Είναι τρελό το ότι σε ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο για να διδάσκει και να βοηθάει τους νέους,

δεν ακούγεται η δικιά τους φωνή καθόλου

Αν οι μαθητές σχεδίαζαν τα σχολεία, πως θα έμοιαζαν;

Σάντυ: Η τιμωρία είναι κυρίως ένα τεστ.

Πιθανότατα κάτι σαν αυτο: όχι διαγωνίσματα, όχι βαθμούς, ούτε καν τάξεις.

Και τον περισσότερο καιρό, όχι καθηγητές ή οποιοσδήποτε ενήλικας στην τάξη.

Σάντυ: Είναι ένα εντελώς εναλλακτικό ακαδημαϊκό πρόγραμμα. Έχουμε εννιά παιδιά σε αυτό.

Επικεντρωνόμαστε στις τέσσερις βασικές γνώσεις: Έκθεση, Μαθηματικά, Κοινωνικές Επιστήμες και Φυσικές Επιστήμες.

Είναι ένα σχολείο μέσα σε ένα δημόσιο γυμνάσιο, σχεδιασμένο από τους ίδιους τους μαθητές.

Το πρότζεκτ, γνωστό ως Πρόγραμμα Ανεξαρτησίας, λειτουργεί για ένα εξάμηνο.

Και χωρίζεται σε τρία μέρη.

Όλα ακολουθούν τον ίδιο βασικό κανόνα: σχεδίασε τον δικό σου τρόπο μάθησης.

Κάθε Δευτέρα, ο κάθε μαθητής βρίσκει μια ερώτηση για την οποία είναι περίεργος.

Θα πρέπει να σχετίζεται με ένα από τα μαθήματα με τα οποία ασχολείται

Πίτερ: Το σημαντικότερο κομμάτι με την ερώτησή σου είναι ότι θες πραγματικά να ξέρεις την απάντηση.

Περνάνε την εβδομάδα κάνοντας έρευνα ή πειραματισμό.

Και την Παρασκευή κάνουν μια επίσημη παρουσίαση για να μοιραστούν όσα έμαθαν.

Πίτερ: Αν η ερώτηση είναι δικιά σου, θα νιώσεις υπέροχα μόλις μάθεις την απάντηση.

Πίτερ: Ο σκοπός μου σε κάθε παρουσίαση είναι να την κάνω όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη

και να κάνω το ενδιαφέρον μου πάνω στο θέμα όσο πιο κολλητικό γίνεται.

Την εβδομάδα που τους επισκέφθηκα, οι ερωτήσεις ήταν πάνω σε διάφορα θέματα , αναμεσά τους και...

ανεξήγητα μυστήρια, το μυθιστόρημα Έγκλημα και Τιμωρία,

τον John Muir, μια τοπική μουσική εγκατάσταση με το όνομα Music Inn,

και το HIV/AIDS στην Νότια Αφρική.

Τζέικ: Για μια βδομάδα, πήγα και έκανα μαθήματα πτήσεις

και έφτιαξα ένα μοντέλο αεροπλάνου.

Κάθε μέρα, ήθελα να ξέρω γιατί τα φτερά προκαλούν ανύψωση.

Και ήταν αυτή η ερώτηση που με οδηγούσε κατά την διάρκεια όλης αυτής της έρευνας, και ήταν μια ωραία έρευνα.

Αυτές οι εβδομαδιαίες ερωτήσεις συνήθως καταλαμβάνουν τον μισό από τον χρόνο τους.

Το άλλο μισό το περνάνε στην Προσωπική Προσπάθεια,

η οποία είναι ένα πολύ πιο φιλόδοξο πρότζεκτ που δουλεύουν για όλο το εξάμηνο.

Κάποιοι μαθαίνουν να παίζουν ένα μουσικό όργανο για πρώτη φορά και οργανώνουν μια συναυλία.

Σέρτζιο: Σε δύο μόνο χρόνια έμαθα

να παίζω πιάνο αρκετά καλά. Μπορώ να παίξω και με άλλα άτομα.

Είμαι μέλος ενός συγκροτήματος τώρα. Μπορώ να κρατήσω τον ρυθμό. Μπορώ να παίξω.

Άλλοι δουλεύουν στη συγγραφή ενός βιβλίου και μιας συλλογής ποιημάτων.

Ματ: Προσπαθώ να γράφω δύο με τέσσερις ώρες την μέρα. Μία ώρα δεν είναι καθόλου καλή

και πέντε ή έξι ώρες την μέρα είναι τέλειες.

