Ik zal iets met jullie delen
waar ik in geen 10 jaar over heb gesproken.
Heb dus wat geduld met mij
terwijl ik jullie het verhaal vertel.
Toen ik 22 jaar oud was,
kwam ik thuis van het werk, nam de riem van mijn hond
en ging zoals gebruikelijk een rondje lopen.
Op dat moment had ik er geen idee van
dat mijn leven voorgoed zou veranderen.
Terwijl ik mijn hond de riem omdeed,
dronk een man zijn laatste glas aan de toog,
nam zijn autosleutels, stapte in de wagen
en vertrok zuidwaarts
of waar hij ook was.
Ik stak de straat over
en het enige dat ik me herinner,
is het gevoel alsof er een granaat ontplofte in mijn hoofd
Ik herinner me hoe ik mijn handen op de grond zette
en voelde hoe mijn levensbloed
uit mijn hals
en mijn mond stroomde.
Wat was er gebeurd?
De man stopte niet voor rood en reed mij en mijn hond omver.
Mijn hond raakte onder de wagen.
Ik vloog tegen de voorkant van de auto
en hij reed over mijn benen.
Mijn linkerbeen raakte klem in de wielkast…
en draaide mee rond.
De bumper van de auto raakte mijn keel,
sneed deze open.
Met als resultaat een stomp borsttrauma.
Je aorta komt van achter het hart.
Dat is je hoofdslagader, en deze was doorgesneden,
dus gulpte het bloed uit mijn mond.
Het schuimde,
en afschuwelijke dingen gebeurden met me.
Ik wist niet wat er gebeurde.
Vreemde mensen hielpen mij en
hielden mijn hart in beweging, kloppend.
Ik zeg in beweging want mijn hart trilde
en ze probeerden het opnieuw te doen kloppen.
Iemand was slim en stak een balpen in mijn nek
om mijn luchtwegen te openen zodat ik wat lucht zou krijgen.
Mijn long klapte samen,
dus sneed iemand me open en stak daar ook een pen in
om die catastrofe te verhinderen.
Op een of andere manier kwam ik in het ziekenhuis terecht.
Ik werd in ijs gewikkeld
en uiteindelijk in een kunstmatige coma gebracht.
18 maanden later werd ik wakker.
Ik was blind, kon niet spreken
en niet wandelen.
Ik woog 29 kg.
Het ziekenhuis had absoluut geen idee
wat ze met me moesten aanvangen.
In feite begonnen ze me een 'Gomer' te noemen.
Dat is een ander verhaal waar we ik nu niet verder op inga.
Ik onderging talloze operaties om mijn nek te herstellen,
om mijn hart enkele keren te repareren.
Sommige dingen werkten, andere niet.
Ik kreeg veel titanium in me,
en kadaverbotten
om te proberen mijn voeten de juiste richting te doen uitgaan.
Ik kreeg uiteindelijk een plastieken neus, porseleinen tanden
en allerlei andere dingen.
Maar uiteindelijk begon ik weer op een mens te lijken.
Soms is het hard om over deze zaken te praten,
heb dus wat geduld met mij.
Ik werd meer dan 50 keer geopereerd.
Maar wie houdt de tel nog bij?
Tenslotte besliste het ziekenhuis
dat het voor mij tijd was om te vertrekken.
Ze moesten ruimte vrijmaken
voor iemand anders die volgens hen kon herstellen
van wat hij ook doormaakte.
Niemand geloofde nog dat ik kon herstellen.
Ze hingen een kaart aan de muur en gooiden een pijltje.
Het landde op een woonzorgcentrum hier in Colorado.
Ik weet dat jullie je afvragen:
"Een woonzorgcentrum? Wat in hemelsnaam ga je daar doen?"
Maar denk aan
al de kennis en talent hier aanwezig in deze ruimte.
Dat heeft een woonzorgcentrum ook.
Er was veel kennis en talent
onder deze senioren.
Het voordeel dat zij op de meesten van jullie hebben,
is wijsheid
omdat ze een lang leven achter de rug hebben.
Ik had nood aan deze wijsheid op dat punt in mijn leven.
Maar stel je voor hoe het voor hen was
toen ik voor de deur stond?
Op dat moment was ik 1,8 kg. bijgekomen en
woog 31 kg..
Ik was kaal.
Ik droeg een ziekenhuisschort.
Iemand had me tennisschoenen gegeven.
Ik had een witte stok in de ene hand
en een koffer vol met medische dossiers in de andere hand.
De senioren beseften
dat ze een noodvergadering moesten beleggen.
(Gelach)
Ze trokken zich terug, keken elkaar aan en
zeiden: "Oké, welke kennis hebben we in deze kamer?
Aan dit kind is veel werk."
Tenslotte begonnen ze
met hun talenten en kennis af te stemmen
op mijn noden.
Eén van de eerste dingen die ze moesten doen,
was beoordelen wat ik onmiddellijk nodig had.
Ik moest uitzoeken
hoe ik kon eten zoals een normaal mens.
Ik at nog via een buis in mijn borst
en via mijn aders.
Ik moest dus opnieuw leren eten.
Ze gingen met mij door dat proces.
Dan moesten ze uitzoeken:
"Ze heeft meubelen nodig.
Ze slaapt in de hoek van dit appartement."
