1957 թվականի հոկտեմբերի 4-ին

աշխարհը ակնածանքով և վախվորած դիտում էր,

թե ինչպես Խորհրդային Միությունը

տիեզերք արձակեց «Սպուտնիկը»՝

աշխարհի առաջին 
արհեստական արբանյակը:

Այս մետաղե փոքր գունդը,

որի շառավիղը երկու ոտնաչափից փոքր էր,

սկսեց տիեզերական մրցակցություն

ԱՄՆ-ի և Խորհրդային Միության միջև,

որը ընթանացավ 18 տարի

և ընդմիշտ փոխեց մեր աշխարհը:

«Սպուտնիկը», իրականում,
մարդկային տեխնոլոգիաներից

առաջինը չէր տիեզերքում:

Այս արտոնությունը պատկանում 
էր Ֆաու-2 հրթիռին,

որն օգտագործվում էր Գերմանիայի
կողմից Դաշնակիցների դեմ

ռմբակոծությունների ժամանակ 
որպես վերջին հույս

Երկրորդ աշխարհամարտի վերջին տարիներին:

Այն այդքան էլ արդյունավետ չէր,

սակայն, պատերազմի ավարտին,

և՛ ԱՄՆ և՛ Խորհրդային Միությունը իրացրին

այս տեխնոլոգիաները և այն գիտնականներին,
որոնք կատարելագործեցին դրանք՝

օգտագործելով արդեն որպես սեփական ծրագրեր:

1957 թվականի օգոստոսին արդեն

ԽՍՀՄ-ը հաջողությամբ փորձարկեց

առաջին միջմայրցամաքային
բալիստիկ հրթիռը՝ «Ռ-7»,

նույն հրթիռը, 
որն օգտագործվեց

երկու ամիս հետո «Սպուտնիկը» արձակելիս:

Այսպիսով, սարսափելի էր

ոչ թե հենց «Սպուտնիկ» արբանյակային գունդը,

այլ այն, որ նույն տեխնոլոգիան
կարող է օգտագործվել

յուրաքանչյուր քաղաքի վրա
ատոմային ռումբ նետելու համար:

Չցանկանալով հետ մնալ,

Նախագահ Էյզենհաուերը կարգադրեց նավատորմին

արագացնել իրենց ծրագիրը

և արձակել արբանյակը
ինչքան հնարավոր է շուտ:

Այսպիսով, 1957 ով. դեկտեմբերի 6-ին

խանդավառված ժողովուրդը

միացավ կենդանի հեռարձակմանը՝

տեսնելու, թե ինչպես
«Ավանգարդ TV3-ը» մեկնարկեց

և երկու վայրկյան հետո բախվեց գետնին:

«Ավանգարդի» ձախողումը մեծ նվաստացում էր

ԱՄՆ-ի համար:

Շաբաթաթերթերում հայտնվեցին 
հետևյալ խորագրերը՝

«Ֆլոպնիկ» կամ «Կապուտնիկ»:

ՄԱԿ-ում ԽՍՀՄ ներկայացուցիչը 
ծաղրելով առաջարկեց,

որ ԱՄՆ-ին անհրաժեշտ է

թերզարգացած երկրների համար 
նախատեսված օգնությունից օգտվել:

Բարեբախտաբար, բանակը նախապատրաստում էր

զուգահեռ նախագիծը՝ «The Explorer-ը»,

որը հաջողությամբ մեկնարկեց
1958 թվ. հունվարին,

սակայն ԱՄՆ հազիվ էր հասել ԽՍՀՄ-ին,

երբ Խորհրդային Միությունն 
էլի առաջ ընկավ,

երբ Յուրի Գագարինը 
1961 թվականի ապրիլին դարձավ

առաջին մարդը տիեզերքում:

Գրեթե մի տարի անցավ,

և մի շարք խորհրդային աստղագնացներ

ավարտեցին 
իրենց առաքելությունները,

երբ «Project Mercury-ն» 
հաջողություն ունեցավ,

և Ջոն Գլենը դարձավ առաջին ամերիկացին,

ով 1962 թվականին հասավ ուղեծիր:

Սակայն, նախագահ Քեննեդին հասկացավ,

որ Խորհրդային Միության հետ

մի քանի ամիս հետո ուղղակի հավասարվելը

բավական չէր:

ԱՄՆ-ին անհրաժեշտ էր առաջ ընկնել,

և 1961 թվականի մայիսին, 
Գագարինի թռիչքից մի ամիս անց,

նա իր նպատակ հայտարարեց

մարդ ուղարկել Լուսին

մինչև վաթսունականների վերջ:

Նրանք հաջողեցին «Ապոլլո» ծրագիրը, և

Նեյլ Արմսթրոնգը

1969 թվականի Հուլիսի 20-ին
ոտք դրեց Լուսնի վրա:

Երկու երկրներն էլ հետագայում կենտրոնացան

արբանյակային տիեզարական կայանների վրա,

և հայտնի չէ, թե որքան դեռ կտևեր

տիեզերական մրցակցությունը:

Սակայն, զարգացող 
հարաբերությունների հետևանքով,

որոնք նախաձեռնել էին Խորհրդային 
Միության նախագահ ԼԵոնիդ Բրեժնևը

և ԱՄՆ նախագահ Նիքսոնը,

ԱՄՆ և ԽՍՀՄ սկսեցին համագործակցել,

մրցելու փոխարեն:

Միասնական հաջողված առաքելությունը՝

«Ապոլլո-Սոյուզը»,

այսինքն՝ ամերիկյան «Ապոլլո» տիեզերանավը

և խորհրդային «Սոյուզ» տիեզերանավը,

և երկու անձնակազմերը հանդիպեցին,

սեղմեցին ձեռքերը,

փոխանակվեցին նվերներով,

և նշեցին տիեզերական մրցակցության
ավարտը 1975 թվականին:

Այսպիսով, ի վերջո, ո՞րն էր

տիեզերական մրցակցության նպատակը:

Արդյո՞ք այն ժամանակի կորուստ էր:

Երկու հիմնական ուժերը մրցակցում էին՝

հետապնդելով խորհրդանշական ծրագրեր,

որոնք վտանգավոր և թանկարժեք էին,

օգտագործելով
այն ռեսուրսները,

որոնք կարող էին
այլ նպատակներով կիրառվել:

Կարծես թե այո,

սակայն տիեզերական ծրագրի 
ամենամեծ առավելությունը

կապ չուներ այս մրցակցության հետ:

Տիեզերական
մրցակցության ժամանակ,

հետազոտությունների և կրթական 
համակարգերի ֆինանսավորումը, ,

կրտուկ աճեց՝

առաջ քաշելով մի
շարք նորարությունների,

որոնց այլ դեպքում չէինք հասնի:

Բազմաթիվ տիեզերական 
տեխնոլոգիաներ մշակվեցին,

որոնք լայնորեն կիրառվում են
քաղաքացիական կյանքում,

հիշողություն ունեցող ներքնակներից

մինչև սառեցված ուտելիքները

և քաղցկեղի բուժման համար
նախատեսված լուսային դիոդները:

Իհարկե, նաև արբանյակները,

որոնք ապահովում են մեր GPS համակարգերը
և բջջային հեռախոսակապը,

գոյություն չէին ունենա

առանց տիեզերական ծրագրերի:

Այս ամենը ցույց է տալիս,

որ գիտական հետազոտությունների և 
նորարարությունների ֆինանսավորումը

կարող են ավելի մեծ
նվաճումների հանգեցնել,

քան հետազոտողները կարող էին պատկերացնել: