Ik geef les in scheikunde. (Explosie) Oké. Scheikunde is meer dan explosies, het is overal. Scheikunde is meer dan explosies, het is overal. Heb je jezelf er al eens op betrapt in een restaurant dat je steeds weer dit doet? Sommige mensen knikken ja. Onlangs toonde ik dit aan mijn studenten. Ik vroeg ze om uit te leggen waarom het gebeurde. De vragen en de gesprekken die hierop volgden, waren fascinerend. Bekijk deze video die Maddie uit mijn studentengroep van het derde trimester me die avond stuurde. (Klang) (Lacht) Natuurlijk, als Maddies scheikundeleraar vind ik het geweldig dat ze naar huis ging en nieuwsgierig bleef over dit soort belachelijke demonstraties die we in de klas doen. Wat me meer fascineert, is dat Maddies nieuwsgierigheid haar op een hoger niveau tilde. Als je in dit bekerglas kijkt, zie je misschien een kaars. Maddie gebruikt temperatuur om dit verschijnsel uit te breiden naar een nieuw scenario. Vragen en nieuwsgierigheid zoals die van Maddie zijn magneten die ons naar onze leraren trekken. Ze overstijgen alle technologie en modewoorden in het onderwijs. Maar als we deze technologieën uitleggen voor studenten ze kunnen ontdekken, beroven we onszelf misschien van ons grootste hulpmiddel als leraren: de vragen van onze leerlingen. Als je een saaie klassikale les 'omkeert' naar het scherm van een mobiel apparaat, kost het lesgeven je misschien minder tijd, naar het scherm van een mobiel apparaat, kost het lesgeven je misschien minder tijd, maar als dit de focus is van de ervaring van de leerlingen, dan is het hetzelfde ontmenselijkende gekwetter, alleen verpakt in een mooi jasje. Maar als we in plaats daarvan het lef hebben om onze studenten te verwarren, te misleiden en echte vragen te laten oproepen, verschaffen deze vragen ons, leerkrachten, informatie die we gebruiken kunnen om op maat robuuste en goed geïnformeerde gemengde lesmethoden te ontwikkelen. Alle 21e-eeuwse onzin even terzijde gelaten: ik geef nu al 13 jaar les en ik had een levensbedreigende situatie nodig om me uit de 10 jaar van pseudo-onderwijs te halen en me te doen beseffen dat vragen van studenten de bron van het echte leren zijn, niet een uitgeschreven leerplan dat ze weetjes met willekeurige informatie oplepelt. In mei 2010, op 35-jarige leeftijd, met een twee-jarige in huis en een tweede kind onderweg, werd bij mij een groot aneurysma (hartziekte) vastgesteld aan de basis van mijn thoracale aorta. Dit leidde tot openhartoperatie. Dit is de e-mail van mijn arts. Toen ik dit kreeg, was ik -- druk de hoofdlettertoets in -- TOTAAL IN PANIEK. Maar ik vond verrassend troost in het vertrouwen dat mijn chirurg uitstraalt. Waar haalde deze kerel dit vertrouwen, dit lef ? Ik vroeg het hem. Hij vertelde me drie dingen. Ten eerste, zei hij, zette zijn nieuwsgierigheid hem aan om lastige vragen te stellen over de werkwijze, over wat werkte en wat niet werkte. Ten tweede: hij accepteert en is niet bang van het rommelige proces van vallen en opstaan, het onvermijdelijke proces van vallen en opstaan. En ten derde: door middel van intense reflectie verzamelde hij de nodige informatie om de werkwijze te ontwerpen en te herzien en dan, met vaste hand, mijn leven te redden. Ik heb me veel van deze wijze woorden ingeprent. Voordat ik in de herfst terug naar de klas ging, schreef ik drie eigen regels neer die ik nog altijd gebruik bij mijn lesplanning. Regel nummer één: nieuwsgierigheid voorop. Vragen kunnen deuren zijn naar goed onderwijs, maar niet andersom. Regel nummer twee: accepteer de puinhoop. We zijn allemaal leerkrachten. We weten dat leren niet leuk is. Net omdat de wetenschappelijke methode werd ingedeeld op pagina 5 van deel 1.2 van hoofdstuk 1 van het hoofdstuk dat we allen overslaan, kan vallen en opstaan nog steeds informeel deel uitmaken van wat we elke dag doen in onze school in klas 206. Regel nummer drie: oefen reflectie. Wat wij doen is belangrijk. Het verdient onze zorg, maar het verdient ook ons nazicht. Kunnen we de chirurgen van onze klaslokalen zijn? Alsof wat wij aan het doen zijn ooit een leven zal redden Onze studenten zijn de moeite waard. En elk geval is anders. (Explosie) Sorry. De scheikundeleraar in mij moest dat gewoon uit mijn systeem halen voordat we verder gaan. Dit zijn mijn dochters. Rechts hebben we kleine Emmalou -- mijn familie komt uit het Zuiden. Links Riley. Riley wordt over enkele weken een "grote meid". Ze wordt vier jaar oud. Iedereen die een kind van 4 kent, weet dat zij heel graag "Waarom?" vragen. Waarom. Ik kan dit kind alles leren omdat ze nieuwsgierig is naar alles. Dat waren we allemaal op die leeftijd. Maar de uitdaging is voor Rileys toekomstige leerkrachten, degenen die ze nog moet ontmoeten. Hoe zullen ze deze nieuwsgierigheid vergroten? Voor mij is Riley een metafoor voor alle kinderen. Schoolmoeheid heeft verschillende vormen -- de senior die wegging voordat het jaar zelfs is begonnen is, of dat lege bureau achter in een stedelijke middenschoolklas. Maar als wij als docenten de eenvoudige rol van 'verspreiders van informatie' opgeven en een nieuw gedachtepatroon aannemen als kwekers van nieuwsgierigheid en onderzoek, dan zouden we misschien iets meer betekenis geven aan hun schooldag en de vonk naar hun verbeelding doen overslaan. Hartelijk dank. (Applaus)