Wat is de mooiste plek
waar je ooit bent geweest?
En toen je daar was,
heb je er een foto van gemaakt?
Deze plaats staat bovenaan mijn lijstje.
Dit is de Mesaboog,
in Canyonlands National Park in Utah,
bij zonsopgang.
Het is het thuisland
van de mensen uit Pueblo, Ute,
Paiute en Navajo,
en wanneer je daar bent,
is het een adembenemend moment.
De zonsopgang verlicht de onderkant
van de boog oranje,
en daarachter zie je de pieken,
de wolken en de kliffen.
Maar wat je hier misschien niet ziet,
zijn de 30 mensen achter mij
die ook van dezelfde plek een foto namen.
En dat zijn nog enkel
maar de zonsopgang-fanaten.
Dus als je erover nadenkt,
elke week worden er wel
duizenden foto's van de Mesaboog genomen.
Zelf deel ik mijn foto's
al jaren op Instagram,
en het begon echt interessant
en grappig te worden,
om te zien hoeveel vergelijkbare foto's
van dezelfde plaatsen
ik online ging zien.
En ik deed er gezellig aan mee.
Dus vroeg ik me af:
Waarom nemen we überhaupt foto's?
Soms bezoek ik
een populaire bezienswaardigheid --
dit is bijvoorbeeld
Horseshoe Bend in Arizona --
en ik zie iedereen daar
met hun mobiel en camera's
die een foto maken,
en gewoon weer in de auto stappen
of terug gaan naar het beginpunt.
En soms lijkt het erop
dat we ons doel missen,
ons doel om de plek zelf te ervaren
of om het met onze eigen ogen te zien.
Als ik achter mijn camera sta
merk ik de kleinste details op:
de lagen licht in de bergen
als het licht
aan het einde van de dag vervaagt;
de vormen die de natuur
zo vakkundig maakt,
abstract maar toch perfect.
Ik zou hier uren over de ingeniositeit
van onze planeet kunnen praten
en wat het met mij doet.
De schoonheid en complexiteit
van deze wereld fotograferen
is als een portret maken
van iemand van wie ik hou.
En wanneer ik een foto maak,
moet ik nadenken over
wat ik wil dat het zegt.
En wat voor gevoel wil ik
dat iemand die ernaar kijk krijgt?
Wanneer je via
een afbeelding communiceert,
is elke creatieve keuze van belang.
Soms wil ik mijn afbeeldingen delen
en andere keren,
zijn ze alleen voor mezelf.
Ik heb nu een videoserie
over het buitenleven,
en in een van de afleveringen wilden we
de relatie tussen fotografie
en de buitenwereld verkennen.
Ik leerde Kristin Diehl's onderzoek kennen
en haar collega's bij USC,
ze onderzochten hoe fotograferen
ons plezierniveau beinvloed.
Ze ontdekten dat
als we achter de camera staan,
wanneer we zelf de foto maken,
we meer genieten van onze ervaringen,
niet minder.
Maar dat was niet altijd zo.
Als de persoon de foto uitsluitend
met de bedoeling nam om deze te delen,
nam het plezier niet toe,
omdat de persoon
het niet voor zichzelf deed.
Dit wijst dus op
een belangrijke conclusie:
Fotografie kan je ervaring verbeteren
als de motivatie juist is.
Je motivatie is waar het om gaat.
Als fotograaf moest ik
mezelf hier echt op evalueren.
Wanneer helpt het me
om mijn camera klaar te hebben,
en wanneer moet ik hem gewoon opbergen?
Toen ik een keer in Alaska was, kon ik
bruine beren daar fotograferen.
Ik zat op een boot
met vier andere fotografen
en we stonden allemaal versteld
op hetzelfde moment
om zo dicht bij deze dieren te zijn.
Het is een emotionele ervaring.
Oog in oog staan met deze beren
gaf me een gevoel van verbinding
dat woorden overstijgt,
en door mijn camera bij me te hebben
werd dit gevoel alleen maar versterkt.
Op onszelf waren we aan het creëren,
maar helemaal in het moment,
zowel met de natuur als met elkaar.
Ik herinner me nog hoe
ik de waterdruppeltjes en de beweging
vastlegde terwijl de beren zwommen
en hoe hun jong de moeders volgden.
De groep en ik zullen die ervaring,
en de beelden om keer op keer
aan terug te denken,
en fotografie is wat ons in staat stelde
om dit in de eerste plaats te delen.
