จดหมายรักถึงทหาร
ซัมซุลที่รัก
ซัมซุล ฉันเขียนจดหมายถึงเธอสองฉบับแต่เธอไม่เคยตอบ
หวังว่า ผ่านทางวิดีโอจดหมายนี้ เธอจจะได้เห็นลูกสาวของเธอและได้รับแรงบันดาลที่จะตอบ
ฉันส่งวิดีโอจดหมายนี้จากบูพุลไปยังเมโรกีเพื่อเธอจะได้เห็น
ซัมซุล ฉันยังอยู่ที่หมู่บ้านบูพุลกับแม่และพ่อ
หมู่บ้านนี้ยังคงเหมือนเดิม อากาศยังคงสดชื่น
แต่จนกระทั่งวันนี้ มันยังคงไม่มีไฟฟ้าและโทรศัพท์
ระหว่างทางไปเมโรกี เราผ่านด่านตรวจของเจ้าหน้าที่หลายด่าน
ด่าน TNI ที่เคยอยู่ใกล้สะพานข้ามแม่น้ำมาโร
ถูกย้ายไปอยู่ใกล้สำนักงานเขตเอลิโกเบล
อย่างที่เธอรู้ การเดินทางจากบูพุลไปเมโรกีค่อนข้างลำบาก
ปกติใช้เวลา 4-5 ชั่วโมง
ซัมซุล ฉันคิดถึงเธอ
หลังจากเธอจากไป ตอนที่ฉันตั้งท้องลูกเราได้ 5 เดือน
ชีวิตฉันลำบาก
หลายคนถามฉันว่าใครเป็นพ่อของเด็ก
พวกที่รู้ว่าพ่อของแกเป็นทหาร TNI เรียกเขาว่าลูกทหารเหลือขอ
บางครั้ง ตอนยานิจุกจิกและขี้โมโห
พ่อกับแม่เริ่มหงุดหงิดและพูดกับแกว่า
"พ่อของเธอรู้จักแค่วิธีทำเธอ แต่เขาไม่รับผิดชอบ"
ปกติฉันจะเงียบและยอมรับคำพูดนั้นของพ่อแม่ฉัน
ซัมซุล เธอจำตอนเราเจอกันครั้งแรกในปี 2551 ได้มั้ย
เธอเคยสุภาพและใจดีมาก
เธอเคยมาเยี่ยมบ้านเราบ่อย เอาขนมปังกรอบ เครื่องดื่มซีเรียลกับนมมาให้
เธอมาที่บ้านทุกวันจนเราเริ่มคบกัน
ฉันยังเป็นเด็กมัธยมตอนนั้น
ฉันคิดไปว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน
แต่เธอจากไปบันดุงในเดือนพฤศจิกายน 2551 ตอนฉันท้อง 5 เดือน
เธอสัญญาจะย้ายไปเมโรกีและขอให้ฉันดูแลลูกสาวของเรา
วันที่ 17 มีนาคม 2551 ลูกสาวของเรา อนิต้า มาเรียนิ เกิดในหมู่บ้านบูพุล
ฉันเรียกแกว่ายานิ
ตอนนี้ยานิโตขึ้นแล้ว แกอายุสามขวบ
แกอยากไปโรงเรียนและเป็นประโยชน์ต่อชาติ
ซัมซุล แม่กับพ่อเริ่มแก่ตัวลง
เขาทำงานเพื่อเลี้ยงดูลูกเราไม่ไหวแล้ว
มันยากสำหรับฉันที่จะทำงานเพราะฉันต้องดูแลยานิตลอดเวลา
แต่ฉันยังคงสู้ต่อเพื่อลูกของเรา
ถ้าเธอกลับมาหาเรา แน่นอน ฉันจะยินดีอ้าแขนรับเธอ
ฉันจะรอเธอต่อไป ซัมซุล
ฉันไม่สนสิ่งที่คนอื่นพูด
รัก จากบูพุลและเมโรกี, 21 พฤศจิกายน 2554
มาเรีย โกเรติ เมกิว