Κάποιοι επιλέγουν να διαιρέσουν τον χρόνο τους σε διάφορες έρευνες που αφορούν για παράδειγμα την εκπαίδευση ή το περιβάλλον.

Και πάλι,είναι ό,τι διαλέξουν, υπό τον όρο ότι επιδεικνύει προσπάθεια, μάθηση

και κάποιο είδος ικανότητας.

Τζόι: Το θέμα στο οποία επικεντρώνεσαι όλο το εξάμηνο δεν χρειάζεται να είναι ακαδημαϊκό.

Μπορεί να είναι κάτι για το οποίο μπορείς πραγματικά να παθιαστείς.

Πίτερ: Αυτό τον χρόνο η Προσωπική μου Προσπάθεια ήταν τέλεια.

Έφτιαξα μια ταινία που αφορά τα παιδιά στο σχολείο μου.

Ήταν μια ουσιώδης διαδικασία, με πολύ αυτοσχεδιασμό. Δεν υπάρχει σενάριο. Το έφτιαχνα καθώς προχωρούσα.

Νομίζω πως ήταν καλύτερο που άφησα το τέλος απροσδιόριστο.

Οι φίλοι σου ξαφνικά σκέφτονται κάτι και εσύ χτίζεις πάνω σε αυτό και εκείνοι χτίζουν ξανά πάνω στο δικό σου

και έχεις κάτι που είναι είκοσι φορές πιο αστείο απ'ότι νόμισες αρχικά.

Εκτός από τις εβδομαδιαίες ερωτήσεις και την Προσωπική Προσπάθεια, οι μαθητές πέρασαν τις τελευταίες τρεις εβδομάδες

δουλεύοντας επίσης σε ένα ομαδικό πρότζεκτ, που λέγεται Προσπάθεια συλλογης.

Εδώ αρχίζουν να συζητούν για το τι θα έπρεπε να κάνουν.

Ο σκοπός αυτού είναι να επηρεάσουν την κοινωνία και να κάνουν την διαφορά.

Πίτερ: Απλώς πες μου γιατί προφανώς δεν σ'αρέσει, θέλω να μάθω τον λόγο.

Αλλά όπως μπορείτε να δείτε, είναι ακόμα μια ευκαιρία για την ομάδα να συνεργάζεται

και να ενωθεί για έναν κοινό σκοπό.

Αυτορυθμιζόμενη μάθηση σε μικρό επίπεδο μπορεί να βρεθεί σε πολλά σχολεία

αλλά πολύ λίγα δημόσια σχολεία το έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο.

Το να δίνεις στους μαθητές τον πλήρη έλεγχο της σχολικής τους μέρας ήταν ένα μεγάλο ρίσκο για την διευθύντρια,

Μαριάν Γιανγκ: "Η προσωπική και επαγγελματική μου επένδυση

σε αυτές τις ευκαιρίες είναι να δημιουργήσω ένα σχολείο και έναν τρόπο εκπαίδευσης των νέων

που θα τους επιτρέπει να εκφραστούν

και να σταματήσουμε να προσπαθούμε να περάσουμε κάθε είδος ανθρώπου μέσα από την ίδια πύλη."

Όταν το Πρόγραμμα προτάθηκε αρχικά,

συνάντησε μεγάλη αντίσταση από κάποιους καθηγητές,

που ένιωσαν πως υπήρχαν υπερβολικά πολλά αναπάντητα ερωτήματα. "Ποιός είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού;

Ποιος αποφασίζει ποια δουλειά είναι αξιόλογη; Ποιος αποφασίζει τι επιβραβεύεται

και ποιος αξίζει δίπλωμα από αυτό το σχολείο;

Το Πρόγραμμα βρήκε υποστήριξη από τον σύμβουλο προσανατολισμού

και από μερικούς καθηγητές που έγιναν καθοδηγητές.

Οπότε η Διευθύντρια Γιανγκ συμφώνησε να δοκιμαστεί όχι μία φορά, αλλά δύο.

Αυτό είναι το δεύτερο δοκιμαστικό.

Λίζα Μπάλγουιν: Είναι αρκετά μεγάλο ρίσκο να αφήσεις έναν μαθητή την δυνατότητα

για τέτοιου είδους ανεξάρτητη ελευθερία και σκέψη γιατί μπορεί πραγματικά να αποτύχει.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσες φορές η αμφιβολία με έβαλε σε σκέψεις

και μετά προσπάθησα να μάθω ή να ενημερωθώ καλύτερα.

