Çok teşekkürler.

Ben bir gazeteciyim.

İşim dünyanın her yerinde tüm kesimlerden

insanlarla konuşmak.

Bugün, size

hayatımda bunu neden yapmak istediğimi
ve neler öğrendiğimi anlatmak istiyorum.

Benim hikayem Karakas, Venezuela'da,

büyüdüğüm Güney Amerika'da başladı;

orası, bana göre büyü
ve harikayla dolu olan

ve daima olacak olan yerdi.

Çok erken yaşta,

ailem benim dünyayı daha geniş
bir açıdan görmemi istedi.

Yedi yaşındayken yaşadığım
bir anımı hatırlıyorum,

babam bana geldi ve dedi ki:

"Mariana, seni ve küçük kardeşini 
göndereceğim..."

-kardeşim o zaman altı yaşındaydı-

"...kimsenin İspanyolca konuşmadığı
bir yere.

Sizin farklı kültürleri
deneyimlemenizi istiyorum."

Sonra, Birleşik Devletlerdeki
yaz kampında vakit geçirmenin

faydalarını anlattı da anlattı.

Küçük bir ifadeye vurgu yapmıştı

ki ben o zaman çok önem vermemiştim:

"Geleceğin ne getireceğini bilemezsin."

O sırada, yedi yaşında olan zihnimde,

Miami'deki bir yaz kampına gideceğimizi
düşünüyordum.

(Gülüşmeler)

Belki daha da iyisi olacaktı

ve biraz daha kuzeye, Orlando'ya,

Miki Fare'nin yaşadığı yere 
gidecektik.

(Gülüşmeler)

Çok heyecanlanmıştım.

Bununla birlikte, babamın
biraz farklı bir planı vardı.

Bizi Karakas'tan Brainerd, 
Minnesota'ya gönderdi.

(Gülüşmeler)

Miki Fare orada değildi

(Gülüşmeler)

ve cep telefonu, Snapchat
ya da Instagram yoktu,

hiç bir bilgiye ulaşamıyordum.

Oraya vardık

ve fark ettiğim ilk şeylerden biri,

diğer çocukların saçlarının
sarı rengin tonları olmasıydı

ve çoğu mavi gözlüydü.

Bu arada, biz de tam olarak şöyle 
görünüyorduk.

İlk gece, kamp yöneticisi herkesi
ateşin etrafında topladı

ve dedi ki:

"Çocuklar, bu yıl çok uluslararası
bir kampımız var;

Venezuela'dan Atencios'lar burada."

(Gülüşmeler)

Diğer çocuklar bize,
başka gezegendenmişiz gibi baktılar.

Bize şöyle sorular soruyorlardı:

"Hamburgerin ne olduğunu biliyor musunuz?"

Ya da, "Okula eşekle mi yoksa
kanoyla mı gidiyorsunuz?"

(Gülüşmeler)

Bozuk ingilizcemle cevap vermeye 
çalışıyordum ve

onlar da sadece gülüyorlardı.

Biliyorum kaba olmaya çalışmıyorlardı;

sadece kim oluğumuzu anlamaya

ve bildikleri dünyayla ilişkilendirmeye
çalışıyorlardı.

Biz ya onlar gibi olabilirdik

ya da Aladdin veya Orman Kitabı gibi

macera dolu bir kitaptan
çıkmış karakterler.

Biz kesinlikle onlar gibi değildik,

onların dilini konuşmuyorduk,

farklıydık.

Yedi yaşındaysanız, bu durum incitiyor.

Ancak ilgilenmem gereken bir 
kardeşim vardı

ve kampın her günü ağladı.

Bu yüzden cesur bir yüz ifadesi takındım

ve Amerikan hayat tarzı hakkındaki
her şeyi kavradım.

Daha sonra sekiz yıl boyunca
yaz kampı deneyi" denen şeyi

pek çok Amerikalı'nın bile duymadığı
farklı şehirlerde yaptık.