Soms kies ik ervoor
om de camera achter te laten
en ik denk dat die keuze
uiteindelijk zowel mijn ervaring
als mijn werk verbetert.
Ik ben onlangs naar het
Zuid-Pacifische eiland Tonga gevlogen
om met bultruggen te zwemmen.
Ik voelde een druk
en een verplichting
om mijn camera mee te nemen,
terwijl ik soms alleen
het moment wilde ervaren.
En het moment was geweldig.
Je bent daar in het water
met een nieuwsgierig babydier,
zo groot als een stationwagen
terwijl je omringd bent door deeltjes
die om je heen zweven als glitters,
en de moeder zwemt sierlijk onder je.
Er waren natuurlijk ook momenten
dat ik mijn camera wel meenam,
en die waren ook echt geweldig
om vast te leggen.
Maar om het op te zetten is veel werk.
Het is net als deze grote doos.
Zo ziet het eruit.
En dit is dus tussen mij en de walvissen,
en soms voelt dat
als een muur tussen jou en de realiteit.
Maak het wat uit
als je alleen je mobiel hebt?
Vorig jaar ging ik naar Uluru
in Midden-Australië,
dat is die enorme rots
die boven de woestijn uit torent.
Dit is heilig land voor de Anangu,
de Aboriginals uit dit gebied
en de traditionele eigenaars
van het land.
Er zijn bepaalde plekken in Uluru die
je niet professioneel mag fotograferen,
omdat ze cultureel gevoelig liggen,
vergelijkbaar met
heilige geschriften voor Anangu.
Daarom zijn mijn foto's
of van ver af, zoals deze,
of vanuit specifieke invalshoeken
in het park.
Enkele van de meest interessante
en mooie plekken in Uluru
liggen in deze gevoelige gebieden,
het verzoek om ze niet te fotograferen
is een expliciete en directe uitnodiging
om meer te weten te komen over het land,
het belang ervan en de mensen.
Daar draait het toch om?
Dus mijn bezoek aan Uluru
ging al snel niet meer over mij,
maar over een band krijgen met de plaats.
Het is grappig,
maar ik ontdekte dat gebondenheid
met het moment je helpt
interessantere foto’s te maken.
Waarschijnlijk is sociale media voor ons
een goede plek om foto's van onze reizen
en van ons leven te delen.
We delen niet alleen
de wereld die we hebben gezien,
maar ook onze dagelijkse ervaringen.
En als we foto's maken
met de juiste motivatie,
hopelijk delen we ze dan ook
met de juiste motivatie.
Voor mij heeft het online zetten
van mijn verhaal en mijn perspectief
me eraan herinnerd
dat ik niet alleen ben.
Het heeft me geholpen steun te krijgen
en hetzelfde voor anderen te doen.
Voor de duidelijkheid:
Ik probeer je niet te ontmoedigen
om foto's te maken.
Zelfs als duizenden mensen
op exact dezelfde locatie zijn geweest
en daar een foto hebben genomen,
moedig ik je aan om er ook op uit te gaan.
De wereld heeft elke
stem en perspectief nodig,
inclusief die van jou.
Maar wat ik je probeer te laten zien,
is dat je mobiel of je camera
niet altijd mee hoeft.
Ik wil je aanmoedigen
om hem even op te bergen,
om een moment te ervaren
dat alleen voor jou is.
Even terug naar de Mesaboog,
de manier waarop de rots oranje gloeit
en de mooie lagen blauw op de achtergrond.
Wat als je de volgende keer
op een geweldige plek,
je je camera of mobiel niet kon meenemen?
Wat als je helemaal
geen foto's mocht maken?
Zou het als een beperking voelen?
Of zou het een opluchting zijn?
Wat kunnen we doen?
Nou, de volgende keer dat je voelt
dat je de camera of je mobiel moet pakken,
of, zo als ik,
dat je het al in je handen hebt
(Gelach)
Ten eerste: Stop.
Pauzeer even.
Haal diep adem.
Kijk om je heen. Wat valt je op?
Ervaar je dit moment met iemand anders?
Onthoud dat dit moment
maar één keer voorbijkomt.
Fotografie kan onderdeel zijn
van een prachtige ervaring.
Laat het alleen geen muur zijn
tussen jou en de realiteit.
Heb de juiste intentie,
en verlies niet een mooie,
onvervangbare herinnering
omdat je te veel gefocust was
op de perfecte foto.
Dank je.
(Applaus)