Όλοι έχουν κερδίσει ή θα κερδίσουν κάτι θετικό.

Ύστερα από δύο δοκιμές, τι ουσιώδη οφέλη βλέπουν;

Αρχικά, το Πρόγραμμα φαίνεται να εξυπηρετεί διαφορετικά είδη μαθητών:

Και τους άριστους, και αυτούς που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα με το σχολείο.

Σέρτζιο: Έχω δυσλεξία οπότε μου είναι πολύ δύσκολο το διάβασμα και το γράψιμο και το να κάνω τέτοιου είδους πράγματα.

Το σχολείο πάντα ήταν πρόβλημα για μένα. Αν δεν υπήρχε αυτό το πρόγραμμα,

δεν ξέρω αν θα είχα αποφοιτήσει. Δεν ξέρω που θα ήμουν αυτή τη στιγμή.

Άρα πιστεύω πως αυτό ήταν ο σωτήρας μου και με βοήθησε σ'αυτά τα τελευταία δύο χρόνια του γυμνασίου.

Χωρίς εργασίες και διαγωνίσματα, οι μαθητές μπορούν να επικεντρωθούν στο ένα πράγμα

που μας ωθεί όλους στη μάθηση: Το πάθος τους.

Τζόι: Νομίζω πως έμεινα ξύπνιος αργά το βράδυ για να διαβάσω περισσότερες φορές σ'αυτό το εξάμηνο

απ'ότι τα προηγούμενα τρία χρόνια γυμνασίου.

Σάντυ: Νομίζω πως κάθε άνθρωπος θέλει να μάθει κάτι.

Ακόμα και τα παιδιά που μετά βίας πάνε στο μάθημα- θέλουν να μάθουν κάτι

και είτε αυτό είναι ο μηχανισμός των αυτοκινήτων, ή η φυσική του σκέιτμπορντ

ή το πως φτιάχνεται το παγωτό. Όλοι ενδιαφέρονται για κάτι.

Και το πρόγραμμα σου δίνει τον χώρο και τον χρόνο για να μάθεις πραγματικά ό,τι είναι αυτό που θέλεις.

Άλλο σημαντικό όφελος : Η μάθηση γίνεται ομαδική δραστηριότητα.

Υπάρχει υποστήριξη σε κάθε βήμα σου, αρχίζοντας από το πρωί.

Μάικ: Ονομάζεται Πρόγραμμα Ανεξαρτησίας αλλά δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει πιο

εξαρτημένο από μερικά πράγματα.

Το Πρόγραμμα εξαρτάται πραγματικά από το ότι τα άτομα δουλεύουν μαζί.

Εξαρτάται από το να πιέζει ο ένας τον άλλο, να λέει την κριτική του, να προσφέρει υποστήριξη

Εξαρτάται από το να ψάχνεις πηγές και από το να τις βρίσκεις.

Εξαρτάται από το να είσαι δημιουργικός, από το να μαθαίνεις πως να κάνεις μια ερώτηση.

Πίτερ: Η δύναμη της ομάδας είναι τα πάντα. Αυτή είναι μία από τις πιο σημαντικές πτυχές του

προγράμματος: Δεν το κάνεις για τον εαυτό σου

αλλά για τους φίλους σου. Είναι σαν μια ομάδα.

Σόφι: Μ'αρέσει να είμαι με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για αυτό που κάνουν

όσο ενδιαφέρομαι κι εγώ γι'αυτό που κάνω ακόμα κι αν δεν κάνουμε το ίδιο πράγμα

Περισσότερη υποστήριξη σημαίνει επίσης περισσότερη πίεση για να μείνεις στο πρόγραμμα

και να ακολουθήσεις όλες τις υποχρεώσεις σου.

Αναλένα: Αν παρατήσεις το Πρόγραμμα, απογοητεύεις οχτώ

φίλους σου και αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να παίρνεις ένα D σε ένα διαγώνισμα.

Είναι πολύ χειρότερο, κι έτσι υπάρχει πολύ μεγαλύτερη πίεση απ'ότι σε ένα συνηθισμένο σχολείο

γιατί σε ένα συνηθισμένο σχολείο απογοητεύεις ένα άτομο,

ενώ εδώ επηρεάζεις μια τεράστια ομάδα ανθρώπων πραγματικά αρνητικά.

Ασκείτε κριτική ο ένας στον άλλο; Ναι, τελεία και παύλα. Ναι. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητα το δυσκολότερο μέρος.

