WEBVTT

00:00:09.070 --> 00:00:10.810
بسیار سپاسگزارم.

00:00:12.390 --> 00:00:14.199
من یک روزنامهنگار هستم.

00:00:14.539 --> 00:00:18.029
شغل من صحبت کردن با مردمی
از موقعیت های اجتماعی مختلف

00:00:18.239 --> 00:00:19.919
در سراسر دنیا است.

00:00:19.999 --> 00:00:21.439
امروز میخواهم به شما بگویم

00:00:21.439 --> 00:00:25.740
چرا تصمیم گرفتم اینکار را
با زندگیام انجام دهم و چهچیز آموختم.

00:00:26.580 --> 00:00:29.429
داستان من در کاراکاس، ونزوئلا

00:00:29.479 --> 00:00:31.899
در آمریکای جنوبی جایی که
بزرگ شدهام شروع میشود؛

00:00:32.119 --> 00:00:35.000
جایی که برای من سحرآمیز

00:00:35.000 --> 00:00:36.950
و پر از شگفتی بودهاست و خواهد بود.

00:00:37.740 --> 00:00:39.070
از سنین بسیار پایین

00:00:39.070 --> 00:00:42.600
والدین من از من میخواستند
که دید وسیعتری نسبت به دنیا داشته باشم.

00:00:43.160 --> 00:00:46.350
یادم میآید زمانی که حدوداً هفت ساله بودم،

00:00:46.430 --> 00:00:48.610
پدرم پیش من آمد و گفت:

00:00:48.610 --> 00:00:52.220
«ماریانا، میخواهم تو و خواهر کوچکترت را-

00:00:52.230 --> 00:00:54.010
که در آن زمان شش ساله بود-

00:00:54.040 --> 00:00:56.629
به جایی بفرستم که
هیچ کس اسپانیایی صحبت نمیکند.

00:00:56.649 --> 00:00:59.440
میخواهم فرهنگهای متفاوت را تجربه کنید.»

00:00:59.920 --> 00:01:03.839
او همچنان درباره مزیتهای گذراندن
یک تابستان کامل

00:01:03.839 --> 00:01:06.620
در یک کمپ تابستانی
در ایالات متحده صحبت کرد

00:01:07.070 --> 00:01:08.569
و روی عبارتی که

00:01:08.569 --> 00:01:11.699
آن زمان توجه زیادی
به آن نمیکردم تاکید میکرد:

00:01:11.829 --> 00:01:14.480
«هیچوقت نمیدانی در آینده
چه اتفاقی خواهد افتاد.»

00:01:14.850 --> 00:01:17.480
در ضمن، در ذهن هفت ساله خودم

00:01:17.480 --> 00:01:21.110
فکر میکردم به کمپ تابستانهای
در میامی میرویم.

00:01:21.110 --> 00:01:22.050
(خنده)

00:01:22.050 --> 00:01:24.700
شاید بهتر هم باشد،

00:01:24.700 --> 00:01:27.910
و قرار است کمی به طرف
شمال برویم، به اورلاندو

00:01:27.960 --> 00:01:29.539
جایی که میکی ماوس زندگی میکرد.

00:01:29.539 --> 00:01:30.279
(خنده)

00:01:30.279 --> 00:01:31.630
واقعاً هیجان زده بودم.

00:01:32.100 --> 00:01:35.120
هرچند پدرم برنامه متفاوتی داشت.

00:01:35.580 --> 00:01:39.710
از کاراکاس او ما را 
به برینرد در مینه سوتا فرستاد.

00:01:39.720 --> 00:01:41.070
(خنده)

00:01:41.240 --> 00:01:43.260
میکی ماوس آنجا نبود

00:01:43.260 --> 00:01:44.270
(خنده)

00:01:44.270 --> 00:01:47.830
نه موبایلی نه اسنپ چت
یا اینستاگرامی وجود نداشت

00:01:47.830 --> 00:01:49.940
نمیتوانستم هیچ اطلاعاتی را جستجو کنم.

00:01:50.460 --> 00:01:51.460
به آنجا رسیدیم،

00:01:51.460 --> 00:01:53.289
و یکی از اولین چیزهایی که متوجه آن شدم

00:01:53.289 --> 00:01:56.530
این بود که موی بچههای آنجا
چندین برابر بورتر بود،

00:01:56.750 --> 00:01:58.910
و بیشتر آنها چشمهای آبی داشتند.

00:01:59.210 --> 00:02:02.099
ضمناً این چیزی بود که ما بهنظر میرسیدیم.

