

00:07:37.383 --> 00:07:39.477
พวกเขาต่างออกไอเดียต่างๆ มากมาย

00:07:39.477 --> 00:07:41.465
อย่างเช่น เปิดประตูต้อนรับแขกห้ารายสัปดาห์นี้

00:07:41.465 --> 00:07:43.967
อ่านหนังสือเพิ่มอีกสิบนาทีก่อนนอน

00:07:43.967 --> 00:07:46.872
เตะใครบางคน งดของหวานทั้งเดือน

00:07:46.872 --> 00:07:49.377
กลายเป็นว่า ลูกๆ ของเราเฉียบขาดอย่างกับสตาลิน

00:07:49.377 --> 00:07:51.870
เราต้องคอยดึงให้เพลาๆ ลงหน่อยอยู่เสมอ

00:07:51.870 --> 00:07:54.293
ทีนะ เป็นเรื่องปกติที่มักจะมีความแตกต่าง

00:07:54.293 --> 00:07:57.220
ระหว่างการแสดงออกในการประชุม 
กับพฤติกรรมที่เด็กๆ ทำตลอดทั้งสัปดาห์

00:07:57.220 --> 00:07:59.564
แต่เรื่องนั้นไม่ได้ทำให้เรากังวลใจเลย

00:07:59.564 --> 00:08:02.180
มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า เรากำลังวางรากฐานที่สำคัญ

00:08:02.180 --> 00:08:05.421
ที่จะยังไม่ได้แสดงออกจนกระทั่งในอีกหลายปีต่อมา

00:08:05.421 --> 00:08:07.679
เวลาผ่านไปสามปี ตอนนี้ลูกของเราเกือบแปดขวบแล้ว

00:08:07.679 --> 00:08:10.170
เรายังจัดประชุมแบบนี้อยู่

00:08:10.170 --> 00:08:13.767
ภรรยาผมถือว่าการประชุมเหล่านี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด
ในฐานะแม่

00:08:13.767 --> 00:08:17.158
แล้วเราได้เรียนรู้อะไรบ้าง?

00:08:17.158 --> 00:08:19.474
คำว่า "อไจล์" บรรจุเข้าพจนานุกรมในปี 2001

00:08:19.474 --> 00:08:21.741
เมื่อเจฟฟ์ ซัสเตอแลนด์และนักออกแบบกลุ่มหนึ่ง

00:08:21.741 --> 00:08:25.998
พบกันในรัฐยูท่าห์ และเขียนแถลงการอไจล์ 12 ข้อ

00:08:25.998 --> 00:08:29.762
ผมคิดว่า ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะ
ที่จะเขียนแถลงการครอบครัวอไจล์

00:08:29.762 --> 00:08:32.991
ผมรับเอาไอเดียบางอย่างจากสตารร์และครอบครัวอื่นๆ ที่ได้พบ

00:08:32.991 --> 00:08:35.793
ผมขอเสนอแถลงการ 3 ข้อ

00:08:35.793 --> 00:08:39.710
ข้อที่หนึ่ง ปรับเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา

00:08:39.710 --> 00:08:40.778
เมื่อผมกลายเป็นพ่อแม่ ผมได้พบว่า

00:08:40.778 --> 00:08:43.826
เราจะกำหนดกฎเกณฑ์บางอย่างขึ้นมา แล้วก็ยึดอยู่กับมัน

00:08:43.826 --> 00:08:47.577
ซึ่งนั่นสมมติเอาว่า ในฐานะพ่อแม่ เราสามารถ
คาดการณ์ปัญหาทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นได้

00:08:47.577 --> 00:08:51.221
แต่เราคาดการณ์ไม่ได้หรอก ข้อดีอย่างยิ่งสำหรับระบบอไจล์คือ

00:08:51.221 --> 00:08:53.619
คุณจะสร้างระบบที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