Bu anlardan en çok hatırladığım,
en sonunda birisiyle anlaşmamdı.

Arkadaş edinmek çok özel bir ödüldü.

Herkes değer verilip kabul edilmeyi ister

ve biz bunun kendiliğinden gerçekleşmesi 
gerektiğini düşünürüz, ama öyle olmuyor.

Farklı olduğunuzda, aidiyet konusunda
çalışmanız gerekiyor.

Ya gerçekten yardımsever,
zeki, eğlenceli olursunuz,

ya da takılmak istediğiniz kişiler için
havalı olabileceğiniz herhangi bir şey.

Daha sonra, lisedeyken,

babam yaz tatili planını genişletti

ve beni Karakas'tan Wallingford, 
Connecticut'a gönderdi,

lisenin son yılı için.

Bu kez, uçakta, kilitli dolabı olan

"Amerikan lisesi deneyimi" hakkında.
hayal kurduğumu hatırlıyorum.

Mükemmel olacaktı,

aynen benim favori TV şovum: 
"Saved by the Bell" deki gibi.

(Gülüşmeler)

Oraya vardım ve bana,

belirlenen oda arkadaşımın beni 
hevesle beklediği söylendi.

Kapıyı açtım,

orada, yatağın üstünde oturuyordu,

başında bir başörtüyle.

İsmi Fatima idi ve Bahreynli bir 
Müslümandı

ve beklediğim gibi değildi.

Muhtemelen ona baktığımda,
hayal kırıklığımı hissetti,

çünkü bunu gizlemek için fazla 
bir şey yapmadım.

Bakın, bir ergen olarak, daha fazla uyum
sağlamak istiyordum,

popüler olmak istiyordum,

belki mezuniyet balosu için
bir erkek arkadaşım olabilirdi

ve Fatima, utangaçlığı ve

kıyafet tarzı ile ayağıma dolanmıştı.

Ona, yaz kampında çocukların
bana hissettirdiğini

hissettirdiğimin farkında değildim.

Bu ona, hamburgerin ne olduğunu 
bilip bilmediğini sormanın

lise versiyonuydu.

Kendi bencilliğim beni yiyip bitirmişti

ve kendimi onun yerine koyamıyordum.

Size dürüst olmak zorundayım,

onunla sadece bir kaç ay kaldık,

çünkü daha sonra,
diğer öğrenciler yerine

bir danışmanla yaşamak için
gönderilmişti.

Onun için, "o iyi olacak, o sadece farklı"

diye düşündüğümü hatırlıyorum.

Görüyorsunuz, birini farklı olarak
etiketlediğimizde,

bir şekilde bu onları insanlıktan çıkarır.

Onlar "ötekiler" olurlar.

Zamanımıza değmezler,
sorunumuz değildirler

ve aslında, o "ötekiler"
belki de sorunlarımızın nedenidirler.

Öyleyse, kör noktalarımızı nasıl 
tanıyacağız?

Bu, sizi farklı kılan şeyi anlamakla,

o özellikleri sahiplenmekle başlar.

Ancak o zaman, diğerlerini özel kılan şeyi
takdir etmeye başlayabilirsiniz.

Ne zaman sarsıldığımı hatırlıyorum.

O olaydan bir kaç ay sonraydı.

Balo için bir erkek arkadaş bulmuştum,

bir arkadaş grubu edinmiştim

ve neredeyse Fatima'yı unutmuştum,

ta ki, herkesin yardım için yapılan yetenek
şovuna katılmaya başvurduğu ana kadar.

Açık arttırma için bir yetenek göstermeliydiniz.

Herkesin özel bir şeyleri var gibi görünüyordu.

Bazıları keman çalacaktı,

diğerleri de tiyatro monoloğu okuyacaktı.

O zaman, böyle becerileri ülkemde

hiç yapmadığımızı düşündüm.

Ancak, değerli bir şey bulmaya 
azmetmiştim.

