Ik geef les in scheikunde.
(Explosie)
Oké.
Scheikunde is meer dan explosies,
het is overal.
Scheikunde is meer dan explosies,
het is overal.
Heb je jezelf er al eens op betrapt
in een restaurant
dat je steeds weer dit doet?
Sommige mensen knikken ja.
Onlangs toonde ik dit aan mijn studenten.
Ik vroeg ze om uit te leggen
waarom het gebeurde.
De vragen en de gesprekken
die hierop volgden,
waren fascinerend.
Bekijk deze video die Maddie
uit mijn studentengroep van het derde trimester
me die avond stuurde.
(Klang) (Lacht)
Natuurlijk, als Maddies scheikundeleraar
vind ik het geweldig dat ze naar huis ging
en nieuwsgierig bleef
over dit soort belachelijke demonstraties
die we in de klas doen.
Wat me meer fascineert,
is dat Maddies nieuwsgierigheid
haar op een hoger niveau tilde.
Als je in dit bekerglas kijkt,
zie je misschien een kaars.
Maddie gebruikt temperatuur
om dit verschijnsel uit te breiden
naar een nieuw scenario.
Vragen en nieuwsgierigheid
zoals die van Maddie
zijn magneten die ons
naar onze leraren trekken.
Ze overstijgen alle technologie
en modewoorden in het onderwijs.
Maar als we deze technologieën uitleggen
voor studenten ze kunnen ontdekken,
beroven we onszelf misschien
van ons grootste hulpmiddel als leraren:
de vragen van onze leerlingen.
Als je een saaie klassikale les 'omkeert'
naar het scherm van een mobiel apparaat,
kost het lesgeven je misschien minder tijd,
naar het scherm van een mobiel apparaat,
kost het lesgeven je misschien minder tijd,
maar als dit de focus is
van de ervaring van de leerlingen,
dan is het hetzelfde ontmenselijkende gekwetter,
alleen verpakt in een mooi jasje.
Maar als we in plaats daarvan
het lef hebben
om onze studenten te verwarren, te misleiden
en echte vragen te laten oproepen,
verschaffen deze vragen
ons, leerkrachten, informatie
die we gebruiken kunnen om op maat robuuste
en goed geïnformeerde gemengde
lesmethoden te ontwikkelen.
Alle 21e-eeuwse onzin even terzijde gelaten:
ik geef nu al 13 jaar les
en ik had een levensbedreigende situatie nodig
om me uit de 10 jaar van pseudo-onderwijs te halen
en me te doen beseffen
dat vragen van studenten
de bron van het echte leren zijn,
niet een uitgeschreven leerplan
dat ze weetjes
met willekeurige informatie oplepelt.
In mei 2010, op 35-jarige leeftijd,
met een twee-jarige in huis
en een tweede kind onderweg,
werd bij mij een groot aneurysma
(hartziekte) vastgesteld
aan de basis van mijn thoracale aorta.
Dit leidde tot openhartoperatie.
Dit is de e-mail
van mijn arts.
Toen ik dit kreeg, was ik
-- druk de hoofdlettertoets in --
TOTAAL IN PANIEK.
Maar ik vond verrassend troost
in het vertrouwen dat mijn chirurg uitstraalt.
Waar haalde deze kerel
dit vertrouwen, dit lef ?
Ik vroeg het hem.
Hij vertelde me drie dingen.
Ten eerste, zei hij,
zette zijn nieuwsgierigheid hem aan
om lastige vragen te stellen over de werkwijze,
over wat werkte en wat niet werkte.
Ten tweede: hij accepteert en is niet bang van
het rommelige proces van vallen en opstaan,
het onvermijdelijke proces van vallen en opstaan.
En ten derde: door middel van intense reflectie
verzamelde hij de nodige informatie
om de werkwijze te ontwerpen en te herzien
en dan, met vaste hand,
mijn leven te redden.
Ik heb me veel van deze wijze woorden ingeprent.
Voordat ik in de herfst terug naar de klas ging,
schreef ik drie eigen regels neer
die ik nog altijd gebruik bij mijn lesplanning.
Regel nummer één:
nieuwsgierigheid voorop.
Vragen kunnen deuren zijn naar goed onderwijs,
maar niet andersom.
Regel nummer twee:
accepteer de puinhoop.
We zijn allemaal leerkrachten.
We weten dat leren niet leuk is.
Net omdat de wetenschappelijke methode
werd ingedeeld
op pagina 5 van deel 1.2 van hoofdstuk 1
van het hoofdstuk dat we allen overslaan,
kan vallen en opstaan nog steeds
informeel deel uitmaken
van wat we elke dag doen
in onze school in klas 206.
Regel nummer drie:
oefen reflectie.
Wat wij doen is belangrijk.
Het verdient onze zorg,
maar het verdient ook ons nazicht.
Kunnen we de chirurgen van onze klaslokalen zijn?
Alsof wat wij aan het doen zijn
ooit een leven zal redden
Onze studenten zijn de moeite waard.
En elk geval is anders.
(Explosie)
Sorry.
De scheikundeleraar in mij
moest dat gewoon
uit mijn systeem halen
voordat we verder gaan.
Dit zijn mijn dochters.
Rechts hebben we kleine Emmalou
-- mijn familie komt uit het Zuiden.
Links Riley.
Riley wordt over enkele weken
een "grote meid".
Ze wordt vier jaar oud.
Iedereen die een kind van 4 kent,
weet dat zij heel graag "Waarom?" vragen.
Waarom.
Ik kan dit kind alles leren
omdat ze nieuwsgierig is naar alles.
Dat waren we allemaal op die leeftijd.
Maar de uitdaging is voor Rileys
toekomstige leerkrachten,
degenen die ze nog moet ontmoeten.
Hoe zullen ze deze nieuwsgierigheid vergroten?
Voor mij is Riley een metafoor
voor alle kinderen.
Schoolmoeheid heeft verschillende vormen --
de senior die wegging voordat
het jaar zelfs is begonnen is,
of dat lege bureau achter in
een stedelijke middenschoolklas.
Maar als wij als docenten
de eenvoudige rol van
'verspreiders van informatie' opgeven
en een nieuw gedachtepatroon aannemen
als kwekers van nieuwsgierigheid en onderzoek,
dan zouden we misschien iets meer betekenis geven
aan hun schooldag
en de vonk naar hun verbeelding doen overslaan.
Hartelijk dank.
(Applaus)