0:00:00.000,0:00:09.999
ลักษณะที่โดดเด่นที่สุด[br]ประการหนึ่งของสมองมนุษย์

0:00:10.023,0:00:13.651
คือความสามารถในการมองเห็น[br]และอธิบายรูปแบบต่าง ๆ

0:00:13.675,0:00:16.331
ในบรรดารูปแบบยากที่สุด[br]ที่เราพยายามจะทำความเข้าใจ

0:00:16.355,0:00:20.765
คือแนวคิดเรื่องการไหลปั่นป่วน[br]ในพลศาสตร์ของไหล

0:00:20.789,0:00:23.272
นักฟิสิกส์ชาวเยอรมัน[br]แวร์เนอร์ ไฮเซนแบร์ก กล่าวว่า

0:00:23.296,0:00:27.357
"หากได้พบพระเจ้าแล้ว[br]ผมจะเอ่ยถามคำถามสองข้อ

0:00:27.381,0:00:30.818
ว่าทำไมถึงสร้างสัมพัทธภาพ[br]แล้วทำไมถึงสร้างความปั่นป่วน

0:00:30.842,0:00:34.908
ผมเชื่อเหลือเกินว่า[br]พระองค์จะทรงตอบข้อแรกได้"

0:00:34.932,0:00:38.280
ความปั่นป่วนนั้นก็เข้าใจยาก[br]ไม่แพ้ความเข้าใจในเชิงคณิตศาสตร์

0:00:38.304,0:00:42.170
เพียงแต่ว่าเราสามารถ[br]ใช้ศิลปะมาอธิบายรูปร่างของมันได้

0:00:42.194,0:00:47.284
มิถุนายน ค.ศ. 1889 วินเซนต์ แวน โก๊ะ[br]ได้วาดภาพทิวทัศน์ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

0:00:47.308,0:00:51.635
จากหน้าต่างในห้องโรงพยาบาลจิตเวช[br]แซ็งต์-ปอล-เดอ-โมโซล

0:00:51.659,0:00:53.564
ในเมืองแซ็งต์-เรมี-เดอ-พรอว็องซ์

0:00:53.588,0:00:56.816
ซึ่งเขามาเข้ารับการรักษา[br]ภายหลังตัดหูตนเอง

0:00:56.840,0:00:58.415
ขณะอยู่ในภาวะวิกลจริต

0:00:59.312,0:01:02.032
ในภาพ "ราตรีประดับดาว"[br](Starry Night) ฝีพู่กันเป็นวง

0:01:02.056,0:01:07.803
รังสรรค์ภาพท้องฟ้ายามค่ำคืน[br]ที่เต็มไปด้วยเกลียวเมฆและกลุ่มดาว

0:01:07.827,0:01:11.724
แวน โก๊ะ และจิตรกรอิมเพรสชันนิสต์[br]ท่านอื่น ถ่ายทอดแสงแตกต่างไปจาก

0:01:11.748,0:01:12.955
จิตรกรรุ่นก่อนหน้า

0:01:12.979,0:01:15.749
ราวกับว่าจะสามารถบันทึก[br]การเคลื่อนไหวของแสงได้

0:01:15.773,0:01:17.836
เช่น[br]ลายผิวน้ำยามต้องแสงอาทิตย์

0:01:17.860,0:01:21.506
หรือแสงดาว[br]ระยิบระยับและพร่างพราว

0:01:21.530,0:01:23.919
แหวกว่ายไปตามคลื่นเมฆขาว[br]ในท้องฟ้าครามยามราตรี

0:01:24.844,0:01:27.391
ผลที่ได้นี้เกิดจากความส่องสว่าง

0:01:27.415,0:01:30.916
ซึ่งหมายถึงความเข้มของแสง[br]ในสีสันบนผืนผ้าใบ

0:01:30.940,0:01:33.608
ที่เปลือกสมองส่วนการมองเห็น[br]ส่วนดั้งเดิมของเรา

0:01:33.632,0:01:37.554
สามารถเห็นความต่างของแสง[br]และการเคลื่อนไหว แต่ไม่เห็นสี

0:01:37.578,0:01:40.603
ซึ่งจะผสมสองเนื้อสี[br]ที่คนละสีให้เข้ากัน

0:01:40.627,0:01:42.949
หากมีความส่องสว่างเท่ากัน

0:01:42.973,0:01:45.328
แต่เซลล์ประสาทแขนงย่อยที่มีใน[br]สัตว์กลุ่มไพรเมทในสมองของเรา

0:01:45.352,0:01:48.482
จะเห็นสีที่ตัดกันโดยไม่ผสมปนเป

0:01:48.506,0:01:51.433
เมื่อเกิดการตีความ[br]ทั้งสองอย่างพร้อมกัน

0:01:51.457,0:01:57.005
แสงในหลายผลงานของจิตรกรเหล่านี้[br]จึงดูสั่นไหว เปล่งแสง วูบวาบอย่างประหลาด

0:01:57.898,0:02:00.200
นี่คือวิธีการที่ผลงานของแวน โก๊ะ[br]และจิตรกรอิมเพรสชันนิสต์คนอื่น ๆ

0:02:00.225,0:02:03.042
ใช้การป้ายสีด้วยฝีแปรงอย่างรวดเร็ว

0:02:03.067,0:02:06.733
เพื่อถ่ายทอดการเคลื่อนที่ของแสง[br]ที่สมจริงอย่างน่าทึ่ง

0:02:07.702,0:02:11.182
60 ปีต่อมา นักคณิตศาสตร์ชาวรัสเซีย[br]อังเดรย์ คอลโมโกรอฟ