00:08:53.619 --> 00:08:56.000
ดังนั้นคุณจึงสามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ต่างๆ ตอนที่เกิดขึ้นได้

00:08:56.000 --> 00:08:57.803
เหมือนกับที่ว่ากันไว้ในโลกอินเตอร์เน็ต

00:08:57.803 --> 00:09:00.125
ถ้าคุณทำอะไรบางอย่างวันนี้เหมือนที่เคยทำมาเมื่อหกเดือนที่แล้ว

00:09:00.125 --> 00:09:02.124
คุณกำลังทำอะไรบางอย่างผิดๆ อยู่

00:09:02.124 --> 00:09:03.854
พ่อแม่ทั้งหลายสามารถเรียนรู้จากสิ่งนี้ได้

00:09:03.854 --> 00:09:07.979
แต่สำหรับผมแล้ว "ปรับเปลี่ยนตลอดเวลา" 
มีความหมายมากไปกว่านั้น

00:09:07.979 --> 00:09:10.570
เราต้องปลดปล่อยเหล่าพ่อแม่ออกจากความเชื่อบ้าๆ ที่ว่า

00:09:10.570 --> 00:09:12.682
ไอเดียต่างๆ ที่เราสามารถลองทำได้ที่บ้านนั้น

00:09:12.682 --> 00:09:16.120
จะต้องมีที่มาจากจิตแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญการพัฒนาตัวเอง

00:09:16.120 --> 00:09:18.352
หรือไม่ก็ผู้เชี่ยวชาญด้านครอบครัวเท่านั้น

00:09:18.352 --> 00:09:20.626
ความจริงก็คือ แนวคิดเหล่านั้นล้าสมัยไปเสียแล้ว

00:09:20.626 --> 00:09:23.940
ในแวดวงสังคมอื่นๆ มีความคิดใหม่ๆ ผุดขึ้นมากมาย

00:09:23.940 --> 00:09:26.210
ที่จะทำให้กลุ่มคนและทีมงานทำงานมีประสิทธิภาพ

00:09:26.210 --> 00:09:28.325
ลองดูตัวอย่างเหล่านี้ดู

00:09:28.325 --> 00:09:30.566
ลองดูปัญหาที่ใหญ่ที่สุดดู มื้อค่ำของครอบครัว

00:09:30.566 --> 00:09:32.773
ใครๆ ต่างก็รู้ว่า การทานอาหารค่ำร่วมกันในครอบครัว

00:09:32.773 --> 00:09:35.000
พร้อมกับเด็กๆ เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเด็ก

00:09:35.000 --> 00:09:37.406
แต่สำหรับพวกเราหลายคน มันไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่

00:09:37.406 --> 00:09:40.266
ผมเคยพบกับเชฟชื่อดังในนิวออร์ลีนส์ ผู้ซึ่งบอกว่า

00:09:40.266 --> 00:09:42.910
"ไม่มีปัญหา ผมแค่เปลี่ยนเวลาทานอาหารร่วมกันของครอบครัว

00:09:42.910 --> 00:09:45.128
ผมไม่อยู่บ้าน ไม่สามารถกลับมากินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันได้หรือ?

00:09:45.128 --> 00:09:48.620
เราก็กินข้าวเช้าพร้อมกันทั้งครอบครัว 
หรือไม่ก็นั่งกินของว่างยามดึกก่อนนอนด้วยกัน

00:09:48.620 --> 00:09:50.830
เราแค่ทำให้มื้ออาหารวันอาทิตย์มีความสำคัญมากยิ่งขึ้น"

00:09:50.830 --> 00:09:53.403
และความจริงก็คือ มีผลการวิจัยเร็วๆ นี้สนับสนุนเขา

00:09:53.403 --> 00:09:56.231
กลายเป็นว่า ตลอดช่วงการทานอาหารร่วมกันในครอบครัว

00:09:56.231 --> 00:09:57.688
มีช่วงเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้นที่มีความหมาย