00:02:03.089 --> 00:02:06.970
اولین شب، مدیر کمپ همه را
دور یک آتش جمع کرد

00:02:07.000 --> 00:02:08.180
و گفت:

00:02:08.180 --> 00:02:11.910
«بچهها، ما امسال یک
کمپ بینالمللی داریم.

00:02:12.170 --> 00:02:14.770
آتنسیوها از ونزوئلا اینجا هستند.»

00:02:14.790 --> 00:02:15.510
(خنده)

00:02:15.920 --> 00:02:19.510
بچههای دیگر طوری به ما نگاه میکردند
که انگار ما از سیاره دیگری آمده بودیم.

00:02:19.890 --> 00:02:21.750
از چیزهایی میپرسیدند مثل:

00:02:22.010 --> 00:02:24.080
«میدانید همبرگر چیست؟»

00:02:24.090 --> 00:02:27.880
یا «آیا شما با الاغ
یا قایق به مدرسه میروید؟»

00:02:27.890 --> 00:02:28.700
(خنده)

00:02:28.700 --> 00:02:31.170
سعی کردم با انگلیسیِ
دستوپا شکسته خودم پاسخ بدهم

00:02:31.170 --> 00:02:32.630
و آنها فقط میخندیدند.

00:02:32.670 --> 00:02:34.780
میدانم نمیخواستند بیرحم باشند؛

00:02:34.800 --> 00:02:37.260
فقط سعی میکردند بفهمند ما چهکسی بودیم،

00:02:37.270 --> 00:02:39.779
و به دنیایی که می شناختند ربط بدهند.

00:02:40.349 --> 00:02:42.070
ما هم میتوانستیم مانند آنها باشیم،

00:02:42.070 --> 00:02:44.900
یا شخصیت های بیرون آمده
از کتابی پر از ماجرا

00:02:44.900 --> 00:02:47.250
مانند علاءالدین یا کتاب جنگل.

00:02:47.600 --> 00:02:49.369
مطمئناً مانند آنها بهنظر نمیرسیدیم

00:02:49.589 --> 00:02:51.460
ما به زبان آنها صحبت نمیکردیم،

00:02:51.480 --> 00:02:52.650
ما متفاوت بودیم.

00:02:52.690 --> 00:02:55.219
در سن هفتسالگی این مسئله
شما را میرنجاند.

00:02:55.749 --> 00:02:58.469
اما من باید از خواهر کوچکم مراقبت میکردم

00:02:58.469 --> 00:03:01.060
و او هر روز در کمپ تابستانی گریه میکرد.

00:03:01.120 --> 00:03:03.639
پس تصمیم گرفتم تظاهر به قوی بودن کنم

00:03:03.789 --> 00:03:07.400
و تا آنجا که میتوانم
سنتهای آمریکایی را بپذیرم.

00:03:08.060 --> 00:03:11.300
بعد به طول هشت سال و
در شهرهای مختلفی که بیشتر آمریکاییها

00:03:11.370 --> 00:03:16.260
حتی اسمشان را نشنیدهاند کاری انجام دادیم
که به آن «آزمایش کمپ تابستانی» میگفتند.

00:03:17.080 --> 00:03:21.750
چیزی که بیشتر درباره این لحظهها به یاد
دارم وقتی بود که با کسی دوست میشدم.

00:03:22.230 --> 00:03:25.590
پیدا کردن دوست پاداشی خاص بود.

00:03:26.200 --> 00:03:28.900
همه میخواهند باارزش و مقبول باشند

00:03:28.900 --> 00:03:32.870
و ما فکر میکنیم این باید خود به خود
اتفاق بیفتد اما اینطور نیست.

00:03:33.260 --> 00:03:36.790
وقتی متفاوت هستید
مجبورید برای پذیرش تلاش کنید.

00:03:37.250 --> 00:03:40.590
شما باید بسیار مفید، باهوش، بامزه،

00:03:40.990 --> 00:03:44.730
و هر چیز دیگری باشید تا برای جمعی که
میخواهید با آنها وقت بگذرانید جالب باشد.

00:03:45.490 --> 00:03:47.280
بعد از آن وقتی دبیرستانی بودم

00:03:47.330 --> 00:03:50.070
پدرم به این برنامه تابستانه چیزی اضافه کرد

00:03:50.300 --> 00:03:53.790
و در سالهای مقدماتی دبیرستان از کاراکاس

00:03:53.790 --> 00:03:55.760
مرا به ولینگفورد در کنتیکت فرستاد.

00:03:56.060 --> 00:03:59.030
یادم میآید این بار در هواپیما داشتم

00:03:59.050 --> 00:04:03.640
درباره «تجربه دبیرستان آمریکایی»
با یک کمد خیالپردازی میکردم.

