Het was ongeveer twee jaar
na Orkaan Katrina
dat ik de overstromingskaarten
van Louisiana voor het eerst zag.
Deze overstromingskaarten geven
het gebied weer dat reeds verloren is
en de gebieden
die we nog zullen verliezen.
Deze kaarten werden die dag
op een gemeenschapsbijeenkomst gebruikt
om te tonen hoe een 9 meter hoge vloedgolf
die door de orkaan veroorzaakt werd,
gemeenschappen onder water kon zetten,
zoals de mijne in Zuid-Louisiana,
maar ook gemeenschappen
aan de Mississippi en de kust van Alabama.
Het land dat we verloren,
vormde onze buffer tegen de zee.
Ik stapte naar voren
om deze grafieken te bekijken
en in één ogenblik veranderde mijn leven
voor de tweede keer op twee jaar tijd.
De grafiek voorspelde enorm grondverlies
in Zuid-Louisiana en een naderende zee,
maar ze voorspelde ook expliciet
het verdwijnen van mijn gemeenschap
en van vele andere gemeenschappen
voor het einde van deze eeuw.
Ik was niet de enige vooraan in de ruimte.
Ik stond daar met andere inwoners
van gemeenschappen in Zuid-Louisiana --
zwart, Indiaans, arm.
We dachten dat we verbonden waren
door ons tijdelijke herstel na een ramp,
maar kwamen erachter dat we nu
verbonden waren door de onmogelijke taak
om te zorgen dat onze gemeenschappen
niet uitgewist zouden worden
door het stijgen van de zeespiegel
door klimaatverandering.
Vrienden, buren, familie,
mijn gemeenschap:
ik veronderstelde gewoon
dat het er altijd zou zijn.
Grond, bomen, moerassen, bayous:
ik veronderstelde dat het zou blijven
zoals het al duizenden jaren was.
Ik had het mis.
Om te begrijpen wat er gebeurde
met mijn gemeenschap,
moest ik met andere gemeenschappen
over de hele wereld spreken.
Ik begon in Zuid-Louisiana,
met de United Houma Nation.
Ik sprak met jonge voorsprekers
in Shishmaref, Alaska.
Ik sprak met vissersvrouwen
aan de kust van Vietnam,
gerechtigheidsstrijders in Fiji,
nieuwe generaties van leiders
in de oude culturen van de Straat Torres.
Gemeenschappen die al
duizenden jaren bestonden,
ondergingen hetzelfde lot
en we bogen ons allen over de vraag
hoe we de volgende 50 zouden overleven.
Aan het eind van de volgende eeuw,
zo voorspelt men,
zullen meer dan 180 miljoen mensen
verdrongen zijn door klimaatverandering
en in Zuid-Louisiana
verhuizen nu reeds diegenen
die het zich kunnen veroorloven.
Ze verhuizen omdat Zuid-Louisiana
grondgebied verliest
aan een van de hoogste tempo's op Aarde.
Mijn bayou-gemeenschap verdwijnt,
net zoals andere kustgemeenschappen.
Gemeenschappen over de hele wereld
vechten tegen het weggevaagd worden
als we de impact van klimaatverandering
werkelijk onder ogen komen.
De afgelopen 14 jaar ben ik
voorvechter geweest voor gemeenschappen
die rechtstreeks getroffen zijn
door de klimaatcrisis.
Deze gemeenschappen worden gediscrimineerd
in de herstelprocedures bij klimaatrampen
en ze proberen ook de massale verplaatsing
van mensen uit te balanceren
met een instroom van anderen
die kansen zien in opnieuw beginnen.
Sinds 2005 worden mensen
'vluchtelingen' genoemd
wanneer ze vertrekken
omwille van klimaatrampen,
zelfs als ze binnen landsgrenzen blijven.
Deze verkeerde termen,
bedoeld om de ander te identificeren,
het slachtoffer,
de persoon die hier niet hoort te zijn,
deze termen zijn barrières
voor economisch herstel,
voor sociale integratie
en voor het herstellen
van de klimaatcrisis en het klimaattrauma.
Woorden maken verschil.
Wat er ook toe doet, is hoe we mensen
behandelen die grenzen oversteken.