00:09:57.688 --> 00:10:03.179
ส่วนเวลาที่เหลือหมดไปกับเรื่องอย่างเช่น 
"เอาศอกลงจากโต๊ะ" หรือ "ส่งซอสมาหน่อย"

00:10:03.179 --> 00:10:05.160
คุณสามารถเอาเวลา 10 นาทีนั้น แล้วย้ายมันไป

00:10:05.160 --> 00:10:07.630
ยังส่วนใดก็ได้ของวัน แล้วยังคงได้รับประโยชน์เหมือนเดิม

00:10:07.630 --> 00:10:11.540
แค่ย้ายเวลาทานข้าวร่วมกันของครอบครัว นั่นคือการปรับเปลี่ยน

00:10:11.540 --> 00:10:13.789
นักจิตวิทยาสิ่งแวดล้อมคนหนึ่ง บอกผมว่า

00:10:13.789 --> 00:10:15.991
"ถ้าคุณนั่งอยู่บนเก้าอี้หลังตรง บนพื้นแข็ง

00:10:15.991 --> 00:10:18.437
คุณจะเข้มงวดมากกว่า

00:10:18.437 --> 00:10:21.829
การที่คุณนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีนวม คุณจะเปิดกว้างมากกว่า"

00:10:21.829 --> 00:10:23.647
เธอบอกผมว่า "ถ้าคุณกำลังอบรมวินัยให้กับลูกๆ

00:10:23.647 --> 00:10:26.500
ให้นั่งบนเก้าอี้หลังตรงที่มีเบาะรอง

00:10:26.500 --> 00:10:28.343
จะทำให้การสนทนาราบรื่นกว่า"

00:10:28.343 --> 00:10:32.191
ผมและภรรยาย้ายที่นั่งกัน เมื่อเราต้องพูดคุยเรื่องที่ลำบากใจ

00:10:32.191 --> 00:10:35.960
เพราะว่า ผมนั่งอยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจ

00:10:35.960 --> 00:10:38.670
ดังนั้นย้ายตำแหน่งในการนั่ง นั่นก็เป็นการปรับเปลี่ยนเช่นกัน

00:10:38.670 --> 00:10:41.800
ประเด็นก็คือ แนวคิดใหม่ๆ เหล่านี้เริ่มแพร่หลายมากขึ้น

00:10:41.800 --> 00:10:44.430
เราจำเป็นต้องให้เหล่าพ่อแม่นำมาใช้บ้าง

00:10:44.430 --> 00:10:46.516
ดังนั้นข้อแรก ปรับเปลี่ยนตลอดเวลา

00:10:46.516 --> 00:10:50.980
หยืดหยุ่น เปิดกว้าง แล้วปล่อยให้ความคิดดีๆ 
เข้ามามีบทบาท

00:10:50.980 --> 00:10:54.401
ประเด็นที่สอง มอบอำนาจให้เด็กๆ ของคุณ

00:10:54.401 --> 00:10:57.612
สัญชาตญาณพ่อแม่บอกว่า เราต้องสั่งเด็กๆ เท่านั้น

00:10:57.612 --> 00:10:59.728
มันง่ายกว่า และเอาจริงๆ นะ เราถูกอยู่เสมอแหละ

00:10:59.728 --> 00:11:03.580
มันมีเหตุผลอยู่นะ ที่มีเพียงไม่กี่ระบบเท่านั้นที่มีลักษณะ

00:11:03.580 --> 00:11:05.130
เป็นน้ำตกมากไปกว่า สถาบันครอบครัว

00:11:05.130 --> 00:11:07.379
แต่บทเรียนสำคัญที่สุดที่เราได้เรียนรู้ก็คือ

00:11:07.379 --> 00:11:10.174
ให้พยายามกลับทิศทางของน้ำตกให้มากที่สุด

00:11:10.174 --> 00:11:13.679
ให้เด็กๆ มีส่วนร่วมในการอบรมสั่งสอนพวกเขาเอง

00:11:13.679 --> 00:11:16.197
เมื่อวานนี้เอง เรากำลังมีการประชุมครอบครัวอยู่

00:11:16.197 --> 00:11:18.961
และเราโหวตกันว่า เราจะแก้ปัญหา 
การแสดงออกที่ "เยอะ" เกินไป

