Γειά, λέγομαι Τόνυ και αυτό είναι ένα σύντομο επεισόδιο του Every Frame a Painting. Πάμε.

--Δρ. Lecter, λέγομαι Clarice Starling, μπορώ να σας μιλήσω?

Το σημερινό θέμα είναι η νίκη της σκηνής.

Στο έργο, 2 χαρακτήρες μπαίνουν σε ένα χώρο.

Ο καθένας θέλει κάτι απ' τον 'αλλο.

--Μπορώ να δω τα πιστοποιητικά σας?

Η ερώτηση της σκηνής είναι: ποιος παίρνει αυτό που θέλει?

--Πιο κοντά!

Πρώτα θα παρατηρήσετε ότι και οι 2 κοιτούν απευθείας μέσα στο φακό, εξετάζοντας ο ένας τον άλλο.

Παρόλο που ο Lecter είναι στη φυλακή, αυτό το πλάνο δείχνει αυτόν και την Clarice ως ίσους.

Όμως, αφού κάνει το πρώτο χτύπημα:

--Αυτό λήγει σε μια βδομάδα.

Δεν είσαι στ' αλήθεια απ' το FBI, έτσι δεν είναι?

Κινούμαστε πίσω απ' τον ώμο με κάθε άτομο

να χτίζει κάποια άμυνα. Και ποιος κατέχει τη δύναμη εδώ?

--Κάθισε, παρακαλώ.
Αυτός την έχει.

Από 'δω και πέρα, κοιτάζουμε πάντα ελαφρώς προς τα κάτω σ' αυτήν,

ελαφρώς προς τα πάνω σ' αυτόν.

--Τώρα, πες μου, τι σου είπε ο Miggs?

Ενώ αυτός μας κοιτάζει κατάματα, αυτή βλέπει εκτός της κάμερας.

Τώρα βρισκόμαστε μέσα στο δικό της μυαλό. Ο Jonathan Demme θα το ενισχύσει αυτό

κάνοντας την κάμερα να κοιτάζει όπου κοιτάζει η Clarice

για να μας επαναφέρει πίσω στο Lecter.
--Ξέρεις τη Φλωρεντία?

Θυμηθείτε ότι βρίσκεται εδώ για να τον κάνει να κοιτάξει μια έρευνα. κάθε φορά που παραείναι προφανής

--Σου ζητάω μόνο να το κοιτάξεις, Δρ. Είτε θα το κάνεις είτε όχι.

Επιστρέφουμε σ' αυτήν την αποστασιοποιημένη λήψη.

Αλλά ο Lecter αναρωτιέται για ένα πράγμα:
--Ξέρεις γιατί λέγεται Buffalo Bill?

Οπότε μεταβιβαζόμαστε. Τώρα αυτή μας κοιτάζει στα μάτια, αυτός βλέπει αλλού.

Μεταφερθήκαμε μέσα στην οπτική του γωνία γιατί ενδιαφέρεται αληθινά.

Και η σχέση αρχίζει να αναθερμαίνεται, μπορείς να διακρίνεις

την ακριβή στιγμή που αυτό συμβαίνει.

--Οι περισσότεροι serial-killers κρατούν κάποιο τρόπαιο

--Εγώ όχι.

--Όχι, εσύ έτρωγες τα δικά σου.

Νομίζουμε ότι η Clarice νικάει.

Κατάφερε να τον κάνει να κοιτάξει την έρευνα, και έχουμε ένα κοντινό

που δίνει έμφαση στη σημασία του.

Αλλά τότε ο Lecter αποφασίζει να αντιστρέψει τα πράγματα.

--Ξέρεις σαν τι μου μοιάζεις με την καλή τσαντούλα σου και τα φτηνά παπούτσια?

Μοιάζεις σαν χωριάτα.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που η κάμερα κινείται σ' όλη τη σκηνή,

και τελειώνει κάνοντας λήψη του Lecter φυσιολογικά,με την Clarice χωρίς προοπτική,

εκτός ισορροπίας.

Μόλις που νόμιζε ότι κέρδιζε...

έχασε.

Αν προσέχετε, θα παρατηρήσετε ότι ο Lecter δεν κοιτάζει πλέον

απευθείας στο φακό, αλλά ελάχιστα εκτός.

Επειδή δεν κοιτάζονται στα μάτια πια.

--Πέτα τώρα πίσω στο σχολείο, μικρή Starling.

Απομακρύνεται απ' την κάμερα, καθρεπτιζόμενος στην επόμενη σκηνή, όπου αυτή κάνει το ίδιο.

Αφού ο Miggs κάνει τη δουλειά του, έχουμε τη δεύτερη κίνηση της κάμερας

και για πρώτη φορά, τη λήψη και των 2 σ' ολόκληρη τη σκηνή.

Τελικά, είναι μαζί στο ίδιο πλάνο,

η κάμερα κοιτάζει προς τα πάνω, και καταλαβαίνουμε ότι

αυτό είναι το ξεκίνημα μιας σχέσης.

--Δε νομίζω ότι ο Miggs θα μπορέσει να ανταπεξέλθει ξανά τόσο σύντομα, παρόλο που είναι τρελός,

ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ!

Αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα τη δυναμική είναι ότι ο Hannibal Lecter κερδίζει τη σκηνή

και μετά εγκαταλείπει τη νίκη του για τους δικούς του λόγους.

Η Clarice πήρε αυτό που ήθελε

αλλά είναι σαν μια ταπείνωση. Αν σας άρεσε αυτή η μικρή εξάσκηση,

σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε κι άλλες αλληλεπιδράσεις των 2 αυτών χαρακτήρων.

καθεμιά απ' τις οποίες έχει μερικώς διαφορετική απάντηση στην ερώτηση του

"Ποιος νικάει τη σκηνή?"

Λέγομαι Tony και αυτό ήταν ένα σύντομο επεισόδιο του Every Frame a Painting