00:04:03.890 --> 00:04:05.210
قرار بود عالی باشد،

00:04:05.210 --> 00:04:08.260
دقیقاً مانند برنامه تلویزیونی
موردعلاقهام: «زنگ مدرسه نجاتش داد»

00:04:08.260 --> 00:04:09.280
(خنده)

00:04:09.800 --> 00:04:11.499
به آنجا رسیدم و به من گفتند

00:04:11.499 --> 00:04:14.810
که هماتاقی من مشتاقانه منتظر است.

00:04:15.530 --> 00:04:16.620
در را باز کردم

00:04:16.640 --> 00:04:18.750
و اوآنجا بود روی تخت نشسته بود،

00:04:19.670 --> 00:04:21.460
با روسری.

00:04:22.380 --> 00:04:25.370
نامش فاطیما بود،
مسلمان بود و از بحرین آمده بود،

00:04:25.370 --> 00:04:27.740
و کسی نبود که انتظارش را داشتم.

00:04:28.090 --> 00:04:31.070
احتمالاً وقتی نگاهش کردم
متوجه ناامیدیام شد

00:04:31.070 --> 00:04:33.960
چون تلاشی برای پنهان کردنش نکردم.

00:04:34.890 --> 00:04:37.430
ببینید به عنوان یک نوجوان
میخواستم بیشتر پذیرفته شوم،

00:04:37.430 --> 00:04:39.430
محبوب تر شوم،

00:04:39.430 --> 00:04:42.249
شاید دوست پسری برای
جشن دبیرستان داشته باشم

00:04:42.469 --> 00:04:45.090
و احساس میکردم فاطیما تنها با خجالت

00:04:45.090 --> 00:04:47.810
و قوانین سختگیرانه پوشش خود
جلوی مرا میگیرد.

00:04:49.330 --> 00:04:51.690
نمیفهمیدم داشتم باعث میشدم
حسی در او ایجاد شود

00:04:52.120 --> 00:04:54.230
که بچه های کمپ تابستانی
در من ایجاد میکردند.

00:04:54.760 --> 00:04:57.430
این معادل دبیرستانی

00:04:57.540 --> 00:04:59.970
پرسش «میدانی پیتزا چیست؟» بود.

00:05:00.260 --> 00:05:02.540
من بسیار خودخواه بودم

00:05:02.540 --> 00:05:05.360
و نمیتوانستم خود را جای او بگذارم.

00:05:06.500 --> 00:05:08.410
باید با شما روراست باشم،

00:05:08.690 --> 00:05:11.150
ما تنها چند ماه باهم گذراندیم

00:05:11.200 --> 00:05:14.130
چون مدتی بعد به جای دانشآموزان دیگری

00:05:14.130 --> 00:05:15.959
با یک مشاور زندگی کرد.

00:05:16.189 --> 00:05:19.140
یادم است به این فکر میکردم
که «آه، اوضاعش خوب خواهد بود.

00:05:19.190 --> 00:05:20.850
او فقط متفاوت است.»

00:05:21.590 --> 00:05:23.730
میبینید، وقتی به کسی
برچسب متفاوت بودن بزنیم،

00:05:23.740 --> 00:05:25.800
آنها را به نحوی تحقیر میکند.

00:05:26.050 --> 00:05:27.870
آنها «دیگری» میشوند.

00:05:27.940 --> 00:05:31.020
آنها ارزش زمان ما را ندارند،
مسئله ما نیستند،

00:05:31.020 --> 00:05:36.430
و درواقع، آنها، «دیگری»،
باعث مشکلات ما هستند.

00:05:37.280 --> 00:05:40.010
بنابراین چطور نقاط کورمان را
تشخیص میدهیم؟

00:05:40.470 --> 00:05:45.010
اینکار با شناخت تفاوتهایتان،

00:05:45.130 --> 00:05:47.130
با پذیرش آن رفتارها آغاز میشود.

00:05:47.610 --> 00:05:52.070
تنها پس از آن می توانید
چیزی که دیگران را خاص میکند بپذیرید.

00:05:52.910 --> 00:05:54.670
زمانی را که این را فهمیدم
یادم میآید.

00:05:54.670 --> 00:05:56.810
چندماه بعد از آن اتفاق بود.

00:05:56.810 --> 00:05:58.910
دوست پسری برای جشن
دبیرستان پیدا کرده بودم،

00:05:58.910 --> 00:06:00.280
چندین دوست داشتم

00:06:00.280 --> 00:06:02.990
و تقریباً فاطیما را فراموش کردهبودم

00:06:02.990 --> 00:06:07.200
تا وقتی که همه برای
برنامه استعدادیابی خیریهای ثبت نام کردند.