We moeten erom geven hoe mensen
die vandaag grenzen oversteken
voor toevlucht en veiligheid,
behandeld worden,
op z'n minst omdat jij
of iemand waarvan je houdt
zich misschien zelf op het mensenrecht
om te migreren zal moeten beroepen
in de nabije toekomst.
We moeten ons vandaag beginnen
voorbereiden op wereldwijde migratie.
Het is nu al een realiteit.
Onze steden en gemeenschappen
zijn niet voorbereid.
Onze economische en sociale systemen
zijn zelfs alleen maar voorbereid
om winst te maken op mensen die migreren.
Dit zal leiden tot klimaatgentrificatie
en het zal ook de migratie
van mensen bestraffen,
meestal door uitbuiting op het werk
en meestal door criminalisering.
Klimaatgentrificatie in anticipatie
op een stijgend zeeniveau
is wat we zien op plaatsen als Miami,
waar gemeenschappen
die verwijderd waren van de waterkant,
zich nu geen woonst
op hogere grond kunnen veroorloven,
ook al woonden ze daar oorspronkelijk,
naarmate mensen wegtrekken van de kust.
Deze mensen worden gedwongen te verhuizen,
weg van de sociale en economische systemen
waar ze nood aan hebben.
Klimaatgentrificatie vindt ook plaats
in de nasleep van klimaatrampen.
Wanneer grote aantallen mensen
een locatie voor onbepaalde duur verlaten,
zien we anderen intrekken.
Een andere vorm van klimaatgentrificatie
is dat beschadigde huizen
'groen' heropgebouwd worden,
maar daardoor een hogere waarde hebben,
meestal te hoog voor zwarte,
gekleurde en arme mensen
die naar huis willen.
Het prijsverschil tussen het huren
en het bezitten van een huis
is het verschil tussen de mogelijkheid
om je recht uit te oefenen,
je mensenrecht om naar huis te keren
als een gemeenschap,
of gedwongen worden
om ergens anders te settelen,
ergens minder klimaatbestendig,
minder duur en alleen.
De klimaatcrisis gaat over veel meer
dan het verminderen van CO2-uitstoot
en het is heel wat anders dan alleen maar
extreme weersverschijnselen.
We worden geconfronteerd met een shift
in elk aspect van onze globale realiteit.
Klimaatmigratie is daar slechts
een klein onderdeel van,
maar het zal een rimpeleffect hebben
in zowel kuststeden
als steden in het binnenland.
Dus wat moeten we doen?
Ik heb enkele ideeën.
(Gelach)
Eerst moeten we ons begrip
van het probleem herbekijken.
Klimaatverandering is niet het probleem.
Klimaatverandering is
het meest verschrikkelijke symptoom
van een economisch systeem
dat gebouwd werd voor enkelen
om elk beetje waarde uit deze planeet
en haar mensen te knijpen,
van onze natuurlijke bronnen
tot de vruchten
van onze menselijke arbeid.
Dit systeem heeft de crisis gecreëerd.
(Applaus)
We moeten de moed hebben om toe te geven
dat we te veel genomen hebben.
We kunnen onze ogen
niet sluiten voor het feit
dat de hele wereld de prijs betaalt
voor het voorrecht en comfort
van slechts enkele mensen op Aarde.
Het is tijd dat we veranderingen maken
doorheen de hele maatschappij
aan een systeem dat consumptie stimuleert
tot op het punt van globale onbalans.
Onze sociale, politieke
en economische extractiesystemen
moeten veranderd worden in systemen
die de Aarde hernieuwen
en menselijke vrijheid
wereldwijd verbeteren.
Het is arrogant om te denken
dat technologie ons zal redden.
Het is ons ego dat denkt
dat we verder kunnen gaan
met deze oneerlijke en uitbuitende wijze
van leven op deze planeet
en zullen overleven.
(Applaus)
Om deze volgende fase te overleven
in ons menselijke bestaan,
moeten we onze sociale
en economische systemen hervormen
om onze collectieve veerkracht
te ontwikkelen.
De sociale herstructurering moet streven
naar restauratie en herstel van de wereld
en van de gemeenschappen
waarvan afgepakt is,
die gecriminaliseerd en geviseerd zijn
gedurende generaties.