00:11:18.961 --> 00:11:21.642
เราบอกว่า "เอาละ มากำหนดรางวัล
และบทลงโทษกันดีกว่า โอเคมั้ย"

00:11:21.642 --> 00:11:26.664
ลูกสาวเราคนหนึ่งเสนอว่า ให้แต่ละคน
มีเวลาวีนแตกไม่เกินห้านาทีต่อสัปดาห์

00:11:26.664 --> 00:11:28.438
เราชอบไอเดียนั้น

00:11:28.438 --> 00:11:30.502
แล้วลูกสาวอีกคนก็เริ่มลองคิดให้ละเอียดขึ้น

00:11:30.502 --> 00:11:33.274
เธอถามว่า "หนูจะได้วีนแตกหนึ่งครั้ง นานห้านาที

00:11:33.274 --> 00:11:36.864
หรือจะเป็นวีนแตกได้สิบครั้ง ครั้งละ 30 วินาที?"

00:11:36.864 --> 00:11:39.135
ผมชอบมาก ใช้เวลายังไงก็ได้ตามที่เธอต้องการ

00:11:39.135 --> 00:11:41.313
เอาละ เราจะลงโทษกันยังไงดี

00:11:41.313 --> 00:11:46.560
ถ้าเรากำหนดให้ลิมิตอยู่ที่ 15 นาทีของการออกอาการวีนแตก

00:11:46.560 --> 00:11:49.860
ทุกนาทีที่วีนเกิน เราต้องวิดพื้นหนึ่งที

00:11:49.860 --> 00:11:53.129
คุณจะเห็นได้ว่า มันได้ผล ระบบแบบนี้ไม่ได้หย่อนยานนะครับ

00:11:53.129 --> 00:11:55.672
ผู้ปกครองยังคงมีอำนาจในการชี้นำอยู่

00:11:55.672 --> 00:11:58.630
แต่เราให้โอกาสเด็กๆ ได้ฝึกการดูแลตัวเองเป็นอิสระ

00:11:58.630 --> 00:12:00.809
ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเป้าหมายสูงสุดของพวกเรา

00:12:00.809 --> 00:12:03.316
ก่อนที่ผมจะออกมาพูดที่นี่ค่ำนี้เอง

00:12:03.316 --> 00:12:05.202
ลูกสาวของเราคนหนึ่งเริ่มส่งเสียงกรีดร้อง

00:12:05.202 --> 00:12:07.810
อีกคนหนึ่งก็พูดเลยว่า "วีนแตกแล้ว! วีนแตกแล้ว!"

00:12:07.810 --> 00:12:10.819
แล้วเริ่มต้นนับ ภายในแค่ 10 วินาที มันก็หยุดลง

00:12:10.819 --> 00:12:16.770
สำหรับผมแล้ว นี่คือมหัศจรรย์ของอไจย์ที่ผ่านการรับรองแล้ว

00:12:16.770 --> 00:12:17.887
(หัวเราะ) (ปรบมือ)

00:12:17.887 --> 00:12:20.910
แล้วก็นะ มีผลวิจัยรองรับด้วย

00:12:20.910 --> 00:12:24.508
เด็กๆ ที่่มีการวางแผนเป้าหมายของตัวเอง 
กำหนดตารางสัปดาห์เอง

00:12:24.508 --> 00:12:28.745
ประเมินผลงานของตัวเอง จะมีการพัฒนาสมองส่วนหน้ามากกว่า

00:12:28.745 --> 00:12:32.893
และสามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ดีกว่า