00:06:07.420 --> 00:06:10.180
هرکس باید استعدادی را حراج میکرد.

00:06:10.220 --> 00:06:14.190
گویا هرکس چیز خاصی را برای ارائه داشت.

00:06:14.350 --> 00:06:16.630
بعضی کودکان میخواستند ویولون بزنند،

00:06:16.630 --> 00:06:19.310
بقیه میخواستند یک
تکگویی تئاتر را بخوانند،

00:06:19.710 --> 00:06:21.250
و یادم میآید داشتم فکر میکردم

00:06:21.250 --> 00:06:24.220
«ما استعدادها را اینگونه
در خانه تمرین نمیکنیم.»

00:06:24.240 --> 00:06:27.269
اما من مصمم بودم که چیز باارزشی بیابم.

00:06:27.609 --> 00:06:29.499
روز برگزاری برنامه استعدادیابی فرارسید،

00:06:29.499 --> 00:06:31.649
و من با ضبط صوت کوچکم
روی صحنه رفتم،

00:06:31.649 --> 00:06:34.320
و آن را روی زمین گذاشتم
و دکمه روشن را فشردم.

00:06:34.320 --> 00:06:39.050
آهنگی از خواننده موردعلاقهام،
شکیرا، پخش شد.

00:06:39.530 --> 00:06:44.589
و شروع کردم:
«هر وقت و هرجایی که باید با هم باشیم،»

00:06:44.589 --> 00:06:49.399
و گفتم: «نامم ماریانا است
و من میخواهم کلاس رقص بگذارم»

00:06:50.199 --> 00:06:53.889
تقریباً تمام کلاس دستهایشان را بلند کردند.

00:06:54.249 --> 00:06:56.119
کلاس رقص من از دهمین دوره کلاس ویولن

00:06:56.119 --> 00:06:59.160
که آن روز پیشنهاد شده بود
بسیار برجستهتر بود.

00:06:59.540 --> 00:07:02.650
وقتی به خوابگاه برگشتم
اصلاً حس نکردم متفاوت هستم.

00:07:02.689 --> 00:07:04.399
احساس کردم خاص هستم.

00:07:04.969 --> 00:07:08.269
همان موقع به فاطیما فکر کردم

00:07:08.349 --> 00:07:12.559
که وقتی اولینبار با او روبهرو شدم
نتوانستم او را خاص ببینم.

00:07:13.229 --> 00:07:14.740
او اهل خاورمیانه بود،

00:07:14.740 --> 00:07:17.349
مانند خانواده شکیرا
که از خاورمیانه بودند.

00:07:17.379 --> 00:07:20.949
اگر گشادهرو بودم او میتوانست

00:07:20.949 --> 00:07:22.780
یکی دوتا چیز از رقص شکم یادم دهد.

00:07:23.550 --> 00:07:25.490
حالا از شما میخواهم که آن برچسبهایی

00:07:25.490 --> 00:07:28.390
که در ابتدای جلسه بهشما داده شد را بگیرید

00:07:28.390 --> 00:07:30.530
به جایی نگاه کنید که چیزی را که

00:07:30.530 --> 00:07:32.299
شما را خاص میکند نوشتید.

00:07:32.409 --> 00:07:34.799
اگر درخانه دارید تماشا میکنید،
یک تکه کاغذ بردارید

00:07:34.799 --> 00:07:37.369
و چیزی که شما را متفاوت میکند بنویسید.

00:07:38.399 --> 00:07:40.360
ممکن است احتیاط کنید،

00:07:40.370 --> 00:07:43.339
شاید حتی کمی خجالت زده شوید،
یا حتی احساس غرور کنید.

00:07:44.189 --> 00:07:46.409
اما باید آن را بپذیرید.

00:07:46.739 --> 00:07:51.910
به یاد داشته باشید این نخستین قدمی است
که برای پذیرش ویژگی خاص دیگران برمیدارید.

00:07:52.830 --> 00:07:55.049
وقتی به ونزوئلا برگشتم،

00:07:55.049 --> 00:07:59.609
متوجه شدم چطور این تجربیات
داشت مرا تغییر میداد

00:08:00.259 --> 00:08:02.880
توانایی صحبت به چند زبان

00:08:02.880 --> 00:08:06.750
و هدایت افراد و مکان های مختلف

00:08:07.240 --> 00:08:09.590
درکی منحصربهفرد به من داد.

00:08:09.800 --> 00:08:11.750
در نهایت فهمیدم

00:08:11.750 --> 00:08:15.359
چقدر خود را جای دیگران گذاشتن مهم است.