Ze gingen naar hun voorraadkamers
en iedereen verzamelde zijn extra meubelen.
Ze gaven me potten en pannen, dekens,
alles.
Het volgende dat ik nodig had,
was een make-over.
Weg met de groene schorten
en hallo aan de polyester- en bloemenmotiefjes.
(Gelach)
Ik zal zwijgen over de kapsels die ze me probeerden aan te praten,
eenmaal mijn haar teruggroeide.
Ik zei neen tegen blauw haar.
(Gelach)
Uiteindelijk besloten ze
dat ik moest leren spreken
Je kan geen zelfstandig persoon zijn
als je niet in staat bent te spreken en niet kunt zien.
Ze dachten: niet kunnen zien is één ding,
maar ze moesten me aan het praten krijgen.
Sally, de kantoorverantwoordelijke
leerde me overdag spreken.
Het is lastig, als je een kind bent,
vind je die dingen heel gewoon.
Je leert dingen onbewust.
Maar ik was een volwassene en het was beschamend.
Ik moest mijn nieuwe keel met mijn tong
en mijn nieuwe tanden met mijn lippen
opnieuw leren coördineren,
lucht vasthouden en het woord eruit persen.
Ik gedroeg me als een 2-jarige
en weigerde te werken.
Maar de mannen hadden een beter idee.
Ze gingen het leuk maken voor me.
's Avonds leerden ze me stopwoorden-scrabble
(Gelach)
en dan, stiekem,
vloeken als een ketter.
Ik laat het over aan jullie verbeelding
wat mijn eerste woorden waren
toen Sally eindelijk mijn vertrouwen had gewonnen.
(Gelach)
En zo kon ik verder.
Een voormalig leraar die Alzheimer heeft,
nam de taak op zich om me te leren schrijven.
De eindeloze herhalingen waren wel goed voor me.
We bleven verder oefenen.
(Gelach)
Eén van de cruciale momenten voor mij
was eigenlijk opnieuw leren een straat oversteken
als blinde.
Doe je ogen dicht.
Beeld je in dat je een straat moet oversteken.
Je weet niet hoe ver de straat is
en je weet niet of je recht wandelt.
Je hoort auto's zoeven achter en voor
en je had een afschuwelijk ongeval
waardoor je in deze situatie terechtkwam.
Er waren dus twee obstakels die ik diende te overwinnen.
Eén was een posttraumatische stressstoornis
Iedere keer dat ik de hoek van de stoeprand naderde,
panikeerde ik.
Het tweede
was proberen te achterhalen hoe ik de straat kon oversteken.
Een van de senioren kwam gewoon op me af
en ze duwde me tot op de rand en zei me:
"Wanneer je denkt dat het tijd is om te gaan, steek dan je stok uit.
Als hij iets raakt, steek dan niet over."
(Gelach)
Klonk volkomen logisch.
Maar bij de derde stok
die over de weg suisde,
realiseerden ze zich dat ze middelen tekort kwamen.
Ze zamelden geld in
zodat ik naar het Braille Instituut kon gaan
en echt de vaardigheden
van een blinde zou leren
en ook om een blindengeleidehond te krijgen
die mijn leven veranderde.
Ik was in staat terug naar school te gaan
omdat de senioren in me hebben geïnvesteerd,
en ook door de blindengeleidehond en vaardigheden die ik had verworven.
10 jaar later kreeg ik mijn zicht terug.
Niet op een magische manier.
Ik koos voor drie operaties
waarvan één experimenteel.
Het was in feite een robot-operatie.
Ze verwijderden een hematoom van achter mijn oog.
De grootste verandering voor mij
was dat de wereld niet had stilgezeten
dat er innovaties waren
en allerlei nieuwe dingen --
mobiele telefoons, laptops,
al die dingen die ik nooit eerder had gezien.
Als blinde
vervaagt je visueel geheugen
en wordt het vervangen met hoe je zaken aanvoelt
en hoe dingen klinken
en hoe ze ruiken.
Op een bepaalde dag was ik in mijn kamer
en zag ik dat ding in mijn kamer zitten.
Ik dacht dat het een monster was.
Ik wandelde errond.
Ik zei: "Ik zal het gewoon aanraken."
Ik raakte het aan en had zoiets van:
"Oh mijn God, het is een wasmand."
(Gelach)
Alles is anders
wanneer je kunt zien
omdat je het vanzelfsprekend vindt.
Wanneer je blind bent,
heb je een tast-geheugen voor bepaalde zaken.
De grootste verandering voor mij was neerkijken op mijn handen
en zien dat ik 10 jaar van mijn leven kwijt was.
Om de één of andere reden dacht ik dat de tijd had stilgestaan
maar was blijven doorlopen voor familie en vrienden.
Maar wanneer ik naar beneden keek,
realiseerde ik mij dat de tijd ook voor mij was blijven doorlopen
en dat ik heel wat had in te halen,
dus ging ik er voor.
Woorden als 'crowdsourcing' en 'radicale samenwerking' bestonden niet
toen ik mijn ongeval had.
Maar het ware doel van het concept:
mensen werken samen om me opnieuw op te bouwen;
mensen werken samen om me opnieuw te onderwijzen.
Ik zou hier vandaag niet staan
zonder extreme radicale samenwerking.
Hartelijk dank.
(Applaus)