00:12:32.893 --> 00:12:35.895
ประเด็นก็คือ เราต้องปล่อยให้เด็กๆ ของเรา
ประสบความสำเร็จในแบบของเขาเอง

00:12:35.895 --> 00:12:39.257
และใช่ครับ ในบางครั้ง ก็ปล่อยให้ล้มเหลวเองด้วยเช่นกัน

00:12:39.257 --> 00:12:41.198
ผมเคยพูดคุยกับนักธนาคารของวอร์เรน บัฟเฟ็ตต์

00:12:41.198 --> 00:12:42.753
เขาต่อว่าผม เรื่องที่ไม่ยอมให้ลูกๆ

00:12:42.753 --> 00:12:45.365
ได้ทำอะไรผิดพลาดเสียบ้างกับการใช้จ่ายเงินค่าขนม

00:12:45.365 --> 00:12:47.564
ผมก็บอกว่า "แล้วถ้าพวกเขาทำพลาดแบบดิ่งเหวไปเลยละ?"

00:12:47.564 --> 00:12:49.424
เขาว่า "มันดีกว่านะ ที่จะปล่อยให้เขาพลาดกับ

00:12:49.424 --> 00:12:53.255
เงินเบี้ยเลี้ยง 6 เหรียญ ดีกว่าผิดพลาด
กับเงินเดือนปีละ 60,000 เหรียญ

00:12:53.255 --> 00:12:55.632
หรือกับมรดกมูลค่า หกล้าน เหรียญ"

00:12:55.632 --> 00:12:58.988
ดังนั้น ประเด็นสำคัญคือ การให้อำนาจเด็กๆ ของพวกคุณ

00:12:58.988 --> 00:13:03.209
ข้อที่สาม เล่าเรื่องราวของคุณ

00:13:03.209 --> 00:13:06.445
ความหยืดหยุ่นปรับตัวได้เป็นเรื่องดี 
แต่เราก็จำเป็นต้องมีรากฐานที่ดีด้วย

00:13:06.445 --> 00:13:08.821
จิม คอลลินส์ ผู้แต่งหนังสือ "Good To Great"

00:13:08.821 --> 00:13:11.879
บอกผมว่า องค์กรของมนุษย์ ไม่ว่าแบบใดก็ตาม ที่ประสบความสำเร็จ

00:13:11.879 --> 00:13:13.480
มีสองสิ่งที่เหมือนกัน

00:13:13.480 --> 00:13:16.115
คือพวกเรารักษาแก่นแท้ไว้ และพวกเขากระตุ้นให้เกิดความก้าวหน้า

00:13:16.115 --> 00:13:18.562
ดังนั้นอไจล์เป็นวิธีการที่ดีที่กระตุ้นให้เกิดความก้าวหน้า

00:13:18.562 --> 00:13:21.976
แต่ผมมักจะได้ยินอยู่เสมอว่า เราจำเป็นต้องรักษาแก่นแท้เอาไว้

00:13:21.976 --> 00:13:23.972
แล้วคุณจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรละ

00:13:23.972 --> 00:13:26.326
คอลลินส์แนะนำให้พวกเราทำบางอย่างเหมือนกับ

00:13:26.326 --> 00:13:29.276
ที่องค์กรธุรกิจทำ นั่นคือการกำหนดพันธกิจ

00:13:29.276 --> 00:13:31.691
และนิยามแก่นคุณค่าขององค์กร

00:13:31.691 --> 00:13:35.324
เขาสอนเราถึงกระบวนการสร้างพันธกิจของครอบครัว

00:13:35.324 --> 00:13:37.514
เราสร้างกระบวนการคล้ายการออกไปสัมนาของบริษัท

00:13:37.514 --> 00:13:39.401
แต่ในครอบครัว เรามีปาร์ตี้ชุดนอนกัน

00:13:39.401 --> 00:13:42.620
ผมทำข้าวโพดคั่ว ความจริงแล้ว 
ทำไหม้ไปอันหนึ่ง เลยทำสองอัน

00:13:42.620 --> 00:13:44.607
ภรรยาผมเอากระดานฟลิปชาร์ทออกมาวาง

00:13:44.607 --> 00:13:46.610
แล้วเราก็นั่งสนทนากัน ในเรื่องอย่างเช่น 
อะไรเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรา?