Yetenek şovunun günü geldi

ve ben sahneye küçük 
müzik çalarımla çıktım,

bir kenara koyup, "çal" butonuna bastım.

Favori şarkıcım Shakira'nın şarkısı
çalıyordu.

"Her zaman, her yerde,
birlikte olmak için yaratıldık."

ve "Benim adım Mariana ve dans dersini 
açık arttırmaya çıkarıyorum." dedim.

Sanki tüm okul bir anda el kaldırdı
ve fiyat teklifi verdi.

Dans dersim gerçekten dikkat çekti.

o gün teklif edilen
10. keman dersinden de fazla.

Yurt odama döndükten sonra, 
farklı hissetmedim.

Gerçekten özel hissettim.

İşte o zaman, Fatima'yı
düşünmeye başladım,

o, ilk tanıştığımda, özel olarak 
görmeyi başaramadığım kişiydi.

O, Orta Doğuluydu,

aynen Shakira'nın ailesinin 
Orta Doğulu olması gibi.

Belki de ona açık olsaydım
bana göbek dansıyla ilgili

bir ya da iki şey öğretebilirdi.

Şimdi, konuşmanın başında size verilen

ve oraya sizi özel kılan
şeyi yazdığınız

çıkartmaları almanızı

ve ona bakmanızı istiyorum.

Eğer evde izliyorsanız,
bir parça kağıt alın

ve sizi özel kılan şeyi yazın.

Ona bakarken kendinizi ihtiyatlı,

belki biraz utanmış veya biraz gururlu
hissedebilirsiniz.

Ama onu sahiplenmeye başlamalısınız.

Unutmayın, bu, diğerlerini özel kılan şeyi
takdir etmenin ilk adımı.

Venezuela'ya döndüğümde,

bu deneyimlerin beni nasıl değiştirdiğini
anlamaya başladım.

Farklı dilleri konuşabilmek,

bu farklı insanları ve yerleri keşfetmek

bana eşsiz bir hassasiyet verdi.

Nihayet, kendimi başka insanların

yerine koymanın önemini
anlamaya başlıyordum.

Bu, benim neden bir gazeteci olmak 
istediğimin en büyük sebebi.

Özellikle de, dünyanın "arka bahçe",

"yasadışı yabancılar", "üçüncü dünya" ve
"ötekiler" etiketlenen kısmındansanız.

Bunu değiştirmek için bir şeyler 
yapmak istedim.

O zamanlar,

Venezuela hükümetinin ülkemizdeki

en büyük televizyon kanalını 
kapattığı zamanlardı.

Sansürcülük artıyordu.

Ve babam bana bir kez daha
geldi ve şöyle dedi:

"Burada nasıl gazeteci olacaksın?

Gitmelisin."

Sarsıldığım zaman o andı.

Beni hazırlamakta olduğu şey buydu.

Geleceğin bana hazırladığı buydu.

Bu yüzden, 2008'de, valizlerimi topladım
ve Birleşik Devletler'e geldim.

Bu kez dönüş biletim yoktu.

Acı bir şekilde farkındaydım ki,
24 yaşında,

bir kez daha, bir mülteci, bir göçmen

ve öteki oluyordum ve bu sefer temelli.

Gazetecilik okumak için burs alabilmiştim.

Bana ilk görevimi verdiklerini 
hatırlıyorum.

Başkan Barack Obama'nın
tarihi seçimini yazmak.

Kendimi şanslı ve ümitli hissettim.

"Evet, işte bu." diyordum.

Irkçılık sonrası Amerika'ya gelmiştim,

onların ve bizim fikirlerimizin 
yavaş yavaş yok edildiği

ve belki de kökünden kazınacağı yere.

Yanılıyordum, değil mi?

Neden Obama'nın başkanlığı ülkemizdeki
ırkçı gerginliği hafifletmedi?

Neden bazı insanlar hala kendilerini

Birleşik Devletlerde
bir yer bulmaya çalışan

göçmenler, LGBTQ ve

azınlık gruplar tarafından
tehdit edilmiş hissediyor?

