Azért vagyok itt, hogy új látásmódot
kínáljak szakterületemről,
a mesterséges intelligenciáról.
Azt gondolom, az MI célja az,
hogy felvértezze az embereket
gépi intelligenciával.
Ahogy a gépek okosodnak,
okosabbak leszünk mi is.
Ezt nevezem „emberies
mesterséges intelligenciának”,
olyan mesterséges intelligenciának,
amelyet emberi igényekre terveztek,
hogy együttműködjenek
és kiegészítsék az embert.
Manapság örömmel látom,
hogy az intelligens segéd ötlete
megszokottá vált.
Elfogadott leképezése az ember
és az MI közötti illesztésnek.
A Siri létrehozásában segédkeztem.
Ismerik a Sirit.
Siri az a dolog,
amely ismeri szándékainkat,
és segít megvalósítani őket,
segít ügyeket intézni.
De tán nem tudják, hogy a Sirit
emberies MI-nek terveztük,
hogy az embert beszélő
csatlakozással egészítse ki,
amely lehetővé tette mobil
számítástechnika használatát,
függetlenül attól, hogy ki
és milyen képességű használja.
Legtöbbünk számára
e technológia kihatása,
hogy kissé megkönnyíti
az eszközök használatát.
De Daniel barátom életét megváltoztatta
az MI kihatása e rendszerekre.
Daniel igazi társasági ember
ám vak és négy végtagjára béna,
ami megnehezíti számára a nekünk
megszokott eszközök használatát.
Legutóbbi látogatásomkor öccse megkért:
„Várj egy kicsit, Daniel most nem ér rá,
telefonál egy interneten megismert nővel.”
Mire én: „Ez nagyszerű, hogyan csinálta?”
Daniel a Sirit használja
társasági életéhez:
ímélt, SMS-t ír, és telefonál;
és nem függ az ápolóitól.
Elég érdekes, ugye?
A sors fintora.
Itt egy ember, akinek az MI-hez
fűződő kapcsolata
segít neki kapcsolatot teremteni
valódi emberi lényekkel.
Ez az emberies mesterséges intelligencia.
Másik példa, amelynek életbevágó
kihatásai vannak:
a rák diagnosztizálása.
Amikor egy orvos rákot gyanít,
mintát vesz,
és elküldi egy patológusnak,
aki mikroszkóppal megnézi.
A patológusok minden nap
több száz metszetet,
milliónyi sejtet néznek meg.
A feladat támogatására
néhány kutató MI-alapú
osztályozót készített .
Az osztályozó válaszol :
az „Ez rák vagy nem rák?” kérdésre,
miután megnézte a képeket.
Az osztályozó elég jó volt,
de nem olyan jó, mint az ember,
aki a legtöbbször eltalálta.
Amikor azonban összeadták
a gép és az ember képességeit,
a pontosság 99,5%-ot ért el.
Az MI bevonása a partnerségbe
kiküszöbölte azon hibák 85%-át,
amelyeket az egyedül dolgozó
patológus elkövetett volna.
Ez rengeteg rákos eset,
amelyet máskülönben nem kezeltek volna.
A kíváncsiak kedvéért: kiderült,
hogy az ember jobb volt
hamis pozitív esetek kiszűrésében,
a gép pedig jobb volt a nehezen
azonosítható esetek felismerésében.
De nem az a tanulság ebből,
hogy melyik kezelő jobb
erre a képosztályozási feladatra.
A dolgok naponta változnak.
Az a tanulság,
hogy emberi és gépi
képességek ötvözésével
partnerséget hoztak létre,
amelynek emberfeletti képességei vannak.
Ez az emberies mesterséges intelligencia.
Nézzünk még egy példát
a teljesítmény felturbózására!
Tervezésről van szó.
Tegyük fel, hogy mérnökként
drónhoz új keretet szeretnénk tervezni.
Előkapjuk kedvenc
szoftverünket, CAD-eszközünket,
bevisszük a formát s az anyagokat,
majd elemezzük a teljesítményt.
Ebből lesz egy terv.
Ha ugyanazokat az eszközöket MI-nek adjuk,
tervek ezreit tudja kidolgozni.
Ez az Autodesk-videó lenyűgöző.
Ez valódi.
Átalakítja a tervezés módját.
Most a mérnökember megadja,
mit kell elérnie a tervnek,
a gép pedig azt mondja:
„Itt vannak a lehetőségek.”
A mérnök dolga kiválasztani azt,
amelyik a leginkább
megfelel a terv céljaira,
amelyet a mérnök emberként, emberi
ítélőképességével és tapasztalatával
mindenkinél jobban ismer.