00:13:46.610 --> 00:13:48.969
ค่านิยมอะไร ที่เรายึดถือมากที่สุด?

00:13:48.969 --> 00:13:50.536
ท้ายที่สุด เราสร้างคำแถลงการณ์ 10 ข้อ

00:13:50.536 --> 00:13:52.454
เราเป็นนักเดินทาง ไม่ใช่นักท่องเที่ยว

00:13:52.454 --> 00:13:55.730
เราไม่ชอบภาวะยุ่งยากใจ เราชอบทางแก้ปัญหา

00:13:55.730 --> 00:13:59.296
อีกครั้งที่มีผลวิจัย แสดงว่าพ่อแม่ควรใช้เวลาให้น้อยลง

00:13:59.296 --> 00:14:01.772
ในการมัวกังวลว่าทำอะไรผิดไปบ้าง

00:14:01.772 --> 00:14:05.140
และใช้เวลามากขึ้น ในการเน้นว่า ทำอะไรถูกต้องบ้าง

00:14:05.140 --> 00:14:08.764
วิตกกังวลเกี่ยวกับช่วงเวลาแย่ๆ ให้น้อยลง
และสร้างช่วงเวลาดีๆ ให้มากขึ้น

00:14:08.764 --> 00:14:11.383
คำแถลงพันธกิจครอบครัวนี้เป็นวิธีที่ดีเยี่ยมในการ

00:14:11.383 --> 00:14:14.148
ระบุว่า อะไรบ้างที่เราทำได้ถูกต้อง

00:14:14.148 --> 00:14:16.727
ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เราได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียน

00:14:16.727 --> 00:14:18.654
ลูกสาวเราคนหนึ่ง มีเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเรียน

00:14:18.654 --> 00:14:20.876
ทันใดนั้นเราก็เริ่มกังวล หรือว่าลูกเรา
จะกลายเป็นเด็กเกเรขึ้นมาแล้ว?

00:14:20.876 --> 00:14:23.115
และเราก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

00:14:23.115 --> 00:14:24.725
เราเลยเรียกลูกสาวเข้าไปผมในห้องทำงานผม

00:14:24.725 --> 00:14:26.199
คำแถลงพันธกิจครอบครัวติดอยู่บนผนัง

00:14:26.199 --> 00:14:28.867
ภรรยาผมพูดว่า "มีอะไรบ้างบนนี้ที่ดูเหมือนจะใช้ได้"

00:14:28.867 --> 00:14:30.466
เธอมองดูรายการ แล้วก็บอกว่า

00:14:30.466 --> 00:14:32.997
"ให้ทุกคนมีส่วนร่วม?"

00:14:32.997 --> 00:14:35.606
ทันใดนั้น เราก็มีหนทางที่จะเริ่มการสนทนาได้

00:14:35.606 --> 00:14:37.882
วิธียอดเยี่ยมอีกอย่างหนึ่งในการเล่าเรื่อง

00:14:37.882 --> 00:14:41.184
คือการบอกเด็กๆ ว่า พวกเขามาจากที่ไหนบ้าง

00:14:41.184 --> 00:14:43.253
นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยอีมอรี่ ให้เด็กๆ

00:14:43.253 --> 00:14:45.169
ทำการทดสอบง่ายๆ ชื่อ "เธอรู้ไหม"

00:14:45.169 --> 00:14:47.770
รู้หรือไม่ว่าปู่ย่าตายายเกิดที่ไหน?

00:14:47.770 --> 00:14:50.840
รู้หรือไม่ว่าพ่อแม่เรียนมัธยมที่ไหน?