O zaman cevapları bilmiyordum,

ama 8 Kasım 2016'da,

Donlad Trump başkan olduğunda,

büyük bir seçmen grubu onları "ötekiler"
olarak gördüğünde durum netleşti.

Bazıları, onları gelip işlerini
ellerinden alanlar olarak

ya da farklı bir dil konuşan potansiyel
teröristler olarak görüyor.

Bu arada, azınlık grupları sıklıkla diğer
tarafın nefret, hoşgörüsüzlük

ve dar kafalılığıyla karşılaşıyor.

Sanki biz bu balonlara sıkışıp kalmışız
ve kimse patlatmak istemiyor.

Bunu yapmanın tek yolu,
dışarı çıkmanın tek yolu,

farklı olmanın ayrıca farklı düşünmek
olduğunu anlamaktır.

Saygı göstermek cesaret ister.

Voltaire'in dediği gibi:

"Söylediğiniz şeye katılmayabilirim,

ama onu söyleme hakkınızı savunmak için
ölümüne savaşırım."

Diğer taraftaki iyi olan şeyi görememek

diyaloğu imkansız kılar.

Diyalog olmadan da, aynı hataları 
tekrarlayıp dururuz,

çünü yeni olan hiç bir şey öğrenmeyeceğiz.

2016 seçimlerini
NBC kanalı için haber yaptım.

Bu, ana medyadaki ilk görevimdi,

ki İspanyol televizyonunu geçmiştim.

Ve farklı bir şey yapmak istedim.

Seçim sonuçlarını kayıt dışı 
ailelerle izledim.

Vatandaş olmayan insanlarla bu anı
paylaşmayı çok az kişi düşünür,

ancak o gece kaybetme olasılığım yüksekti.

Donald Trump'ın kazanacağı 
belli olunca,

sekiz yaşındaki Angelina gözyaşları
içinde bana koştu.

Hıçkırarak ağladı ve bana, şimdi annesinin
sınır dışı edilip edilmeyeceğini sordu.

Ona sarıldım ve dedim ki:
"Her şey iyi olacak,"

ama aslında bilmiyordum.

Bu, ebediyen kalbime işleyen
o gece çektiğim bir foto.

Bu küçük kız

Brainerd'e kampa gittiğim yaşlardaydı.

O zaten, "öteki" olduğunu biliyor.

Her gün korkuyla okuldan eve yürüyor,

annesinin alınabileceği korkusuyla.

Öyleyse, kendimizi nasıl Angelina'nın 
yerine koyabiliriz?

Ona kendisinin özel olduğunu 
nasıl anlatabiliriz

ve ailesiyle birlikte olmasının 
değersiz olmadığını?

Onun ailesi ve onunki gibi ailelerle
kamera önünde konuşurken,

insanların onları
"yasadışı yabancılar" olarak değil

insanoğlu olarak görmelerine uğraştım.

Evet, kanuna karşı geldiler
ve bunun için ceza ödemeliler,

ama ayrıca bu ülke için 
her şeylerini verdiler,

onlardan önceki pek çok göçmen gibi.

Benim kişisel gelişimimin
nasıl başladığını size anlatmıştım.

Son olarak, başıma gelen en kötü zorluğu
size anlatmak istiyorum,

ki bu beni derinden sarsmıştı.

Tarih 10 Nisan 2014.

Araçla stüdyoya doğru gidiyordum ve
ailemden bir bir telefon aldım.

"Yayında mısın?" diye sordular.

Hemen kötü bir şeyler olduğunu anladım.

"Ne oldu?" dedim.

"Kız kardeşin kaza geçirdi."

Kalbim sanki durmuştu.

Ellerim direksiyona yapışmıştı

ve şu sözleri duyduğumu hatırlıyorum:

"Yeniden yürümesi zor."

Hayatınızın bir salisede
değişebileceğini söylerler.

Benimki öyle oldu işte.