00:08:16.109 --> 00:08:21.040
این یکی از بزرگترین دلایل من
برای انتخاب شغل خبرنگاری بود.

00:08:21.250 --> 00:08:26.130
به خصوص با وجود بودن از بخشی از جهان
که به آن برچسبهای «حیاط خلوتی»،

00:08:26.130 --> 00:08:29.020
«بیگانه های نامشروع»،
«جهان سوم»، «غریبهها»،

00:08:29.549 --> 00:08:32.179
میخواستم قدمی برای تغییر آن بردارم.

00:08:32.779 --> 00:08:34.609
هرچند اینها حول زمانی بود

00:08:34.609 --> 00:08:36.960
که دولت ونزوئلا

00:08:36.960 --> 00:08:39.210
بزگترین ایستگاه تلویزیونی
کشورمان را تعطیل کرد.

00:08:39.800 --> 00:08:41.428
سانسور به شدت افزایش یافت.

00:08:41.988 --> 00:08:44.668
پدرم پیش من آمد و گفت:

00:08:44.748 --> 00:08:47.000
«چطور میخواهی اینجا روزنامهنگار شوی؟

00:08:47.450 --> 00:08:48.850
باید از اینجا بروی.»

00:08:49.350 --> 00:08:50.949
همانموقع فهمیدم

00:08:51.349 --> 00:08:54.069
مرا برای این لحظه داشت آماده میکرد.

00:08:54.419 --> 00:08:56.970
این چیزی است که آینده برایم در نظر داشت.

00:08:57.710 --> 00:09:02.969
در سال ۲۰۰۸ چمدانم را جمع کردم
و به ایالات متحده آمدم

00:09:03.759 --> 00:09:05.859
و هنوز هم برنگشتم.

00:09:06.729 --> 00:09:10.049
من به عنوان یک فرد ۲۴ ساله میدانستم

00:09:10.049 --> 00:09:15.340
دوباره داشتم به یک پناهجو،
یک مهاجر، یک غریبه تبدیل میشدم

00:09:15.420 --> 00:09:18.410
اما این بار برای همیشه.

00:09:19.340 --> 00:09:22.920
میتوانستم برای تحصیل
در روزنامهنگاری بورسیه بگیرم.

00:09:23.260 --> 00:09:26.300
یادم میآید وقتی آنها اولین تکلیفم را

00:09:26.640 --> 00:09:30.490
پوشش اخبار انتخاب تاریخی رئیس جمهور
باراک اوباما تعیین کردند.

00:09:31.110 --> 00:09:33.500
احساس میکردم بسیار خوش شانسم،
بسیار امیدوار شدم.

00:09:33.500 --> 00:09:35.210
با خود میگفتم «آره، خودشه.

00:09:35.210 --> 00:09:37.670
به آمریکای فراتر از نژاد آمدهام،

00:09:37.670 --> 00:09:40.760
جایی که تفکر ما و آنها درحال پوسیدن است

00:09:40.760 --> 00:09:43.759
و احتمالاً در طول عمر من
از بین خواهد رفت.»

00:09:45.359 --> 00:09:48.450
آیا اشتباه میکردم، درست است؟

00:09:49.420 --> 00:09:54.100
چرا ریاست جمهوری باراک اوباما
تنشهای نژادی را در کشورمان کمتر نکرد؟

00:09:54.490 --> 00:09:56.899
چرا بعضی افراد همچنان احساس میکنند

00:09:56.899 --> 00:10:00.129
از جانب مهاجران، دگرباشها،
و اقلیت مردمی احساس خطر میکنند

00:10:00.129 --> 00:10:02.649
که فقط میکوشند جایی در
ایالات متحده پیدا کنند

00:10:02.649 --> 00:10:05.569
که باید برای همه باشد؟

00:10:06.279 --> 00:10:08.090
درآن زمان جوابی نداشتم

00:10:08.900 --> 00:10:11.580
اما در هشتم نوامبر سال ۲۰۱۶

00:10:11.580 --> 00:10:15.029
وقتی دونالد ترامپ به ریاستجمهوری
رسید، برایم روشن شد

00:10:15.029 --> 00:10:18.750
که بخش بزرگی از رای دهندگان،
آنها را «غریبه» میدانند.

00:10:18.960 --> 00:10:21.819
بعضیها افرادی را میبینند
که میخواهند شغلشان را بگیرند

00:10:21.819 --> 00:10:24.869
یا تروریستهای بالقوه
که به یک زبان خارجی صحبت میکنند.