00:14:50.840 --> 00:14:52.163
เธอรู้จักใครในครอบครัวบ้างไหม

00:14:52.163 --> 00:14:55.998
ที่ตกอยู่ในสภาพแย่ เช่นป่วยหนัก 
แล้วก็สามารถเอาชนะมันมาได้?

00:14:55.998 --> 00:14:59.746
เด็กๆ ที่ได้คะแนนสูงที่สุดในแบบทดสอบ "เธอรู้ไหม" นี้

00:14:59.746 --> 00:15:04.559
เป็นเด็กที่มีความภูมิใจในตัวเองสูง และตระหนักว่า 
พวกเขาสามารถควบคุมชีวิตตัวเองได้

00:15:04.559 --> 00:15:07.511
แบบทดสอบ "เธอรู้ไหม" กลายเป็นตัวชี้วัดสำคัญที่สุด

00:15:07.511 --> 00:15:10.688
ของสุขภาพจิตและความสุขของเด็กๆ

00:15:10.688 --> 00:15:12.173
ผู้เขียนแบบทดสอบบอกผมว่า

00:15:12.173 --> 00:15:16.170
เด็กๆ ที่รู้สึกว่า พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเล่าอันยาวนาน

00:15:16.170 --> 00:15:19.582
จะมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงกว่าเด็กอื่น

00:15:19.582 --> 00:15:22.300
ดังนั้นประเด็นสุดท้ายของผมก็คือ เล่าเรื่องของคุณ

00:15:22.300 --> 00:15:25.947
ใช้เวลาเล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก 
เกี่ยวกับช่วงเวลาดีๆ ของครอบครัว

00:15:25.947 --> 00:15:29.227
และวิธีการที่จะผ่านพ้นปัญหาและอุปสรรคในช่วงเวลาแย่ๆ

00:15:29.227 --> 00:15:31.453
ถ้าคุณเล่าเรื่องที่มีความสุขให้เด็กๆ ฟัง

00:15:31.453 --> 00:15:35.507
คุณกำลังให้เครื่องมือที่จะทำให้พวกเขา
มีความสุขมากยิ่งขึ้น

00:15:35.507 --> 00:15:41.265
ผมอ่านนิยายเรื่อง "คาเรนิน่า" ครั้งแรก 
เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่น

00:15:41.265 --> 00:15:42.245
และประโยคเปิดที่มีชื่อเสียงก็คือ

00:15:42.245 --> 00:15:44.256
"ครอบครัวแสนสุขทั้งหลายต่างคล้ายคลึงกัน

00:15:44.256 --> 00:15:47.380
แต่ละครอบครัวทุกข์ยาก ล้วนลำเค็ญในแบบของตัวเอง"

00:15:47.380 --> 00:15:50.783
ผมอ่านครั้งแรก ผมก็คิดว่า "ประโยคนี้ช่างโง่จริงๆ"

00:15:50.783 --> 00:15:54.383
แน่นอนอยู่แล้วว่า ครอบครัวทั้งหลาย
ที่มีความสุข แตกต่างกัน"

00:15:54.383 --> 00:15:56.865
แต่เมื่อผมเริ่มต้นทำงานในโครงการนี้

00:15:56.865 --> 00:15:59.356
ผมเริ่มเปลี่ยนความคิดไป

00:15:59.356 --> 00:16:01.763
ผลงานวิชาการเร็วๆ นี้ ช่วยให้เราสามารถ

00:16:01.763 --> 00:16:04.376
เข้าใจถึงปัจจัยพื้นฐาน

00:16:04.376 --> 00:16:07.123
ที่ครอบครัวต่างๆ ที่ประสบความสำเร็จมีร่วมกัน

00:16:07.123 --> 00:16:09.452
ผมแค่พูดถึงปัจจัยเหล่านั้นแค่สามประเด็นเท่านั้นในวันนี้

00:16:09.452 --> 00:16:14.685
ปรับเปลี่ยนตลอดเวลา ให้อำนาจแก่เด็กๆ 
และเล่าเรื่องราวของคุณ

00:16:14.685 --> 00:16:19.269
เป็นไปได้ไหมว่า ในช่วงเวลาที่ผ่านมา
ทอลสตอยเป็นฝ่ายถูกมาตลอด?