Ebben az esetben a nyerő forma
olyasminek tűnik, mint valami,
amit a természet alkotott,
leszámítva néhány millió évnyi evolúciót
és azokat a szükségtelen szőrmerétegeket.
Lássuk, hová vezethet bennünket
az emberies MI ötlete,
ha eljátszunk a feltevésekkel?
Mifajta kiegészítést szeretnénk?
Mit szólnának egy kognitív kiegészítőhöz?
Ahelyett, hogy azt kérdeznénk:
„Mennyire okosíthatjuk föl gépeinket?”
kérdezzük ezt:
„Bennünket mennyire
okosíthatnak föl gépeink?”
Vegyük például a memóriát.
A memória az emberi intelligencia alapja.
De az emberi memória közismerten hibás.
Jók vagyunk történetek mesélésében,
de a részleteket eltévesztjük.
Idővel pedig memóriánk romlik.
Úgy értem: hová tűntek a 60-as évek,
és visszatérhetek-e én is oda?
(Nevetés)
De mi lenne, ha olyan memóriánk lehetne,
amely ugyanolyan jó, mint a számítógépeké,
és életünket fedné le?
Ha mindenkire emlékezni tudnánk,
akivel valaha találkoztunk:
nevük helyes kiejtésére,
családi adataikra, kedvenc sportágukra
és legutóbbi beszélgetésünkre velük.
Ha e memóriánk egész életünkben meglenne,
aZ MI-vel megnézethetnénk az idők során
másokkal végbement összes interakciónkat,
és ez segítene elgondolkodni
kapcsolataink hosszú ívén.
Mi lenne, ha az MI-vel elolvastathatnánk
mindent, amit valaha olvastunk,
és meghallgattathatnánk
a valaha hallott minden dalt?
A legkisebb támpont alapján
segíthetne visszakeresni
minden, valaha olvasottat és hallottat.
Képzeljék el, hogyan hatna ez
kapcsolatteremtő képességünkre
és ötletalkotásunkra.
És mi van a testünkkel?
Mi lenne, ha emlékezni tudnánk
minden megevett étel,
minden bevett tabletta,
átvirrasztott éjszaka következményére?
Tanulmányozhatnánk
adatainkat, hogy kiderítsük,
mitől érezzük magunkat jól,
és mitől maradunk egészségesek.
Képzeljék el, hogyan forradalmasítaná ez
az allergiák és a krónikus betegségek
kezelését!
Hiszem, hogy az MI valóra fogja
váltani memóriánk tökéletesítését.
Nem tudom megmondani, mikor
vagy milyen formai tényezőkkel,
de azt gondolom, hogy elkerülhetetlenül,
mert pontosan azokat a dolgokat,
amelyek ma az MI-t sikeressé teszik –
a széleskörű adatok rendelkezésre állása
és a gépek képessége,
hogy az adatokat értelmezzék –
lehet életünk adataira is alkalmazni.
Ezek az adatok itt vannak ma is,
elérhetők mindannyiunk számára,
mert digitális közvetítéssel élünk,
mobil és internetes felületeken.
A személyes memória privát memória.
Kiválaszthatjuk, mit idézzünk föl,
és mit őrizzünk meg, és mit ne.
Okvetlenül lényeges,
hogy nagyon biztonságosan tárolják.
Legtöbbünk számára
a kibővített személyes memória kihatása
a javuló mentális teljesítőképesség lesz,
és remélhetőleg kicsit több
társadalmi megbecsülés.
Ám az Alzheimer-kórban
vagy demenciában szenvedő millióknak
a kibővített memória kínálta különbség
az elszigetelt élet
s a méltóságteljes érintkezés
közti különbséget jelenti.
Jelenleg a mesterséges intelligencia
reneszánszának közepén vagyunk.
Arra gondolok, hogy az utóbbi években
olyan MI-gondok megoldását kezdjük látni,
amelyekkel évtizedekig küzdöttünk:
beszédfelismerés, szövegfelismerés,
képfelismerés.
Eldönthetjük, hogyan használjuk
e nagy hatású technológiát.
Dönthetünk úgy, hogy az MI-t
automatizálásra s versenyzésre használjuk,
vagy arra is, hogy kibővítsen minket
és együttműködjön velünk,
hogy leküzdje ismeretszerzésünk korlátait,
és segítsen megtenni azt,
amit amúgy is akartunk, csak jobban.
Amikor új módszereket találunk rá,
hogyan adjunk gépeknek intelligenciát,
elterjeszthetjük ezt az intelligenciát
a világ összes MI-segédje körében,
így eljut minden emberhez,
a körülményektől függetlenül.
Ezért van az, hogy mindig,
amikor egy gép okosabb lesz,
okosabbak leszünk mi is.
Ez olyan MI, amelyet érdemes terjeszteni.
Köszönöm.
(Taps)