Milyarlarca yıl önce
genç Dünya gezegeni üzerinde

büyüyebilen ve üreyebilen
daha karmaşık birliklerde toplanan

basit organik bileşimler vardı.

Dünya üzerindeki ilk yaşam onlardı

ve onlar, o zamandan beri 
gezegenimizde yaşayan

milyarlarca türün
her birini meydana getirdi.

Dünya o zamanlarda canlı varlıklar için

uygun bir çevre olarak tanımladığımız 
şeyden neredeyse tamamen yoksundu.

Genç gezegende 
volkanik etkinlikler yaygındı

ve düşmanca koşullar yaratan
bir atmosfer vardı.

Peki yaşam Dünya'nın neresinde başlamıştı?

Yaşamın beşiği arayışına başlamak için

öncelikle herhangi bir yaşam türünün
temel gereksinimlerini anlamak önemlidir.

Yaşam için gereken element
ve bileşimler arasında

hidrojen, metan, nitrojen, karbondioksit, 
fosfat ve amonyak vardır.

Bu maddelerin birbirleriyle karışması 
ve tepkimeye girmesi için

sıvı bir çözücüye ihtiyaçları vardır: Su.

Büyümeleri ve üreyebilmek için ise

tüm yaşam türlerinin 
bir enerji kaynağına ihtiyacı vardır.

Yaşam biçimleri iki gruba ayrılır:

Ototroflar, bitkiler gibi,
kendi enerjilerini üretirler

ve heterotroflar, hayvanlar gibi,
enerji için diğer organizmaları yerler.

İlk yaşam biçiminin elbette yiyebileceği
diğer organizmalar yoktu

bu yüzden o, enerjisini ya Güneş'ten

ya da kimyasal gradyanlardan 
üreten bir ototrof olmalı.

Peki, bu kriterlere uyan yer neresi?

Karadaki veya okyanusun yüzeyinin
yakınındaki yerlerin

güneş ışığına erişme avantajı vardır.

Fakat yaşam başladığı zaman,
dünya üzerindeki ultraviyole ışıma

orada hayatta kalabilmek için
muhtemelen çok sertti.

Bir ortam bu radyasyona karşı koruma
ve alternatif bir enerji kaynağı sunuyor:

Kilometrelerce deniz suyuyla
ve tamamen karanlıkla kaplanmış

okyanus yüzeyinde dolaşan
hidrotermik delikler.

Hidrotermik delik, deniz suyunun
magma odacığında yayılmaya başladığı

dünya kabuğundaki bir çatlaktır

ve yüksek derecelerde, 
zengin bir mineral bulamacı

ve temel kimyasal bileşimlerle 
birlikte tekrar dışarı atılır.

Enerji özellikle hidrotermik deliklerin
dik kimyasal yokuşlarında yoğunlaşır.

Hidrotermik deliklere işaret eden
başka bir kanıt dizisi daha vardır:

Son Evrensel Ortak Ata
veya kısaca SEOA.

SEOA ilk yaşam biçimi değildi
fakat izini sürebildiğimiz en eskisi oydu.

Buna rağmen SEOA'nın tam olarak
neye benzediğini bilmiyoruz --

bir SEOA fosili yok, 
etrafta modern bir SEOA da yok --

bunun yerine, bilim insanları günümüzde
var olan üç alandaki tüm türlerde

ortak olarak bulunan genleri tanımladılar.

Bu genler, türler ve alanlar 
arasında paylaşıldığına göre

ortak bir atadan miras kalmış olmalıdır.

Bu paylaşılan genler bizlere SEOA'nın
sıcak, oksijensiz bir yerde yaşadığını

ve hidrotermik deliklerdeki gibi
bir kimyasal eğimden

enerji aldığını söylemektedir.

İki tür hidrotermik delik vardır:

Siyah dumancılar ve beyaz dumancılar.

Siyah dumancılar asitli, karbondioksitle
zenginleşmiş su çıkarırlar,

yüzlerce derece kadar ısıtılmış
ve kükürt, demir, bakır

ve yaşam için gerekli 
diğer metallerle dolup taşarlar.

Ancak bilim insanları siyah dumancıların
SEOA için fazla sıcak olduğuna inanıyor—

dolayısıyla yaşamın beşiği için
baş adaylar artık beyaz dumancılar.

Beyaz dumancılar arasında

Kayıp Şehir denen Atlantik Ortası Sırtında
bir hidrotermal baca sahası

yaşam beşiği için 
en tercih edilen aday oldu.

Buradaki deniz suyu yüksek derecede 
alkali ve karbondioksit bulunmuyor

ancak metan bakımından zengin
ve daha ılıman sıcaklıklar sunuyor.

Komşu siyah dumancılar, yaşamın 
Kayıp Şehir'de gelişmesi için gerekli olan

karbondioksit katkısı yapmış olabilir,

bugün Dünya'daki yaşamın 
harika çeşitliğine yön veren

ilk organizmaları desteklemek için
tüm bileşenleri vermiş olabilir.