00:16:19.269 --> 00:16:22.754
ผมเชื่อว่า คำตอบคือ ใช่

00:16:22.754 --> 00:16:25.118
เมื่อลีโอ ทอลสตอยมีอายุห้าขวบ

00:16:25.118 --> 00:16:26.618
พี่ชายของเขา นิโคเลย์ มาหา

00:16:26.618 --> 00:16:29.662
แล้วก็บอกว่า เขาได้สลักความลับ
ของความสุขครอบจักรวาล

00:16:29.662 --> 00:16:32.311
ลงในแท่งไม้สีเขียวเล็ก ซึ่งเขาเอาไปซ่อนไว้

00:16:32.311 --> 00:16:35.709
ในหุบเขาแห่งหนึ่งที่เป็นที่ของครอบครัวในรัสเซีย

00:16:35.709 --> 00:16:39.709
ถ้าแท่งไม้นี้ถูกค้นพบ มนุษยชาติทั้งหมดจะมีความสุข

00:16:39.709 --> 00:16:45.561
ทอลสตอยหมกหมุ่นอยู่กับไม้แท่งนี้ แต่เขาก็ไม่เคยหามันพบ

00:16:45.561 --> 00:16:49.728
เขาถึงกับขอให้ฝังร่างของเขาไว้ในหุบเขา 
ที่เขาเชื่อว่าแท่งไม้นี้ถูกซ่อนอยู่

00:16:49.728 --> 00:16:54.970
ร่างของเขายังอยู่ที่นั่นทุกวันนี้ ปกคลุมด้วยหญ้าเขียว

00:16:54.970 --> 00:16:57.860
เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่เหมาะมากสำหรับผม

00:16:57.860 --> 00:16:59.731
บทเรียนสุดท้ายที่ผมได้เรียนรู้

00:16:59.731 --> 00:17:02.780
ความสุขไม่ใช่เป็นอะไรที่เราค้นหา

00:17:02.780 --> 00:17:04.398
มันเป็นสิ่งที่เราต้องสร้างขึ้น

00:17:04.398 --> 00:17:06.986
แทบทุกคนที่พิจารณาดูองค์กรที่ทำงานได้ดี

00:17:06.986 --> 00:17:10.900
ต่างก็ได้ข้อสรุปคล้ายๆ กัน

00:17:10.900 --> 00:17:13.314
ความยิ่งใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะโชคช่วย

00:17:13.314 --> 00:17:15.663
แต่มันเป็นเรื่องของการเลือก

00:17:15.663 --> 00:17:19.916
คุณไม่จำเป็นต้องมีแผนการที่ยิ่งใหญ่ 
คุณไม่ต้องมีสายบังคับบัญชา

00:17:19.916 --> 00:17:21.957
คุณเพียงแค่ต้องก้าวไปทีละก้าวเล็กๆ

00:17:21.957 --> 00:17:24.400
เก็บสะสมชัยชนะเล็กๆ ไปเรื่อยๆ

00:17:24.400 --> 00:17:26.339
คอยมองหาแท่งไม้สีเขียวแท่งนั้นไว้

00:17:26.339 --> 00:17:29.256
ท้ายที่สุดแล้ว นี่อาจจะเป็นบทเรียนสำคัญที่สุดก็ได้

00:17:29.256 --> 00:17:34.768
อะไรคือความลับสู่ครอบครัวที่มีความสุขน่ะหรือ? 
ความพยายามไง

00:17:34.768 --> 00:17:38.768
(เสียงปรบมือ)