Dit zijn de frontlinies.
Dit is waar we beginnen.
We hebben een nieuwe sociale houding nodig
die migratie als een voordeel ziet,
een noodzaak voor onze globale overleving,
niet als een bedreiging
voor ons individuele privilege.
Collectieve veerkracht betekent steden
ontwikkelen die mensen kunnen opvangen
en voorzien in onderdak,
eten, water, gezondheidszorg
en vrijheid van overmatige ordehandhaving
voor iedereen, ongeacht wie ze zijn
of waar ze vandaan komen.
Wat zou het uitmaken als we nu begonnen
met het voorbereiden op klimaatmigratie?
Uitgestrekte of wegkwijnende steden
kunnen dit als een kans zien
om een sociale infrastructuur te creëren,
geworteld in gerechtigheid en eerlijkheid.
We zouden geld kunnen stoppen
in openbare ziekenhuizen
en ze helpen met zich voor te bereiden
op wat komen zal door klimaatmigratie,
inclusief het trauma
dat meekomt met verlies en verhuizen.
We kunnen meer tijd investeren
in gerechtigheid,
maar dan niet voor tijdelijke winst,
noch om begrotingstekorten te verhelpen.
Het moet dienen
voor langetermijnverandering
en om gerechtigheid te bevorderen.
Het is nu al mogelijk.
Na Orkaan Katrina
namen universiteiten en scholen
over de hele VS studenten op
om hen te helpen hun semester of jaar
af te ronden zonder iets te missen.
Deze studenten zijn nu
productieve aanwinsten in onze gemeenschap
en dit is waar onze gemeenschappen,
bedrijven en instituties
zich op moeten voorbereiden.
De tijd is gekomen.
Als we het probleem dus herformuleren
op een meer realistische manier
en onze sociale systemen herstructureren
op een meer rechtvaardige manier,
is alles wat er nog overblijft om te doen,
terugkeren naar onze roots
en een beroep doen
op een van onze oudste krachten.
Dit betekent per definitie
dat we moeten leren --
zonder het te zien als symbolisch
of exotisch of het af te schepen --
om het leiderschap
en de traditionele kennis
van een specifieke locatie te volgen.
Het betekent dat we standaarden
van ecologische billijkheid,
klimaatrechtvaardigheid en mensenrechten
moeten zien als de basisstandaarden,
een startpunt van waaruit
onze nieuwe maatschappij moet vertrekken.
Dit alles vereist dat we een kracht
groter dan onszelf moeten erkennen
en een leven dat langer duurt
dan de levens die wij zullen leven.
Het vereist dat we geloven in dingen
waarvan we ons gelukkig mogen prijzen
dat we ze niet hoeven te zien.
We moeten de rechten van de natuur eren.
We moeten mensenrechten
voor iedereen bevorderen.
We moeten veranderen
van een wegwerpmaatschappij,
gericht op het individu,
naar een die inziet dat we een collectieve
en langdurige menselijkheid hebben.
Anders zullen we het niet halen.
We moeten inzien dat we allen
verstrikt zitten in een oneerlijk systeem
en we moeten erkennen
dat de enige manier
waarop jij zal overleven,
erin bestaat dat wij achterhalen
hoe we samen een gedeelde vrijheid
werkelijkheid kunnen maken.
Het goede nieuws is
dat we van krachtige mensen afstammen.
We stammen af van zij die,
op de een of andere manier,
het zodanig lang overleefd hebben
dat wij hier vandaag zijn.
Dat is voldoende reden om te vechten.
En geloof je vriendin uit Zuid-Louisiana:
de moeilijkste gevechten
zijn de gevechten die we moeten vieren.
Laten we ervoor kiezen om de volgende fase
van ons planetaire bestaan mooi te maken
en, terwijl we dat doen,
het rechtvaardig en eerlijk
voor iedereen te maken.
We kunnen dit, mensen.
We kunnen dit, omdat we moeten.
We moeten, want anders verliezen we
onze planeet en onszelf.
Het werk begint hier.
Het werk begint samen.
Dit is mijn offergave.
Dank je wel om ze te ontvangen. Bedankt.
(Applaus)