00:10:25.719 --> 00:10:31.550
درضمن اقلیت افراد،
اغلب تنها تنفر، تعصب

00:10:31.550 --> 00:10:34.149
و تنگنظری را از گروه دیگر میبینند.

00:10:34.869 --> 00:10:38.379
انگار ما در حبابهایی گیر کردهایم
که هیچکس نمیخواهد آنها را بترکاند.

00:10:39.209 --> 00:10:42.400
تنها راهش، تنها راه رهایی از آن

00:10:42.420 --> 00:10:47.500
این است که بفهمیم متفاوت بودن
به معنای متفاوت فکرکردن هم است.

00:10:48.020 --> 00:10:50.490
احترام گذاشتن شجاعت میخواهد.

00:10:51.200 --> 00:10:52.830
وُلتِر میگوید:

00:10:53.010 --> 00:10:55.540
«ممکن است با چیزی که
مجبوری بگویی، موافق نباشم

00:10:55.540 --> 00:10:59.500
اما تا پای جان از حق تو
برای گفتنش دفاع میکنم.»

00:11:00.860 --> 00:11:03.280
این که هیچ چیز خوبی در طرف مقابل نبینیم

00:11:03.440 --> 00:11:05.550
گفتگو را غیرممکن میکند.

00:11:05.810 --> 00:11:09.230
بدون گفتگو همان اشتباهات را تکرار میکنیم

00:11:09.230 --> 00:11:12.090
چون ما چیز تازهای یاد نگرفتهایم.

00:11:13.210 --> 00:11:17.390
من انتخابات سال ۲۰۱۶ را
برای خبرگزاری انبیسی پوشش دادم.

00:11:17.560 --> 00:11:21.540
این اولین ماموریت من در
این شبکه همگانی است

00:11:21.540 --> 00:11:24.470
که از تلویزیون اسپانیایی عبور کرده بودم.

00:11:25.350 --> 00:11:27.860
و من میخواستم کاری متفاوت انجام دهم.

00:11:28.220 --> 00:11:32.100
من نتایج انتخابات را
با خانوادههای ثبتنشده تماشا کردم.

00:11:33.360 --> 00:11:37.360
برخی میخواستند آن لحظه را با خانوادههایی
که جزو شهروندان نیستند تقسیم کنند

00:11:37.670 --> 00:11:40.790
اما در واقع بیشتر ماندند
تا آن شب شکست بخورند.

00:11:42.470 --> 00:11:45.025
وقتی معلوم شد که دونالد ترامپ پیروز میشود

00:11:45.400 --> 00:11:49.240
یک دختر هشت ساله به نام آنجلینا
با اشک به طرف من دوید.

00:11:49.970 --> 00:11:53.860
او گریه میکرد و از من پرسید
آیا مادرش قرار است دیپورت شود.

00:11:54.530 --> 00:11:57.410
بغلش کردم و گفتم: «همه چیز درست میشود.»

00:11:57.950 --> 00:11:59.820
اما واقعاً نمیدانستم.

00:12:00.030 --> 00:12:04.760
این عکسی است که آن شب گرفتیم
و برای همیشه در قلبم حک شد.

00:12:05.450 --> 00:12:06.820
این آن دخترک است

00:12:06.820 --> 00:12:10.520
که در همان سنی بود
که من به اردوگاه برینرد رفتم.

00:12:11.400 --> 00:12:13.580
او همانموقع میدانست که یک «غریبه» است.

00:12:13.980 --> 00:12:16.970
او هرروز از مدرسه تا خانه را
با این ترس میرفت

00:12:17.030 --> 00:12:19.160
که نکند مادرش را بیرون کردهاند.

00:12:19.940 --> 00:12:22.990
چطور میتوانیم خود را
بهجای آنجلینا بگذاریم؟

00:12:23.620 --> 00:12:26.770
چطور به او بفهمانیم که خاص است

00:12:26.820 --> 00:12:30.440
و نه آنقدر بیارزش
که نتواند خانوادهاش را دور هم ببیند؟

00:12:32.490 --> 00:12:36.120
با بردن دوربین به خانواده او
و خانوادههای مانند آنها

00:12:36.520 --> 00:12:40.040
خواستم مردم این خانوادهها را
به عنوان انسان ببینند

00:12:40.040 --> 00:12:42.060
و نه «بیگانگان غیرقانونی».

00:12:42.670 --> 00:12:45.910
بله، آنها قانون را زیرپا گذاشتند
و باید جریمه آن را پرداخت کنند

00:12:46.440 --> 00:12:49.210
اما آنها مانند همه
مهاجرانی که قبلاً بودند

00:12:49.210 --> 00:12:51.730
همه چیزشان را برای این کشور دادهاند.