0:02:11.206,0:02:13.763
ทำให้เราเข้าใจความปั่นปวน[br]ในเชิงคณิตศาสตร์มากขึ้น

0:02:13.787,0:02:18.133
เมื่อเขาเสนอสมมติฐานว่า[br]พลังงานในของไหลปั่นป่วนที่ระยะ อาร์

0:02:18.157,0:02:22.467
แปรผันตรงกับระยะอาร์ยกกำลัง 5 ส่วน 3

0:02:22.491,0:02:24.444
การทดลองการวัดพบว่าคอลโมโกรอฟ

0:02:24.469,0:02:27.632
คำนวณได้ใกล้เคียงการไหลปั่นป่วนอย่างมาก

0:02:27.656,0:02:29.788
แม้ว่าคำอธิบายที่สมบูรณ์ของ[br]ความปั่นป่วน

0:02:29.811,0:02:32.576
จะยังคงเป็นหนึ่งในโจทย์ปัญหา[br]ที่ยังแก้ได้ไม่หมดของฟิสิกส์

0:02:33.181,0:02:37.491
การไหลปั่นป่วนมีลักษณะคล้ายตนเอง[br]หากมีระดับขั้นพลังงาน

0:02:37.515,0:02:41.099
พูดอีกอย่างคือ กระแสวนขนาดใหญ่[br]ถ่ายทอดพลังงานให้กระแสวนที่เล็กกว่า

0:02:41.123,0:02:43.174
ซึ่งจะถ่ายทอดในระดับต่อไปเรื่อย ๆ

0:02:43.921,0:02:47.204
ตัวอย่างเช่น จุดแดงใหญ่บนดาวพฤหัส

0:02:47.228,0:02:50.568
การก่อตัวของเมฆ[br]และอนุภาคฝุ่นระหว่างดวงดาว

0:02:51.671,0:02:54.885
ในปี ค.ศ. 2004 นักวิทยาศาสตร์[br]ส่องกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล

0:02:54.909,0:02:59.907
พบกระแสวนของฝุ่นและแก๊ส[br]รอบดาวดวงหนึ่งที่ห่างไกล

0:02:59.931,0:03:02.857
และชวนให้พวกเขานึกถึง[br]ภาพ "ราตรีประดับดาว" ของแวน โก๊ะ

0:03:03.961,0:03:07.169
การค้นพบนี้เป็นแรงบันดาลใจให้[br]นักวิทยาศาสตร์จากเม็กซิโก สเปน และอังกฤษ

0:03:07.193,0:03:10.570
สนใจศึกษาความส่องสว่าง[br]ในภาพเขียนของแวะ โก๊ะอย่างละเอียด

0:03:11.421,0:03:15.676
พวกเขาค้นพบว่า[br]มีรูปแบบโครงสร้างการไหลปั่นป่วนที่ชัดเจน

0:03:15.700,0:03:20.014
คล้ายสมการของคอลโมโกรอฟ[br]ที่ซ่อนอยู่ในหลาย ๆ ภาพของแวน โก๊ะ

0:03:20.998,0:03:23.200
นักวิจัยจึงแปลงภาพเป็นไฟล์ดิจิทัล

0:03:23.224,0:03:26.946
และวัดเทียบความสว่างที่แปรผัน[br]ในระหว่างทุก ๆ สองพิกเซล

0:03:26.970,0:03:29.665
เมื่อพิจารณาจากส่วนโค้ง[br]ที่วัดการแยกพิกเซลแล้ว

0:03:29.689,0:03:34.431
นักวิทยาศาสตร์สรุปว่าภาพที่แวน โก๊ะวาด[br]ในช่วงที่มีอาการกระวนกระวายทางจิต

0:03:34.455,0:03:37.137
มีลักษณะคล้ายการไหลปั่นป่วนอย่างน่าทึ่ง

0:03:37.987,0:03:41.974
ในขณะที่ภาพตนเองสูบกล้องยาเส้น[br]ที่วาดในช่วงที่ชีวิตของแวน โก๊ะ สุขสงบนั้น

0:03:41.999,0:03:43.860
กลับไม่มีความคล้ายคลึงเช่นนี้อยู่

0:03:44.313,0:03:46.787
รวมไปถึงผลงานของจิตรกรท่านอื่น

0:03:46.811,0:03:49.337
ที่ดูเผิน ๆ แล้วปั่นป่วนพอกัน

0:03:49.362,0:03:50.977
เช่นภาพ "หวีดสยอง" ของมุงค์

0:03:51.418,0:03:54.672
แม้จะสรุปง่ายไปหน่อยหากกล่าวว่า[br]อัจฉริยภาพในช่วงปั่นป่วนของแวน โก๊ะ

0:03:54.696,0:03:57.068
ทำให้เขาวาดภาพความปั่นป่วนได้

0:03:57.092,0:04:02.002
แต่สิ่งที่ยากเกินบรรยายคือแสดงออกถึง[br]ความงดงามที่ถูกปลุกเร้าแห่งข้อเท็จจริง

0:04:02.026,0:04:04.453
ในห้วงความทรมานแสนสาหัส

0:04:04.477,0:04:07.907
แวน โก๊ะสามารถรับรู้และแสดง

0:04:07.931,0:04:10.336
แนวคิดหนึ่งที่ยากอย่างยิ่งยวด

0:04:10.360,0:04:13.597
ที่ธรรมชาติมอบให้มวลมนุษยชาติ

0:04:13.621,0:04:15.736
และผสานมโนภาพ[br]ที่ไม่เหมือนใครของเขา

0:04:15.760,0:04:19.926
เข้ากับความลี้ลับ[br]ของการเคลื่อนที่ ของไหล และแสง