Kız kardeşim benim başarılı diğer yarım,

sadece bir yaş aramız var

ve bacaklarını hareket ettiremeyecek,

doğrulamayacak veya kendisi giyinemeyecek.

Ve bu, durumunu sihirli bir şekilde daha
iyi yapabileceğim yaz kampı gibi değildi.

Dehşet vericiydi.

İki yıl süresince, kız kardeşim
15 ameliyat geçirdi

ve o zamanın çoğunu tekerlekli
sandalyede geçirdi.

Ama bu en kötüsü değildi.

En kötü olan şey çok daha acıydı,
şimdi bile kelimelere dökmek zor.

İnsanların ona bakış şekliydi,

bize bakışları, değişmişti.

İnsanlar başarılı bir avukat göremiyordu

ya da keskin zekalı ve iyi kalpli
bir y kuşağı.

Gittiğimiz her yerde,

insanların sadece tekerlekli iskemlede 
zavallı bir kız gördüğünü fark ettim.

Onun ötesinde bir şey göremiyorlardı.

Bir savaşçı gibi savaştıktan sonra,

şükranlıkla size söyleyebilirim ki;
bugün kız kardeşim yürüyor

ve herkesin beklentisinin
ötesinde iyileşti.

(Alkışlar)

Teşekkür ederim.

Ancak o travmatik sınav boyunca,

berbat farklılıklar olduğunu öğrendim

ve onlarda pozitif bir şey bulmak zor.

Kız kardeşim, olan şeylerden dolayı
daha iyi değil.

Ancak bana öğrettiği şey: o farklılıkların
sen tanımlamasına izin veremezsin.

İnsanların gördüğü şeyin ötesinde
kendini yeniden hayal etmek,

en zor görev,

ama en güzeli.

Biliyorsunuz, hepimiz bu dünyaya
bir beden içinde geliyoruz.

Fiziksel ve nörolojik
zorlukları olan insanlar,

çevresel olarak etkilenmiş topluluklar,
göçmenler, erkekler, kızlar,

kız gibi giyinen erkekler, 
peçe giyen kızlar,

cinsel saldırıya uğramış kadınlar,

protesto işareti olarak dizlerini
büken atletler,

siyahlar, beyazlar, Asyalılar, 
Kızılderililer, kardeşim, siz ya da ben.

Hepimiz, herkesin istediğini istiyoruz:
hayal etmek ve başarmak.

Ama bazen, toplum bize diyor ki,
ya da biz kendimize diyoruz ki;

kalıba uymuyoruz.

Hikayeme bakarsanız,

farklı bir yerde doğup, 
lisede göbek dansına,

oradan da televizyonda normalde
göremeyeceğiniz öyküleri anlatmaya kadar,

beni farklı kılan şey,

ayakta durmamı ve başarılı olmamı
sağlayan şey.

Dünyayı gezdim

ve her kesimden insanla konuştum.

Ne öğrendim biliyor musunuz?

Hepimizin ortak olduğu tek şey,
insan olmak.

Öyleyse, ırkınızı, yani insan ırkını 
taraf olup savunun.

Hadi buna çağrıda bulunalım.

Her şeyden önce ve sonra 
hümanist olalım.

Son olarak, şu çıkartma ve kağıdı
almanızı istiyorum,

sizi farklı kılan şeyi yazdığınız kağıdı

ve onu bugün ve her gün 
kutlamanızı istiyorum,

çatı tepelerinden bağırarak.

Ayrıca sizi meraklı olmaya ve
sormaya teşvik ediyorum:

"Diğer insanların kağıdında ne var?"

"Onları farklı kılan şeyler ne?"

Haydi, hepimizi özel kılan
kusurlarımızı kutlayalım.

Umarım, bu size, hiç kimsenin "normal"
kelimesi üzerinde bir iddiası olmadığını öğretir.

Hepimiz farklıyız.

Hepimiz sıra dışıyız ve eşsiziz

ve bizi muhteşem bir şekilde
insan yapan şey bu.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)