Το πιο εμφανές όφελος ωστόσο είναι ότι οι μαθητές νιώθουν αλλιώς την μάθηση.

Η παρουσίαση του Σάντυ στο Έγκλημα και Τιμωρία ξεκίνησε μια συζήτηση που δεν πήγε όπως είχε σχεδιάσει.

Παρόλο που κανένας άλλος δεν το παρατήρησε, εκείνος ένιωσε πως έχασε τον έλεγχο του τι ήθελε να πει.

Σάντυ: Κόλλησα και δεν μπορούσα να κατανοήσω το βιβλίο που ήθελα να καταλάβω.

Και αυτό που πραγματικά με ενόχλησε ήταν πως ήθελα να τους δείξω τι έμαθα και

ένιωσα λες και δεν ήταν αρκετή.

Έκανα λάθος και αυτό με ενόχλησε.

Για την επόμενη βδομάδα, έγραψε μία έκθεση πέντε σελιδών

ώστε να μπορεί να παρουσιάσει τις σκέψεις του πιο διεξοδικά.

Κατά τη διάρκεια άλλης παρουσίασης ο Τζόι άρχισε να εξηγεί ένα λογικό πρόβλημα που έμαθε να λύνει.

Πριν μπορούσε να παρουσιάσει την απάντηση και χωρίς την δική του ώθηση

οι υπόλοιποι μαθητές έφτιαξαν δυο μικρές ομάδες

και έλυσαν το πρόβλημα μόνοι τους, χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές προσεγγίσεις.

Σάντυ: Μ'αρέσει ο τρόπος που το κάνατε παιδιά. Αυτός ο τρόπος είναι πολύ πιο πρωτότυπος απ'τον δικό μου.

Είναι σαν να λες, δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, απλώς θα το δοκιμάσω.

Πίτερ: Στον κόσμο στον οποίο μπαίνουμε αυτή τη στιγμή, θα είμαστε πραγματικά μόνοι.

Δεν θα μπορούμε να βασιστούμε σε μεγαλύτερους για να μας πούνε τι να κάνουμε.

Θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να λέμε στον εαυτό μας τι να κάνουμε και να είμαστε υπεύθυνοι για την επόμενη γενιά.

Ο μόνος τρόπος να μάθουμε κάτι και να είμαστε αυτόνομοι είναι να το κάνουμε μόνοι μας.

Είναι οι μαθητές ικανοί να διδάξουν τον εαυτό τους;

Και είναι αρκετό για τους καθηγητές να είναι μέντορες;

Αυτές είναι σκληρές ερωτήσεις που ερωτήθηκαν και δοκιμάστηκαν

στα πιο καινοτόμα σχολεία σε όλο τον κόσμο.

Μαριάν Γιανγκ: Νομίζω πως όσο περισσότερες επιλογές έχουμε στα σχολεία μας

τόσο περισσότερους μαθητές θα βοηθήσουμε να αναπτυχθούν στους πολίτες που χρειαζόμαστε.

Και είναι εντάξει να χρειαστείς διαφορετική προσέγγιση από εμένα.

Μάικ Πάουελ: Η δύναμη του νεανικού μυαλού είναι εκπληκτική. Πρώτον, είναι επαναστατικό.

Δύο, είναι εξαιρετικά δημιουργικό. Τρία, είναι ατρόμητο. Θα δοκιμάσουν τα πάντα.

Οπότε το να αναπτύσουν αρετές τις οποίες πολλοί έφηβοι έχουν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα,

είναι λογικό... γιατί το ίδιο δημιουργήθηκε από έναν έφηβο.

Το Πρόγραμμα Ανεξαρτησίας εξακολουθεί να εξελίσσεται...

αλλά οι μαθητές χαίρονται που δεκάδες σχολείο σε όλο τον κόσμο

έχουν ήδη εκφράσει ενδιαφέρον στο σχέδιό τους

και ίσως σύντομα το πρόγραμμα να λειτουργήσει και αλλού.

Σάντυ: Θα σήμαινε τα πάντα για μένα αν έστω άλλο ένα σχολείο έβλεπε αυτό το βίντεο και έλεγε,

"Ας αρχίσουμε ένα Πρόγραμμα Ανεξαρτησίας" Αυτό είναι το μόνο που θέλω.

Αν αυτό συμβεί, τότε περισσότεροι μαθητες θα έχουν επιτέλους

λόγο στο πως διαμορφώνεται η εκπαίδευση τον εικοστό πρώτο αιώνα.