00:12:53.040 --> 00:12:56.600
مسیر رشد شخصیام را برایتان تعریف کردم.

00:12:57.280 --> 00:13:01.740
در آخر می خواهم به شما بگویم
چطور بدترین ضزبه را در زندگی خوردم،

00:13:02.110 --> 00:13:04.710
ضربهای که بهشدت مرا تکان داد.

00:13:05.270 --> 00:13:08.440
چهارمین روز ماه آوریل ۲۰۱۴،

00:13:09.410 --> 00:13:13.430
در حال رانندگی به طرف استودیو بودم 
که پدر و مادرم زنگ زدند.

00:13:13.580 --> 00:13:15.790
پرسیدند: «در حال پخش برنامهای؟»

00:13:15.790 --> 00:13:17.950
فوراً متوجه شدم اتفاقی افتاده است.

00:13:17.950 --> 00:13:19.680
گفتم: «چه شده؟»

00:13:20.370 --> 00:13:23.460
«خواهرت. تصادف کرده.»

00:13:24.910 --> 00:13:28.000
انگار قلبم از کار ایستاد.

00:13:29.270 --> 00:13:31.480
به فرمان ماشین چنگ زده بودم

00:13:31.500 --> 00:13:33.350
و یادم میآید این کلمات را شنیدم:

00:13:33.500 --> 00:13:36.480
«دیگه نمیتونه راه بره.»

00:13:37.580 --> 00:13:40.360
میگویند یک لحظه میتواند
زندگی را تغییر دهد.

00:13:41.360 --> 00:13:43.530
تغییر زندگی من همان لحظه بود.

00:13:44.220 --> 00:13:48.040
خواهرم از نیمه دیگر موفق من بودن،

00:13:48.040 --> 00:13:49.930
با تنها یک سال تفاوت سنی،

00:13:49.930 --> 00:13:53.030
به فردی ناتوان در حرکت دادن پاهایش،

00:13:53.620 --> 00:13:56.400
راست نشستن، یا به تنهایی
لباس پوشیدن تبدیل شد.

00:13:57.100 --> 00:14:00.680
مانند اردوگاه تابستانی نبود
که با آنجا به طرزعجیبی بهتر کنار آمدم.

00:14:01.130 --> 00:14:02.730
وحشتناک بود.

00:14:03.940 --> 00:14:08.420
در طول دوسال، خواهرم
۱۵ بار تحت عمل جراحی قرار گرفت

00:14:08.690 --> 00:14:11.160
و بیشتر این مدت را روی ویلچر گذراند.

00:14:12.170 --> 00:14:14.410
اما این از همه بدتر نبود.

00:14:14.750 --> 00:14:20.250
بدترین اتفاق بسیار درناک بود،
حالا هم به زبان آوردنش سخت است.

00:14:21.070 --> 00:14:24.110
تغییر نگاه مردم به او،

00:14:24.960 --> 00:14:27.560
تغییر نگاه به ما، بود.

00:14:28.500 --> 00:14:32.650
مردم نمیتوانستند یک وکیل موفق

00:14:32.950 --> 00:14:36.940
یا یک جوان تیزهوش و خوشقلب را ببینند.

00:14:37.600 --> 00:14:39.220
هرجا میرفتیم،

00:14:39.550 --> 00:14:42.900
متوجه میشدم تنها یک دختر
بیچاره معلول را می دیدند.

00:14:43.180 --> 00:14:46.378
نمیتوانستند چیزی فراتر از آن را ببینند.

00:14:48.440 --> 00:14:50.390
بعد از جنگیدن مانند یک جنگجو،

00:14:50.390 --> 00:14:54.700
با خوشحالی میتوانم به شما بگویم
که امروز خواهرم راه میرود

00:14:55.150 --> 00:14:58.140
و فراتر از تصور دیگران
بهبود پیدا کرده است.

00:14:58.380 --> 00:14:59.760
(تشویق)

00:14:59.810 --> 00:15:00.940
متشکرم.

00:15:02.840 --> 00:15:05.150
اما در طول آن امتحان سخت دردآور،

00:15:05.150 --> 00:15:07.930
یاد گرفتم تفاوتهایی وجود دارند
که ناراحت کننده هستند

00:15:08.750 --> 00:15:11.329
و پیداکردن نقاط مثبت در آنها
کار مشکلی است.

00:15:11.549 --> 00:15:14.309
خواهرم بهخاطر اتفاقی که افتاد
خوشحال نیست.

