Οι άνθρωποι πάντα μαζεύονται μπροστά από
τα μνημεία.

Εκεί γίνονται εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες.

Καμιά φορά καθόμαστε στους ώμους τους
ανεμίζοντας σημαίες.

Δεν υπάρχουν μνημεία για τους 
πρόσφυγες.

[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Άφησα τους γονείς μου.

-Άφησα την μαμά μου,

-και τα αδέλφια μου,

-χωρίς να πω καν αντίο.

-Έφυγα όπως με βλέπετε.

[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Για δέκα χρόνια ζούσαμε έτσι

-κοιμόμασταν σε σκηνές,

-ξυπνούσαμε,

-ζούσαμε μέσα στον φόβο όλη μέρα,

-δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα
με τις ζωές μας.

[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν βασανιστήριο.

-Δεν υπήρχε ελπίδα για καλύτερη ζωή.

-19 χρόνια της ζωής μου, της νιότης μου
πήγαν χαμένα.

είναι μια σπάνια ευκαιρία για το κοινό.

[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν δύσκολο να αφήσω το παιδί μου.

-Αν μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι
να αφήνεις το παιδί σου πίσω...

-Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να αφήσει
το παιδί του πίσω ούτε για μια μέρα.

- Εγώ έπρεπε να αφήσω το παιδί μου πίσω 
για δέκα χρόνια.

-Δέκα χρόνια!