00:15:15.859 --> 00:15:21.020
اما به من یاد داد: نباید اجازه دهی
تفاوتهایت تو را معنی کنند.

00:15:22.510 --> 00:15:27.380
اینکه بتوانی خودت را
فراتر از نظر دیگران تصور کنی،

00:15:28.240 --> 00:15:30.289
سختترین کار است،

00:15:30.889 --> 00:15:32.979
اما زیباترین هم است.

00:15:34.109 --> 00:15:37.049
ما همه در یک بدن به این دنیا پا میگذاریم.

00:15:37.559 --> 00:15:40.900
انسانهایی با تفاوتهای ظاهری یا شخصیتی،

00:15:41.250 --> 00:15:46.490
جوامع، مهاجران، پسرها
و دخترهای تحت تاثیر محیط

00:15:47.049 --> 00:15:50.110
پسرهایی که میخواهند مانند دخترها
لباس بپوشند، دخترهای باحجاب،

00:15:50.790 --> 00:15:52.840
زنهایی که از آنها
سوءاستفاده جنسی شده است،

00:15:52.840 --> 00:15:55.500
ورزشکارانی که
به نشانه اعتراض تسلیم میشوند

00:15:55.930 --> 00:16:01.530
سیاه، سفید، آسیایی، بومیهای آمریکا،
خواهرم، شما یا من.

00:16:02.140 --> 00:16:06.570
همه، چیزی را میخواهیم که همه میخواهند:
رویاپردازی و رسیدن به آن رویا.

00:16:07.730 --> 00:16:11.319
اما گاهی جامعه به ما میگوید
و ما هم به خودمان میگوییم

00:16:11.369 --> 00:16:13.109
ما وصله ناجورهستیم.

00:16:15.029 --> 00:16:16.860
خب، اگر به داستان من نگاه کنید،

00:16:17.130 --> 00:16:21.199
از بدنیا آمدن در یک جای متفاوت،
تا رقص باله در دبیرستان،

00:16:21.209 --> 00:16:24.259
تا بازگویی داستانهایی
که معمولاً در تلویزیون نمیبینید،

00:16:25.269 --> 00:16:26.830
چیزی که مرا متمایز میکند

00:16:26.830 --> 00:16:30.650
باعث شدهاست ایستادگی کنم و موفق شوم.

00:16:32.110 --> 00:16:33.700
من به سراسر جهان سفر کردهام

00:16:33.790 --> 00:16:36.249
و با افرادی از هرنوع
طبقه اجتماعی صحبت کردهام.

00:16:36.559 --> 00:16:38.599
میدانید چهچیز آموختم؟

00:16:39.129 --> 00:16:44.940
تنها چیزی که همه ما در آن
مشترک هستیم، انسان بودن است.

00:16:46.160 --> 00:16:50.680
برای دفاع از نژادتان
تلاش کنید، نژاد انسان.

00:16:51.350 --> 00:16:52.770
بیایید به آن چنگ بزنیم.

00:16:53.140 --> 00:16:57.170
بیایید پیش از هر چیز انسان دوست باشیم.

00:16:58.079 --> 00:17:01.330
در پایان، از شما میخواهم
آن برچسب را بردارید،

00:17:01.330 --> 00:17:03.910
آن تکه کاغذی که روی آن
وجه تمایزتان با دیگران را نوشتید

00:17:03.920 --> 00:17:06.719
و ازشما میخواهم امروز
و هر روز، آن را جشن بگیرید،

00:17:07.129 --> 00:17:09.079
آن را فریاد بزنید.

00:17:09.420 --> 00:17:12.270
همچنین شما را تشویق میکنم
تا کنجکاو شوید و بپرسید:

00:17:12.380 --> 00:17:14.530
«روی تکه کاغذ دیگران چه نوشته شده است؟»

00:17:14.950 --> 00:17:16.750
«چه چیز دیگران را متفاوت میکند؟»

00:17:17.260 --> 00:17:21.429
بیایید آن نقصهایی را
که ما را متمایز میکنند جشن بگیریم.

00:17:22.379 --> 00:17:27.560
امیدوارم این به شما بیاموزد
که هیچکس ادعایی بر «معمولی بودن» ندارد.

00:17:28.100 --> 00:17:29.700
همه ما متفاوت هستیم.

00:17:29.950 --> 00:17:32.110
همه ما عجیب و منحصربفرد هستیم

00:17:32.710 --> 00:17:36.420
و این چیزی است که ما را
به طرز شگفتانگیزی انسان میسازد.

00:17:36.730 --> 00:17:38.030
از شما بسیار سپاسگزارم.

00:17:38.040 --> 00:17:40.669
(تشویق)